Η ιστορία για την ανακάλυψη του θυρεοειδούς αδένα. Από τους Φαραώ στην αρχαία Ελλάδα, τον Λεονάρντο Ντα Βίντσι, τον Γκρέιβς και τον Χασιμότο

Η ιατρική έρευνα άρχισε από την αρχαία Αίγυπτο και παρακάτω μπορείτε να δείτε ένα χρονολογικό χάρτη της έρευνας που οδήγησε στη θεραπεία των προβλημάτων του θυρεοειδούς αδένα.

Αρχαιότητα

Από την εποχή των Φαραώ (1500 π.Χ.) οι θεραπευτές ανέφεραν τη χρήση ενός άλατος για τη θεραπεία της βρογχοκήλης. egyptien medicine

Ο Βιτρούβιος (περίπου 70 – 10 π.Χ.) αν και αρχικά ήταν αρχιτέκτονας, στο σύγγραμμα του «η Θεωρία του καλοσχηματισμένου» έκανε μια αναφορά στην χρήση φυκιών και αποξηραμένων σφουγγαριών – πολλά χρόνια πριν ανακαλυφθεί το ιώδιο.

Ο Παύλος Αιγινήτης, χειρουργός και ονομαστός ιατρός γύρω στο 650 μ.Χ. περιέγραψε μια «κακοήθη βρογχοκήλη»

Το 1170 μ.Χ. ο Roger από το Παλέρμο ανέφερε πως χρησιμοποιούσε στάχτες από φύκια για τη θεραπεία της βρογχοκήλης

1500μ.Χ.

Σε αυτή περίπου την περίοδο δημιουργήθηκε η απεικόνιση του εγκεφάλου και η επιφάνεια που καλύπτει την υπόφυση απο τον καλλιτέχνη Leonardo Da Vinci.

Ο Βεσάλιος (ανατόμος του 1543) περιγράφει τον θυρεοειδή αδένα ως δύο μέρη πιστεύοντας ότι είναι δύο όργανα με την ίδια λειτουργία (όπως π.χ. τα νεφρά). Αργότερα, ο Βαρθολομαίος Ευστάχιος ανακάλυψε ότι είναι το ίδιο όργανο το οποίο ενώνεται με τον Ισθμό.

Το 1690 ο Σκωτσέζος γιατρός Frederick Ruysch (1638 – 1731) αναπτύσσει τη θεωρία ότι ο θυρεοειδής αδένας είναι ένα όργανο το οποίο εκκρίνει σημαντικές ουσίες οι οποίες απορροφούνται από το αίμα.

Το 1722 ο Γάλλος γιατρός Chares Saint-Yves ( 1667-1736) συσχετίζει τον εξόφθαλμο με την πάθηση του θυρεοειδούς αδένα.

Το 1791 εκτιμάται ότι ο Pierre Joseph Desault (1744-1795, Γάλλος χειρουργός) κάνει την πρώτη χειρουργική επέμβαση στον θυρεοειδή αδένα αφαιρώντας του το ένα μέρος, λόγω της επικίνδυνης διόγκωσής του.

1800μ.Χ.  Graves

Από το 1800 και έπειτα γίνονται συνεχώς ανακαλύψεις για την περιεκτικότητα ιωδίου στα φύκια και για το πώς η θεραπεία με ιώδιο μπορεί να βοηθήσει άτομα με υπερδιογκωμένο θυρεοειδή αδένα – βρογχοκήλη.

Το 1835 o Robert J. Graves (1796 – 1853, Ιρλανδός γιατρός) καταγράφει για πρώτη φορά την ανακάλυψη του: τη νόσο του Graves. Αν και πρωτύτερα η ανακάλυψη της νόσου αυτής είχε καταγραφεί από τους Caleb Hilllary 1786 και Giuseppe Flajani (1802) κανένα από τα συγγράμματα δεν λήφθηκε υπόψη όσο αυτό του Graves.

1840. Ο Carl Adolph von Basedow (1799-1854, γερμανός γιατρός) καταγράφει στη γερμανική γλώσσα και αναλύει τη νόσο που πήρε το όνομα του Morbus Basedow.

Carl Adolph von Basedow. Η νόσος του Graves και η Morbus Basedow είναι οι ίδιες ακριβώς ασθένειες. Πρόκειται για τον χρόνιο αυτοάνοσο υπερθυρεοειδισμό ο οποίος συχνά είναι η αιτία του εξόφθαλμου.

Κατά τη διάρκεια αυτού του αιώνα έγιναν πολλά ακόμα πειράματα κάποια με θετικά και κάποια με αρνητικά αποτελέσματα.

Αξίζει να σημειωθεί ότι το 1883 ο Emil Theodor Kocher (1841-1917, ελβετός χειρουργός) επινόησε μια συγκεκριμένη τεχνική για τις εγχειρήσεις που γίνονται στον θυρεοειδή αδένα. Έγινε πρότυπο όλων των ενδοκρινολόγων-χειρουργών και έλαβε το Νόμπελ Ιατρικής το 1909.

1900 μ.Χ.

Μετά το 1900 συνέχισαν να γίνονται έρευνες για περισσότερες ανακαλύψεις γύρω από τον θυρεοειδή αδένα.

Η πιο χαρακτηριστική ωστόσο είναι το 1912 του Hakaru Hashimoto (1881 – 1934), ιάπωνα παθολόγου και χειρουργού, ο οποίος κατέγραψε την ανακάλυψη του για την Struma lymphomatosa. Τον συνδυασμό ενός διογκωμένου θυρεοειδή αδένα σε συνδυασμό με την υπολειτουργία του. Στο σύγγραμμά του κατέγραψε ότι «προφανώς πρόκειται για μια χρόνια φλεγμονή η οποία παρέμεινε έως σήμερα άγνωστη». Ακόμα ανακάλυψε ότι εξ αιτίας αυτής της φλεγμονής με τον καιρό επέρχεται θυρεοειδική ατροφία.

Το 1916 ο Edward Calvin Kendall (1886-1972, αμερικάνος βιοχημικός, έλαβε το Νόμπελ ιατρικής το 1950) αφαιρεί μια ουσία από τον θυρεοειδή αδένα και την ονομάζει θυροξίνη. Από εκεί και έπειτα άρχισε να κατασκευάζεται χημικά αυτή η ουσία.

Από το 1922 και έπειτα ξεκίνησε μάλλον η υπεριωδίωση του πλανήτη. Στο Οχάιο των Η.Π.Α. στο πλαίσιο ενός πειράματος (ή όπως ονομάστηκε μέτρα προφύλαξης) τα παιδάκια ενός σχολείου λαμβάνουν καθημερινά επιπλέον ιώδιο. Στην Ελβετία αρχίζει η προσθήκη ιωδίου στο αλάτι και ακολουθούν όλες οι υπόλοιπες χώρες.

Το 1924 ο νομπελίστας Bernardo Alberto Houssay (Αργεντινός γιατρός, 1887-1971) ανακαλύπτει τον συσχετισμό της υπόφυσης με το ορμονικό σύστημα.

Η πρώτη θεραπεία με ραδιοενεργό ιώδιο γίνεται σε ασθενείς με νόσο Graves το 1942.

Το 1976 η Γερμανία φέρνει το πρώτο ιωδιούχο αλάτι στην αγορά με την επιγραφή (έως το 1981) «Να καταναλώνεται μόνο εφόσον υπάρχει ιατρική διάγνωση για έλλειψη ιωδίου».

Σήμερα η επιστήμη έχει προοδεύσει πολύ! Χάρη όλων αυτών των ανθρώπων που ασχολήθηκαν και έδωσαν έμφαση στα προβλήματα ατόμων με παθήσεις του θυρεοειδούς αδένα, μπορούμε να γνωρίζουμε τι έχουμε και πως μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε.

Ευτυχώς δεν σταματούν οι έρευνες πάνω στις ασθένειες του θυρεοειδούς, γι΄ αυτό και μπορούμε να γνωρίζουμε ποιες παθήσεις μπορεί να συνοδεύουν αυτές τις ασθένειες ή το πως μπορούμε να έχουμε άμεση και σωστή διάγνωση και θεραπεία.

A.A.

ΠΗΓΗ: hashimoto.gr

Διαβάστε επίσης στη “ΜτΧ”: Οι πρωτόγονες μέθοδοι της Ιατρικής που εξέλιξαν την επιστήμη. Πώς ήταν το σολάριουμ, η αντιμετώπιση της σκολίωσης με γύψο και άλλες εφευρέσεις. (Φωτό)…