«Η Αρκαδία ταιριάζει στους άνδρες». Οι κινητοποιήσεις των παναρκαδικών σωματείων κατά της γαλλικής ομοφυλοφιλικής οργάνωσης “Arcadie”. Η απάντηση των Γάλλων

Το κίνημα «Αρκαδία» (“Arcadie” στα γαλλικά) αποτέλεσε την πρώτη ομοφυλοφιλική ακτιβιστική οργάνωση στη Γαλλία. Ιδρύθηκε το 1954 από τον Αντρέ Μπωντρύ, έναν γάλλο καθηγητή φιλοσοφίας που είχε αφιερώσει μεγάλο μέρος της ακαδημαϊκής του καριέρας στη μελέτη της σεξουαλικότητας.

Στόχος της οργάνωσης ήταν να προωθήσει την εικόνα των ομοφυλόφιλων ως αξιοπρεπή και καλλιεργημένα άτομα που όφειλαν να αντιμετωπίζονται ως ισότιμα μέλη της κοινωνίας. Παράλληλα, επιχειρούσε να συσπειρώσει τους ίδιους τους ομοφυλόφιλους. Μέσω δράσεων, τους παρότρυνε να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους, αλλά και τους βοηθούσε να αντιμετωπίσουν δυσάρεστες καταστάσεις της καθημερινότητας.

Στα τέλη της δεκαετίας του ’70, η δημοφιλία του κινήματος στους ομοφυλοφιλικούς κύκλους της Γαλλίας είχε εκτοξευτεί. Το ομώνυμο περιοδικό που εξέδιδε αριθμούσε πάνω από 30.000 συνδρομητές. Έτσι, αν και αργοπορημένα, το 1980 η φήμη της οργάνωσης έφτασε και στον ελλαδικό χώρο.

Το φθινόπωρο εκείνο, τα αρκαδικά σωματεία άρχισαν να αντιδρούν ενάντια στη χρήση του τοπωνυμίου της ιδιαίτερης πατρίδας τους από τη συγκεκριμένη μερίδα Γάλλων ακτιβιστών.  Μάλιστα τον Οκτώβριο του 1980, η Παναρκαδική Ομοσπονδία κατέθεσε υπόμνημα στη Βουλή μέσω του οποίου απαιτούσε να ληφθεί το ζήτημα σοβαρά και να τεθεί υπό συζήτηση στο κοινοβούλιο. Συγκεκριμένα ανέφερε ότι «η διαμαρτυρία της Ομοσπονδίας που αντιπροσωπεύει 165 σωματεία και τουλάχιστον 200.000 Αρκάδες της Αττικής, απηχεί τις απόψεις ολόκληρου του λαού των Αρκάδων, οι οποίοι διασύρονται κατ’ αυτόν τον τρόπο και προσομοιάζονται προσβλητικά με τους έκνομους, ανώμαλους και ζωώδεις κατά τα ήθη τύπους του υποκόσμου».

Η Ομοσπονδία, επικαλούμενη ιστορικά στοιχεία, υποστήριξε ότι η περιοχή της Αρκαδίας σε καμία φάση της ιστορίας της δεν πρωταγωνίστησε σε υποθέσεις εφάμιλλες της θεματολογίας του περιοδικού και της ιδεολογίας του γαλλικού κινήματος. Η χρήση του ονόματος «προσβάλλει το γόητρο και θα αποτελέσει αιώνιο στίγμα για τους Αρκάδες ολόκληρης της Οικουμένης».

Το έγγραφο διαμαρτυρίας των Αρκάδων κοινοποιήθηκε σε πλήθος φορέων: στην ΕΟΚ, στην ΟΥΝΕΣΚΟ, στην Επιτροπή Προστασίας Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, στην Ελληνική Βουλή και στην Κυβέρνηση, στην Ακαδημία Αθηνών, στις παναρκαδικές ομοσπονδίες Αμερικής, Καναδά και Αυστραλίας, αλλά και στον ελληνικό τύπο. Γράμματα απλών πολιτών που σχολίαζαν επικριτικά το γεγονός επίσης έφταναν σωρηδόν στις εφημερίδες της περιόδου.

«Η θρυλική Αρκαδία, με την αρρενωπή της βλάστηση στα Αρκάδια βουνά, με την εύανδρη γενιά των ανθρώπων που παντοτινά την κατοίκησαν και με τους ειδυλλιακούς έρωτες των Νυμφών, των Αρκάδων και Αμαδρυάδων, ουδέποτε, καμιά υπόνοια δε δέχθηκε για έκφυλη και αφύσικη ερωτική ζωή, σύμφωνα με όλα τα αρχαία και λατινικά κείμενα», έγραφε η διαμαρτυρία.

Η απάντηση

Το θέμα έφτασε μέχρι το Παρίσι όπου ήταν προγραμματισμένο να διεξαχθεί το συνέδριο της οργάνωσης την 1^η Νοεμβρίου του 1980. Ο ιδρυτής, Αντρέ Μπωντρύ υποστήριξε ότι «το περιοδικό “Arcadie” είναι σοβαρό και εκφράζει τις απόψεις μιας ομάδας ανθρώπων που έχουν για ιδανικό τους την Αρχαία Ελλάδα». Σύμφωνα με τον Γάλλο, ο τίτλος «Αρκαδία» διαλέχτηκε μετά από συζητήσεις με πολλούς πνευματικούς ανθρώπους.

«Η λέξη αυτή για εμάς είναι συνώνυμο της ειρήνης, της δικαιοσύνης και της ελευθερίας. Η Αρχαία Ελλάδα ανέκαθεν είχε ελεύθερο πνεύμα στο θέμα των ηθών».

Το όνομα, τελικά, δεν άλλαξε ποτέ. Ωστόσο, η οργάνωση διαλύθηκε αναπάντεχα δύο χρόνια αργότερα. Στις 15 Μαίου του 1982 κυκλοφόρησε το τελευταίο τεύχος του περιοδικού, στο οποίο δημοσιεύθηκε μία επιστολή με τους λόγους της διάλυσης. Αυτοί δεν είχαν να κάνουν με την αντιπαράθεση για την ονομασία, αλλά με τη γενικότερη αδυναμία των μελών της “Arcadie” να διατηρήσουν και να υποστηρίξουν με το ίδιο σθένος τη φιλοσοφία της οργάνωσης.

Διαβάστε στη “ΜτΧ”: Γιατί η λογοκρισία συνεχίστηκε και μετά τη χούντα. Ποια ταινία απαγορεύθηκε επειδή θεωρήθηκε «προπαγάνδα υπέρ της ομοφυλοφιλίας». Με ποιο σκεπτικό οι λογοκριτές απαγόρευσαν τις «120 μέρες στα Σόδομα» του Παζολίνι