H ιστορία έμεινε γνωστή ως μια από τις πιο απίστευτες στιγμές της ιατρικής.
Σε ένα γεμάτο δωμάτιο, γονείς κάθονταν δίπλα στα κρεβάτια και περίμεναν το αναπόφευκτο τέλος των παιδιών τους. Τρεις απελπισμένοι επιστήμονες, ο γιατρός Φρέντερικ Μπάντινγκ, ο εργαστηριακός βοηθός Τσαρλς Μπεστ και ο βιοχημικός Τζέιμς Κόλιπ, έτρεχαν από κρεβάτι σε κρεβάτι κάνοντας ενέσεις σε όλους του μικρούς ασθενείς του θαλάμου.
Αναφέρεται ότι όταν έκαναν ένεση στο τελευταίο παιδί, το πρώτο παιδί που του είχε χορηγηθεί το άγνωστο φάρμακο, είχε αρχίσει να ξυπνά!
Σταδιακά, το ένα μετά το άλλο παιδί, ξυπνούσε από το διαβητικό κώμα. Οι γονείς ξέσπασαν σε χειροκροτήματα και επιφωνήματα χαράς.
Ένα δωμάτιο θανάτου και θλίψης έγινε ξαφνικά τόπος χαράς και ελπίδας.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1920 ο Φρέντερικ Μπέντινγκ και ο Τσαρλς Μπεστ, ανακάλυψαν την ινσουλίνη υπό τη διεύθυνση του Σκωτσέζου βιοχημικού Τζων Μακλήοντ στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο. Με τη βοήθεια του Καναδού Τζέιμς Κόλιπ η ινσουλίνη καθαρίστηκε, καθιστώντας τη διαθέσιμη για την επιτυχή θεραπεία του διαβήτη.
Ο Τζων Μακλήοντ, Σκωτσέζος βιοχημικός και φυσιολόγος διακρίθηκε για τον ρόλο του στην ανακάλυψη και την απομόνωση της ινσουλίνης και μαζί με τον Φρέντερικ Μπέντινγκ έλαβε το Νόμπελ Ιατρικής το 1923.
Μόλις άρχισε η κάλυψη των κλινικών δοκιμών από τον Τύπο στις αρχές του 1922, η ομάδα του Τορόντο πολιορκήθηκε με αιτήματα για ινσουλίνη. Τα σοβαρά προβλήματα με την παραγωγή ινσουλίνης στο Τορόντο εκείνη την εποχή σήμαιναν ότι μόνο ελάχιστοι και βαριά πάσχοντες ασθενείς μπορούσαν να εξεταστούν για θεραπεία.
Στη φωτογραφία απεικονίζεται διαβητικό παιδί σε κώμα. Πηγή φωτογραφίας: Αggelika Trb/ facebook
Κατά τη διάρκεια της άνοιξης και του καλοκαιριού του 1922, ορισμένοι από αυτούς τους βαριά άρρωστους διαβητικούς, ιδιαίτερα τα παιδιά, ήρθαν στο Τορόντο ως ιδιώτες ασθενείς του δόκτωρ Μπάντινγκ, προκειμένου να συμπεριληφθούν στις κλινικές δοκιμές ινσουλίνης.
Η κλινική διαβητικών του Γενικού Νοσοκομείου του Τορόντο, υπό τη διεύθυνση του Δρ. Ντάνκαν Γκράχαμ, άνοιξε στις 21 Αυγούστου και αμέσως μετά δημιουργήθηκαν κλινικές σε πολλές άλλες πόλεις του Καναδά.
Μέχρι τις αρχές του 1923 περισσότεροι από 1000 διαβητικοί νοσηλεύονταν από περισσότερους από 250 γιατρούς σε 60 κλινικές στις Ηνωμένες Πολιτείες και τον Καναδά.
To Γενικό Νοσοκομείο του Τορόντο το 1922. Πηγή φωτογραφίας: youtube
Τέντι Ράιντερ, το πεντάχρονο αγόρι που έζησε άλλα 71 χρόνια με διαβήτη
Ο πεντάχρονος Teddy Ryder ήταν από τους πρώτους ασθενείς που έλαβαν το «εκχύλισμα παγκρέατος» το καλοκαίρι του 1921. Έζησε άλλα 71 χρόνια με διαβήτη. Ήταν μία από τις εκατομμύρια ζωές που σώθηκαν και βελτιώθηκαν από την ινσουλίνη.
Όταν κυκλοφόρησαν τα νέα για την ανακάλυψη της ινσουλίνης την άνοιξη του 1922, το βάρος του Τέντι είχε πέσει σε μόλις 26 κιλά. Είχε χάσει το ενδιαφέρον του να παίξει και δεν μπορούσε να κάνει περισσότερα από μερικά βήματα μόνος του.
Γράφοντας στον Φρέντερικ Μπάντινγκ, ο θείος του Τέντι, γιατρός στο Νοσοκομείο Bellevue της Νέας Υόρκης, τόνισε την επικίνδυνη κατάσταση του ανιψιού του:
“Μου φαίνεται ότι πολύ λίγους μήνες μπορεί να αντέξει. Δεν χρειάζεται να σας πω πόσο σοβαρά είναι” ελπίζω να δεις καθαρό τον τρόπο σου για να του φερθείς».
To γράμμα του μικρού Τέντι στον γιατρό Μπάντινγκ. Πηγή φωτογραφίας: wikipedia
Ο Τέντι ταξίδεψε στο Τορόντο με τη μητέρα του. Το αγοράκι έλαβε την πρώτη του δόση ινσουλίνης στις 10 Ιουλίου 1922. Μέχρι το φθινόπωρο ο Τέντι ήταν αρκετά δυνατός για να επιστρέψει σπίτι στην οικογένειά του και μια νέα ζωή στο Νιου Τζέρσεϊ.
“Μακάρι να μπορούσες να έρθεις να με δεις», έγραψε ο εξάχρονος στον Μπάντινγκ τον επόμενο χρόνο. “Είμαι ένα χοντρό αγόρι τώρα και νιώθω καλά. Μπορώ να σκαρφαλώσω σε ένα δέντρο”.
Πηγή αρχικής φωτογραφίας: Αggelika Trb/ facebook
Ακολουθήστε την mixanitouxronou.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Διαβάστε τις σημαντικότερες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, στη mixanitouxronou.gr