Η επιστολή της μητέρας του Μανώλη Γλέζου, όταν ήταν καταδικασμένος σε θάνατο από την ελληνική δικαιοσύνη. “Δώστε μου πίσω το παιδί μου”. Είχε ήδη εκτελεστεί ο μικρός γιος της από τους Γερμανούς

του Μιχάλη Γελασάκη

music paper

Η μητέρα του Μανώλη Γλέζου, κοινοποιεί στις εφημερίδες την επιστολή που έστειλε στην Κυβέρνηση και μέλη της Πολιτείας του 1950, εκλιπαρώντας για την αποφυλάκισή του, ενώ έχει καταδικαστεί δύο φορές σε θάνατο μετά την Κατοχή από συμπατριώτες.

Σε θάνατο είχε καταδικαστεί ερήμην και κατά την περίοδο της γερμανικής κατοχής για την υποστολή της σβάστικας από την Ακρόπολη.

Παρότι οι Γερμανοί είχαν τα δακτυλικά του αποτυπώματα – που φρόντισε ο ίδιος να αφήσει πάνω στο κοντάρι της σημαίας για να μην εκτελέσουν άλλους ως ένοχους – και παρότι τον είχαν φυλακίσει, δεν φαντάστηκαν ποτέ ότι μπορούσε να το είχε κάνει ένας 20χρονος, όπως αναφέρει η μητέρα του στην παρακάτω επιστολή.

Τον Σεπτέμβριο του 1950, η επιστολή της μητέρας του Μανώλη Γλέζου δημοσιεύτηκε από ελάχιστες εφημερίδες. Ο μικρότερός της γιος είχε ήδη εκτελεστεί από τους Γερμανούς στην Καισαριανή. Ο Εμφύλιος Πόλεμος είχε τυπικά τελειώσει από το 1949 και παρά την παγκόσμια κινητοποίηση για την απελευθέρωση του Μανώλη Γλέζου δεν φαινόταν να πηγαίνουν καλά τα πράγματα.

Η μητέρα του εκλιπαρεί να πάρει πίσω το παιδί της, όπως και πολλές άλλες μάνες τότε. Το δημοσίευμα είναι από την Εφημερίδα «Δημοκρατικός Τύπος» (28.9.1950). Τέλος, επίσης για την ιστορία, το 1967 το καθεστώς της 21ης Απριλίου δεν επέτρεψε στον Μανώλη Γλέζο να παρευρεθεί στην κηδεία της μητέρας του.

«ΔΩΣΤΕ ΜΟΥ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ!»

Μία δραματική έκκλησις της μητέρας του Μ. Γλέζου.

Από την μητέρα του Μανώλη Γλέζου, Καν. Ανδρομάχην Δημητροκάλλη, ελάβαμεν την ακόλουθον έκκλησιν, η οποία εστάλη και εις τας άλλας Αθηναϊκάς εφημερίδας:

«Προς Την Α.Μ. τον Βασιλέα, την Α. Μακαριότητα Αρχιεπίσκοπον Αθηνών και πάσης Ελλάδος. Την Α.Ε. τον Πρόεδρον της Κυβερνήσεως. Τας Α.Ε. τους αντιπροέδρους της Κυβερνήσεως. Τα Α.Ε. τους υπουργούς Δικαιοσύνης. Στρατιωτικών και Δημοσίας Τάξεως. Την Α.Ε. τον Πρόεδρον της Βουλής. Τους αξιότιμους δουλευτάς Αθηνών. Τον αξιότιμον βουλευτήν Πειραιώς κ. Δ. Αλιπράντην. Τους αξιότιμους βουλευτάς Νάξου κ.κ Αρ. Πρωτοπαπαδάκην και Πέτρον Ευριπαίον και Πάρου, Ευστρ. Αλιπράντην.

Σαν Ελληνίδα μητέρα απευθύνομαι σε Σάς για να Σάς πω τούτα τα λίγα λόγια, απλά λόγια, που βγαίνουν από την καρδιά της μάνας που θέλει να ξανασφίξει στην αγκαλιά της το παιδί της ελεύθερα.

Το πρώτο μου παιδί, ο Μανώλης Γλέζος, δημοσιογράφος, βρίσκεται και πάλι στην ίδια φυλακή που το 1942 το είχαν φυλακισμένο οι Γερμανοί κατακτητές. Στις φυλακές Αβέρωφ. Τότε κάθε πρωί πήγαινα στις φυλακές με σφιγμένη την καρδιά κι’ ανείπωτη λαχτάρα και δεν ήξερα αν θα το βρω ζωντανό ή νεκρό.

Στις 30-31 Μαΐου 1941 είχε κατεβάσει τη χιτλερική σημαία από την Ακρόπολη και το είχαν καταδικάσει σε θάνατο ερήμην. Αλλά ποτέ τους δεν κατόρθωσαν να μάθουν αίτιο. Η απόφαση ήταν κατ’ αγνώστων. Γιατί το μόνο στοιχείο που είχαν ήταν τα δακτυλικά αποτυπώματα του παιδιού μου που είχε αφήσει πάνω στο κοντάρι, για να μην πιάσουν άλλους ανθρώπους και εκτελεστούν. Ευτυχώς όμως, που ποτέ δεν φαντάστηκαν πως αυτό το παιδί που κρατούσαν, των 20 χρονών ήταν δυνατόν να κάμη κάτι τέτοιο και γι’ αυτό δεν του πήρα τα αποτυπώματα να τα παραβάλουν κι έτσι γλύτωσε από το θάνατο.

Δύο χρόνια τώρα από τις 16 Οκτωβρίου ως σήμερα, με σφιγμένη την καρδιά και πάλι πηγαίνω στις ίδιες φυλακές και δεν ξέρω αν θα το βρω ζωντανό ή νεκρό. Και πόσες φορές κάνω σύγχυση και μπερδεύω τις εποχές και περιμένω να δω τους χιτλερικούς δήμιους στις πόρτες και για μεγάλη μου δυστυχία βλέπω Έλληνες φύλακες, εγώ η Ελληνίδα μάνα, που περίμενα απ’ την Πατρίδα να προσφέρει στο παιδί μου την ηθική αμοιβή που του άξιζε ύστερ’ απ’ τη θυσία του στην περίοδο της κατοχής.

Σφίγγεται η καρδιά μου και πονάω και σκέφτομαι κι’ αναθυμάμαι. Το παιδί μου μένει το ίδιο κι’ απαράλλαχτο.

Την Ελλάδα είχε, έχει και θάχει πάντα μέσα στην καρδιά του. Την άσβηστη φλόγα για να θυσιάσει τη ζωή του γι’ αυτήν.

Γιατί, λοιπόν, να βρίσκεται φυλακή; Οι καταχτητές στην κατοχή το πέρασαν τέσσαρες φορές από Στρατοδικείο και τη μία απ’ αυτές το καταδίκασαν σε θάνατο. Γιατί σήμερα, που στη χώρα μας δεν υπάρχουν Γερμανοί κατακτητές, νάχει περάσει πέντε φορές από Στρατοδικείο και τις δύο απ’ αυτές νάχει καταδικαστεί σε θάνατο; Γιατί; Με τα βασανιστήρια οι κατακτητές μου τόκαμαν φυματικό. Σήμερα από τα βασανιστήρια και τις κακουχίες μου ξανάγινε φυματικό κι’ ακόμα παραπάνω τούσπασαν το δεξιό του ποδάρι στις φυλακές της Κέρκυρας. Γιατί; Για ποιο λόγο νάχει πάθει περισσότερα τώρα από την κατοχή;

Είχα ένα άλλο παιδί μικρότερο τον Νικόλα Γλέζο, φοιτητική της Παιδαγωγικής Ακαδημίας. Δεκαεννιά χρονών, στις 10 Μαΐου 1944, μου το τουφέκισαν οι κατακτητές. Όταν το μαύρο καμιόνι του θανάτου τό παιρνε από το Χαϊδάρι και μ’ άλλα παλληκάρια το πήγαιναν για εκτέλεση στην Καισαριανή, πρόλαβε κι’ επέταξε την άσπρη φόδρα του σκούφου του που πάνω της είχε γραμμένα τούτα τα λόγια. «Αγαπητή μου μητέρα. Σας φιλώ. Χαιρετισμούς. Σήμερα πάνω για εκτέλεση πέφτοντας για τον Ελληνικό Λαό».

Κλαίω κι’ οδύρομαι για το χαμό του και καταριέμαι τους κατακτητές. Όταν εκτελεστεί και το μεγάλο μου παιδί, πέστε μου, ποιος θα καταριέμαι; Δεν μπορώ να το συλλογιστώ. Με πιάνει τρέλλα. Δύο χρόνια τώρα ξυπνώ κάθε πρωί και δεν ξέρω αν ζη το παιδί μου, δεν ξέρω αν θα το ξαναδώ.

Κι’ όλα αυτά τα χρόνια συμπαραστάτης στην αγωνία μου στέκεται ο Ελληνικός Λαός (πριν απ’ τη μητρική μου προσφυγή προηγήθηκαν υπομνήματα συμπατριωτών μας μέσα κι’ έξω απ’ την Ελλάδα) κι’ ή Παγκόσμια Κοινή Γνώμη και υψώνουν τη φωνή τους και ζητούν την απόλυσή του. Τίποτε όμως δεν έγινε ώς τώρα κι’ η αγωνία μου, μέρα με την μέρα, κορυφώνεται. Όταν η Ελληνική Δικαιοσύνη αφήνει ελεύθερο τον Ιταλό εγκληματία Ραβάλι να γυρίσει στην πατρίδα του, στην οικογένειά του!

               Αποδόστε μου το παιδί μου, που κινδυνεύει να εκτελεστεί, που κινδυνεύει να πεθάνει από την φυματίωση, που κινδυνεύει να πεθάνει απ’ τους εχινόκοκκους που έχει στο συκώτι του.

               Δώσε μου το παιδί μου!

          Η μάνα του Μανώλη Γλέζου.

Διαβάστε στη “ΜτΧ”: Μανώλης Γλέζος. Ο πρώτος παρτιζάνος στην Ευρώπη, που κατέβασε τη γερμανική σημαία με τον Σάντα, γνώρισε τον Φιντέλ και τον Τσε και γλίτωσε την εκτέλεση χάρη στον κόσμο που ξεσηκώθηκε …