Οι μπαρμπέρηδες που έκαναν χειρουργικές επεμβάσεις, ακρωτηριασμούς, έβγαζαν δόντια και έγραφαν φάρμακα. Γιατί αυτή η πρακτική κράτησε αιώνες

Από το μεσαίωνα μέχρι και το 19ο αιώνα οι μπαρμπέρηδες είχαν αυξημένες αρμοδιότητες.

Εκτός από κούρεμα και  ξύρισμα έκαναν και χειρουργεία!

Επούλωναν πληγές, αντιμετώπιζαν κατάγματα, έκαναν αφαιμάξεις με βδέλλες και είχαν διάφορα βοτάνια κατά του πόνου. Έκαναν δηλαδή το «γιατρό» και μερικοί έφθαναν ακόμη και να ακρωτηριάζουν πόδια μετά από γάγγραινα. Εννοείται ότι σχεδόν όλοι μπορούσαν να κάνουν εξαγωγή δοντιών. Η περιποίηση προσώπου ήταν πλήρης.

Για να προβάλουν τη δουλειά τους έκαναν διάφορα τρικ. Στη  μεσαιωνική Αγγλία, άφηναν στο παράθυρό τους μπολ με το αίμα των πελατών για να τραβήξουν την προσοχή των περαστικών και να αυξήσουν την πελατεία τους. Για να σταματήσει αυτή η διαδικασία χρειάστηκε να απαγορευτεί με νόμο το 1307.

Τότε, σκέφτηκαν να τοποθετήσουν στην είσοδο ένα στύλο με κόκκινες και άσπρες γραμμές, οι οποίες συμβόλιζαν τις ματωμένες γάζες που πλένονταν και στέγνωναν πάνω στη ράβδο.

Τον ίδιο στύλο έσφιγγαν οι ασθενείς για να τεντώσει το δέρμα και να φανούν οι φλέβες πριν την αφαίμαξη.

Αργότερα, το 1540, ψηφίστηκε νόμος σύμφωνα με τον οποίο οι κουρείς έπρεπε να έχουν στύλους σε λευκό και μπλε χρώμα, που συμβόλιζαν παραδοσιακές υπηρεσίες καλλωπισμού.

Οι κουρείς που έκαναν και επεμβάσεις είχαν στύλο με κόκκινο και άσπρο χρώμα.

Μία άλλη ερμηνεία είναι ότι το κόκκινο του στύλου συμβόλιζε το αρτηριακό αίμα, το μπλε τις φλέβες και το άσπρο τους επιδέσμους. Σήμερα, τα 3 αυτά χρώματα συμβολίζουν τη σημαία των Ηνωμένων Πολιτειών.

Όλα αυτά γίνονταν από τους μπαρμπέρηδες, επειδή είχαν αιχμηρά εργαλεία και επειδή οι γιατροί της εποχής δεν είχαν χειρουργικές γνώσεις.

Μάλιστα, όσον αφορά την οδοντιατρική θεωρούσαν ότι οι εξαγωγές δοντιών δεν ταίριαζε με την ακαδημαϊκή τους μόρφωση.

Ωστόσο το Μεσαίωνα είναι προφανές ότι σε πολλές πόλεις και χωριά δεν υπήρχε γιατρός και ο κουρέας ήταν η μόνη επιλογή.

Οι πελάτες χρεώνονταν με προκαθορισμένη τιμή. Κατά κανόνα ήταν αγρότες και μετά τη βιομηχανική επανάσταση οι φτωχοί εργάτες.

Οι γιατροί που ήταν κοντά στα μεγάλα αστικά κέντρα, είχαν περισσότερο συμβουλευτικό χαρακτήρα, φρόντιζαν τις πλούσιες οικογένειες ή έμεναν στα σπίτια ευγενών, παρέχοντάς τους αποκλειστικές υπηρεσίες.

Οι κουρείς ήταν για χιλιάδες ανθρώπους η μόνη λύση, πριν τις μάγισσες…

Διαβάστε στη “ΜτΧ”: Το μούσι είχε τη δική του ιστορία. Πώς από σύμβολο εξουσίας και ανδρισμού έγινε ο μεγάλος «εχθρός» της βιομηχανίας ανδρικής ομορφιάς