Οι Άγιοι της Εκκλησίας που δικαιολόγησαν την πορνεία. Γιατί η Εκκλησία ήταν πιο ανεκτική με τις ιερόδουλες παρά με τους ομοφυλόφιλους. Ο νόμος που επέβαλε τα πορνεία να είναι κοντά στις εκκλησίες!

ΠΗΓΗ: “Μια σταγόνα ιστορία”, Δημήτρης Καμπουράκης, εκδόσεις Πατάκη

Όταν ο χριστιανισμός κυριάρχησε στο ρωμαϊκό κόσμο έπρεπε να βρει μια λύση και για το ευρύτατα διαδεδομένο φαινόμενο της πορνείας. Θεωρητικώς, η απαγόρευση και η καταδίκη του ήταν απόλυτη.

Το γεγονός ότι πολλοί ειδωλολατρικοί ναοί ήταν συγχρόνως και πορνεία ήταν άλλωστε από τα βασικότερα επιχειρήματα των χριστιανών θεολόγων κατά των παλαιότερων θρησκειών. Είναι όμως δυνατόν να καταργηθεί η πορνεία; Μάλλον όχι.

Οι επικεφαλής της Εκκλησίας λοιπόν αποφάσισαν να την καταδικάσουν μεν ως αμαρτία, αλλά στην πράξη να κάνουν τα στραβά μάτια. “Μακριά από μας η πορνεία” είπαν. “Τοποθετείται στο κοινωνικό περιθώριο και όποιος θέλει μπορεί εκ των υστέρων να μετανοήσει”.

Έφτιαξαν μάλιστα και ειδικά μοναστήρια για πόρνες που ήθελαν να ξαναμπούν στον δρόμο του Θεού.

Παρά τη καταδίκη όμως της σαρκικής αμαρτίας, παρά την εξύμνηση της παρθενίας, υπήρξαν και πατέρες της εκκλησίας που αναγκάστηκαν σε στιγμές ειλικρίνειας να ομολογήσουν την κοινωνική χρησιμότητα του αγοραίου έρωτα.

Ο Άγιος Αντώνιος έλεγε: “Καταργήστε την πορνεία και τότε η ακολασία θα παρασύρει τα πάντα”. Πιο γλαφυρός ήταν ο Θωμάς ο Ακινάτης: “Η πορνεία στις πόλεις είναι σαν το βόθρο στα παλάτια. Αν αφαιρέσετε το βόθρο, το παλάτι θα γίνει ένας χώρος γεμάτος βρόμα και δυσωδία”.

Ο πιο ευρηματικός απ’όλους ήταν αργότερα ο βασιλιάς Λουδοβίκος ο ΙΓ’ της Γαλλίας. Για να τα έχει καλά και με την Εκκλησία και με τους λάγνους υπηκόους του, έβγαλε τον ακόλουθο απίστευτο νόμο: “Όλοι οι οίκοι ανοχής πρέπει να βρίσκονται σε απόσταση όχι μεγαλύτερη από τριακόσια μέτρα από κάποια εκκλησία, ώστε εκείνοι που φεύγουν από εκεί να μπορούν εύκολα να πηγαίνουν στην εκκλησία για εξαγνισμό”.

Οι Λουδοβίκοι είχαν παράδοση σε τέτοιες φαεινές ιδέες. Ο Λουδοβίκος ο Θ’ απαγόρευσε στους σταυροφόρους του που βάδιζαν κατά των Αγίων Τόπων να κουβαλούν μαζί τους πόρνες, διότι αυτό ήταν μεγάλη αμαρτία.

Τους επέτρεψε όμως να πηγαίνουν με μουσουλμάνες πόρνες, διότι δεν ήταν χριστιανές και συνεπώς δεν υπόκεινταν στην απαγόρευση.

Τον 13ο αιώνα έκαναν την εμφάνιση τους και τα πρώτα δημοτικά πορνεία, ειδικά σε πόλεις που ήταν κέντρα εμπορίου, όπου στάθμευαν καραβάνια εμπόρων. Μπροστά στον φόβο του να ξελογιάζουν οι πλούσιοι ξένοι τυχοδιώκτες τις γυναίκες των ντόπιων, οι ίδιες οι κοινότητες άνοιγαν τα πορνεία, εξασφαλίζοντας και την ησυχία τους και κάποια έσοδα για το κοινοτικό ταμείο.

Στη Φλωρεντία, στη Βενετία και στη Λεύκα άνοιξαν από το 1360 ως το 1400 δεκάδες δημόσια πορνεία, που είχαν συγκεκριμένη αποστολή.

Επειδή οι επιδημίες και κυρίως η πανώλη είχαν αποδεκατίσει τον πληθυσμό, οι πολιτικές Αρχές των πόλεων αποφάσισαν να προσφέρουν στους νέους πόρνες σε πολύ χαμηλές τιμές, ώστε αυτοί να γλυκαθούν από την επαφή να τη συνηθίσουν κι έπειτα να καταφύγουν στο γάμο, απαραίτητο σκαλοπάτι για την αύξηση του πληθυσμού.

Ήταν ένα είδος επιδοτούμενης από το κράτος πορνείας.

Συχνότατα επίσης στον Μεσαίωνα, με την έμμεση επιδοκιμασία της Εκκλησίας, έσπρωχναν τους νεαρούς στα πορνεία, προτιμώντας αυτά από τις παρά φύσιν εμπειρίες των εφήβων, όπως η σοδομία ή ο αυνανισμός.

Πολλές φορές και επισήμως η Καθολική Εκκλησία ομολόγησε ότι θεωρεί τις σχέσεις με τις κοινές γυναίκες σαφώς μικρότερη αμαρτία από τη βδελυρή ομοφυλοφιλία.

Τον Μεσαίωνα άνθησαν επίσης οι πόρνες των πανηγυριών, γυναίκες που πήγαιναν από πανηγύρι σε πανηγύρι με αραμπάδες και πρόσφεραν μέσα σε αυτούς αγοραίο έρωτα. Διαβόητες ήταν τέλος τον Μεσαίωνα οι λεγόμενες πόρνες των συνταγμάτων.

Ήταν οι χειρότερες του είδους και ακολουθούσαν συστηματικά τα μισθοφορικά σώματα των βασιλιάδων και των ηγεμόνων στους πολέμους και στις επιδρομές τους. Αυτές ήταν υπεύθυνες για τη μετάδοση φοβερών επιδημιών και αφροδίσιων νοσημάτων.

Ήταν ρακένδυτες, βρόμικες και αδίσταχτες. Λεηλατούσαν κι αυτές τις περιοχές που έμπαιναν τα στρατεύματα, ενώ βοηθούσαν τους αιμοσταγείς μισθοφόρους να βιάζουν και να σκοτώνουν τις κυρίες και τις νοικοκυρές των πόλεων που καταλάμβαναν, τις οποίες οι πόρνες των συνταγμάτων μισούσαν θανάσιμα για την καλή τους τύχη να έχουν σπίτι και οικογένεια.

ΠΗΓΗ: “Μια σταγόνα ιστορία”, Δημήτρης Καμπουράκης, εκδόσεις Πατάκη

Διαβάστε στη “ΜτΧ”: Η πορνεία στην παλιά Αθήνα. Ποιες ήταν οι «παστρικές» και ποιες οι περίφημες «παξιμαδοκλέφτρες» ; Που τις έφτυναν και τις μούτζωναν; Η λαϊκιά Θεώνη και η αριστοκρατική κόρη του διπλωμάτη!