Η γυναίκα που μεταμφιέστηκε σε στρατιώτη στον Α’ Παγκόσμιο, για να κάνει ρεπορτάζ. Η σύλληψη, η κακοποίηση, η περιφρόνηση

Κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Ντένις Σμιθ ήταν μέλος της 51ης Μεραρχίας του Βασιλικού Σώματος Μηχανικών του Βρετανικού Στρατού. 

Με τη χακί στολή, τις αρβύλες και τα κοντοκουρεμένα μαλλιά δεν ξεχώριζε από τους υπόλοιπους στρατιώτες της μεραρχίας. Στην πραγματικότητα, όμως, ο Σμιθ ήταν γυναίκα, που το πραγματικό της όνομα ήταν Ντόροθι Λόρενς.

Η Λόρενς ήθελε να γίνει πολεμική ανταποκρίτρια και μεταμφιέστηκε σε άνδρα, προκειμένου να δει από κοντά τις αιματηρές μάχες του Μεγάλου Πολέμου. Όπως έγραψε, “θέλω να δω τι μπορεί να καταφέρει μια συνηθισμένη Αγγλίδα χωρίς τυπικά προσόντα ή χρήματα“.

Έγινε, έτσι, η μοναδική γυναίκα που πολέμησε στο Δυτικό Μέτωπο, σε μια εποχή όπου το να ντύνεσαι στρατιώτης και να κρατάς όπλο ήταν αποκλειστικά ανδρικό προνόμιο.

Αν μια γυναίκα συλλαμβανόταν, θα ερχόταν αντιμέτωπη με φυλάκιση ή ακόμη και εκτέλεση. Επίσης δεν είχε καμία εκπαίδευση, για να υπερασπιστεί τον εαυτό της.

Πώς βρέθηκε στην πρώτη γραμμή

Το 1915, η 19χρονη Ντόροθι Λόρενς μετέβη στη Γαλλία, όπου, με τη βοήθεια δύο Άγγλων στρατιωτών, κατάφερε να αποκτήσει στρατιωτική στολή και πλαστή ταυτότητα με την ονομασία “Ντένις Σμιθ”. Αργότερα αποκάλεσε τους στρατιώτες που τη βοήθησαν “χακί συνεργούς“.

Έκοψε κοντά τα μαλλιά της, έξυσε τα μάγουλά της, για να τα ερεθίσει και να δίνει την εντύπωση ότι ήταν φρεσκοξυρισμένη και προσπάθησε να καλύψει τις καμπύλες της. “Πήρα λωρίδες επιδέσμων και τύλιξα σφιχτά το σώμα μου, σαν να ήμουν μούμια“, ανέφερε η Λόρενς.

Δεν ήταν εύκολο για τη Λόρενς να φτάσει στα πεδία των μαχών. Πολλές φορές αξιωματικοί τη σταμάτησαν, για να τη ρωτήσουν τι δουλειά είχε τόσο μακριά από την υποτιθέμενη μονάδα της. Σε κανέναν, όμως, δεν πέρασε από το μυαλό η σκέψη ότι ο Ντένις Σμιθ δεν ήταν άνδρας.

Ντόροθι η σκαπανέας

Κάποια στιγμή, η Λόρενς εκμυστηρεύτηκε το μυστικό της στον Τομ Νταν, ένα μηχανικό ειδικό στη διάνοιξη σηράγγων και ζήτησε τη βοήθειά του. Ο Νταν εντυπωσιάστηκε με το θάρρος και την τόλμη της νεαρής και έπεισε τους συναδέλφους της να την εντάξουν στην υπηρεσία των σκαπανέων.

Της βρήκαν μια κρυψώνα, για να ξεκουράζεται κατά τη διάρκεια της ημέρας και έτρωγε ό,τι περίσσευε από τους συναδέλφους της. Όταν έπεφτε το σκοτάδι, έβγαινε κι εκείνη, για να σκάψει. Οι συνθήκες εργασίας και υγιεινής ήταν άθλιες και η Λόρενς δεν άργησε να γεμίσει ψύλλους και ψείρες.

Παρ’ όλ’ αυτά, δεν πτοήθηκε. Συνέβαλε στη διάνοιξη λαγουμιών κάτω από τις γραμμές του εχθρού, την ίδια ώρα που τα βλήματα και οι οβίδες έπεφταν συνεχώς. Η αφοσίωσή της στην αποστολή της προκάλεσε εκ νέου το θαυμασμό του φίλου της, Τομ Νταν.

Η αποκάλυψη της απάτης και ο εγκλεισμός στο ψυχιατρείο

Η Ντόροθι Λόρενς πάσχισε να κρατήσει κρυφό το μυστικό της, αλλά δεν άντεξε. Οι κακουχίες του πολέμου, σε συνδυασμό με το καθημερινό άγχος που την κατέκλυζε, επιβάρυναν την υγεία της.

Φοβούμενη ότι θα “ξεσκεπαζόταν” η απάτη της και για να προστατεύσει τους άνδρες που την είχαν βοηθήσει, αποφάσισε να πει την αλήθεια στο λοχία της. Εκείνος διέταξε την άμεση σύλληψή της και, στη συνέχεια, η Λόρενς ανακρίθηκε με την κατηγορία ότι ήταν κατάσκοπος ή πόρνη.

Έξι στρατηγοί και είκοσι αξιωματικοί ανέλαβαν την ανακριτική εξέταση της Λόρενς, αλλά δεν κατάφεραν να αποδείξουν παρά μόνο την πραγματικότητα. Ήταν μία γυναίκα που ήθελε να πάρει μέρος στην πρώτη γραμμή του πολέμου.

Η Λόρενς τοποθετήθηκε σε ένα γαλλικό μοναστήρι και αναγκάστηκε να υπογράψει μία ένορκη υπεύθυνη δήλωση, σύμφωνα με την οποία δεν θα δημοσίευε τίποτε για τις εμπειρίες της.

Εστάλη πίσω στην Αγγλία και, το 1919, η 23χρονη πλέον Λόρενς δημοσίευσε την αυτοβιογραφία της με τίτλο “Sapper Dorothy“.

Αν και έβαλε τον Τομ Νταν να επιβεβαιώσει πως όλα όσα αναφέρει συνέβησαν πραγματικά, το πόνημά της λογοκρίθηκε και απέτυχε να προσελκύσει το ενδιαφέρον του αναγνωστικού κοινού.

Κλείστηκε σε άσυλο στο βόρειο Λονδίνο, επειδή κατηγόρησε τον κληρικό, με τον οποίο είχε μεγαλώσει ότι την κακοποίησε όταν ήταν στην εφηβεία. Πέθανε μόνη και ξεχασμένη στις 29 Αυγούστου 1964, σε ηλικία 67 ετών.

Η αυτοβιογραφία της επανεκδόθηκε αρκετά χρόνια αργότερα και ορισμένοι σκηνοθέτες εμπνεύστηκαν από την ιστορία της, για να δημιουργήσουν μικρές ταινίες.

Με πληροφορίες από το βιβλίο του Τζάιλς Μίλτον, “Συναρπαστικά παραλειπόμενα της ιστορίας“, Εκδόσεις Πατάκη

Πηγή εικόνων κεντρικής φωτογραφίας: Wikipedia