Η “γέννηση” του skateboard μέσα σε δεξαμενές και άδειες πισίνες της Καλιφόρνιας. Πώς οι σέρφερ δημιούργησαν ένα νέο άθλημα για να μην πλήττουν όταν δεν είχε κύματα (φωτό)

Στην Καλιφόρνια τα κύματα εξαφανίζονται μετά τις 10 το πρωί και χιλιάδες σέρφερ έμεναν άπραγοι για την υπόλοιπη μέρα.

Αυτός ήταν ο λόγος που στις αρχές της δεκαετίας του ’50 δεκάδες φανατικοί του αθλήματος στράφηκαν προς το «στέρεο έδαφος» και δημιούργησαν μία σανίδα που «σέρφαρε» την άσφαλτο.

Η κατασκευή ήταν πολύ απλή. Μία ξύλινα σανίδα στην οποία κολλούσαν τέσσερα ροδάκια για να τσουλάει.

Μέσα σε λίγα χρόνια, το «skateboard», όπως ονομάστηκε, έγινε μόδα στους έφηβους της Καλιφόρνιας.

Σέρφαραν στη θάλασσα το πρωί και στην άσφαλτο μέχρι το βράδυ.

Διοργανώθηκαν διαγωνισμοί, τα μαγαζιά που πουλούσαν τον εξοπλισμό πολλαπλασιάστηκαν και κυκλοφόρησε μέχρι και περιοδικό, το περίφημο «The Quarterly Skateboarder».

Ξαφνικά όμως, το 1965, η δημοτικότητα του αθλήματος σημείωσε τεράστια πτώση.

Η κυκλοφορία του περιοδικού διακόπηκε και οι γονείς απαγόρευαν στα παιδιά τους να δοκιμάσουν την σανίδα, καθώς είχε εδραιωθεί η άποψη ότι το skateboard ήταν φοβερά επικίνδυνο.

Πράγματι, το άθλημα ήταν πολύ πιο επικίνδυνο το 1965 απ’ ότι σήμερα.

Οι αθλητές δεν έπαιρναν μέτρα προστασίας με κράνη κλπ, οι τεχνικές δεν ήταν τελειοποιημένες και το κυριότερο χρησιμοποιούνταν ρόδες από πηλό, που έσπαγαν εύκολα, ακόμα και με μικρά χαλίκια που βρίσκονταν στο δρόμο.

Η δεκαετία του ’70 και τα «Z-Boys»

Το 1972 το skateboard επανήλθε στο προσκήνιο, όταν κατασκευάστηκαν για πρώτη φορά ρόδες από πολυουρεθάνη, ένα υλικό πολύ πιο ανθεκτικό από τον πηλό.

Η αλλαγή του υλικού σήμαινε ότι το σπορ ήταν πιο ασφαλές και οι skateboarders είχαν τη δυνατότητα να δοκιμάσουν πιο ριψοκίνδυνες κινήσεις.

Στην αρχή, συνήθιζαν να στέκονται όρθιοι πάνω στη σανίδα, η οποία κυλούσε σε αυστηρά επίπεδο έδαφος.

Τη δεκαετία του ’70 όμως, το στυλ άρχισε να εξελίσσεται.

Η νέα γενιά skateboarders εμπνεύστηκε από τις φιγούρες του σερφ και άρχισε να κινείται κάθετα.

Χρησιμοποιούσαν δεξαμενές, όπως τη θρυλική δεξαμενή Εσκονδίδο στην Καλιφόρνια που έχει γίνει ιστορική για το skateboard, και ουσιαστικά ανέβαιναν τους κάθετους τοίχους.

Το 1976, κατά τη διάρκεια της χειρότερης ξηρασίας που είχε αντιμετωπίσει η Καλιφόρνια, απαγορεύτηκε η σπατάλη νερού και οι πισίνες εκείνη τη χρονιά δε γέμισαν. Οι skaters είχαν τη φαεινή ιδέα να χρησιμοποιήσουν τις άδειες υδατοδεξαμενές ως πίστες.

Δύσκολα θα επέστρεφαν στην ίδια πισίνα για περισσότερες από δύο μέρες, αφού οι γείτονες τους αντιλαμβάνονταν και καλούσαν την αστυνομία.

Γι’ αυτό αναζητούσαν συνεχώς καινούριες πισίνες για να μπορέσουν να εξασκήσουν το αγαπημένο τους άθλημα για λίγες ώρες.

Πολλές φορές χρειαζόταν να αδειάσουν την πισίνα απ’ το λιγοστό νερό που υπήρχε μέσα ή να την καθαρίσουν απ’ το χώμα, δουλειές που τους έπαιρναν ώρες. Όμως δεν τους ένοιαζε καθόλου. Ήταν η εποχή που το άθλημα δεν είχε βγει στο δρόμο.

Για τα παιδιά υπήρχε μόνο η λογική της πίστας, είτε οργανωμένης είτε αυτοσχέδιας.

Από τις άδειες πισίνες της Καλιφόρνιας ξεπρόβαλε μία ομάδα που άλλαξε τα δεδομένα του skateboard.

Την αποκαλούσαν «Z-Boys» και αποτελούνταν από νεαρά αγόρια, και μερικά κορίτσια, που αγόραζαν τον εξοπλισμό τους από το κατάστημα «Zephyr».

Όπως όλοι οι skateboarders της εποχής, είχαν ξεκινήσει ως φανατικοί του θαλάσσιου σερφ προτού καταλήξουν να σερφάρουν στην άσφαλτο.

Στα θρυλικά «Ζ-Boys» οφείλονται ορισμένες από τις πιο εντυπωσιακές και διαχρονικές φιγούρες του skateboard.

Εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στον εθνικό διαγωνισμό της Ντελ Μαρ το 1975 και εντυπωσίασαν με το διαφορετικό τους στυλ.

Όταν οι περισσότεροι συμμετέχοντες στέκονταν όρθιοι και εκτελούσαν τις παραδοσιακές φιγούρες, τα Z-Boys ακουμπούσαν το έδαφος, στριφογύριζαν και δημιουργούσαν επιτόπου νέες κινήσεις. Εντυπωσιακές, δύσκολες, ευφάνταστες. Το κοινό τους λάτρεψε. Το άθλημα απογειώθηκε.

Πολύ γρήγορα, ξεχώρισαν τρεις νεαροί. Ο Τόνι Άλβα, ο Τζέι Άνταμς και ο Στέισι Περάλτα.

Τα Z-Boys εκπροσωπούσαν το skateboard σε όλη την Αμερική και έγιναν διάσημοι μέσω του περιοδικού «Skateboarder» που επανακυκλοφόρησε και έγινε ανάρπαστο.

Οι νέοι της δεκαετίας του ’70 είχαν συνδέσει το άθλημα με την ηλιόλουστη Καλιφόρνια, ξανθούς μακρυμάλληδες νεαρούς και άδειες πισίνες.

Ήταν η «γέννηση» ενός αθλήματος που μετά από χρόνια, θα κατάφερνε να περάσει από τους «αντισυμβατικούς» στη “mainstream” κοινωνία και να γίνει ένα από τη δημοφιλέστερα αθλήματα στον κόσμο.

Αυτή βέβαια δεν ήταν παρά η αρχή τους αθλήματος, καθώς η επόμενη θεαματική κίνηση ήταν να βγει στο δρόμο.

Αλλά αυτό είναι ένα άλλο κεφάλαιο…

Διαβάστε ακόμα: Φρίσμπι. Το παιχνίδι που ξεκίνησε από ένα ταψί κέικ και έγινε αφορμή για το περίφημο «φιάσκο του ναυτικού».