Πάπιγκο. Το καταφύγιο των εμπόρων στην τουρκοκρατία που έζησε σε καθεστώς μερικής αυτονομίας. Ο τουριστικός παράδεισος στις πλαγιές της Τύμφης με τις άγνωστες φυσικές πισίνες (drone)

Στον νομό Ιωαννίνων στην περιοχή του Ζαγορίου μεταξύ των οικισμών Μεγάλο και Μικρό Πάπιγκο βρίσκονται οι φυσικές πισίνες ή κολυμπήθρες της Ηπείρου. Ονομάζονται Οβίρες Ρογκοβού.

Είναι μικρές λιμνούλες σχηματισμένες πάνω στους πέτρινους όγκους, στο σημείο που καταλήγει το ρέμα του Ρογκοβού. Η διαβρωτική ικανότητα του ρέματος έχει δημιουργήσει με το πέρασμα των χρόνων ένα εκπληκτικό τοπίο, που μαγεύει τους επισκέπτες κάθε εποχή του χρόνου. Τον χειμώνα τα νερά παγώνουν σε ορισμένα σημεία, ενώ το καλοκαίρι αρκετοί κάτοικοι της περιοχής βουτούν στις κολυμπήθρες για να δροσιστούν.

Σύμφωνα με μαρτυρίες, το μπάνιο στις Οβίρες απολάμβανε και ο Αλή Πασάς των Ιωαννίνων κατά τους καλοκαιρινούς μήνες. Το ρέμα του Ρογκοβού πηγάζει από δυτικότερη κορυφή του όρους Τύμφη, τον Λάπατο (2.254μ.) και διασχίζει τους δύο οικισμούς του Πάπιγκου που είναι ένα από τα πιο γνωστά Ζαγοροχώρια.

Το Πάπιγκο είναι χτισμένο στις πλαγιές της Τύμφης ή Γκαμήλα σε 960 μέτρα υψόμετρο. Αναφέρεται για πρώτη φορά από τον Βυζαντινό Αυτοκράτορα Ανδρόνικο το 1325. Όπως τα περισσότερα Ζαγοροχώρια, το Πάπιγκο κατά την οθωμανική κυριαρχία απολάμβανε ειδικών προνομίων μέσω της συνθήκης του Βοϊνίκου.

Οι κάτοικοι της περιοχής ζούσαν υπό καθεστώς μερικής αυτονομίας, καθώς πλήρωναν στους Οθωμανούς ειδικό φόρο. Έτσι τα σπίτια αλλά και η γη των ντόπιων δεν πέρασαν στα χέρια των κατακτητών, με αποτέλεσμα η περιοχή να ακμάσει. Έμποροι από τη Ρουμανία τη Ρωσία και την Κωνσταντινούπολη κατέφυγαν στα Ζαγοροχώρια όπου ανέπτυξαν τις δραστηριότητές τους.

Από τον 18^ο αιώνα η περιοχή αναπτύχθηκε και πνευματικά. Λειτούργησαν σχολεία και βιβλιοθήκες. Στο Πάπιγκο ιδρύθηκε ελληνικό σχολείο το 1780.

Τα Ζαγοροχώρια κατακτήθηκαν το 1820 μετά την εξέγερση του Αλή Πασά, όταν οι δυνάμεις του Ισμαήλ Πασά κατάφεραν να επιβληθούν. Η περιοχή απελευθερώθηκε το 1913 κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων.

Έκτοτε όμως, λόγω της μετακίνησης του πληθυσμού προς τα αστικά κέντρα, τα χωριά του Ζαγορίου άρχισαν να ερημώνουν. Κατά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο μερικά χωριά κάηκαν από τους Γερμανούς ως αντίποινα για τη δράση των ανταρτών. Στον εμφύλιο απέμειναν ελάχιστοι κάτοικοι στα χωριά του Ζαγορίου.

Τη δεκαετία του ’80 το Ζαγόρι άρχισε να αναπτύσσεται τουριστικά, διατηρώντας τα παραδοσιακά στοιχεία στην αρχιτεκτονική των χωριών. Σήμερα, η περιοχή είναι πόλος έλξης τουριστών τόσο κατά τη χειμερινή όσο και κατά την καλοκαιρινή περίοδο.

Δείτε την πτήση πάνω από τις ομορφιές της περιοχής όπως τις κατέγραψε ο Λάζαρος Τσάτσος στην σελίδα του του Epirustravel eu.

Διαβάστε επίσης στη “ΜτΧ”: «Το δάκρυ της Αφροδίτης». Η φυσική πισίνα που τη χωρίζουν μερικά εκατοστά από την θάλασσα.