Η αντιπολεμική διαδήλωση στο Σικάγο με 229 τραυματίες και 589 συλλήψεις. Η αιματηρή τετραήμερη διαμαρτυρία και το γουρούνι που κατέβασαν για την προεδρία των ΗΠΑ

Σικάγο, Αύγουστος 1968. Μια ειρηνική διαμαρτυρία που εξελίχθηκε σε αιματηρή σύγκρουση. Μια συναυλία αγάπης που δεν έγινε ποτέ. Η πρώτη ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση επεισοδίων, αστυνομικής βίας και αναρχίας. Και ένα γουρούνι που κατέβαινε για πρόεδρος δημοκρατίας. Το απόλυτο χάος.

Μεταξύ 25 και 28 Αυγούστου σημειώθηκε στις ΗΠΑ το πιο δυναμικό μαζικό κίνημα στα πλαίσια του συνεδρίου του κυβερνώντος Δημοκρατικού Κόμματος  για την εκλογή υποψήφιου προέδρου στις επερχόμενες εκλογές. Τα αιτήματα, αν και αντιπολεμικά, οδήγησαν σε βίαιη διαμάχη μεταξύ διαδηλωτών και αστυνομικών. Πάνω από 15.000 διαδηλωτές από όλη τη χώρα ξεχύθηκαν στους δρόμους του Σικάγου καταδιωκόμενοι από 27.000 ατυνομικούς και εθνοφύλακες. Τα επεισόδια που ακολούθησαν ήταν πέρα από κάθε προηγούμενο και η αστυνομία άνοιξε εκατοντάδες κεφάλια διαδηλωτών. Κυριολεκτικά και ανελέητα.

Όλα, ξεκίνησαν από μία σειρά «ατυχών γεγονότων» που προετοίμαζαν το έδαφος για την εξέγερση του πλήθους.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Τη δεκαετία του ‘60, η Αμερική βίωνε την κουλτούρα των Χίπις. Τα «Παιδιά των Λουλουδιών» υποστήριζαν ελεύθερες απόψεις, αποδοκίμαζαν τον πόλεμο του Βιετνάμ, ήταν υπέρ της σεξουαλικής επανάστασης, της χρήσης παραισθησιογόνων και άκουγαν ψυχεδελικό ροκ.

Το 1962, ο 23χρόνος φοιτητής του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν, Τομ Χέιντεν, δημιούργησε την οργάνωση «Φοιτητές για μια Δημοκρατική Κοινωνία» με στόχο την κατάργηση του φυλετικού διαχωρισμού στον Νότο. Παράλληλα, στον Βορρά άρχισαν να εκδηλώνονται άγριες εξεγέρσεις με την εμφάνιση της οργάνωσης «Μαύροι Πάνθηρες». Λίγα χρόνια αργότερα, το 1967, ιδρύθηκε ένα καινούργιο κίνημα που ήθελε να επαγρυπνήσει τους διαμαρτυρόμενους νέους για συντονισμένη πολιτική δράση. Οι Γίπις, όπως ονομάστηκαν, απέβλεπαν στην εξάπλωση της κουλτούρας των Χίπις μέσα από θεατρικά δρώμενα και μουσικές συναυλίες με σκοπό την δημιουργία ενός νέου έθνους, ως προς τη νοοτροπία.

Ηγέτες αυτού του κινήματος ήταν επτά ριζοσπάστες Αμερικανοί Χίπις και ακτιβιστές μεταξύ των οποίων, ο Άμπι Χόφμαν, η σύζυγος του Ανίττα Χοφμαν, ο Πολ Κράσνερ και ο Άλεν Γκίνσμπεργκ.

Στις αρχές του 1968, οι αντιδράσεις ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ άρχισαν να κορυφώνονται. Τον Φεβρουάριο πραγματοποιήθηκε μεγάλη επίθεση των αμερικανικών στρατευμάτων στα εδάφη του Βιετνάμ, ενώ οι απώλειες ξεπερνούσαν, τους 35.000 άντρες. Η μαζική σφαγή των άμαχων πολιτών στους οικισμούς Μι Λάι από τις αμερικανικές δυνάμεις, στις 16 Μαρτίου, υπήρξε καθοριστική για την απόφαση του προέδρου Λίντον Τζόνσον να μην βάλει υποψηφιότητα για τη διεκδίκηση δεύτερης θητείας. Έτσι, ο γερουσιαστής Ρόμπερντ Κέννεντυ, αδερφός του Τζον Κέννεντυ, τέθηκε υποψήφιος για το προεδρικό χρίσμα των Δημοκρατικών υποσχόμενος υιοθέτηση νέων πολιτικών.

Στις 17 Μαρτίου, οι Γίπις ανακοίνωσαν τη διοργάνωση ενός μουσικού φεστιβάλ αγάπης, ειρήνης και αρμονίας στο Λίνκολν Παρκ στο Σικάγο κατά τη διάρκεια του Συνεδρίου των Δημοκρατικών.

Στις 4 Απριλίου, όμως, ένα γεγονός έρχεται να συγκλονίσει την Αμερική.

Ο μαύρος ηγέτης Μάρτιν Λούθερ Κινγκ πέφτει νεκρός στη βεράντα του ξενοδοχείου “Λορέν” στο Μέμφις λίγο πριν μιλήσει στους οπαδούς του. 110 αμερικανικές πόλεις εξεγέρθηκαν, 2.500 πολίτες τραυματίστηκαν, περισσότεροι από 15.000 συνελήφθησαν, ενώ μόνο στην Ουάσιγκτον μέτρησαν 12 ανθρώπινες απώλειες. Οι διαμαρτυρίες ανησύχησαν το Κογκρέσο με αποτέλεσμα στις 11 Απριλίου να προχωρήσει σε ψήφιση νόμου κατά των διαδηλώσεων.

Στις 4 Ιουνίου, η θριαμβευτική νίκη του Ρόμπερτ Κένεντυ στις εκλογές των Δημοκρατικών στην Καλιφόρνια έμελλε να ποτιστεί με το αίμα του. Τα ξημερώματα της επόμενης μέρας δολοφονήθηκε μετά από 8 πυροβολισμούς στο ξενοδοχείο “Αμπάσαντορ” στο Λος Άντζελες.

Η αρχή του τέλους ήταν κοντά.

Ενα διαιρεμένο Δημοκρατικό Κόμμα θα φιλοξενούσε το συνέδριό του σε μια πόλη-προπύργιο των Ρεπουμπλικανών, με κάποια αυτοαποκαλούμενα «φρικιά» να προγραμματίζουν Φεστιβάλ Αγάπης – το σκηνικό ήταν πολιτικά παράλογο

Στις 23 Αυγούστου το «Φεστιβάλ Ζωής» ξεκινά.

Χιλιάδες άτομα άρχισαν να διαδηλώνουν στο Λίνκολν Παρκ στο Σικάγο κατά του Πολέμου του Βιετνάμ. Ο Τζέρι Ρούμπιν, ένας από τους συνιδρυτές των Φοιτητών Δημοκρατικής Κοινωνίας, μαζί με άλλους Γίπις κουβάλησαν ένα γουρούνι 50 κιλών προορίζοντας το για Πρόεδρο Δημοκρατίας.

Το γουρούνι «Πήγασος» αντικατόπτριζε την πίστη των διαδηλωτών πως όλοι οι υποψήφιοι, ανεξαρτήτως κόμματος, ήταν ίδιοι και δεν θα επέφεραν καμία αλλαγή. Το γουρούνι συνελήφθη, αργότερα, μαζί με τον Ρούμπιν και 5 ακόμα Γίπις και έγινε συνώνυμο των αστυνομικών του Σικάγου με συνθήματα όπως «Μην αφήσετε τα γουρούνια να καταλάβουν τον λόφο» δίπλα από το άγαλμα του Λίνκονλ.

Η αστυνομία θέλοντας να αποτρέψει την παραμονή διαδηλωτών στο Πάρκο εφάρμοσε την απαγόρευση κυκλοφορίας μετά τις 11 το βράδυ. Ανεπιτυχώς.

Στις 25 Αυγούστου το μοναδικό συγκρότημα που εμφανίστηκε στο Φεστιβάλ, οι MC5, έδωσε πολύωρη συναυλία, ενώ ο Άμπι Χοφμαν καλούσε το λαό σε επανάσταση εκμεταλλευόμενος την παρουσία τηλεοπτικών μέσων.

Ο δημοσιογράφος Είμπ Πεκ θα γράψει στην εφημερίδα Chicago Seed: «Φέρτε πανοπλίες» και θα δικαιωθεί.

Το ίδιο βράδυ, οι διαδηλωτές αρνούνταν να εγκαταλείψουν το Πάρκο μετά το τέλος της συναυλίας. Εξαγριωμένοι επιτέθηκαν σε ένα περιπολικό προκαλώντας την έκρηξη της αστυνομίας, η οποία επενέβη με δακρυγόνα και κλομπ. Κάπως έτσι, ξεκίνησε η βίαιη τετραήμερη μάχη στην πόλη του Σικάγου με 229 τραυματίες και 589 συλλήψεις.

Τις επόμενες μέρες, οι διαμαρτυρίες συνεχίστηκαν στους δρόμους με προορισμό το ξενοδοχείο “Conrad Hilton”, όπου διεξαγόταν το συνέδριο του Δημοκρατικού Κόμματος, με οδηγό τον Χέιντεν. Ο δήμαρχος της πόλης, Ρίτσαρντ Ντέιλι έκανε δηλώσεις πως «ο νόμος και η τάξη θα τηρηθούν πάση θυσία», ενώ οι εκπρόσωποι των «Μαύρων Πανθήρων», του μεγαλύτερου φόβου του δημάρχου, αποθεώνονταν.

Οι εικόνες που ακολούθησαν μαρτυρούσαν το χαώδες κλίμα στο οποίο είχε βυθιστεί η πόλη του Σικάγου. Οι διαδηλωτές κατέστρεφαν καταστήματα, οχήματα και δημόσιες περιουσίες στο πέρασμα τους. Έπεφταν σε αιματηρές συμπλοκές με αστυνομικούς και μέλη του στρατού και έρχονταν αντιμέτωποι με έναν καταιγισμό δακρυγόνων και πυρών. Σε μια πορεία μαύρων σηκώθηκε ψηλά ένα πανό που έγραφε «Αι στο διάλο, Λίντον Τζόνσον», ενώ ένας άντρας μόνος στάθηκε απέναντι από δεκάδες οπλισμένους αστυνομικούς κρατώντας ένα πλακάτ με τη λέξη «Ειρήνη».

 Το Σικάγο του ’68 συνέβη σε χρόνο και μέρος όπου όλο το έθνος παρακολουθούσε και γνώριζε ότι αυτό που παρακολουθούσε ήταν ο εαυτός του.

Στις 28 Αυγούστου, οι 15.000 διαδηλωτές κατέφθασαν μπροστά από το Χίλτον, την ώρα που το Συνέδριο ανακήρυξε ως νέο πρόεδρο των Δημοκρατικών τον Χάμπερτ Χάφρεϊ. Μετά από άγρια μάχη συνελήφθησαν 8 άτομα, τα οποία οδηγήθηκαν στην ιστορική «Δίκη των 7», πλην του ηγέτη των «Μαύρων Πανθήρων», Μπιλ Σιντ, που εξαιρέθηκε λόγω κακοδικίας.

Το Σικάγο του 68 ήταν μια έκρηξη απρόβλεπτων διαστάσεων και συγκρουόμενων συμφερόντων.

Από τη μία, ριζοσπαστικοί νέοι με επαναστατικές απόψεις, έντονα αντιπολεμικά αισθήματα και ανήσυχο καλλιτεχνικό πνεύμα που αμφισβητούσαν την πολιτική διαχείριση της χώρας και από την άλλη, μια συντηρητική κρατική εξουσία που φοβόταν την αφύπνιση των μαύρων και αντιμετώπιζε οποιαδήποτε διαμαρτυρία ως αναίτια και επίφοβη εξέγερση.

Το Σικάγο του 68 ήταν μια απόπειρα αλλαγής του πολιτικού προσκηνίου της Αμερικής που θυμούνται με νοσταλγία τα Παιδιά των Λουλουδιών.

Πηγή αρχικής εικόνας: Youtube

Διαβάστε στη ΜτΧ:  «Ονομάζομαι Άμπι και έμεινα ορφανός από την Αμερική». Η ιστορική δίκη των yippies στο Σικάγο όπου εμφανίστηκαν ντυμένοι με την τήβεννο των δικαστών για να τους χλευάσουν. Κατηγορούνταν για συνωμοσία επειδή διοργάνωσαν αντιπολεμικό Φεστιβάλ…