Η εξέγερση της Θήβας που εξόργισε τον Μέγα Αλέξανδρο. Ισοπέδωσε την πόλη και πούλησε 30 χιλ Θηβαίους

Δεν συμβαίνει το ίδιο με την Θήβα. Κηρύσσει εξέγερση, χαρακτηρίζοντας τον Μέγα Αλέξανδρο τύραννο.

Η Θηβαϊκή πολιτική χαρακτηρίζονταν ως ακραία καιροσκοπική. Κατά την διάρκεια των Περσικών Πολέμων, οι Θηβαίοι απροκάλυπτα «Μήδισαν», γεγονός που χαράχθηκε στην συλλογική μνήμη των Ελληνικών πόλεων που αντιστάθηκαν στον Μέγα Βασιλιά, με την τελευταία σημαντική μάχη των Περσικών Πολέμων να πραγματοποιείται πολύ κοντά στην Θήβα, στις Πλαταιές.

Η σκληρή στάση των Θηβών με την καταστροφή άλλων Βοιωτικών πόλεων, όπως των Θεσπιέων, των Πλαταιών αλλά και του Ορχομενού προκάλεσε ανυπολόγιστες ζημιές αλλά το σημαντικότερο, έλλειψη εμπιστοσύνης και αίσθημα εκδίκησης.

Με την λήξη του Πελοποννησιακού Πολέμου, η Θήβα απαίτησε την καταστροφή της Αθήνας και την μετατροπή της Εκκλησίας του Δήμου σε βοσκότοπο κάτι που βρήκε αντίθετους του Σπαρτιάτες.

Λίγα χρόνια αργότερα, κατά τον Κορινθιακό Πόλεμο, παρείχε καταφύγιο στον Αθηναίο Στρατηγό Θρασύβουλο και σχεδίαζε την ανατροπή της Ηγεμονίας της Σπάρτης, που μέχρι πρόσφατα ήταν συμμαχός της. Με την νίκη στην Μάχη των Λεύκτρων εναντίον των Σπαρτιατών, το 371 π.Χ., η Θήβα γίνεται κυρίαρχη δύναμη στον Ελλαδικό χώρο, από την Βόρεια Θεσσαλία μέχρι την Πελοπόννησο, με τους ικανότατους στρατηγούς Επαμεινώνδα και Πελοπίδα.

Ο θάνατος του Επαμεινώνδα στη Μάχη της Μαντινείας το 362 π.Χ. αποτελεί το εφαλτήριο της πτώσης της Θηβαϊκής ηγεμονίας, που θα ολοκληρωθεί το 338 π.Χ. στην Πεδιάδα της Χαιρώνειας, όπου ο Φίλιππος και ο Αλέξανδρος συντρίβουν τον συμμαχικό στρατό και το επίλεκτο σώμα των Θηβαίων, τον Ιερό Λόχο.

Η Αντιμακεδονική παράταξη στην Αθήνα, με επικεφαλής τον δεινό ρήτορα Δημοσθένη, διαδίδει ότι πέθανε ο Αλεξάνδρος στην εκστρατεία του στα Βόρεια σύνορα εναντίον των Ιλλυριών. Παρουσιάσε μάλιστα στην Εκκλησία του Δήμου έναν αυτόπτη μάρτυρα της συντριβής του Μακεδονικού στρατού. Επικράτησε ένα κλίμα πανικού.

Θηβαίοι εξόριστοι εμφανίστηκαν στην Εκκλησία του Δήμου των Θηβαίων απαιτώντας την εξέγερση εναντίον των Μακεδόνων διότι ο υποτιθέμενος θάνατος του Μεγάλου Αλεξάνδρου μείωνε την δυναμική τους. Οι Θηβαίοι απέκλεισαν τη Μακεδονική Φρουρά της Θήβας στην Ακρόπολη τους, την Καδμεία, δημιουργώντας διπλό φράχτη.

Ταυτόχρονά, λαμβάνει χώρα εξέγερση από τους Ηλειούς, τους Αργείους, τους Αιτωλούς και τους Αρκάδες. Αν συνυπολογίσουμε την ουδέτερη στάση των Αθηναίων αλλά και την μη αναγνώριση της Ηγεμονίας των Μακεδόνων από τους Σπαρτιάτες, η κατάσταση εκτραχύνθηκε προς την σύγκρουση.

Ο Αλέξανδρος εξοργίστηκε στην είδηση της εξέγερσης. Συγκέντρωσε ένα στράτευμα 30.000 πεζών και 3.000 ιππέων και έκανε το ακατόρθωτο. Διέσχισε σε λίγες μέρες, 600 χιλιόμετρα και βρέθηκε στην Ογχηστό, περιοχή πολύ κοντά στην Θήβα, προκαλώντας στους Θηβαίους μεγάλη έκπληξη.

Αρχικά, ο Αλέξανδρος παραχώρησε γενική αμνηστία με την προϋπόθεση της παράδοσης των στασιαστών και υποκινητών της εξέγερσης, Προθύτη και Φοίνικα. Οι Θηβαίοι οδηγούνται στον παραλογισμό. Χαρακτηρίζουν τον Αλέξανδρο τύραννο, τάσσονταν ανοιχτά υπέρ του Πέρση Βασιλιά και καλούν τις υπόλοιπες Ελληνικές πόλεις να αποσύρουν την στήριξη τους στο Κοινό Συνέδριο των Ελλήνων.

Απαιτούν την παράδοση των Μακεδόνων Στρατηγών Φιλώτα και Αντιπάτρου. Στο άκουσμα των κατηγοριών και των ύβρεων, ο Αλέξανδρος στρατοπεδεύει απέναντι από την Μακεδονική φρουρά της Καδμείας.

Η γραμμή άμυνας των Θηβαίων χωριζόταν σε δύο ισχυρά μέτωπα μπροστά από τα τείχη της Θήβας, τα οποία είχαν επανδρώσει για την ύστατη άμυνα με μετοίκους και δούλους. Οι συμπλοκές μικρής κλίμακας του ιππικού των Θηβαίων με μακεδονικά αποσπάσματα γρήγορα θα αποκτήσουν χαρακτηριστικά ολομέτωπης επίθεσης των Μακεδόνων.

Σε κλίμα πανικού, διαλύονται οι γραμμές άμυνας των Θηβαίων με αποτέλεσμα το Θηβαϊκό ιππικό να παρεμποδίζει την ομαλή υποχώρηση, ποδοπατώντας πεζούς οπλίτες.

Μάλιστα, το Θηβαϊκό ιππικό θα εγκαταλείψει πλήρως την πόλη ξεφεύγοντας στους κάμπους, με την Μακεδονική Φρουρά της Καδμείας να περικυκλώνει τον Θηβαϊκό στρατό εντός της πόλης.

Οι νεκροί των Θηβαίων ξεπερνούν τους 6.000. Με την σύμφωνη γνώμη του Κοινού Συνεδρίου των Ελλήνων αποφασίζεται η πλήρης ισοπέδωσή της πόλης, εκτός από το σπίτι του λυρικού ποιητή Πινδάρου.

Επίσης, εξανδραπόδισαν τον πληθυσμό καθώς 30.000 Θηβαίοι οδηγούνται στα σκλαβοπάζαρα, επιφέροντας ένα μεγάλο ποσό στα Μακεδονικά ταμεία (440 τάλαντα). Ακόμη απαγορεύθηκε η παροχή καταφυγίου στους Θηβαίους στασιαστές.

Ένα σημαντικό πρόσωπο της καταστροφής της Θήβας είναι η Τιμόκλεια.

Στη προσπάθεια της να προστατευτεί από τους Θράκες οπλίτες, οδήγησε έναν αξιωματικό τους στο πηγάδι του σπιτιού της, με την πρόφαση ότι στο πάτο του πηγαδιού είναι κρυμμένα πολύτιμα αντικείμενα. Καθώς έσκυψε ο αξιωματικός να παρατηρήσει το πηγάδι, η Τιμόκλεια τον έσπρωξε μέσα και τον σκότωσε με πέτρες.

Όταν οδήγησαν την Τιμόκλεια μπροστά στον Αλέξανδρο, ο Στρατηλάτης της απέμεινε χάρη λόγω του θάρρους της και της φιλοπατρίας της. Ο αδερφός της, Στρατηγός θεαγένης, είχε σκοτωθεί στην μάχη της Χαιρώνειας.

Η ενδεχόμενη εκστρατεία εναντίον των Περσών δεν επέτρεπε την δημιουργία εσωτερικών προβλημάτων στην Ηπειρωτική Ελλάδα. Η εκστρατεία του Σπαρτιάτη Στρατηγού Αγησιλάου Β ́, εναντίον των Περσών, λίγα χρόνια νωρίτερα, έμοιαζε ασταμάτητη. Διέλυσε τους Σατράπες κατευθυνόμενος στις Σάρδεις της Μικράς Ασίας.

Οι Πέρσες για να αποφύγουν την συντριβή, δωροδόκησαν Ελληνικές πόλεις για να εξεγερθούν εναντίον της Σπάρτης. Το αποτέλεσμα ήταν να ξεσπάσει ο Κορινθιακός Πόλεμος (395 π.Χ.) με προεξέχουσα την Θήβα. Η ταπεινωτική Ανταλκίδειος Ειρήνη καθιστούσε τους Πέρσες τοποτηρητές της Ελλάδας ως εγγυητές της ομαλότητας. Δηλαδή, οι Πέρσες, ό,τι δεν κατάφεραν με τα όπλα στους Περσικούς Πολέμους, το πέτυχαν με τους Δαρεικούς, τον χρυσό τους .