Το μεγάλο κόλπο του Τσόρτσιλ, που πίστευε ότι “Η αλήθεια είναι τόσο πολύτιμη ώστε πρέπει να οχυρώνεται πάντα από ψέματα”. Η “Επιχείρηση Καρτερία” που παραπλάνησε τον Χίτλερ πριν από τη Νορμανδία

ΠΗΓΗ: Οι Μεγαλύτερες Απάτες της Ιστορίας, Eric Chaline, Εκδόσεις Κλειδάριθμος

Το 1944, καθώς ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος όδευε προς το τέλος του, μια στρατιά έδινε αιματηρές μάχες κινούμενη από τη Βόρεια Αφρική προς την ιταλική χερσόνησο, ενώ μια άλλη συγκεντρωνόταν στη νότια ακτή της Αγγλίας και προετοιμαζόταν για τη μεγαλύτερη αμφίβια απόβαση στην ιστορία.

Είχε προγραμματιστεί για τις 6 Ιουνίου του 1944, ημέρα που είναι πλέον γνωστή ως “D-Day”.

Ο αιφνιδιασμός των Συμμάχων

Για τον Ντουάιτ Αϊζενχάουερ, τον Αρχιστράτηγο των Συμμάχων στην Ευρώπη, η εισβολή στη βόρεια Γαλλία, γνωστή ως “Επιχείρηση Κυρίαρχος”, παρουσίαζε σημαντικές δυσκολίες από πλευρά εφοδιασμού και τακτικής.

Λόγω του τεράστιου μεγέθους των Συμμαχκών δυνάμεων, που αποτελούνταν από 370.000 άνδρες και χιλιάδες πλοία και τεθωρακισμένα οχήματα, έχαναν το στοιχείο του αιφνιδιασμού.

Ο Χίτλερ λάμβανε συνεχώς αναφορές για τις μεταφορές του αντίπαλου στρατού και γνώριζε ότι επρόκειτο να εισβάλλουν στη Γαλλία.

Το 1944, Οι Γερμανοί και σύμμαχοί τους υποχωρούσαν, καθώς πλησίαζαν οι Σοβιετικοί από την Ανατολή και οι Βρετανοί από τα νότια. Ο Χίτλερ όμως, είχε ακόμα έναν “άσο” κρυμμένο στο μανίκι του. Είχε οχυρώσει τις ευρωπαϊκές ακτές από τη Νορβηγία μέχρι την Ισπανία με ένα δίκτυο από οχυρωματικά έργα, γνωστό ως το “Τείχος του Ατλαντικού”.

59 μεραρχίες προστάτευαν το πιο ευπαθές τμήμα του τοίοχυς, τη Γαλλία, το Βέλγιο και την Ολλανδία.

Αν οι Γερμανοί ήταν βέβαιοι για τη θέση που θα απέβαιναν οι Σύμμαχοι, μπορούσαν να συγκεντρώσουν τις δυνάμεις τους εκεί και να αντιμετωπίσουν την εισβολή με επιτυχία.

Ο Αϊζενχάουερ έπρεπε να βρει έναν τρόπο να διατηρήσει τις θέσεις απόβασης μυστικές.

Αντί να διαλέξει το πιο στενό σημείο της Μάγχης, στην περιοχή του γαλλικού λιμανιού Καλαί, ο αποφάσισε να αποβιβάσει τις δυνάμεις στη Νορμανδία, περίπου 190 χμ. απόσταση από τη Βρετανία, σε ένα μήκος 80 χλμ. ακτογραμμής σε πέντε ακτές, με τα κωδικά ονόματα Γιούτα, Όμαχα, Γκόουλντ, Τζούνο και Σουόρντ.

Για να κρατήσουν μυστικό τον σκοπό τους, οι Σύμμαχοι κατέστρωσαν ένα παραπλανητικό σχέδιο, που ονόμασαν “Επιχείρηση Σωματοφύλακας”.

Λέγεται ότι η επιχείρηση πήρε το όνομά της από ένα σχόλιο του Πρωθυπουργού Γουίνστον Τσόρτσιλ προς τον σοβιετικό ηγέτη Ιωσήφ Στάλιν, το 1943, στο Συνέδριο της Τεχεράνης.

“Σε καιρούς πολέμου”, είπε ο Τσόρτσιλ, “η αλήθεια είναι τόσο πολύτιμη ώστε πρέπει να οχυρώνεται πάντα από ψέματα”.

Επιχείρηση Σωματοφύλακας και οι φανταστικές εισβολές των συμμάχων

Η επιχείρηση “Σωματοφύλακας” περιλάμβανε τρεις ξεχωριστές δευτερεύουσες επιχειρήσεις: την “Επιχείρηση Βόρεια Καρτερία”, μια βρετανική εισβολή στη Νορβηγία από τη Σκωτία, την “Επιχείρηση Νότια Καρτερία”, μια συμμαχική εισβολή στη Γαλλία από την περιοχή του Καλαί και την “Επιχείρηση Ζέπελιν”, μια σοβιετική εισβολή στα Βαλκάνια.

Αυτές οι φανταστικές εισβολές ήταν έτσι σχεδιασμένες ώστε να αναγκάσουν τους Γερμανούς να μαντέψουν το σημείο που θα χτυπούσαν πραγματικά οι Σύμμαχοι και να εξαπολύσουν αντεπίθεση.

Η πιο σημαντική από τις τρεις ήταν η “Επιχείρηση Νότια Καρτερία”, με κυριότερο στοιχείο την “Επιχείρηση Υδράργυρο”, η οποία ο Αϊζενχάουερ ήλπιζε πως θα καθήλωνε τα επίλεκτα στρατεύματα και τις θωρακισμένες μεραρχίες του Χίτλερ στο Καλαί, όσο οι Σύμμαχοι θα αποβαβιβάζονταν στη Νορμανδία.

Για να γίνει πιστευτό το σχέδιο, το πρώτο πράγμα που χρειάζονταν ήταν ένα μεγάλο όνομα που να φοβούνται και να σέβονται οι Γερμανοί ως αρχιστράτηγο του φανταστικού εκστρατευτικού σώματος.

Επιλέχθηκε ο ήρωας της Βορειοαφρικανικής και Σικελικής εκστρατείας, ο Στρατηγός Τζορτζ Σ. Πάτον.

Περιόδευε και έδινε ομιλίες και συνεντεύξεις στον Τύπο, οι οποίες μεταφέρονταν και αναλύονταν προσεκτικά στο Βερολίνο.

Ο Πάτον έπαιζε τον ρόλο του με στυλ. Τρεις ημέρες πριν από την απόβαση, όταν τον υποδέχτηκαν στο Ξενοδοχείο Ριτζ του Λονδίνου, φώναξε στον Αϊζενχάουερ στην άλλη άκρη της αίθουσας: “Θα σε δω στο Καλαί”.

Αυτό πρέπει να είχε αποτέλεσμα, επειδή η βρετανική αντικατασκοπία εντόπισε την επόμενη μέρα μετακινήσεις των Γερμανών από τη Νορμανδία προς το Καλαί.

Ντέιβιντ Στρέιντζγουεϊζ

Ο άνθρωπος που σχεδία τις Επιχειρήσεις “Καρτερία” και “Υδράργυρος” ήταν ο Ντέιβιντ Στρέιντζγουεϊζ, ένα συνταγματάρχης της Βρετανικής Υπηρεσίας Πληροφοριών. Η απάτη δεν ήταν κάτι ξένο για τον συνταγματάρχη.

Στην πρώτη του αποστολή στο Κάιρο το 1942, είχε διασπείρει πλαστές επιστολές και δημιούργησε ψεύτικες ραδιοεκπομπές για να παραπλανήσει τον εχθρό.

Το πιο τολμηρό και επιτυχημένο του σχέδιο μέχρι την επιχείρηση “Καρτερία”, ήταν η “Επιχείρηση Κιμάς”, στην οποία χρησιμοποιήθηκε ένα πτώμα, για να κάνει τον Χίτλερ να πιστέψει ότι οι Σύμμαχοι επρόκειτο να επιτεθούν στην Ελλάδα και όχι στην Σικελία, όπως πραγματικά έγινε.

Ο Στρέιτζγοουεϊζ διαίρεσε την “Επιχείρηση Υδράργυρος” σε έξι φάσεις:

η πρώτη ήταν η δημιουργία ενός φανταστικού αρχηγείου για την απόβαση στο Καλαί, στα νοτιανατολικά της Αγγλίας.

Η δεύτερη ήταν η μετάδοση πλαστών μηνυμάτων ασυρμάτου ώστε να δοθεί η εντύπωση ότι οι συμμαχικές δυνάμεις συγκεντρώνονταν στα ανατολικά.

Η τρίτη φάση περιελάμβανε την κατασκευή ψεύτικων αποβατικών σκαφών και παλαπλανητικής ασύρματης επικοινωνίας.

Στην τέταρτη φάση, βομβαρδίστηκαν ακτές και σιδηροδρομικές γραμμές στο Καλαί, ακριβώς μία μέρα πριν από την απόβαση.

Η πέμπτη φάση περιελάμβανε αυξημένη δραστηριότητα γύρω από το Ντόβερ ώστε να δοθεί η εντύπωση αποβίβασης του στρατού.

Τέλος, στην έκτη φάση, φωτίστηκαν το βράδυ οι περιοχές των ψεύτικων αποβάσεων.

Εκτός από ψευτο-αποβατικά, ο Στρέιντζγουεϊζ είχε ετοιμάσει φουσκωτά τεθωρακισμένα Σέρμαν και ψεύτικα πυροβόλα και φορτηγά από κόντρα πλακέ.

Το αποκορύφωμα όμως ήταν η δημιουργία τριών καναλιών, για τη μετάδοση ψευδών πληροφοριών στον εχθρό.

Μέσω διπλωματικών διαύλων σε ουδέτερες χώρες υπήρχαν ελεγχόμενος διαρροές πληροφοριών, που μεταβιβάζονταν μετά στους Γερμανούς.

Ο Χίτλερ ήταν τόσο βέβαιος ότι η Νορμανδία αποτελούσε αντιπερισπασμό και ότι ο Πάτον θα ηγούνταν στην κύρια εισβολή στη Γαλλία μέσω του Καλαί, ώστε διατηρούσε τον στρατό του εκεί μέχρι το τέλος Ιουλίου. Μέχρι τότε, οι Σύμμαχοι είχαν σταθεροποιηθεί τόσο καλά στη Βόρεια Γαλλία, που οι Γερμανοί δεν είχαν καμία ελπίδα να τους απωθήσουν.

ΠΗΓΗ: Οι Μεγαλύτερες Απάτες της Ιστορίας, Eric Chaline, Εκδόσεις Κλειδάριθμος

Διαβάστε ακόμα στη “ΜτΧ”: Επιχείρηση «ΚΙΜΑΣ». Το ιδιοφυές σχέδιο των Βρετανών για να παραπλανήσουν τους Γερμανούς.