Η δολοφονία μιας μάνας από δύο έφηβες φίλες επειδή τις εμπόδιζε να μείνουν μαζί. Η μια έγινε διάσημη συγγραφέας και η άλλη δασκάλα ιππασίας. Ενέπνευσαν θεατρικά και κινηματογραφικά έργα

Το πρωί της 22ας Ιουνίου του 1954, η 16χρονη Πολίν Πάρκερ έγραψε στο ημερολόγιό της: “Σήμερα το ευτυχές γεγονός. Γράφω το πρωί πριν από τον θάνατο. Ήμουν πολύ ενθουσιασμένη χθες, όπως το βράδυ πριν τα Χριστούγεννα. Δεν είδα ωραία όνειρα όμως. Σε λίγο θα σηκωθώ απ’ το κρεβάτι”.

Λίγες ώρες αργότερα, βρισκόταν στο πάρκο Βικτόρια, στη μικρή πόλη Christchurch της Νέας Ζηλανδίας όπου έμενε.

Μαζί της ήταν η μητέρα της, Ονόρα και η καλύτερή της φίλη, η 16χρονη Τζούλιετ Χιουμ.

Έκαναν βόλτα στο πάρκο, απολαμβάνοντας την φύση. Όταν έφτασαν σε ένα σημείο που καλυπτόταν πλήρως από δέντρα, η Τζούλιετ πέταξε στο έδαφος μια ροζ πέτρα.

Δήθεν ταραγμένη, ζήτησε από τη μητέρα της Πολίν να τη βοηθήσει να την ξαναβρεί.

Η Ονόρα έσκυψε και η Πολίν τη χτύπησε στο κεφάλι με ένα τούβλο, που είχε τοποθετήσει μέσα σε μία παλιά κάλτσα.

Με το πρώτο χτύπημα, η Ονόρα έπεσε στο χώμα, αλλά η Πολίν δεν σταμάτησε μέχρι που βεβαιώθηκε ότι η μητέρα της ήταν νεκρή.

Πέταξαν το “φονικό όπλο” λίγα μέτρα μετά το πτώμα της Ονόρα και λερωμένες με το αίμα της νεκρής γυναίκας, έτρεξαν μαζί με τη Τζούλιετ, μέχρι ένα κοντινό καφέ για να ζητήσουν βοήθεια.

Σε κατάσταση πανικού, επαναλάμβαναν ότι η μητέρα της Πολίν γλίστρησε και σκοτώθηκε. Ζητούσαν απελπισμένα βοήθεια, ενώ η Τζούλιετ φαινόταν έτοιμη να ξεσπάσει σε λυγμούς.

Αφού οι θαμώνες του μαγαζιού της ηρέμησαν, κάλεσαν τον πατέρα της Τζούλιετ για να τις παραλάβει.

Μέχρι να φτάσουν σπίτια τους, οι αστυνομικοί είχαν καταλήξει ότι ο θάνατος της Ονόρα Πάρκερ δεν ήταν ατύχημα και κάλεσαν τα δύο κορίτσια στο τμήμα.

Ομολόγησαν σχεδόν αμέσως.

Τα “Ουράνια Πλάσματα”

Η Πολίν Πάρκερ γνώρισε την Τζούλιετ Χιουμ το φθινόπωρο του 1952, όταν φοιτούσαν στο λύκειο θηλέων του Christchurch.

Η Τζούλιετ ήταν ψηλή, όμορφη, δυναμική και φοβερά έξυπνη. Είχε μόλις μετακομίσει στη Νέα Ζηλανδία απ ό την Αγγλία και η καθαρή, αριστοκρατική προφορά της, την ξεχώρισε απ’ τα υπόλοιπα κορίτσια του σχολείου.

Ο πατέρας της, Χένρι, ήταν πρύτανης του Πανεπιστημίου του Καντερμπέρι και διάσημος φυσικός. Η μητέρα της, Χίλντα, ήταν απόμακρη, κομψή και πολύ αριστοκρατική.

Είχαν εμφυσήσει στην κόρη τους την αυτοπεποίθηση των ανώτερων τάξεων και δεν ήταν λίγες οι φορές που η Τζούλιετ αντιδρούσε στις εντολές των καθηγητών της. Έφτασε ακόμα και στο σημείο να τους διορθώνει, ειδικά στο μάθημα των γαλλικών.

Ασφαλώς, ποτέ δεν την τιμωρούσαν, γιατί όλοι ήξεραν ποιος ήταν ο πατέρας της.

Η Πολίν, σε αντίθεση με την καλύτερη της φίλη, ήταν ντροπαλή, χαμηλών τόνων και προερχόταν από εργατική οικογένεια.

Η σχέση της με τους γονείς της, αν και ποτέ δεν ήταν ιδανική, δεν χαρακτηριζόταν από ιδιαίτερες εντάσεις. Η Πολίν ήταν ως επί το πλείστον μία υπάκουη, εργατική κοπέλα.

Ένιωθε όμως ότι η μητέρα της την περιόριζε και σχολίαζε αρνητικά ό,τι έκανε. Κατά τη διάρκεια της δίκης αποδείχτηκε ότι ο πατέρας της δεν είχε παντρευτεί ποτέ την μητέρα της.

Πολύ γρήγορα, η Πολίν και η Τζούλιετ έγιναν αχώριστες.

Ήταν μαζί στο σχολείο, στις βόλτες, ακόμα και τα βράδια. Πολλές φορές το έσκαγαν απ’ τα σπίτια τους και έστηναν θεατρικές παραστάσεις, τις οποίες έγραφαν και σκηνοθετούσαν οι ίδιες.

Είχαν δημιουργήσει έναν φανταστικό κόσμο, το “βασίλειο της Μπορόβνια” και η καθεμία είχε αναλάβει ένα χαρακτήρα.

Η Πολίν ήταν η Τζίνα και η Τζούλιετ, η Ντέμπορα. Μεταξύ τους, χρησιμοποιούσαν μόνο τα φανταστικά τους ονόματα.

Πίστευαν ότι υπήρχε ένα παραπάνω τμήμα στον εγκέφαλό τους, που τους επέτρεπε να δουν και να εκτιμήσουν τον “Τέταρτο Κόσμο”. Το μόνο που χρειάζονταν ήταν το κλειδί για να ανοίξουν την πόρτα.

Από τον Μάιο μέχρι τον Σεπτέμβριο του 1953, οι δύο φίλες αναγκάστηκαν να χωριστούν.

Η Τζούλιετ έπρεπε να νοσηλευτεί σε σανατόριο, επειδή έπασχε από φυματίωση.

Εκείνο το καλοκαίρι, μακριά από την αγαπημένη της φίλη, η Πολίν άρχισε να βγαίνει με έναν νεαρό ονόματι Νίκολας.

Η σεξουαλική επαφή μαζί του δεν την ικανοποίησε και η κατάσταση χειροτέρεψε, όταν τους έπιασε ο πατέρας της.

Η Πολίν τα ξέχασε όλα, όταν η Τζούλιετ πήρε εξιτήριο.

Το πρωί που επέστρεψε η φίλη της, η Πολίν έγραψε στο ημερόλογιό της: “Είπα στον Νίκολας ότι δεν ήμουν πια ερωτευμένη μαζί του”.

Το ίδιο βράδυ, όταν η Τζούλιετ κοιμόταν δίπλα της έγραψε: “Είναι υπέροχα τώρα που επέστρεψε η Τζούλιετ. Είναι σαν να μην έφυγε ποτέ. Πιστεύω ότι θα μπορούσα να την ερωτευτώ”.

Οι γονείς τους είχαν αρχίσει να ανησυχούν ότι ήταν η σχέση τους δεν ήταν απλά φιλική.

Εκείνη την εποχή, η ομοφυλοφιλία θεωρούνταν σεξουαλική διαστροφή και συγκαταλεγόταν ανάμεσα στις ψυχασθένειες.

Στη Νέα Ζηλανδία, οι σεξουαλικές σχέσεις μεταξύ ανδρών ήταν παράνομες μέχρι και τη δεκαετία του ’80.

Ο νόμος δεν προέβλεπε συγκεκριμένη τιμωρία για τις σεξουαλικές σχέσεις μεταξύ γυναικών, γιατί απλούστατα κανείς δεν πίστευε ότι υπήρχαν.

Η πρώτη φορά που ήρθε στο προσκήνιο το θέμα των ομοφυλόφιλων γυναικών στη Νέα Ζηλανδία, ήταν δίκη της Πολίν Πάρκερ και της Τζούλιετ Χιουμ.

Πριν από το έγκλημα, οι γιατροί που εξέτασαν τις κοπέλες κατέληξαν ότι ήταν απλώς μία εφηβική φάση και θα τους περνούσε με τον καιρό. Παρά τις καθησυχάσεις των γιατρών, οι γονείς τους ήταν αποφασισμένοι να της χωρίσουν.

Το “Ευτυχές Γεγονός”

Τον χειμώνα του 1954, οι γονείς της Τζούλιετ ανακοίνωσαν ότι θα έπαιρναν διαζύγιο.

Ο πατέρας της θα επέστρεφε στην Αγγλία, η μητέρα της θα έμενε στη Νέα Ζηλανδία και η Τζούλιετ θα πήγαινε να μείνει σε συγγενείς στη Νότια Αφρική. Ως δικαιολογία παρουσίασαν ότι το κλίμα θα έκανε καλό στην υγεία της 16χρονης.

Η Τζούλιετ δέχτηκε υπό την προϋπόθεση ότι η Πολίν θα ερχόταν μαζί της.

Ο Χένρι Χιουμ είπε ότι η Πολίν θα τη συνόδευε, μόνο αν συμφωνούσε και η μητέρα της.

Η μητέρα της Πολίν ασφαλώς δεν την άφησε.

Στις 28 Απριλίου του 1954, η Πολίν αποφάσισε να σκοτώσει την μητέρα της:

“Σκέφτηκα σοβαρά να αυτοκτονήσω. Μου φαινόταν ότι η ζωή δεν άξιζε και ο θάνατος τόσο εύκολη λύση. Η οργή για τη Μητέρα φούντωσε μέσα μου, αφού αυτή είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο στον δρόμο μου. Ξαφνικά σκέφτηκα ένα τρόπο να το ξεπεράσω. Αν πέθαινε….”

Η Τζούλιετ συμφώνησε και μέχρι τις 20 Ιουνίου, είχαν τελειοποιήσει το σχέδιό τους. Η Πολίν σχολίαζε στο ημερολόγιό της ότι όχι μόνο δεν ένιωθε ενοχές, αλλά ήταν κατενθουσιασμένη. Το ίδιο και η φίλη της.

Το βράδυ πριν τη δολοφονία έγραψε:

“Ξύπνησα αργά και βοήθησα πολύ τη Μητέρα σήμερα το πρωί.

Ήρθε η Ντέμπορα και αποφασίσαμε να χρησιμοποιήσουμε μια πέτρα μέσα σε μια κάλτσα, αντί σάκο άμμου. Συζητήσαμε πολύ για τη δουροφονία (Η Πολίν έγραφε “moider” αντί για “murder” στο ημερολόγιό της, ίσως σαν ένα είδος κωδικοποίησης).

Έχω υπερένταση, σαν να ετοίμαζα πάρτυ έκπληξη. Η Μητέρα έχει ακολουθήσει τέλεια το σχέδιο και το ευτυχές γεγονός θα πραγματοποιηθεί αύριο το απόγευμα. Οπότε την επόμενη φορά που θα γράψω σε αυτό το ημερολόγιο, θα είναι νεκρή. Τι περίεργο. Και πόσο ευχάριστο.

Έλουσα τα μαλλιά μου σήμερα το απόγευμα. Ξάπλωσα στο κρεβάτι στις 9 παρά τέταρτο”.

Όλα πήγαν σύμφωνα με το σχέδιο, εκτός από τη σύλληψή τους.

Η δίκη του ξεκίνησε στις 23 Αυγούστου του 1954, με τις κατηγορούμενες να δηλώνουν αθώες.

Οι δικηγόροι υπεράσπισης χρησιμοποίησαν ως ελαφρυντικό τη διαταραχή “folie a deux”, όπου η ίδια ψύχωση “μοιράζεται σε δύο” άτομα. Έτσι κατηγορούνταν για ανθρωποκτονία και η Τζούλιετ, ενώ η Πολίν ήταν η φυσική αυτουργός.

Επειδή ήταν ανήλικες, απέφυγαν την θανατική ποινή. Τελικά καταδικάστηκαν σε πεντε χρόνια κάθειρξης, σε διαφορετικές φυλακές.

Η ποινή ήταν εξαιρετικά επιεικής και ένας απ’ τους λόγους ήταν ότι η Νέα Ζηλανδία δεν είχε τις απαραίτητες εγκαταστάσεις για την κράτησή τους.

Μέχρι τότε, ο αριθμός των ετήσιων δολοφονιών, ήταν μονοψήφιος και σχεδόν καμία δεν είχε γίνει από γυναίκες, πόσο μάλλον ανήλικες.

Αποφυλακίστηκαν το 1959.

Η Πολίν Πάρκερ άλλαξε το όνομα της σε “Χίλαρι Νέιθαν”. Αφού σπούδασε στη Νέα Ζηλανδία, μετακόμισε στην Αγγλία όπου άνοιξε σχολή ιππασίας. Αφοσιώθηκε στον καθολικισμό και ζει με την αδελφή της, απομονωμένη.

Δεν αποκάλυψε ποτέ την ταυτότητά της ούτε έδωσε συνέντευξη. Το όνομά της έγινε γνωστό ύστερα από έρευνα του δημοσιογράφου Κρις Κουκ.

Η Τζούλιετ Χιουμ έγινε η “Αν Πέρι”. Εγκαταστάθηκε στην Αγγλία και έγινε διάσημη συγγραφέας αστυνομικών μυστηρίων.

Η ταυτότητά της έγινε γνωστή το 1994, όταν κυκλοφόρησε η ταινία του Πήτερ Τζάκσον, “Ουράνια Πλάσματα”, που ήταν βασισμένη στην ιστορία της.

Σε συνέντευξή της δήλωσε ότι αν και η σχέση της με την Πολίν ήταν αρρωστημένη, δεν ήταν ποτέ σεξουαλική.

Όπως και η Χίλαρι, η Αν ζει με τον αδελφό της, σε μια μικρή πόλη της Αγγλίας.

Δεν είναι γνωστό αν επικοινώνησαν ποτέ από τη μέρα που φυλακίστηκαν.

Της Αθηνάς Τζίμα

Διαβάστε επίσης στη “ΜτΧ”: Το έγκλημα μίσους που συγκλόνισε την Αμερική. Έντεκα χρόνια μετά τη δολοφονία του ομοφυλόφιλου φοιτητή, το Αμερικανικό Κογκρέσο ψήφισε νόμο για τα εγκλήματα που έχουν σεξουαλικό προσανατολισμό…