H ανοικτή επιστολή μιας φοιτήτριας του Χάρβαρντ, που αποκαλύπτει ότι τη βίασαν στον κοιτώνα και το πανεπιστήμιο έθαψε την καταγγελία της

Η συγκλονιστική επιστολή είναι μιας φοιτήτριας του Χάρβαρντ, που αποκαλύπτει δημόσια ότι το περίφημο ίδρυμα αδιαφόρησε και δεν διερεύνησε ποτέ την καταγγελία για το βιασμό της από έναν συμφοιτητή της, που έγινε το 2013.

Η ανοικτή επιστολή δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα “the Harvard Crimson”, η οποία για την προστασία της δεν αποκαλύπτει την ταυτότητά της.

Με την επιστολή η κοπέλα δεν υποστηρίζει τόσο ότι έχει δίκιο, αλλά ότι δεν της δίνεται η δυνατότητα να το αποδείξει στο συμβούλιο του Πανεπιστημίου, το οποίο συστηματικά την αποθαρρύνει επικαλούμενο τον κανονισμό που ορίζει τι είναι βιασμός! Η ίδια έγραψε τον τίτλο: “Χάρβαρντ νίκησες”!

Η επιστολή της φοιτήτριας

Γράφω αυτό το κείμενο στην τραπεζαρία, μερικά τραπέζια μακριά από τον άντρα που με κακοποίησε σεξουαλικά στο δωμάτιό του, μία νύχτα την περασμένη άνοιξη.

Τα χέρια μου τρέμουν πάνω απ’ το πληκτρολόγιο. Έχω εξαντληθεί πολεμώντας με τον εαυτό μου.

Έχω κουραστεί να στέλνω email στον υπεύθυνο του κοιτώνα μου, στους ειδικούς για σεξουαλική κακοποίηση, σε συμβούλους και στο δικηγόρο μου.

Έχω κουραστεί να καθυστερώ εργασίες, λόγω «προσωπικών ζητημάτων».

Έχω κουραστεί να αποφεύγω το καθαριστήριο, τη βιβλιοθήκη, το ταχυδρομείο επειδή φοβάμαι ποιον θα δω.

Και περισσότερο απ’ όλα, έχω κουραστεί να ζω στο ίδιο κτίριο με τον φοιτητή που με κακοποίησε σεξουαλικά, πριν από εννιά μήνες.

Προσπαθώ όλο το 2013 να πείσω τη γραμματεία του Χάρβαρντ να μεταφέρουν τον βιαστή σε άλλο κτίριο και απέτυχα παταγωδώς.

Πριν από μερικές βδομάδες, σε ένα γκρι δωμάτιο στον τέταρτο όροφο του κέντρου Holyoke, ο ψυχίατρος μου διέγνωσε ότι πάσχω από κατάθλιψη. Δεν με εξέπληξε η διάγνωση. Έχω πρόβλημα με το άγχος απ’ όταν επέστρεψα στο Χάρβαρντ το φθινόπωρο και δεν βοηθάει που συναντάω τον βιαστή πέντε φορές τη μέρα.

«Τι λες να αυξήσουμε τη δόση σου από 100 σε 150 μιλιγκράμ τη μέρα;» είπε ο ψυχίατρος μου με μηχανικό, αδιάφορο τόνο.

– Ναι, σίγουρα.

Σήμερα το πρωί, κατάπια τρία μπλε χάπια και προσπάθησα να ξεχάσω τους εφιάλτες που στοίχειωναν τη νύχτα μου και επιτέλους παραδέχτηκα, ότι έχω χάσει τη μάχη εναντία σε αυτό το ίδρυμα.

Εφτά μήνες αφού το ανέφερα, ο βιαστής μου μένει ακόμα εδώ.

Οι επιδόσεις μου στα μαθήματα έχουν πέσει. Πρέπει να παίρνω υπνωτικά χάπια κάθε βράδυ για να κοιμηθώ και βλέπω συνέχεια εφιάλτες ότι με βιάζουν δημοσίως. Δεν μπορώ να πιω αλκοόλ χωρίς να αρχίσω να κλαίω υστερικά. Παράτησα όλα τα ενδιαφέροντά μου γιατί δεν έχω ενέργεια να σηκωθώ απ’ το κρεβάτι.

Δεν με νοιάζει το μέλλον μου πια, γιατί δεν ξέρω ποια είμαι ή τι με ενδιαφέρει ή αν θα είμαι ζωντανή σε μερικά χρόνια.

Όση ώρα δεν είμαι στο μάθημα, είμαι ξαπλωμένη στο κρεβάτι και κλαίω, κοιμάμαι, ή απλά κοιτάω το ταβάνι και αναρωτιέμαι αν αυτό που άκουσα μόλις τώρα ήταν η φωνή του βιαστή μου απ’ τις σκάλες.

Συχνά, το σιρόπι του βήχα που έχω στο συρτάρι ή το πεζοδρόμιο πολλούς ορόφους κάτω απ’ το παράθυρο, μου φαίνονται πολύ λογικές επιλογές.

Αγαπητό Χάρβαρντ: σου γράφω για να σε ενημερώσω ότι τα παρατάω. Θα φύγω απ’ το κτίριο το επόμενο εξάμηνο, για να σώσω τη ζωή μου στην κυριολεξία. (….)

Ο βιαστής μου θα μείνει ατιμώρητος και η ζωή στην πανεπιστημιούπολη θα συνεχίσει σαν να μη συνέβη τίποτα.

Χάρβαρντ, σήμερα σου γράφω για να σου πω ότι νίκησες.

Ήταν φίλος μου και τον εμπιστευόμουν. Ήταν ένα παγωμένο βράδυ Παρασκευής όταν πήγα στο δωμάτιό του μετά από πολλά ποτά. Έβγαλε την μπλούζα μου και άρχισε να δαγκώνει το λαιμό και το στήθος μου. Τον έσπρωξα και του ζήτησα να σταματήσει. Γέλασε. Είπε ότι μπορώ να βάλω μαντήλι για να κρύψω τα σημάδια. Συνέχισε να κακοποιεί το σώμα μου, στο στήθος και τα γεννητικά όργανα. Μου ζήτησε να χρησιμοποιήσω το στόμα μου. Είπα όχι. Ήμουν μεθυσμένη, πονούσα, ήμουν εγκλωβισμένη ανάμεσα σε εκείνον και τον τοίχο και φοβόμουν ότι θα συνεχίσει να αγνοεί ό, τι του έλεγα. Σταμάτησα τα πάντα και του γύρισα την πλάτη, ελπίζοντας ότι θα με αφήσει ήσυχη. Άρχισε να χάνει την υπομονή του. «Θα με ανάβεις μόνο ή θα τελειώσεις τη δουλειά;» είπε αυστηρά.

Δεν ακούστηκε σαν ερώτηση. Υπάκουσα.

Όταν έδωσα αναφορά για την σεξουαλική επίθεση στο διοικητικό προσωπικό του κοιτώνα μου, με ενημέρωσαν ότι θα ήταν πολύ απίθανο να βγάλουν απόφαση εναντίον του βιαστή γιατί τεχνικά, δεν παραβίασε την πολιτική του πανεπιστημίου, όπως περιγράφεται στους κανονισμούς. Αν και μου επιτέθηκε λεκτικά και σωματικά, το γεγονός δεν αντιστοιχούσε επακριβώς στο συγκεκριμένο ορισμό για τη σεξουαλική κακοποίηση του πανεπιστημίου.

Ο κανονισμός, που εκδόθηκε την άνοιξη του 1993, ορίζει ως «ανήθικη επίθεση και κακοποίηση» ο,τιδήποτε περιέχει «ανεπιθύμητο άγγιγμα ή θώπευση σεξουαλικής φύσης που συνοδεύεται από σωματική βία ή απειλές».

Μπορούσα να κάνω μήνυση, μου είπαν, αλλά δε θα κατέληγαν πουθενά, γιατί η περίπτωση μου δεν ταιριάζει απόλυτα με τον ορισμό ενός κειμένου που γράφτηκε πριν από 20 χρόνια.

Μου είπαν περίπου 20 φορές ότι είμαι ελεύθερη να αλλάξω κοιτώνα.

Στην αρχή, αυτή η επιλογή μου φάνηκε άδικη. Γιατί έπρεπε εγώ να μετακομίσω όταν δεν έφταιξα σε τίποτα;

Υπονοούσαν ότι αυτό που συνέβη, ήταν δικό μου λάθος;

Τότε, η ιδέα της μετακόμισης μου φάνηκε φοβερά αδύναμη επιλογή.

Αν μετακόμιζα, θα ήταν σαν να παρέδιδα τα όπλα και να παραχωρούσα ακόμα περισσότερη εξουσία στο βιαστή μου.

Τελικά, η μετακόμιση ήταν αδύνατη. Έβλεπα ότι σιγά σιγά τρελαινόμουν και ήξερα ότι θα έχανα τον έλεγχο χωρίς την υποστήριξη των φίλων και των συγκατοίκων μου. Αν ήταν να φτάσω στον πάτο, τουλάχιστον μου άξιζε να ζω με τους καλύτερους μου φίλους. Γι’ αυτό αποφάσισα να μείνω.

Την τελευταία φορά που συνάντησα τον υπεύθυνο του κοιτώνα μου, του είπα για την κατάθλιψή και ότι πιστεύω πως προήλθε από την ελλιπές ενδιαφέρον του προσωπικού του Χάρβαρντ.

Του είπα ότι θα με βοηθούσε πολύ αν ήξερα ότι ο υπεύθυνος, όχι ως εκπρόσωπος του πανεπιστήμιου αλλά ως άνθρωπος, με συμπονούσε.

Του ζήτησα να αναλογιστεί την κατάστασή μου και να παραδεχτεί ότι το προσωπικό του Χάρβαρντ δεν μου φέρθηκε σωστά. Αρνήθηκε να απαντήσει και δήλωσε ότι δεν ήταν δική του δουλειά να ασκεί κριτική στους κανονισμούς του Χάρβαρντ για τη σεξουαλική κακοποίηση.

Αν ο υπεύθυνος του κοιτώνα αρνείται να αμφισβητήσει τους κανονισμούς, τότε θα το κάνω εγώ.

Αγαπητό Χάρβαρντ: μπορεί να έχεις νικήσει, αλλά έχω ακόμα φωνή.

Και σκοπεύω να τη χρησιμοποιήσω όσο πιο πολύ μπορώ για να επιφέρω αλλαγές.

Πηγή: The Harvard Crimson