Η δικαστική απόφαση που έδινε το δικαίωμα στην Ολυμπιακή του Ωνάση να επιβάλει στις αεροσυνοδούς να χάσουν κιλά. Το σκεπτικό

«Οι αεροσυνοδοί οφείλουν να διατηρούν τη σιλουέτα τους. Κι αν οι ίδιες την παραμελούν, τότε η Αεροπορική Εταιρεία έχει το δικαίωμα να αξιώσει από αυτές να αποβάλουν τα περιττά κιλά.»

Η πρωτοφανής δικαστική απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών έκανε το γύρο των εφημερίδων τον Οκτώβριο του 1971.

Σύμφωνα με τον δικαστή, σε περίπτωση που κάποια αεροσυνοδός πάχαινε, η αεροπορική εταιρεία δικαιούνταν να την υποβάλει σε υποχρεωτική δίαιτα.

Όλα ξεκίνησαν το 1970. Τον Φεβρουάριο, η Ολυμπιακή Αεροπορία έστειλε ειδοποίηση σε δύο αεροσυνοδούς της, γνωστοποιώντας τους ότι το βάρος του σώματός τους «έχει αυξηθεί υπερμέτρως εν σχέσει προς τα ισχύοντα κριτήρια».

Τους συνιστούσε μάλιστα, να έρθουν σε επαφή με τον αρμόδιο γιατρό της εταιρείας για να τις βοηθήσει να χάσουν τα παραπάνω κιλά το συντομότερο δυνατό.

Προσωρινά, θα απείχαν από τις πτήσεις του Μαρτίου του 1970.

Οι δύο γυναίκες ένιωσαν προσβεβλημένες και αποφάσισαν να απευθυνθούν στην Ένωση Ιπτάμενων Συνοδών ζητώντας να παρέμβει.

Η Ένωση θεώρησε δίκαιο το αίτημά τους και άσκησε αγωγή στην Ολυμπιακή με τον ισχυρισμό ότι «εθίγη η προσωπικότης των δύο αεροσυνοδών».

Η δίκη ξεκίνησε έναν χρόνο αργότερα. Η γραμμή υπεράσπισης της Ολυμπιακής ήταν ότι παρόλο που η Ολυμπιακή δεν απασχόλησε τις αεροσυνοδούς στις πτήσεις του Μαρτίου, κατέβαλε όλες τις προβλεπόμενες αποδοχές.

Εκτός αυτού, το καταστατικό με τους Κανονισμούς Εργασίας Προσωπικού της Ολυμπιακής Αεροπορίας ανέφερε ότι οι ιπτάμενοι συνοδοί και φροντιστές υποχρεούνταν να έχουν πάντοτε «απολύτως άψογη εμφάνιση από πάσης απόψεως».

Και στην άψογη εμφάνιση περιλαμβανόταν το σωματικό τους βάρος, το οποίο έπρεπε να είναι ανάλογο του ύψους τους, σύμφωνα με τα καθιερωμένα ιατρικά κριτήρια.

Το δικαστήριο πείστηκε από τα επιχειρήματα της Ολυμπιακής.

Η τελική απόφαση ανέφερε ότι η απαίτηση της εταιρείας να επαναφέρουν οι εργαζόμενες το βάρος τους στα «επιτρεπόμενα όρια» δε συνιστούσε προσβολή της προσωπικότητάς τους.

Συνέχιζε μάλιστα με το σκεπτικό ότι οι αεροσυνοδοί δεν ανήκαν στην κατηγορία των επαγγελμάτων, όπως αυτό του ηθοποιού, του μοντέλου ή της στριπτιζέζ, που δουλεύουν κατά κόρον με την εμφάνισή τους και έχουν «ηθικό συμφέρον» να εργάζονται κάθε μήνα.

«Αι ανωτέρω δύο ιπτάμεναι συνοδοί δεν έχουν ιδιαίτερον ηθικόν συμφέρον να γίνουν αποδεκταί αι υπηρεσίαι των κατά μήνα Μάρτιον 1970, ούτε ιδιαίτερον υλικόν τοιούτον, εφόσον έλαβον πλήρεις τας αποδοχάς των».

Ο δικαστής κατέληγε στο ότι η Ολυμπιακή είχε κάθε δικαίωμα να απαιτήσει από τις αεροσυνοδούς να χάσουν βάρος.

Σε περίπτωση μη συμμόρφωσής τους, η εταιρεία δικαιούταν να λύσει το συμβόλαιό τους.

Άλλες εποχές άλλα εργασιακά ήθη και άλλα τα κριτήρια της δικαιοσύνης.

Διαβάστε στη “ΜτΧ”: «Εγώ ντύνω την ερωμένη του Ωνάση». Η θρυλική ατάκα του Γιάννη Τσεκλένη που έβαλε «φωτιά» στο διεθνή τύπο. Πως αντικατέστησε τον Πιερ Καρντέν στην γκαρνταρόμπα της Ολυμπιακής