Η επίσκεψη του Γκέμπελς στην Αθήνα το 1936. Η υποδοχή του από τον Μεταξά και οι δηλώσεις του: “Ένας αποφασισμένος κομμουνιστής αξίζει δέκα αναποφάσιστους αστούς”

Ο Γιόζεφ Γκέμπελς ήταν ο μάγος της προπαγάνδας στη ναζιστική Γερμανία.

Πριν από την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία, ήταν ένας από αυτούς που βοήθησαν αποφασιστικά το κόμμα των εθνικοσοσιαλιστών, να αυξήσει την εκπροσώπησή του στο Ράιχσταγκ.

Φανατικός υποστηρικτής του φύρερ, ως το τέλος της ζωής του, μετέτρεψε σε εργαλείο προπαγάνδας το μίσος του για τον καπιταλισμό, τους κομμουνιστές και τους Εβραίους.

Όταν ανέλαβε καθήκοντα υπουργού Προπαγάνδας, επισκέφθηκε την χώρα μας.

20 Σεπτεμβρίου 1936. Ο Γιόζεφ Γκέμπελς ήρθε στην Ελλάδα, συνοδευόμενος από τη σύζυγό του Μάγδα, για να παρακολουθήσει τους Βαλκανικούς Αγώνες.

Οι ελληνικές αρχές, με επικεφαλής τον τότε δήμαρχο Αθηναίων, Κωνσταντίνο Κοτζιά, τον υποδέχθηκαν θερμά.

Ήταν η πρώτη επίσκεψη Γερμανού αξιωματούχου, μετά το πραξικόπημα της 4ης Αυγούστου, από τον Ιωάννη Μεταξά.

«Εις την κυρία Γκαίμπελς προσφέρθηκαν άνθη.

Οι επίσημοι ξένοι κατευθύνθησαν εις το ξενοδοχείον Σέσιλ.

Τον Γερμανό υπουργό συνοδεύουν ο υπουργικός σύμβουλος κ. Χάνκε, ο υπασπιστής του κ. Βέντελ, ο ιατρός δρ. Μπραντ, ο επίσημος φωτογράφος του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος κ. Χόφφμαν και ο διευθυντής του υπουργείου Προπαγάνδας βαρώνος Βάισσενχοφ», έγραφαν οι εφημερίδες.

Την επόμενη μέρα, ο Γκέμπελς συναντήθηκε με τον Ιωάννη Μεταξά.

«Ο δρ. Γκαίμπελς από την εποχή των σπουδών του ησχολήθη πολύ με την αρχαίαν Ελλάδα, γνωρίζει καλώς τον αρχαίον πολιτισμόν, ήλθε να επισκεφθή τας αρχαιότητας της χώρας και θεωρεί εαυτόν ευτυχή διότι του εδόθη η ευκαιρία να ίδη εκ του πλησίον τη χώραν αυτή την οποία εγνώριζε μόνο εκ των σπουδών του», δήλωνε στους δημοσιογράφους ο Μεταξάς.

Ο Έλληνας δικτάτορας ήταν περιχαρής, καθώς μια ισχυρή χώρα αναγνώριζε την καταχρηστική εξουσία του και άλλωστε, τότε οι λαοί και οι πολιτικοί δεν γνώριζαν τα αληθινά σχέδια του Χίτλερ για την Ευρώπη.

‘Ετσι πολλοί Έλληνες θαύμαζαν το δυναμισμό του καθεστώτος του.

Ο ίδιος ο Μεταξάς είχε σπουδάσει στη Γερμανία και ένοιωθε οικεία αυτή τη χώρα, αν και την κρίσιμη στιγμή η πολιτική του κρίση του υπαγόρευσε να μην αγκιστρώσει την Ελλάδα στο άρμα του ναζισμού.

Ο Γκαίμπελς, στις 22 Σεπτεμβρίου, επισκέφθηκε την Ακρόπολη, τον Κεραμεικό, την Ακαδημία, την Εθνική Βιβλιοθήκη και το Πανεπιστήμιο.

Στο ημερολόγιο του έγραψε:

«Ένα από τα ωραιότερα πρωινά της ζωής μου. Πάνω στην Ακρόπολη.

Τα Προπύλαια, ο Παρθενών και το Ερέχθειο. Είμαι συνεπαρμένος. Και ψηλά αυτός ο βαθύς, γαλάζιος αττικός ουρανός.

Μια συμφωνία ομορφιάς, χρωμάτων και παραστάσεων. Στο θέατρο του Διονύσου γεννήθηκε η αττική τραγωδία.

Είμαι ευτυχισμένος και χαρούμενος που μπορώ και τα βλέπω.

Μετά, κάτω στην πόλη. Έκανα διάφορες αγορές. Οι άνθρωποι φιλόξενοι. Οι Αρχές, ο Τύπος, όλοι είναι φιλικοί μαζί μας.

Το μεσημέρι ξεκουραστήκαμε στο ξενοδοχείο.

Η ψυχή μου έχει γεμίσει από ομορφιά και αγαλλίαση. Ευτυχισμένη αρχαιότητα!

Το βράδυ, ο Κοτζιάς με κάλεσε σε μια ελληνική ταβέρνα. Φανταστικά τα εδέσματα, η μουσική. Προσκάλεσα τη νεαρή τραγουδίστρια στο Βερολίνο».

Η παρουσία του ζεύγους Γκέμπελς στο Παναθηναϊκό Στάδιο για τους Βαλκανικούς Αγώνες, «ξεσήκωσε» σύμφωνα με τα δημοσιεύματα του αθηναϊκού Τύπου, τους 60.000 θεατές.

Ο Ολυμπιονίκης του 1896, Σπύρος Λούης, ανέβηκε στις κερκίδες των επισήμων και «εχαιρέτισε διά χειραψίας, αρχίζων από τον Μακαριώτατον και συνεχίζων διά του πρωθυπουργού κ. Μεταξά και του κ. Γκαίμπελς, όλους ανεξαιρέτως, τους εις την πρώτην σειράν της κερκίδος των επισήμων» έγραφε η εφημερίδα «Βραδυνή».

Ο Γερμανός προπαγανδιστής ταξίδεψε, επίσης, σε αρχαιολογικούς χώρους ανά την Ελλάδα.

Αρχικά πήγε στου Δελφούς, όπου περιηγήθηκε, φωτογραφήθηκε και δοκίμασε τοπικά φαγητά. Επίσης, στην αρχαία Ολυμπία και τις Μυκήνες.

Το Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου επέστρεψε στην Αθήνα, όπου μίλησε στο ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρετανία» στους Έλληνες δημοσιογράφους.

Το ίδιο βράδυ εκφώνησε λόγο στα μέλη της γερμανικής παροικίας στη Γερμανική Σχολή Αθηνών.

Το πρωί της Δευτέρας 28 Σεπτεμβρίου 1936, έφυγε αεροπορικώς για το Βερολίνο, αφού παρέδωσε πρώτα μια επιταγή 150.000 δραχμών στον διπλωμάτη Δ. Βικέλλα, για τους άνδρες της Ειδικής Ασφάλειας, που όλες εκείνες τις ημέρες τον φρόντισαν με τον καλύτερο τρόπο.

Πριν από την αναχώρησή του, ο Γκέμπελς έδωσε και μια συνέντευξη στον Διευθυντή της εφημερίδας «Βραδυνή», όπου μιλούσε για τον κομμουνιστικό κίνδυνο.

«Ότι οι κομμουνισταί ήσαν ολίγοι εις την Ελλάδα και είχαν μόλις 15 βουλευτάς εις την Βουλήν δεν έχει καμμίαν σημασίαν, δεδομένου ότι ένας αποφασισμένος κομμουνιστής αξίζει δέκα αναποφάσιστους αστούς.

Η βιαιότης και η αποφασιστικότης υπερισχύουν πάντοτε, όχι ο αριθμός. Αυτά τα γνωρίζομεν ημείς εις την Γερμανίαν από καιρού».

Οι εντυπώσεις του για τον Ιωάννη Μεταξά ήταν οι καλύτερες. Στη συνέντευξη ανέφερε, ότι αν και η Ισπανία είχε έναν Μεταξά, τότε δεν θα είχε φτάσει στην καταστροφή.

«Ο κ. Μεταξάς, διά τον οποίον τρέφω έναν ειλικρινή θαυμασμόν, παρέσχεν εις την Ελλάδα μια τεράστιαν υπηρεσίαν, την οποία όσοι δεν αντελήφθησαν ακόμη, θα το αντιληφθούν αργότερα.

Ο κ. Μεταξάς έκαμεν αυτό που έπρεπε.

Διότι το καθήκον ενός πολιτικού ηγέτου είναι να προβλέπη κάθε κίνδυνον και να παρεμβαίνη εις την κατάλληλον στιγμήν, να μη περιμένη δε τας παραμονάς της εκρήξεως ενός κινδύνου.

Έσωσε την Ελλάδα από τον κομμουνισμόν και παρέσχε και εις την επίλοιπον Ευρώπην μίαν υπηρεσίαν.

Αν η Ισπανία είχε προ διετίας έναν Μεταξά, δεν θα είχε φθάσει εις την σημερινήν καταστροφήν, δεν θα είχαν εξολοθρευθή αι αναντικατάστατοι αξίαι της, τα θαύματα της τέχνης θα υπήρχαν ακόμη».

Στην Ισπανία εκείνη την περίοδο, ήταν σε εξέλιξη ο εμφύλιος πόλεμος, ανάμεσα στον  Φράνκο που εκπροσωπούσε τις αντικομμουνιστικές δυνάμεις και την εκκλησία και από τη άλλη ήταν η αριστερά και οι αντιβασιλικοί.

Ο Γκαίμπελς σχετικά με τις εντυπώσεις του για τους Έλληνες, έλεγε:

«Είμαι ενθουσιασμένος. Εγνώριζα βεβαίως εκ των μελετών μου ό,τι θα έβλεπα εις την χώραν σας.

Αλλά ποτέ δεν ημπορούσα να φαντασθώ ότι τα πράγματα αυτά θα μου έκαμναν τόσον τεραστίαν εντύπωσιν, η οποία μερικός φοράς με συνεκλόνισε μέχρι βάθους.

Οσο διά τον ελληνικόν λαόν, είναι τόσο απλός, τόσον ανοικτόκαρδος, τόσον φιλόξενος, ώστε δεν ημπορεί κανείς παρά να τον αγαπήση».

Πηγή: Στρατιωτική Ιστορία, εκδόσεις Περισκόπιο