Η Εβραία που δάκρυσε για τον Παλαιστίνιο, ο οποίος έχασε τη μάνα και τον αδελφό του από τον ισραηλινό στρατό. Πώς την αντιμετώπισαν οι συμπατριώτες της

της ιστορικού Μαρίας Σαμπατακάκη

το άρθρο γράφτηκε το 2017.

Καλοκαίρι του 2003 και συμμετέχω σ’ ένα πολλά υποσχόμενο πρόγραμμα υπό την ακαδημαϊκή εποπτεία του περίφημου Georgetown University, χρηματοδοτούμενο από νατοϊκές τσέπες κλπ.

Μεταπτυχιακοί και υποψήφιοι διδάκτορες πολιτικών, οικονομικών σπουδών και ιστορίας από χώρες της ΝΑ Μεσογείου, που ηγούνται μη κυβερνητικών οργανώσεων, εργάζονται σε επιτελεία κομμάτων, φιλοδοξούν να κάνουν πολιτικές και ακαδημαϊκές καριέρες.

Συζητούν με πάθος, αλλά κυρίως με πεποίθηση ότι μπορούν να διευθετήσουν ζητήματα που διχάζουν όπως το «παλαιστινιακό».

Ανάμεσα μας κι ένας νέος άνδρας 23-24 ετών που φτάνει με αργοπορία τριών ημερών.

Είναι στη δική μου ομάδα. «Χασίντ» ή κάπως έτσι μου συστήνεται. Τον χαιρετώ τυπικά. Την επομένη είναι η σειρά του να παρουσιάσει μία εισήγηση.

«Δεν έχω προλάβει» μας εξηγεί. Και συνεχίζει να δίνει πληροφορίες για τον εαυτό του: Είναι Παλαιστίνιος, κρατούνταν από τις ισραηλινές αρχές μέχρι πρότινος και χρειάστηκε αμερικανική μεσολάβηση για να του επιτραπεί η συμμετοχή του στο πρόγραμμα. Έχει δουλέψει κοντά στον Αραφάτ, η μάνα κι ο μικρός του αδελφός σκοτώθηκαν πριν από λίγο διάστημα από άνδρες του ισραηλινού στρατού μπροστά στα μάτια του.Ακούω την τρεμάμενη, αλλά και στέρεη φωνή του και δεν πιστεύω. Πολύ σουρεάλ μου κάνει όλο αυτό. «Κοίτα τι γίνεται στον κόσμο» σκέφτομαι με απαθή συμπάθεια καλοζωισμένου Ευρωπαίου. Δίπλα μου κάθεται η Τζούντιθ, Εβραία και φίλη μου. Είναι κι άλλοι ομοεθνείς της μέσα στην αίθουσα που διαμαρτύρονται και αποκαλούν «στημένα» και «προπαγάνδα» όσα εκστομίζει ο Παλαιστίνιος. Γίνεται ένας πανζουρλισμός με τον καθηγητή να προσπαθεί να επιβάλει κάποια τάξη.

Γυρίζω στη Τζούντιθ και τη βλέπω να κλαίει. Την παίρνουν όλοι χαμπάρι και εκείνη σηκώνεται και φεύγει τρέχοντας. Αποφάσισα να μην δώσω έκταση στο περιστατικό -η ατμόσφαιρα ήταν ήδη αρκετά τεταμένη- και δεν σχολίασα τίποτα.

Μια μέρα που τρώγαμε πρωινό άνοιξε μόνη της τη συζήτηση και μου είπε χαμηλόφωνα πως «ο Χασίντ έχει δίκιο».

«Πρόσεξες την ειρωνεία στα πρόσωπα των συμπατριωτών μου όση ώρα ο Χασίντ ιστορούσε τα πάθη του;  Ξέρεις τι φωνάζει αυτή η ειρωνεία; Ότι χάσαμε τον ανθρωπισμό μας. Δεν θέλω να πιστέψω ότι μεταμορφωνόμαστε σε έθνος τεράτων. Δεν λέω ότι οι Παλαιστίνιοι είναι άγιοι. Απλώς κρίνω τη στάση τους σαν αντίδραση στη δική μας δράση.

Σου συνιστώ να κάνεις ένα ταξίδι στα μέρη μας αν θες να δεις πως γράφεται η Ιστορία».

Είπε κι άλλα, πολλά, δεν είχε σταματημό. «Το παράκανα, ε;» με ρώτησε στο τέλος. «Τα κράταγα μέσα μου πολύ καιρό φαίνεται» πρόσθεσε.

Η Τζούντιθ παράτησε την «καριέρα» της, έγινε ακτιβίστρια και μάχεται –όπως μου έγραψε- για μια ουσιαστικά ανθρώπινη, ειρηνική και δίκαιη συμβίωση Αράβων – Ισραηλινών στη Μέση Ανατολή. Πάει πολύς καιρός που δεν έχω νέα της. Ελπίζω να είναι καλά.

Το ίδιο εύχομαι και για τον Χασίντ. Πόσο κοντινή μου φαίνεται τώρα η λωρίδα της Γάζας…

Μαρία Σαμπατακάκη

ιστορικός

Σημείωση: Η «Μηχανή του Χρόνου» δέχεται κείμενα αναγνωστών και αν είναι στο πνεύμα της σελίδας, τα δημοσιεύουμε. Φυσικά δεν παρεμβαίνουμε ουσιαστικά στα κείμενα, ούτε και φέρουμε ευθύνη για τυχόν ανακρίβειες. Μπορείτε να στέλνετε τα κείμενα με ένα σύντομο βιογραφικό σας στο [email protected]

Πηγή χαρακτηριστικής εικόνας: Wikimediamtx Commons 

Διαβάστε στη “ΜτΧ”: Η μαχήτρια του παλαιστινιακού αγώνα που κατέλαβε δύο αεροπλάνα με την απειλή χειροβομβίδων. Η περιπετειώδης δράση της και πώς απέφυγε την αιχμαλωσία από τους Ισραηλινούς…