Η ελληνοαμερικανίδα Ολυμπιονίκης της πάλης που οι διασείσεις την έφεραν στα «όρια της τρέλας». Το ψυχιατρείο και η μεγάλη επιστροφή

Τρία χρόνια αφότου έγινε η πρώτη Αμερικανίδα που κέρδισε χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο στην πάλη, η Helen Maroulis πληροφορήθηκε πως επρόκειτο να εισαχθεί σε ψυχιατρική κλινική λόγω σκέψεων αυτοκτονίας τις οποίες είχε.

«Δεν θυμάμαι τίποτα μετά από αυτό, ήμουν απολύτως φυσιολογική και ξαφνικά με βάζουν σε ψυχιατρείο», δήλωσε στο CNN η παλαίστρια, προσθέτοντας μάλιστα πως πήρε εξιτήριο λίγες ημέρες αργότερα.

Η ιστορία της Helen Maroulis σημαδεύτηκε από πολλές «καταστροφικές» διασείσεις. Συνέχισε να αγωνίζεται, αποτέλεσε έμπνευση για τον ηθοποιό Chris Pratt, ο οποίος πρόσφατα έκανε παραγωγή ταινίας με θέμα την περιπέτεια της. Η Ελένη Μαρούλη είναι γεννημένη στην Αμερική από Έλληνα πατέρα με καταγωγή το νησάκι του Ιονίου, Κάλαμος.

Η οικογένεια του Γιάννη Μαρούλη βρέθηκε στις ΗΠΑ το 1968, αναζητώντας μια καλύτερη ζωή.

Η Έλεν μεγάλωσε στην Πολιτεία του Μίσιγκαν, όπου η οικογένειά της δραστηριοποιούνταν στις κατασκευές. Στο ξεκίνημά του ο πατέρας της εργάστηκε με τα αδέρφια του στην οικογενειακή επιχείρηση εστιατορίων.

Η Ελένη επισκέπτεται συχνά την Ελλάδα και την αγαπημένη της γιαγιά. Ήθελε να της δείξει το μετάλλιο της.

Μάλιστα το 2012, όταν κόπηκε στα ομαδικά δοκιμαστικά των ΗΠΑ για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, θύμωσε και  θέλησε να ενταχθεί στην ελληνική ομοσπονδία. Ωστόσο, η παντοδύναμη ελληνική γραφειοκρατία την εμπόδισε να αγωνιστεί υπό ελληνική σημαία.

Το ξεκίνημα

Η «είσοδος» της στο άθλημα της πάλης ήρθε στην ηλικία των επτά ετών και μάλιστα τυχαία, καθώς είχε αντικαταστήσει τον παρτενέρ του μικρού της αδερφού, επειδή δεν υπήρχαν αρκετά παιδιά στην ομάδα του.

«Η μητέρα μου δεν ήθελε να τον αναγκάσει να εγκαταλείψει εκείνη την χροιά, οπότε μου είπε να βγάλω τα παπούτσια μου και να μπω μέσα. Να είμαι σαν μια «κούκλα»

Μετά από δύο εβδομάδες προπόνησης στην πάλη με τα αγόρια, ήξερε μέσα της πως ήθελε να αγωνιστεί κανονικά και όχι μόνο ως «κούκλα». Ο πατέρας της είπε πως αν κέρδιζε σε έναν αγώνα, θα μπορούσε να συνεχίσει το άθλημα. Νίκησε σε έναν αγώνα που τον αποκάλεσε «μοιραίο», καθώς άλλαξε όλη της την ζωή.

Οι διακρίσεις

Μέχρι το κολέγιο, η Maroulis ήταν 4 φορές πρωταθλήτρια της World Class Wrestling Association, κερδίζοντας μάλιστα μετάλλια για τις ΗΠΑ σε διάφορες ηλικιακές κατηγορίες αλλά και σε επαγγελματικό επίπεδο.

Η μεγαλύτερή της διάκριση ήρθε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο το 2016, όπου κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στην πάλη. Ήταν η πρώτη Αμερικανίδα που το ακτάφερε κερδίζοντας την Ιαπωνίδα Saori Yoshida, η οποία ήταν 13 φορές παγκόσμια πρωταθλήτρια της πάλης.

Όμως όταν προπονούταν για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο το 2019, για να διεκδικήσει ακόμη ένα χρυσό μετάλλιο, η ζωή της άλλαξε δραστικά.

Ένας τραυματισμός «φάντασμα»

Μέσα σε δύο χρόνια, η Maroulis υπέστη τρεις διασείσεις, οι οποίες της «στοίχησαν» την κορυφή του «κόσμου» της πάλης.

Η διάσειση είναι ένας τραυματισμός του εγκεφάλου που συμβαίνει μετά από ένα χτύπημα είτε στο κεφάλι είτε στο σώμα, που έχει ως αποτέλεσμα ο εγκέφαλος να κινείται εμπρός-πίσω μέσα στο κρανίο.

Τα συμπτώματά της περιλαμβάνουν αίσθημα ζάλης και υπνηλίας, πονοκέφαλο, ναυτία και εμετό. Ακόμα ενοχλήσεις από φώτα και θορύβους και προβλήματα συγκέντρωσης και μνήμης.

Οι γυναίκες μπορεί να είναι πιο επιρρεπείς στη διάσειση και αντιμετωπίζουν χειρότερα συμπτώματα μετά τον τραυματισμό τους από τους άνδρες, λόγω βιοχημικών και ορμονικών διαφορών.

“Είχα κυριολεκτικά αλλαγές προσωπικότητας, στιγμές ζαλάδας και ιλίγγους. Ήταν πραγματικά δύσκολο να τα διαχειριστώ όλα αυτά”

Με ρωτούσαν αν έπεσα νοκ-αουτ, αν λιποθύμησα, αν έκανα εμετό και πάντα έλεγα πως όχι, τίποτα από όλα αυτά. Τους έλεγα πάντα πως η διάσειση ήταν ένας τραυματισμός «φάντασμα».

Ένιωσα πως υπήρξε μια περίοδος που δεν ταυτιζόμουν με τίποτα, δεν ήξερα ποια ήμουν. Είχα μια εσωτερική «μάχη» με το να είμαι φυσιολογική. Ήταν «μεγαλύτερο» από το άθλημα. Έλεγα μέσα μου, Θεέ μου, απλά θέλω να είμαι και πάλι φυσιολογική», εξομολογήθηκε η παλαίστρια.

Παρόλο που κάθε μία από τις τρεις διασείσεις που υπέστη διαγνώστηκε από γιατρό, η αντιμετώπιση των συμπτωμάτων τους αποδείχθηκε πολύ δύσκολη.

Πάλευε με άγχος και μετατραυματικό στρες για αρκετά χρόνια, παρά το γεγονός ότι είχε αρχίσει να διαχειρίζεται τους τραυματισμούς της.

«Μεταξύ του 2012 και του 2016, έκανα πολύ δουλειά για να το ξεπεράσω.  Μετά αφότου έπαθα τις διασείσεις, ένιωσα ότι πολλά από αυτά τα πράγματα ξαναγύρισαν πίσω σε μένα. Αισθανόμουν σαν τρελή, βρισκόμουν στα όρια της τρέλας».

Το ψυχιατρείο

Μετά από ένα χτύπημα που είχε το 2019 στο αυτί, βρέθηκε στο ψυχιατρείο. Στα δύο επόμενα χρόνια, προσπάθησε να κρύψει το πόσο επηρεασμένη ήταν από τα εγκεφαλικά τραύματα.

«Ως αθλήτρια, δεν πρέπει να δείχνεις καμία αδυναμία. Ήξερα πως υπήρχαν πολλές προσδοκίες από εμένα. Ένιωθα πως πρέπει να ανταποκριθώ σε αυτές τις προσδοκίες περισσότερο από ότι θα έπρεπε, μάλλον επειδή έχω περάσει όλη μου την ζωή σαν κορίτσι σε αυτό το άθλημα. Όμως αισθανόμουν διαλυμένη».

Είχε φτάσει σε σημείο που δεν μπορούσε καν να μπει σε γυμναστήρια πάλης επειδή είχε κρίσεις πανικού.

Η «μεγάλη» επιστροφή

Στο τέλος, η Maroulis συνειδητοποίησε πως πιεζόταν πάρα πολύ και επιβάρυνε την υγεία της.

«Σκέφτηκα πως δεν ήταν δυνατόν να συνεχίσω. Δεν μπορούσα να ζητήσω από το σώμα μου να παλέψει για να κάνω άλλους ανθρώπους ευτυχισμένους».

Συμβουλεύτηκε ειδικούς γιατρούς και τους ρώτησε αν διατρέχει μεγαλύτερο κίνδυνο διάσεισης. Της απάντησαν ότι η δεύτερη διάσειση που είχε υποστεί ήταν ασυνήθιστη και δεν «αντανακλούσε» σε διάσειση που μπορεί να συμβεί σε έναν αγώνα πάλης.

Πήρε μισό χρόνο άδεια για να αναρρώσει και επέστρεψε τον Φεβρουάριο του 2020 στο παναμερικανικό τουρνουά για τα προκριματικά των Ολυμπιακών Αγώνων.

Τελικά πήρε άδεια να επιστρέψει στον «κόσμο» της πάλης από το ιατρικό προσωπικό του Ολυμπιακού Προπονητικού Κέντρου, τον νευροψυχολόγο της και τους προπονητές της.

«Είμαι μία από τις πολύ τυχερές και «ευλογημένες» περιπτώσεις. Υπάρχουν τόσες πολλές φορές που έχω βρεθεί «στο σωστό μέρος τη σωστή στιγμή». Έχω γνωρίσει μάλιστα έναν ειδικό στις διασείσεις εκτός του δικτύου βοήθειας που μου παρείχαν. Αυτός ο άνθρωπος μπόρεσε να με βοηθήσει πολύ», δήλωσε η 31χρονη.

Η Maroulis πιστεύει πως πρέπει να παρέχεται περισσότερη υποστήριξη στους νεαρούς αθλητές που βιώνουν διάσειση, ιδίως σε αυτούς που καθυστερούν να αναζητήσουν υποστήριξη λόγω φόβου ένδειξης αδυναμίας.

«Είμαι χρυσή Ολυμπιονίκης και δίνω «μάχη» με αυτό. Οπότε δεν μπορώ να φανταστώ ένα παιδί που είναι ακόμα στο λύκειο, το οποίο ξεκινάει την πορεία του, «κυνηγάει ακόμα το όνειρο» να το περνάει αυτό».

Τώρα, η παλαίστρια προπονείται για τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Παρίσι το 2024 και για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Πάλης στο Βελιγράδι της Σερβίας τον ερχόμενο Σεπτέμβριο.

Πηγή: CNN

Αρχική φωτογραφία : Άρωμα Λευκάδας