Τους έριχναν ναρκωμένους από αεροπλάνα στη θάλασσα για να χαθούν για πάντα τα ίχνη τους. Οι Μητέρες τους ψάχνουν ακόμη και κατάφεραν να τιμωρηθεί ο δικτάτορας της Αργεντινής που αιματοκύλισε τη χώρα

Στην αρχή ήταν 14 γυναίκες που συγκεντρώθηκαν στις 30 Απριλίου του 1977 στο Μπουένος Άιρες.

Κάθε Πέμπτη μαζεύονταν στην Πλατεία του Μάη, εκεί όπου βρίσκεται το Προεδρικό Μέγαρο.

Ζητούσαν να μάθουν πληροφορίες για την τύχη των αγνοούμενων παιδιών τους που είχαν απαχθεί, ως αντιφρονούντες, από τις στρατιωτικές δυνάμεις κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Βιντέλα.

Το κίνημα ήταν εντελώς άτυπο, αλλά συνεχώς μεγάλωνε. Οι μητέρες συγκεντρώνονταν κάθε εβδομάδα στην ίδια πλατεία και άρχισαν να οργανώνονται.

Φόρεσαν το λευκό μαντίλι με το όνομα κάθε παιδιού. Αυτό έγινε το έμβλημά τους και έτσι μοιράζονταν τον πόνο και την αγωνία τους.

Ενώ στην αρχή κάθε μητέρα έδειχνε τη φωτογραφία του δικού της παιδιού, τελικά κατέληξαν να ανταλλάσσουν φωτογραφίες.

Ο αγώνας τους ήταν κοινός. “Κάθε μια από εμάς είναι μητέρα όλων των παιδιών μας”, δήλωνε η Εμπέ ντε Μποναφίνι, κεντρικό πρόσωπο του κινήματος.

Οι γυναίκες αυτές σιγά σιγά έγιναν χιλιάδες και αντέστρεψαν το παραδοσιακό μοντέλο της σχέσης γονέα – παιδιού.

Υποστήριζαν ότι χάρη στην εξέγερση των παιδιών τους, ανακάλυψαν την πραγματικότητα στην Αργεντινή. “Τα παιδιά μας, μας γέννησαν”, έλεγαν.

Οι κυβερνήσεις που διαδέχθηκαν τον Βιντέλα τους προσέφεραν μυθικά ποσά ως αποζημίωση για τα εξαφανισμένα παιδιά τους, αλλά τα απέρριπταν, λέγοντας πως “το αίμα που χύθηκε δεν είναι διαπραγματεύσιμο”.

Οι Μητέρες περιφρόνησαν 100.000 δολάρια για κάθε αγνοούμενο που τους έδινε η κυβέρνηση Μένεμ το 1995.

Υπολογίζεται ότι την περίοδο της δικτατορίας του Βιντέλα εξαφανίστηκαν περισσότεροι από 30.000 άνθρωποι.

Τα χρόνια που ακολούθησαν μετά την πτώση του καθεστώτος το 1982 ύστερα από τον πόλεμο στα νησιά Φώκλαντ, αποκαλύφθηκε ότι όσοι αντιφρονούντες συλλαμβάνονταν, βασανίζονταν και στη συνέχεια χάνονταν στις “πτήσεις θανάτου “. Τους έριχναν ναρκωμένους  από αεροπλάνα κι ελικόπτερα στα νερά του Ατλαντικού ώστε να χαθούν για πάντα τα ίχνη τους.

Παράλληλα με το κίνημα των “Μητέρων” αναπτύχθηκε και το κίνημα των “Γιαγιάδων”, οι οποίες έψαχναν να βρουν περίπου 500 μωρά, τα οποία δόθηκαν για υιοθεσία σε οικογένειες φιλικές προς το καθεστώς.

Ήταν τα παιδιά που γεννήθηκαν από νεαρές γυναίκες οι οποίες είχαν απαχθεί, ενώ ήταν έγκυες.

Μέχρι το 2014 η οργάνωση είχε βρει 114 παιδιά.

Οι Μητέρες για τα επόμενα 29 χρόνια, από την πρώτη τους διαμαρτυρία, συνέχισαν να συγκεντρώνονται στην ίδια πλατεία.

Αν δεν ήταν κάθε εβδομάδα, βρίσκονταν σε τακτά διαστήματα, ζητώντας να τιμωρηθούν οι βασανιστές και οι δολοφόνοι.

Το 2006 πραγματοποίησαν την τελευταία τους συγκέντρωση αναγνωρίζοντας την προσφορά του τότε προέδρου Κίρτσνερ, ο οποίος καθαίρεσε όσους στρατιωτικούς είχαν ενεργό ρόλο στη χούντα και άνοιξε ξανά το φάκελο του Βιντέλα.

Στις αρχές της δεκαετίας του 2010 η οργάνωση κατηγορήθηκε για παρατυπίες στη διαχείριση δημόσιου χρήματος που δόθηκε στο Ίδρυμα για τη δημιουργία σπιτιών για τους φτωχούς, στο πλαίσιο κοινωνικού προγράμματος.

Η δικαστική έρευνα συνεχίζεται μέχρι σήμερα.

Το 2010 ο πρώην δικτάτορας καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και πέθανε στη φυλακή το 2013.

Διαβάστε στη “ΜτΧ”: «Η αποικία της αξιοπρέπειας». Η θρησκευτική σέχτα του παιδεραστή Ναζί που κατέφυγε στη Χιλή. Οι εγκαταστάσεις του έγιναν κέντρο βασανιστηρίων του Πινοσέτ και η Γερμανία κατηγορείται ότι συγκάλυψε τη δράση του