Η ιστορία πίσω από το “πιο στοιχειωμένο σπίτι του κόσμου”, που έγινε μουσείο. Πώς δολοφονήθηκαν 8 άνθρωποι

Οι “φόνοι της Βιλίσκα” παραμένουν μέχρι σήμερα ένα από τα μεγαλύτερα άλυτα μυστήρια στα αμερικανικά δικαστικά χρονικά.

Οκτώ άτομα, έξι εκ των οποίων ήταν παιδιά κάτω των 12 ετών, δολοφονήθηκαν βάναυσα μέσα στο σπίτι της οικογένειας Μουρ.

Σήμερα, το σπίτι έχει συντηρηθεί, ανακαινιστεί και λειτουργεί ως μουσείο: το Villisca Axe Murder House (Το σπίτι των φόνων με τσεκούρι της Βιλίσκα).

Το χρονικό της τραγωδίας

Ο 42χρονος Τζοσάια και η 39χρονη Σάρα Μουρ ζούσαν με τα τέσσερα παιδιά τους σε ένα διώροφο σπίτι στην μικρή πόλη Βιλίσκα της πολιτείας της Άιοβα. Ήταν μια φιλήσυχη οικογένεια, αγαπητή στην τοπική κοινότητα.

Το απόγευμα της 9ης Ιουνίου του 1912, η 10χρονη κόρη των Μουρ κάλεσε την 8χρονη Ίνα και τη 12χρονη Λένα να περάσουν το βράδυ στο σπίτι της. Τα δύο κορίτσια ήταν αδερφές και γνωρίζονταν με τους Μουρ από την τοπική εκκλησία.

Πράγματι, μετά τη λειτουργία, ο Τζοσάια, η Σάρα, τα τέσσερα παιδιά τους και οι δύο καλεσμένες επέστρεψαν στο σπίτι. Ήταν περίπου 9:45 το βράδυ. Μέχρι το επόμενο πρωί κανείς δεν είχε νέα τους.

Περίπου στις 7, η γειτόνισσα παραξενεύτηκε που δεν είχε δει ακόμα τους Μουρ να βγαίνουν από το σπίτι. Χτύπησε την πόρτα, αλλά δεν έλαβε απάντηση.

Τότε φώναξε τον αδερφό του Τζοσάια, ο οποίος άνοιξε με το αντικλείδι που είχε. Το θέαμα που αντίκρυσε ήταν φρικιαστικό. Το σπίτι ήταν ένα τεράστιο λουτρό αίματος, με πτώματα να κείτονται σε όλα τα υπνοδωμάτια. Αφού κλήθηκαν οι αρχές και έγινε μια υποτυπώδης αυτοψία στον χώρο, ήταν προφανές ότι το φονικό όπλο ήταν ένα τσεκούρι.

Ο δολοφόνος είχε χτυπήσει με μανία και τα 8 άτομα που βρίσκονταν στο σπίτι, ενώ κοιμόντουσαν. Η μόνη που φέρεται να ήταν ξύπνια και να αντιστάθηκε όσο μπορούσε ήταν η 12χρονη Λένα.

Βασικός ύποπτος ένας πλανόδιος ιερέας

Με τα υποτυπώδη μέσα που είχε τότε στη διάθεσή της η αστυνομία, η έρευνα βασιζόταν σχεδόν αποκλειστικά σε μαρτυρίες. Έτσι, οι βασικοί ύποπτοι κατέληξαν να είναι αρκετοί. Ανάμεσά τους, καταζητούμενοι κατά συρροή δολοφόνοι, ληστές που δρούσαν στην ευρύτερη περιοχή, ένας παλιός εργοδότης του Τζοσάια. Ένας όμως ξεχώριζε.

Ο Τζορτζ Κέλλυ έτυχε να βρίσκεται στην πόλη τη μέρα των φόνων. Ήταν ένας άγγλος πλανόδιος ιερέας, τον οποίο όλοι περιέγραφαν ως ιδιόρρυθμο και μυστηριώδη. Όπως αποκαλύφθηκε, στο παρελθόν υπήρχαν καταγγελίες εναντίον του για κακοποίηση νεαρών γυναικών.

Το απόγευμα της 9ης Ιουνίου είχε κληθεί να αγορεύσει στη λειτουργία, όπου παρευρέθηκε και η οικογένεια Μουρ. Έφυγε την επόμενη μέρα γύρω στις 5 μ.μ., λίγες ώρες πριν ανακαλυφθούν τα πτώματα.

Όταν το παρελθόν του ήρθε στο φως, οι αρχές εξαπέλυσαν ανθρωποκυνηγητό για να τον συλλάβουν. Δεν άργησαν να φτάσουν στα ίχνη του.

Η αθώωση και ο θρύλος

Στην πρώτη του πολύωρη κατάθεση, ο Κέλλυ ομολόγησε τους φόνους. Αυτό ήταν και το ισχυρότερο “χαρτί” εναντίον του στο δικαστήριο. Η υπεράσπιση από την άλλη, υποστήριζε ότι επρόκειτο για ψευδή ομολογία που είχαν αποσπάσει οι αστυνομικοί με αμφίβολες τακτικές εκμεταλλευόμενοι την εύθραυστη ψυχική του υγεία.

Πρωτόδικα πάντως, οι ένορκοι πίστεψαν την ενοχή του Κέλλυ και τον καταδίκασαν σε θάνατο. Μετά την έφεση, και αφού επανεξετάστηκαν όλα τα στοιχεία, ο ιερέας τελικά αθωώθηκε.

Από τότε μέχρι σήμερα, δεν υπήρξε άλλη επίσημη εξέλιξη και η υπόθεση μπήκε οριστικά στο “συρτάρι”. Στην λαϊκή παράδοση από την άλλη, το περιστατικό γιγαντώθηκε και μετατράπηκε σε θρύλο. Το σπίτι θεωρήθηκε στοιχειωμένο και όσοι ένοικοι πέρασαν ανά τα χρόνια, δεν στέριωσαν.

Έχει συμπεριληφθεί σε πολυάριθμες λίστες με τα “πιο τρομακτικά μέρη στον κόσμο”, ενώ η υπόθεση έχει μεταφερθεί πολλές φορές στη μικρή οθόνη μέσα από επεισόδια σειρών και εκπομπών μυστηρίου.

Το 1994, η “στοιχειωμένη οικία των Μουρ” αγοράστηκε από έναν επιχειρηματία που το ανακαίνισε, επαναφέροντάς το ακριβώς στην μορφή που είχε την εποχή των φόνων. Το γεγονός αυτό επέτρεψε στις κρατικές αρχές να το συμπεριλάβουν στο Εθνικό Μητρώο Ιστορικών Τόπων.

Από το 1997 μέχρι σήμερα λειτουργεί ως ένα ιδιότυπο μουσείο. Οι επισκέπτες έχουν την επιλογή να περιηγηθούν στο χώρο τις βραδινές ώρες, να εξερευνήσουν τα δωμάτια και αν το επιθυμούν να κοιμηθούν εκεί.