H κόντρα του Μόρισον με τον πατέρα του που τον χαρακτήρισε «ατάλαντο», όταν άκουσε τον πρώτο δίσκο των Dοοrs. “Ο πατέρας μου έχει πεθάνει”, ήταν η απάντηση του.

Στις 4 Ιανουαρίου 1967 οι Doors κυκλοφόρησαν τον πρώτο τους δίσκο, ο οποίος έφερε το όνομα του συγκροτήματος.

Περιείχε τραγούδια όπως το «Light my fire», «Break on through to the other side», «Τhe end» τα οποία έγιναν μεγάλες επιτυχίες.

Στο εξώφυλλο του άλμπουμ απεικονίζονταν τα μέλη του συγκροτήματος σε κοντινό πλάνο.

Στη αρχή ο δίσκος ήταν διαθέσιμος μόνο στη Νέα Υόρκη αλλά μετά την επιτυχία του τραγουδιού «Light my fire» κυκλοφόρησε και σε άλλες χώρες.

Ο δίσκος ηχογραφήθηκε τον Αύγουστο του του 1966 σε στούντιο του Χόλιγουντ.

Η ηχογράφηση διήρκεσε σε έξι ημέρες. Ta φωνητικά ηχογραφήθηκαν με σβησμένα φώτα και υπήρχε μόνο ένα κερί αναμμένο δίπλα στον Τζιμ Μόρισον.

Πούλησε συνολικά 20 εκατομμύρια αντίτυπα και το περιοδικό Rolling Stone το κατέταξε στα καλύτερα άλμπουμ όλων των εποχών.

Ο δημοσιογράφος Πολ Ουίλιαμς είχε αναφέρει: «Η γέννηση του συγκροτήματος είναι σε αυτό το άλμπουμ», ενώ ο μουσικός παραγωγός Σον Έγκαν έγραψε ότι “το άλμπουμ των Doors έβαλε τη μουσική σε περιοχές που προηγουμένως πιστεύαμε ότι ήταν αδύνατο να φτάσουμε”.

Το άλμπουμ συμπεριλάμβανε σκοτεινά ψυχεδελικά ροκ τραγούδια και ήταν η αρχή της πετυχημένης πορείας του συγκροτήματος.

Ο Μόρισον είχε εμπνευστεί τους στίχους των τραγουδιών από λογοτεχνικά βιβλία, ποιήματα και ομιλίες υπερβατικού στοχασμού.

Μετά την επιτυχία του δίσκου, οι Doors έγιναν διάσημοι στην Αμερική και ο Τζιμ Μόρισον είδωλο της ροκ.

Για τους Αμερικανούς ήταν το νέο «αντρικό σύμβολο του σεξ», αυτός που διαδέχθηκε τον Τζέιμς Ντιν και η εικόνα του «πουλούσε» όσο οι μεγάλοι σταρ του σινεμά.

Ωστόσο, ανάμεσα στους θαυμαστές του δεν συμπεριλαμβανόταν ο πατέρας του, ναύαρχος του Πολεμικού ναυτικού και διοικητής των ναυτικών δυνάμεων των ΗΠΑ στον Κόλπο του Τόνκιν το 1964.

Μόλις πληροφορήθηκε από φίλο του ότι ο γιος του κυκλοφόρησε το πρώτο του άλμπουμ, το αγόρασε, το άκουσε και αμέσως έστειλε στον Τζιμ γράμμα στο οποίο του ζητούσε να παρατήσει το τραγούδι και το συγκρότημα που είχε δημιουργήσει, διότι «δεν είχε ταλέντο».

Ο Μόρισον μεγάλωσε σε αυστηρό περιβάλλον και ο πατέρας  του συνήθιζε να τον τιμωρεί φωνάζοντας του δυνατά, όπως έκανε και στον στρατό, μέχρι να βάλει τα κλάματα και να παραδεχτεί τα λάθη του.

Δεν ήθελε ο γιος του να ακολουθήσει καριέρα μουσικού και ήταν αποθαρρυντικός με τις επιλογές του.

Μόλις ο Μόρισον αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο UCLA του Λος Άντζελες, εγκατέλειψε την οικογένειά του και έκοψε κάθε επικοινωνία.

Το 1967, που οι Doors έγιναν διάσημοι, ο Μόρισον υποστήριζε ότι οι γονείς του είχαν πεθάνει.

Μάλιστα, πολλοί ανέφεραν ότι το τελευταίο τραγούδι του δίσκου «The End», το οποίο διαρκούσε 12 λεπτά, αναφερόταν σε εκείνους. Μέσω Οιδιπόδειων αναφορών άφηνε υπόνοιες για ερωτική σχέση με τη μητέρα και δολοφονία του πατέρα του.

Όταν ρώτησαν τον Μόρισον για τι μιλούσε το τραγούδι είχε πει: « Κάθε φορά που το ακούω , σημαίνει κάτι άλλο για εμένα. Ξεκίνησε ως απλό αποχαιρετιστήριο τραγούδι, πιθανόν σε κάποιο κορίτσι αλλά μπορεί να είναι και το τέλος της παιδικής ηλικίας. Πραγματικά, δεν γνωρίζω.  Είναι αρκετά πολύπλοκο και τελικά οι στίχοι μπορεί να σημαίνουν ό,τι θέλει ο καθένας να σημαίνουν».

Το σίγουρο είναι ότι παρά την αποδοκιμασία του πατέρα του, ο Μόρισον έγραψε μερικά από τα σπουδαιότερα τραγούδια στην ιστορία της ροκ μουσικής.

Το 1970 ο πατέρας του, σε επιστολή του, παραδέχτηκε ότι σταμάτησαν να επικοινωνούν επειδή είχαν διαφωνήσει για το μουσικό του ταλέντο αλλά ανέφερε ότι ήταν περήφανος για εκείνον.

Ακούστε το τραγούδι “End of the Night” το οποίο ήταν εμπνευσμένο από τη γαλλική νουβέλα “Journey To The End Of The Night” και αναφερόταν στους στόχους που είχε ο Μόρισον για τη ζωή του.

Πηγή χαρακτηριστικής εικόνας: Wikimediamtx Commons

Διαβάστε στη “ΜτΧ”: Πώς βγήκε το όνομα του συγκροτήματος, «The doors» και γιατί ο Μόρισον απέτυχε παταγωδώς στη σχολή σκηνοθεσίας όπου σπούδαζε με τον Κόπολα;