Η εξόντωση του Δράκου της Κεφαλονιάς. Τα δύο αδέλφια ήρωες και οι ιστοριογραφικές καταγραφές για το κυνήγι του “τέρατος”

του συνεργάτη μας, ιστορικού ερευνητή Στέφανου Μίλεση

Η ιστορία για την εμφάνιση δράκου στην Κεφαλονιά, θα κατατασσόταν οπωσδήποτε στη σφαίρα της λαϊκής φαντασίας, αν δεν καταγραφόταν από δύο τουλάχιστον έγκυρες πηγές.

Το γεγονός όμως διασώθηκε -καθώς αναφέρεται- τόσο στα έγκυρα χρονικά της Κεφαλονιάς, όσο και σε επιστολή του Ενετού Προβλεπτή του νησιού (επόπτη) Φαντίνο Μαλιπιέρι. Οι δύο αυτές μαρτυρίες την κάνουν ελκυστική προς ιστορική μελέτη.

Ο δράκος του δάσους

Τον Απρίλιο του 1509 ένας φοβερός δράκοντας, όπως καταγράφουν τα χρονικά, εμφανίστηκε στην δυτική πλαγιά του όρους Αίνου, στο δάσος του Αγίου Νικολάου. Μεγάλος τρόμος είχε προκληθεί μεταξύ των ανθρώπων καθώς εύρισκαν καταβροχθισμένα ζώα. Όσο περνούσε ο καιρός, ο τρόμος έγινε πανικός με αποτέλεσμα να ερημωθούν τα γύρω μέρη.

Οι γεωργοί εγκατέλειψαν τα χωράφια τους και κανείς δεν τολμούσε να περάσει από κοντά μήπως και συναντήσει τον δράκο.

Στην ενετική κυριαρχία

Την εποχή εκείνη η Κεφαλονιά βρισκόταν στην εξουσία των Ενετών. Ο επόπτης του νησιού Φαντίνο Μαλιπιέρι μια ημέρα δέχθηκε επιτροπή αγροτών που τρομοκρατημένοι προσέφυγαν σε αυτόν να τους βοηθήσει.

Ο Μαλιπιέρι τοιχοκόλλησε μια προκήρυξη που έλεγε ότι αν κάτοικοι του νησιού στέκονταν γενναία απέναντι από το θηρίο και το φόνευαν θα ανταμείβονταν πλουσιοπάροχα.

Τα ηρωικά αδέλφια

Λίγες ημέρες μετά την έκδοση της προκήρυξης, στις 10 Μαΐου 1509 στο διοικητήριο του νησιού που βρισκόταν στον Άγιο Γεώργιο, συγκεντρώθηκε πλήθος λαού. Ο λόγος ήταν ότι είχαν παρουσιαστεί εθελοντές για να σκοτώσουν το θηρίο.

Ήταν δύο αδέλφια, οι Ιάκωβος και Βερνάρδος Βρεσκάνοι, που αποφάσισαν να αναλάβουν το δύσκολο έργο. Αφού οι θύρες του διοικητηρίου άνοιξαν, ο προβλεπτής με άλλους άρχοντες του νησιού και τα δύο αδέλφια ανάμεσα, μετέβησαν πεζοί στον Ι.Ν. Ευαγγελίστριας στον οποίο εψάλη παράκληση υπέρ των δύο εθελοντών.

Η επιστολή του επόπτη προς τον Δόγη της Βενετίας

Αμέσως μετά τα διαδικαστικά τα δύο αδέλφια φόρεσαν σιδηρούς θώρακες, περικεφαλαίες και πήραν στα χέρια τους τσεκούρια και δόρατα. Ίππευσαν δύο ατίθασα άλογα και άρχισαν να καλπάζουν προς το δάσος του δράκοντα τον οποίο πραγματικά και κατάφεραν να συναντήσουν.

Τις λεπτομέρειες της εξόντωσής του περιγράφει σε επιστολή που συνέταξε ο προβλεπτής Μαλιπιέρι προς τον Δόγη της Βενετίας. Τα στοιχεία όπως περιγράφονται σε αυτήν, οδηγούν στο συμπέρασμα ότι ως «δράκος» περιγραφόταν κάποιο ερπετό τεραστίων διαστάσεων που προκαλούσε και μόνο με την εμφάνισή του τον τρόμο. Γράφει ο Μαλιπιέρι στην επεξηγηματική επιστολή του για την εξόντωση του δράκου.

Η εκστρατεία

Στην διαδρομή τα αδέλφια δεν συνάντησαν κανέναν, διότι από φόβο είχε ερημωθεί ο τόπος.

Πριν μπουν στο δάσος επισκέφθηκαν το μικρό εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου που είχε ονοματίσει το κοντινό δάσος. Ύστερα από κάποια ώρα περιπλάνησης, ακούστηκε ένας δυνατός συριγμός που συνοδευόταν από τρίξιμο ξύλων που συνθλίβονταν κάτω από μεγάλο βάρος.

Μέσα από τους θάμνους εμφανίστηκε ο τρομερός δράκος που είχε τρομοκρατήσει το νησί.

Επρόκειτο για ερπετό που με ορθάνοιχτο στόμα ενεργούσε επίθεση κατά των δύο αδελφών. Τότε ο ένας από τα αδέλφια έχωσε το ξίφος του στο ανοιχτό στόμα του ενώ ο άλλος με έναν κοφτερό πελέκι προσπάθησε να του κόψει το κεφάλι. Το τρομερό όπλο του «δράκοντα» ήταν η ουρά του με την οποία προσπαθούσε να τους χτυπήσει.

Τα δύο αδέλφια βγήκαν από την τρομερή μάχη παρά μόνο με ελαφρά τραύματα. Έσυραν τον άψυχο δράκοντα με σχοινιά με τα άλογά τους μέχρι το εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου και τον έκαψαν έξω από αυτό.

Οι περιγραφές ήθελαν τον «δράκοντα» να «ήτο κατά το πάχος ίσος προς δύο βόας και κατεβρόχθιζεν ευκόλως ολόκληρον άνθρωπον. Είχε μήκος επτά πήχεων και δύο πτέρυγας μια εις εκάστην πλευράν. Εκάη δε εν τω προαστείω του Αγίου Νικολάου».  

Οι δρακοντομάχοι αδελφοί αποθεώνονται

Τα αδέλφια υποδέχθηκε με ενθουσιασμό το πλήθος και τους ονόμασαν «δρακοντομάχους». Η διοίκηση της νήσου ως ανταμοιβή τους προσέφερε «τα ανήκοντα εις το δημόσιον κτήματα, τα αποτελούμενα εκ του δάσους του Αγίου Νικολάου, εκτεινομένου κατ’ ευθείαν μέχρι της θέσεως Φαγιά και εκ των υπερειών του όρους των εκτεινομένων από της θέσεως αυτής άρχι της παρά το χωρίον Σιμωτάτα δημοσίας οδού της αγούσης εις την πόλιν».

Η παράδοση που θέλει διαφορετικό ήρωα

Η παράδοση ωστόσο σε αντίθεση με την επιστολή του Ενετού Μαλιπιέρι, αποδίδει το κατόρθωμα σε κάποιον Λουκίσσα, για αυτό και το δάσος σήμερα διατηρείται και με αυτή την ονομασία.

Ο Λουκίσσας αφού πρώτα φόρεσε «σιδερένιο πουκάμισο» πήγε στο δάσος όπου συνάντησε τον δράκοντα χώθηκε στον λαιμό του και με ένα ξυράφι καταξέσχισε τα σπλάχνα του.

Ο Λουκίσσας φέρεται ότι προέβη σε αυτή την παράτολμη ενέργεια καθώς το δέρμα του ήταν τόσο σκληρό ώστε τίποτε δεν το τρυπούσε. Ο ήρωας της προφορικής παράδοσης όμως, δηλητηριάστηκε από τις αναθυμιάσεις του δράκου που εισέπνευσε και πέθανε με φριχτούς πόνους.

(Πηγή πρώτης φωτογραφίας ανάρτησης: Vissit Sassuolo)