Η εφιαλτική “κούνια του Μπόγκερ” στο Άουσβιτς. Ο βασανιστής που έτρωγε τα μήλα των παιδιών που σκότωνε και οι εκτελέσεις στο “μαύρο τοίχο”

Πηγή: Οι κυνηγοί των Ναζί: Η καταδίωξη των εγκληματιών του Β΄ Παγκόσμιου πολέμου

Η δίκη της Φρανκφούρτης διήρκεσε από τις 20 Δεκεμβρίου 1963 έως τις 20 Αυγούστου 1965, καθώς έγιναν συνολικά 183 συνεδριάσεις.

Τις παρακολούθησαν περισσότεροι από 20.000 άνθρωποι και καλύφθηκαν διεξοδικά από τον γερμανικό και διεθνή Τύπο. Οι 22 κατηγορούμενοι που εμφανίστηκαν στο δικαστήριο δεν έμοιαζαν με τους υψηλόβαθμους Ναζί “αστέρες” της Νυρεμβέργης, ούτε είχαν τον καθοριστικό ρόλο του Άιχμαν στον συντονισμό του Ολοκαυτώματος.

Αυτοί οι άνθρωποι θα ήταν στο εξής διαβόητοι επειδή είχαν βρεθεί στο εδώλιο για τους βοηθητικούς ρόλους που έπαιξαν στο Άουσβιτς.

Το παρελθόν τους, ένα ιστορικό συγκλονιστικής κτηνωδίας, αποκαλύφθηκε από τη λίστα που είχε δώσει ο Γκνιέλκα στον Μπάουερ και από 211 επιζήσαντες από το στρατόπεδο συγκέντρωσης οι οποίοι κατέθεσαν ως μάρτυρες. Το δικαστήριο επικεντρωνόταν μόνο στις συγκεκριμένες πράξεις του κάθε κατηγορούμενου.

Ο συγγραφέας Ρόμπερτ Νόιμαν αναφέρει: “Έτσι όπως κάθονται όλοι κοντά στα καθίσματά τους, δεν μπορείς να τους ξεχωρίσεις πια… Κάθε εισαγγελέας θα μπορούσε να είναι κατηγορούμενος… Κάθε κατηγορούμενος θα μπορούσε να είναι ο ταχυδρόμος σου, ο τραπεζικός σου, ο γείτονάς σου”!

Πλάνα από κινηματογραφικά επίκαιρα εκείνης της περιόδου έδειχναν πέντε από αυτούς να περπατούν στους δρόμους της Φρανκφούρτης στη διάρκεια ενός διαλείμματος της συνεδρίασης. Ήταν αδύνατον να τους ξεχωρίσεις από τους άλλους περαστικούς, αν εξαιρέσεις το γεγονός ότι ένας κατηγορούμενος χαιρέτησε κάποιον αστυνομικό πιάνοντας το καπέλο του, ενώ ο αστυνομικός ανταπέδωσε χαιρετώντας στρατιωτικά.

Τον Δεκέμβριο του 1960 η αστυνομία βρήκε και συνέλαβε τον Ρίχαρντ Μπάερ, τον τελευταίο διοικητή του Άουσβιτς.

Ο Μπάερ είχε καταφέρει να εξαφανιστεί και, χρησιμοποιώντας ψεύτικο όνομα, είχε βρει δουλειά ως δασοφύλακας στο κτήμα του δισέγγονου του πρώσου πολιτικού Ότο φον Μπίσμαρκ.

Όμως, στις 17 Ιουνίου 1963 ο Μπάερ πέθανε στη φυλακή, έξι μήνες πριν από την έναρξη της δίκης. Η εισαγγελία επικεντρώθηκε ακόμη περισσότερο στις πράξεις των υπολοίπων κατηγορουμένων. Εκείνο που προσέλκυσε περισσότερο την προσοχή των μέσων ενημέρωσης και του ακροατηρίου ήταν οι συγκλονιστικές περιγραφές της αχαλίνωτης κτηνωδίας των φρουρών.

Η “κούνια του Μπόγκερ”

Καθώς η εισαγγελία παρουσίαζε τα στοιχεία της υπόθεσης, μερικοί από τους κατηγορούμενους άρχισαν να αποκτούν ξεχωριστή υπόσταση, ακριβώς λόγω των συντριπτικών μαρτυριών σε βάρος τους. Ο επιλοχίας των Ες Ες Βίλχελμ Μπόγκερ, γνωστός ως ο “τίγρης του Άουσβιτς” ήταν ένας από τους φοβερότερους ανακριτές του στρατοπέδου γιατί χρησιμοποιούσε συχνά την “κούνια Μπόγκερ” , όπως την είχαν ονομάσει.

Όπως εξήγησε η Λίλι Μαγέρτσικ, πρώην κρατούμενη που είχε υπηρετήσει ως γραμματέας στο τμήμα διοίκησης του στρατοπέδου όπου ήταν ο Μπόγκερ, “έδενε τα θύματα από τους καρπούς σε ένα ξύλο αυτού του μηχανισμού και μετά τα μαστίγωνε”.

Ο μηχανισμός ήταν μια κούνια από την οποία οι κρατούμενοι κρέμονταν ανάποδα στη διάρκεια των βασανιστηρίων. Η Μαγέρτσικ και οι άλλοι κρατούμενοι που δούλευαν στο γραφείο δεν έβλεπαν τη διαδικασία, αλλά άκουγαν “τα διαπεραστικά ουρλιαχτά των θυμάτων. Τους ανάγκαζαν να καταθέτουν μεγαλόφωνα και μετά τους έβγαζαν τα νύχια και τους έκαναν άλλα βασανιστήρια”.

Ένας άλλος μάρτυρας περιέγραψε πως εκτελούσε ο Μπόγκερ με το πιστόλι τους κρατούμενους τους οποίους έφερναν σε μια αυλή και τους έστηναν μπροστά στον “Μαύρο Τοίχο”.

Σε μία περίπτωση σκότωσε 50 με 60 άτομα, που τα έφερναν δύο δύο. Όμως, η πιο ανατριχιαστική μαρτυρία ήταν ίσως της Ντούνια Βάσερστρομ, η οποία είδε ένα φορτηγό γεμάτο εβραιόπουλα να σταματά μπροστά στο τμήμα διοίκησης. Ένα αγόρι τεσσάρων ή πέντε χρόνων πήδησε κάτω έχοντας ένα μήλο στο χέρι του και εκείνη τη στιγμή βγήκε στην πόρτα ο Μπόγκερ.

“Ο Μπόγκερ έπιασε το παιδί από τα πόδια και του έσπασε το κεφάλι στον τοίχο”, αφηγούνταν η Βάσερστρομ.

Τη διέταξε να πλύνει τον τοίχο και αργότερα την κάλεσε στο γραφείο του να του μεταφράσει κάτι.

“Ήταν καθισμένος στο γραφείο του και έτρωγε το μήλο του παιδιού”,  κατέθεσε η Βάσερστρομ.

Ο νοσοκόμος Γιόζεφ Κλίαρ, ένας άλλος επιλοχίας των Ες Ες, ενδέχεται να είχε σκοτώσει ακαριαία μέχρι και 20.000 κρατουμένους κάνοντάς τους ένεση φαινόλης.

Ο δόκτωρ Βίκτωρ Καπέσιους, ένας ρουμάνος ταγματάρχης των Ες Ες που διηύθυνε το φαρμακείο του Άουσβιτς, ήταν εκείνος που προμήθευε το θανάσιμο δηλητήριο στον Κλίαρ.

Μετά ήταν ο δεκανέας των Ες Ες Όσβαλντ Κάντουκ, που βασάνιζε και σκότωνε με μια μανία που τον έκανε να ξεχωρίζει ακόμα και σε εκείνο το εδώλιο που ήταν γεμάτο αδίστακτους φονιάδες. Όταν έπινε, συχνά εκτελούσε κρατουμένους στην τύχη.

Όπως και ο Μπόγκερ, προτιμούσε ένα ειδικό βασανισμό.

Έβαζε ένα καλάμι πάνω στον λαιμό του θύματος και στεκόταν σ΄ αυτό μέχρι που ο κρατούμενος πέθαινε. Η δόκτωρ Έλα Λίνγκενς, αυστριακή γιατρός που βοήθησε αρκετούς Εβραίους να κρυφτούν ή να διαφύγουν πριν να τη συλλάβουν και να τη στείλουν στο Άουσβιτς, ήταν ιδιαίτερα κατηγορηματική στη μαρτυρία της σε ό,τι αφορά το ευρύ φάσμα συμπεριφορών των αξιωματικών και των φρουρών.

Ο Χόφμεγερ τη ρώτησε κατάπληκτος “Θέλετε να πείτε ότι μπορούσε ο καθένας να αποφασίσει μόνος του αν θα είναι καλός ή κακός στο Άουσβιτς?”. Η Λίνγκενς απάντησε: “αυτό ακριβώς θέλω να πω”.

Πηγή χαρακτηριστικής εικόνας: WW2 Gravestone

Πηγή: Οι κυνηγοί των Ναζί: Η καταδίωξη των εγκληματιών του Β΄ Παγκόσμιου πολέμου, Andrew Nagorski, εκδόσεις Μεταίχμιο

Διαβάστε στη “ΜτΧ”: Γιόζεφ Μένγκελε. Ο γερμανός γιατρός που έκανε διεστραμμένα πειράματα σε κρατούμενους του Άουσβιτς και το θρίλερ με την καταδίωξή του στην Κύθνο