Οι αντιδράσεις των προσφύγων που δεν ήθελαν να εγκατασταθούν στο Νέο Ψυχικό επειδή δεν είχε νερό, ρεύμα, δρόμους, σχολείο και εκκλησία! Η αντίδραση του λοχαγού που βρήκε το σπίτι του να λειτουργεί ως σχολείο

1923.

Μεγάλος αριθμός προσφύγων από τα παράλια της Μικράς Ασίας και το Πόντο εγκαθίσταται στο Χαλάνδρι. Εκεί, έρχονται σε επαφή με πρόσφυγες από το πρώτο διωγμό του 1914.

Εκείνοι ήξεραν και πήγαιναν να πάρουν το βοήθημα, όπως ρούχα και τρόφιμα, που παρείχε το Υπουργείο Πρόνοιας. Οι καινούργιοι όμως αντιμετώπιζαν πολλές δυσκολίες. Γι’αυτό το λόγο, τους μοίρασαν είδη πρώτης ανάγκης όπως ζάχαρη και ρύζι.

Ο αριθμός των προσφύγων αυξήθηκε τόσο πολύ, που τα τρόφιμα δεν έφταναν και η παροχή τους άρχισε να περιορίζεται. Τότε υπήρξε η σκέψη να δημιουργηθεί ένα σωματείο , το «Παράρτημα Μικρασιατικού Κέντρου» στην Αθήνα. Μέσω αυτού, παραχωρήθηκαν ξύλα και κτίστηκαν παράγκες.

Η επιθυμία ωστόσο των προσφύγων ήταν να απαλλοτριωθούν τα χωράφια και να δημιουργηθεί συνοικισμός με κανονικά σπίτια στο Νέο Ψυχικό. Στην αρχή, όλοι τους κατέθεσαν ένα μικρό χρηματικό ποσό για τα έξοδα της απαλλοτρίωσης. Σύμφωνα με μαρτυρίες όμως, «σαν είδαν κάποιοι πως αργούσαμε να πάρουμε τα οικόπεδα, ζήτησαν πίσω τα λεφτά τους». Τελικά απαλλοτριώθηκαν ενενήντα στρέμματα και κτίστηκαν πενήντα διπλοκατοικίες.

Το 1931, αν και πολλοί πήραν στη κατοχή τους σπίτια, δεν πήγαν να μείνουν, λόγω της περιοχής που ήταν μάλλον προβληματική. «Δεν υπήρχε ούτε δρόμος, ούτε νερό, ούτε σχολειό, ούτε εκκλησία. Χάλια, ερημιά και φόβος ήταν», υποστήριζαν τότε οι πρόσφυγες.

Έλλειψη υποδομών νερού

Ο συνοικισμός δεν είχε ούτε νερό. Οι πρόσφυγες εξυπηρετούνταν με σωλήνες που είχαν τοποθετήσει οι εργολάβοι κατά τη διάρκεια ανέγερσης των σπιτιών. Λίγους μήνες αργότερα, ο διευθυντής του Υπουργείου Προνοίας, ο Φραγκόπουλος προσέλαβε μηχανικό, ο οποίος έφτιαξε εγκαταστάσεις νερού και πήραν νερό από το Παλαιό Ψυχικό. «Στην αρχή του το πληρώναμε επτά δραχμές το κυβικό, αργότερα πέντε και από το ’58 πήραμε το νερό της Ούλεν».

Το σχολειό

Ο συνοικισμός δεν είχε σχολείο για τα προσφυγόπουλα. Το Υπουργείο είχε παραχωρήσει ένα σπίτι προσωρινά, που ανήκε σ’ ένα λοχαγό ο οποίος έλειπε, μέχρι να βρεθεί μια λύση. Όταν εκείνος επέστρεψε, ζήτησε να μπει μέσα και να τακτοποιήσει τα πράγματά του. Οι πρόσφυγες αρχικά δεν τον άφησαν. Στη πορεία όμως και ύστερα από πολύωρη συζήτηση με το λοχαγό, αποφασίστηκε να τους αφήσει να λειτουργήσει το σπίτι σαν σχολείο.

Ο επιθεωρητής δεν επέτρεπε με τίποτα την ίδρυση σχολείου. Ζητούσε διαρκώς πιστοποιητικά μητρώων των παιδιών και διάφορα στοιχεία. Υποστήριζε ότι τα παιδιά θα έπρεπε να πηγαίνουν σχολείο στο Χολαργό και το Παλαιό Ψυχικό. Θα διέσχιζαν τη τότε λεωφόρο τέσσερις φορές τη μέρα, με αποτέλεσμα να κινδυνεύει η σωματική τους ακεραιότητα. «Δεν θα στείλομε τα παιδιά μας στο σχολείο. Καλύτερα να μην τα στείλομε, παρά να τα σκοτώσομε», έλεγαν οι γονείς.

Τελικά, η έγκριση δόθηκε από το Υπουργείο και το σχολείο λειτουργούσε κανονικά μέχρι και την κατοχή.

Διαβάστε στη “ΜτΧ”: Αναγνωρίζετε ένα από τα πιο γνωστά προάστια της Αττικής που το 1920 ήταν τόπος διακοπών. Σήμερα είναι διάσημο για το εμπορικό του κέντρο και τα στέκια της νεολαίας.