Οι 47 Σαμουράι – Ρονίν που πήραν εκδίκηση για τον άδικο θάνατο του άρχοντά τους και μετά θυσιάστηκαν όλοι αυτοκτονώντας με το τιμητικό σεπούκου. Μία από τις σημαντικότερες εθνικές ιστορίες της Ιαπωνίας

Οι πολεμιστές Σαμουράι υπηρετούσαν πάντα κάποιον άρχοντα. Αν ο άρχοντας πέθαινε, οι Σαμουράι έπαιρναν το όνομα «Ρονίν», δηλαδή περιπλανώμενοι άντρες, οι οποίοι δεν υπηρετούν κάποιον άρχοντα.

Η προσβολή που κατέληξε σε χαρακίρι

Το 1701 ο Ασάνο Ναγκανόρι ήταν ο άρχοντας της περιοχής Άκο. Τον υπηρετούσαν 300 Σαμουράι, οι οποίοι τον λάτρευαν και θα θυσίαζαν τη ζωή τους για αυτόν, χωρίς δεύτερη σκέψη.

Ο Ασάνο φιλοξένησε τον ανώτατο αξιωματικό Κίρα Γιοσινάκα.

Ο Κίρα περίμενε να τον υποδεχτούν με πλούσια δώρα και γενναιόδωρα φιλοδωρήματα, όπως ήταν το άτυπο συνήθειο.

Όμως, ο Ασάνο δεν ακολουθούσε τέτοιες τακτικές. Ήταν σοβαρός και τίμιος, πιστός ακόλουθος του Κονφουκιανισμού και αρνήθηκε να δωροδοκήσει τον αξιωματικό.

Ο Κίρα εξέλαβε τη στάση του Ασάνο ως πρόκληση και του φέρθηκε προσβλητικά. Έφτασε στο σημείο να τον αποκαλέσει «γουρούνι χωρίς τρόπους» και ο Ασάνο εξαγριώθηκε.

Επιτέθηκε στον Κίρα με ένα μαχαίρι και τον τραυμάτισε στο πρόσωπο. Αν και η πληγή δεν ήταν σοβαρή, η πράξη του Ασάνο ισοδυναμούσε με αυτοκτονία.

Η ποινή για κάποιον που επιτέθηκε σε ανώτατο αξιωματικό ήταν θάνατος. Ο άρχοντας Ασάνο εφάρμοσε το τιμητικό «σεπούκου», (στη δύση έχει επικρατήσει να λέμε χαρακίρι, λέξη όμως την οποία οι Ιάπωνες χρησιμοποιούν για τον ατιμωτικό θάνατο).

Το σεπούκου ήταν η τελετουργική αυτοχειρία, κατά την οποία ο κατηγορούμενος έπρεπε να μαχαιρωθεί μόνος του και να θέσει τέλος στη ζωή του.

Δίπλα του στεκόταν ένας εκλεκτός σύντροφός του, που μετά από λίγο του προσέφερε έναν γρήγορο θάνατο, με αποκεφαλισμό.

Μαζί με τον Ασάνο, τιμωρήθηκαν η οικογένειά του και όλοι του οι υπήκοοι. Έτσι οι “ορφανοί” Σαμουράι έγιναν «Ρονίν» και τα εδάφη του άρχοντα κατασχέθηκαν.

Η εκδίκηση των 47  Ρονίν

Ο κώδικας τιμής των Σαμουράι απαιτούσε εκδίκηση για τον θάνατο του άρχοντα. Όμως, στη συγκεκριμένη περίπτωση, οι ανώτατοι άρχοντες είχαν απαγορεύσει στους Ρονίν να επιτεθούν στον Κίρα.

Εκείνοι προσποιήθηκαν ότι συμμορφώθηκαν στις διαταγές, αλλά δε σταμάτησαν ποτέ να επιθυμούν την εκδίκηση. Σαράντα επτά από αυτούς, αποφάσισαν να θυσιαστούν για να τιμήσουν τη μνήμη του αγαπημένου τους  άρχοντα.

Ούτε στιγμή δε σκέφτηκαν να κρυφτούν για να αποφύγουν την τιμωρία. Ο Κίρα ανέμενε μια αντεπίθεση από τους Ρονίν και είχε λάβει τα απαραίτητα μέτρα για να προστατευτεί.

Πίστευε ότι θα ήταν αδύνατο να επιτύχει κάποια επιχείρηση εναντίον του. Το σχέδιο όμως, που κατέστρωσαν οι Ρονίν, ήταν πέρα από κάθε φαντασία, καθώς οι Σαμουράι πολεμούσαν με την ανδρεία και τη δεξιοτεχνία τους και όχι με τεχνάσματα. Αυτή τη φορά όμως δε γινόταν αλλιώς. Περίμεναν μόνο την κατάλληλη στιγμή.

Ο αρχηγός των Ρονίν, Οϊσί, εγκατέλειψε την οικογένειά του και άρχισε να επισκέπτεται τακτικά οίκους ανοχής. Προσποιούνταν ότι είχε απορρίψει την έντιμη και ασκητική ζωή του Σαμουράι και ζούσε σαν αλήτης.

Μία νύχτα που είχε μεθύσει πολύ, τον πήρε ο ύπνος μες στη μέση του δρόμου.

Ένας περαστικός τον αναγνώρισε ως πρώην σαμουράι και άρχισε να τον βρίζει και να τον κλωτσάει. Του φώναζε ότι έπρεπε να ντρέπεται που αμαύρωσε το όνομά του άρχοντά του.

Ο Οϊσί δεν αντέδρασε. Υπέμεινε στωικά την κακομεταχείριση, χωρίς να αποκαλύψει ότι η συμπεριφορά του ήταν ένα κάλυμμα για να «ρίξει στάχτη» στα μάτια του Κίρα.

Οι υπόλοιποι Ρονίν ακολούθησαν το παράδειγμα του αρχηγού τους. Πολλοί έγιναν τεχνίτες και κατάφεραν να βρουν δουλειά στο σπίτι του Κίρα, για να τον παρακολουθούν.

Ένας απ’ αυτούς παντρεύτηκε την κόρη του αρχιμάστορα του Κίρα, για να πάρει τα σχέδια του σπιτιού.

Πέρασαν δύο χρόνια απ’ το θάνατο του Ασάνο, μέχρι να πειστεί ο Κίρα ότι ήταν ασφαλής. Μείωσε την προσωπική του φρουρά και συνέχισε αμέριμνος τη ζωή του.

Τότε, οι 47 Ρονίν άδραξαν την ευκαιρία.

Η επίθεση

Νωρίς το πρωί της 30ης Ιανουαρίου του 1703, οι 47 Ρονίν βρίσκονταν έξω από το σπίτι του Κίρα, στην περιοχή Εντό της Ιαπωνίας.

Είχαν ορκιστεί ότι θα σκότωναν τον Κίρα, θα τοποθετούσαν το κεφάλι του στον τάφο του Ασάνο και μετά θα παραδίνονταν στις αρχές.

Δε θα έβλαπταν ούτε τρίχα αθώου. Λίγο πριν εισβάλουν στο σπίτι, ενημέρωσαν τους γείτονες για την επίθεση και τους διαβεβαίωσαν ότι θα ήταν ασφαλείς.

Οι γείτονες αντιπαθούσαν τόσο τον Κίρα, που έδωσαν την ευχή τους στους Ρονίν. Η επίθεση ήταν εντυπωσιακή.

Μία ομάδα, με επικεφαλής τον Οϊσί, θα έμπαινε από την μπροστινή είσοδο του σπιτιού.

Η δεύτερη ομάδα, με επικεφαλής τον γιο του Οϊσί, τον 15χρονο Τσικάρα, επιτέθηκε απ’ την πίσω μεριά. Μια τρίτη ομάδα από τοξότες, που βρισκόταν στη στέγη, θα σταματούσε όποιον έβγαινε για να ζητήσει βοήθεια.

Η μάχη που ακολούθησε ήταν σφοδρή, αλλά σύντομη. Οι Ρονίν σκότωσαν 16 απ’ τους φύλακες του Κίρα και τραυμάτισαν 22, αλλά ο Κίρα είχε εξαφανιστεί.

Φοβήθηκαν ότι τον έχασαν, αλλά ο Οϊσί παρατήρησε ότι το κρεβάτι του ήταν ακόμα ζεστό, άρα δεν μπορούσε να είχε πάει μακριά.

Έψαξαν όλο το σπίτι και τον βρήκαν να κρύβεται μέσα σε μία ντουλάπα. Τον αναγνώρισαν, γιατί το πρόσωπο του ήταν ακόμα σημαδεμένο απ’ την επίθεση του Ασάνο.

Οι Ρονίν του φέρθηκαν με σεβασμό. Ο Οϊσί γονάτισε μπροστά του και του προσέφερε το μαχαίρι για το χαρακίρι.

Το μαχαίρι ήταν το ίδιο που είχε χρησιμοποιήσει ο Ασάνο.

Με αυτό τον τρόπο, ο Κίρα θα διατηρούσε την αξιοπρέπειά του και δεν θα πέθαινε σαν ένας κοινός εγκληματίας. Όμως, ο Κίρα έτρεμε σύγκορμος και φοβόταν να πιάσει το μαχαίρι στα χέρια του. Τελικά οι Ρονίν αναγκάστηκαν να τον σκοτώσουν οι ίδιοι.

Το τέλος των πιστών Ρονίν

Πήραν το κεφάλι του Κίρα και ταξίδεψαν 10 χιλιόμετρα, μέχρι τον τάφο του Ασάνο.  Στον δρόμο, όποιος τους έβλεπε, τους προσέφερε φαγητό και γλυκά.

Η πράξη τους μπορεί να ήταν παράνομη, αλλά η αφοσίωσή τους στον κώδικα τιμής των Σαμουράι, είχε κερδίσει την εύνοια του λαού.

Αφού εναπόθεσαν το κεφάλι στον τάφο του Ασάνο και προσευχήθηκαν, οι Ρονίν παραδόθηκαν στις αρχές. Όχι όμως όλοι. Ένας Ρονίν έλειπε, γιατί είχε αναλάβει να μεταφέρει τα νέα της εκδίκησης στην περιοχή Ακό, την πατρίδα του άρχοντα Ασάνο. Όλοι οι Ρονίν καταδικάστηκαν σε θάνατο. Όμως οι αρχές θαύμασαν το θάρρος και την αφοσίωσή τους και τους επέτρεψαν να κάνουν το τιμητικό σεπούκου. Οι 46 Ρονίν πέθαναν ως ήρωες.

Ο 47ος , ο αγγελιαφόρος Τερασάκα Κιτσιμόν, που έλειπε όταν έγινε η εκτέλεση, έλαβε χάρη απ’ τον ανώτατο άρχοντα. Έζησε μέχρι τα 87 και ετάφη δίπλα στους συντρόφους του.

Το μνήμα των Ρονίν επισκέφτηκαν χιλιάδες άνθρωποι. Ένας από αυτούς, ήταν ο περαστικός που κάποτε είχε βρίσει τον Οϊσί, όταν τον είχε δει μεθυσμένο στον δρόμο.

Γονάτισε μπροστά στον τάφο του αρχηγού των Ρονίν και με λυγμούς, ζήτησε συγχώρεση για τις προσβολές του. Αυτοκτόνησε κι αυτός κάνοντας σεπούκου και θάφτηκε δίπλα στους Ρονίν.

Η ιστορία των 47 Ρονίν, είναι μία απ’ τις σημαντικότερες εθνικές ιστορίες της Ιαπωνίας και έχει εμπνεύσει πλήθος βιβλίων και θεατρικών, ενώ οι 47 τιμούνται μέχρι και σήμερα από τους συμπατριώτες τους.

Διαβάστε στη “ΜτΧ”: Πως δημιουργήθηκαν οι Σαμουράι πολεμιστές της Ιαπωνίας, που αψηφούσαν το θάνατο για να μην ατιμαστούν. Πως κατασκεύαζαν τα ιερά σπαθιά «κατάνα» και η φιλοσοφία του «χάρα κίρι»