Γιατί οι παίκτες της Εθνικής Αγγλίας γονατίζουν; Το μήνυμα ενάντια στο ρατσισμό, τα γιουχαρίσματα και η απάντηση του προπονητή – “Οι παίκτες μας είναι πρότυπα”

Η απόφαση της Εθνικής Αγγλίας να γονατίσουν οι παίκτες της πριν από τους φιλικούς με την Αυστρία και τη Ρουμανία ως ένδειξη διαμαρτυρίας κατά του ρατσισμού, πυροδότησε τα γιουχαρίσματα μερικών φιλάθλων και έναν έντονο διάλογο, κυρίως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Ο προπονητής της Εθνικής Αγγλίας και πρώην ποδοσφαιριστής, Γκάρεθ Σαουθγκέιτ, πήρε άμεσα θέση, υπερασπίζοντας τους παίκτες του, χαρακτηρίζοντάς τους ως “πρότυπα”.

“Και έξω από το γήπεδο πρέπει να αποδεχθούμε ότι μπορούν να παίξουν ρόλο στην κοινωνία. Πρέπει να τους δώσουμε την αυτοπεποίθηση να υπερασπιστούν τους συμπαίκτες τους και τα θέματα που τους ενδιαφέρουν. Ποτέ δεν πίστευα ότι πρέπει να μιλάμε μόνο για το ποδόσφαιρο.

Είναι καθήκον τους να συνεχίσουν να αλληλοεπιδρούν με το κοινό σε ζητήματα όπως η ισότητα, η ένταξη και η φυλετική αδικία, λαμβάνοντας παράλληλα το λόγο για να βοηθήσουν, να θέσουν τις συζητήσεις στο τραπέζι και να ευαισθητοποιήσουν”, δήλωσε σε δημόσια δήλωσή του, ενώ αργότερα αθλητική ιστοσελίδα φιλοξένησε ολόκληρη την τοποθέτηση του προπονητή.

Ολόκληρη η δήλωσή του:

“Αγαπητή Αγγλία,

Ήταν μια εξαιρετικά δύσκολη χρονιά. Όλοι σε αυτή τη χώρα έχουν επηρεαστεί άμεσα από την καραντίνα και τον θάνατο.

Αλλά είδαμε και αμέτρητα παραδείγματα ηρωισμού και θυσίας. Αντιληφθήκαμε πόσο εύθραστη είναι η ζωή και τι πραγματικά έχει σημασία.

Αν αναλογιστούμε τι συμβαίνει γύρω μας, ίσως το ποδόσφαιρο να μην φαίνεται τόσο σημαντικό.

Και αυτό για το οποίο θέλω να μιλήσω σήμερα είναι πολύ μεγαλύτερο από το ποδόσφαιρο.

Καθώς μπαίνουμε σε αυτό το καλοκαίρι, ξέρω ότι θα υπάρχουν πολλά συναισθήματα συνδεδεμένα με το Euro και με την ομάδα της Αγγλίας.

Δεν μπορώ να ελπίζω ότι θα μιλήσω εκ μέρους μιας ολόκληρης χώρας, αλλά θα ήθελα να μοιραστώ μερικά πράγματα μαζί σας, καθώς ξεκινάμε αυτό το ταξίδι.

Υπάρχει κάτι που λέω στους παίκτες μας πριν από κάθε παιχνίδι της Αγγλίας και ο λόγος που το επαναλαμβάνω είναι επειδή πραγματικά το πιστεύω με όλη μου την καρδιά.

Τους λέω ότι όταν βγαίνετε εκεί έξω, με αυτή τη φανέλα, έχετε την ευκαιρία να δημιουργήσετε στιγμές που οι άνθρωποι θα θυμούνται για πάντα.

Είστε μέρος μιας εμπειρίας που μένει στη συλλογική συνείδηση της χώρας μας.

Το είδαμε αυτό κατά τη διάρκεια του Παγκοσμίου Κυπέλλου στη Ρωσία το 2018, με τα πάρτι στους δρόμους, τα μπάρμπεκιου και με κάθε σταγόνα μπύρας που χύθηκε στον αέρα πανηγυρικά. Όταν παίζει η Αγγλία, δεν είναι μερικές χιλιάδες -ή ακόμη και μερικά εκατομμύρια- που παρακολουθούν συνδρομητικά. Αντιπροσωπεύετε περισσότερους από 50 εκατομμύρια ανθρώπους.

Διαβάστε ακόμα: Αναγνωρίζετε έναν από τους μεγαλύτερους σύγχρονους μπαλαδόρους σε παιδική ηλικία; Έμαθε μπάλα στις αλάνες και παραλίγο να καταστραφεί η καριέρα του, επειδή εντοπίστηκε πρόβλημα στην καρδιά

Θυμάστε πού παρακολουθούσατε τους αγώνες της Αγγλίας. Και με ποιον παρακολουθούσατε. Και ποιος ήσασταν εκείνη τη στιγμή.

Ο πρώτος αγώνας της Αγγλίας που θυμάμαι να παρακολουθώ ήταν στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1982, όταν ήμουν 11 ετών.

Ήταν το πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο στο οποίο η Αγγλία είχε προκριθεί και είχα πάθει εμμονή.

Είχα τον πίνακα στον τοίχο έτοιμο, να συμπληρώσω κάθε αποτέλεσμα, κάθε σκόρερ, κάθε λεπτομέρεια.

Έτρεξα σπίτι από το σχολείο για την πρεμιέρα της Αγγλίας με τη Γαλλία για να δω τον Bryan Robson να σκοράρει μετά από μόλις 27 δευτερόλεπτα! Το να το βλέπεις αυτό με τα ίδια σου τα μάτια ως νεαρός μέσος, που υποστήριζε τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και είχε ως ήρωα τον Ρόμπσον… λοιπόν, μπορούμε να πούμε ότι είχα κολλήσει. 

Αργότερα την ίδια χρονιά, είδα τον Luther Blissett να πετυχαίνει χατ τρικ σε μια νίκη με 9-0 επί του Λουξεμβούργου.

Αυτό το συγκεκριμένο αποτέλεσμα μπορεί να έχει ξεχαστεί από πολλούς, αλλά μου έχει μείνει πραγματικά αξέχαστο.

Κάθε παιχνίδι, ανεξάρτητα από τον αντίπαλο, μπορεί να δημιουργήσει μια αιώνια ανάμνηση σε έναν οπαδό της Αγγλίας.

Γιατί νοιαζόμαστε τόσο πολύ;

Όπως και με τις δικές μας αναμνήσεις βλέποντας την Αγγλία, ο καθένας έχει διαφορετική ιδέα για το τι πραγματικά σημαίνει να είσαι Άγγλος.

Τι σημαίνει υπερηφάνεια.

Για μένα, προσωπικά, η αίσθηση της ταυτότητας και των αξιών μου είναι στενά συνδεδεμένη με την οικογένειά μου και ιδιαίτερα με τον παππού μου. Ήταν ένας ένθερμος πατριώτης και περήφανος στρατιωτικός, ο οποίος υπηρέτησε κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Η ιδέα του να εκπροσωπείς τη “Βασίλισσα και την πατρίδα” ήταν πάντα σημαντική για μένα.

Κάνουμε τόσο καλά την παρέλαση στη Βρετανία και, μεγαλώνοντας, πράγματα όπως το ασημένιο ιωβηλαίο της Βασίλισσας ή οι βασιλικοί γάμοι, είχαν αντίκτυπο σε μένα.

Εξαιτίας του παππού μου, είχα πάντα μια συμπάθεια για τον στρατό και την υπηρεσία στο όνομα της πατρίδας – αν και οι συνέπειες της αποτυχίας μου να εκπροσωπήσω την Αγγλία δεν θα είναι ποτέ τόσο υψηλές όσο οι δικές του.

Οι αξίες του παππού μου ενσταλάχθηκαν σε μένα από μικρή ηλικία και δεν μπορούσα παρά να τον σκέφτομαι όταν παρατάχθηκα, για να τραγουδήσω τον εθνικό ύμνο πριν από τα πρώτα μου διεθνή παιχνίδια. Η πεποίθησή μου είναι ότι όλοι έχουν αυτή την υπερηφάνεια.

Και αυτό περιλαμβάνει και τους παίκτες. Αυτό που μερικές φορές ξεχνιέται είναι πόσο σημαντικό είναι για τους παίκτες. 

Οι παίκτες είναι επίσης οπαδοί στο κάτω κάτω.

Έτσι ξεκινάει η ιστορία. Ξεκινάει με τα παιδιά που κάθονται μπροστά στις τηλεοράσεις, έχουν τους “ήρωές” τους και κολλάνε τις αφίσες τους.

Αναμφίβολα, βρισκόμαστε σε μια διαφορετική εποχή τώρα, όπου οι ποδοσφαιριστές δεν είναι τόσο προσιτοί στους οπαδούς όσο ήταν κάποτε.

Δεν επιστρέφουν με το ίδιο λεωφορείο από τo ματς ούτε συναντιούνται στην παμπ για να πιουν μια μπύρα και να αναλύσουν τον αγώνα.

Όμως, παρά τις αλλαγές στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, αυτό που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί για τη σημερινή γενιά παικτών της Αγγλίας είναι η υπερηφάνεια τους να εκπροσωπούν αυτή τη χώρα.

Διαβάστε ακόμα: Η κλοπή του παγκοσμίου κυπέλου στην Αγγλία λίγες μέρες πριν από τη διοργάνωση του Μουντιάλ το 1966. Ο σκύλος που έσωσε το γόητρο της Μεγάλης Βρετανίας

Η ιδέα ότι κάποιοι παίκτες δεν ξέρουν τι σημαίνει να παίζεις για την Αγγλία – ή ότι δεν τους ενδιαφέρει – έχει γίνει κάτι σαν “ρητορική ψεύδους”.

Δεν χρειάζεται να “ψάξετε βαθιά” για να το καταλάβετε.

Αρκεί να δεις αυτό που βλέπω όταν ένας παίκτης κάτω των 15 ετών έρχεται για πρώτη φορά στο St. George’s Park ή όταν ένας παίκτης μεγαλύτερης ηλικίας φτάνει στην πρώτη του πρόκληση. Η υπερηφάνεια γι’ αυτούς, τις οικογένειές τους και τις γειτονιές τους πίσω στην πατρίδα, είναι τεράστια. Το ταξίδι για να κερδίσεις ένα κύπελλο στην Αγγλία είναι απίστευτα δύσκολο, ανεξάρτητα από το υπόβαθρο ή τις εκάστοτε συνθήκες.

Μόλις 1.200 παίκτες περίπου έχουν εκπροσωπήσει την Αγγλία σε senior men’s level. Σε όλη την ποδοσφαιρική ιστορία.

Είναι ένα σοβαρό προνόμιο. Μην ξεχνάτε ότι πολλά από τα παλικάρια μας ξεκίνησαν από συλλόγους της Football League, όπως η Barnsley, η MK Dons και η Sheffield United. Το υπόβαθρό τους είναι ταπεινό. Για να φτάσουν σε αυτό το σημείο ως ένας από τους λίγους εκλεκτούς στην ιστορία της Αγγλίας…  είναι αδιανόητο να μην έχουν υπερηφάνεια.

Πρόκειται για μια ξεχωριστή ομάδα. Ταπεινή, περήφανη και απελευθερωμένη στο να είναι ο πραγματικός της εαυτός.

Οι παίκτες μας είναι πρότυπα. Και, πέρα από τα όρια του γηπέδου, πρέπει να αναγνωρίσουμε τον αντίκτυπο που μπορούν να έχουν στην κοινωνία. Πρέπει να τους δώσουμε την αυτοπεποίθηση να υπερασπιστούν τους συμπαίκτες τους και τα πράγματα που τους ενδιαφέρουν ως ανθρώπους.

Ποτέ δεν πίστεψα ότι πρέπει να μείνουμε μόνο στο ποδόσφαιρο.

Ξέρω ότι η φωνή μου έχει βαρύτητα, όχι λόγω του ποιος είμαι, αλλά λόγω της θέσης που κατέχω. Στο σπίτι, είμαι κάτω από τα παιδιά και τα σκυλιά στην ιεραρχία, αλλά δημοσίως είμαι ο προπονητής της ανδρικής ομάδας ποδοσφαίρου της Αγγλίας.

Έχω ευθύνη απέναντι στην ευρύτερη κοινωνία στο πως θα χρησιμοποιώ τη φωνή μου, όπως έχουν και οι παίκτες.

Είναι καθήκον τους να συνεχίσουν να αλληλεπιδρούν με το κοινό για θέματα όπως η ισότητα, η συμμετοχικότητα και η φυλετική αδικία,

χρησιμοποιώντας παράλληλα τη δύναμη της φωνής τους για να βοηθήσουν να τεθούν οι συζητήσεις επί τάπητος, να ευαισθητοποιήσουν και να εκπαιδεύσουν.

Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αποτέλεσαν βασική πηγή για να δώσουμε στους παίκτες μας μια πλατφόρμα και αποτέλεσαν ένα θετικό εργαλείο με πολλούς τρόπους.

Στην πραγματικότητα, αισθάνομαι ότι αυτή η γενιά παικτών της Αγγλίας είναι πιο κοντά στους οπαδούς από ό,τι ήταν εδώ και δεκαετίες.

Παρά την πόλωση που βλέπουμε στην κοινωνία, αυτά τα παιδιά βρίσκονται στο ίδιο μήκος κύματος με εσάς σε πολλά θέματα.

Τούτου λεχθέντος, υπάρχουν στιγμές που τα γονικά μου ένστικτα ενεργοποιούνται. Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Άλλωστε, λόγω ηλικίας, θα μπορούσα να είμαι πατέρας των περισσότερων παικτών μου!

Βλέπω τους παίκτες να σκρολάρουν στα κινητά τους αμέσως μετά το τελικό σφύριγμα και σκέφτομαι … “Χμμμ, τώρα αυτό είναι καλή ιδέα;”

Το να διαβάζεις υβριστικά σχόλια στο Twitter ή στο Instagram δεν πρόκειται ποτέ να βοηθήσει την απόδοση.

Υπάρχουν πραγματικοί κίνδυνοι για τους παίκτες μας στο διαδίκτυο και πάντα θα θέλω να τους προστατεύω, αλλά ποτέ δεν θα έθετα κανόνες για το πώς ή πότε χρησιμοποιούν τους λογαριασμούς τους ενώ “βρίσκονται σε υπηρεσία” στην Αγγλία. Τους εμπιστεύομαι και ξέρω ότι είναι αρκετά ώριμοι για να πάρουν τις δικές τους αποφάσεις, να κάνουν αυτό που είναι σωστό για την ψυχική τους υγεία και να συνεχίσουν να αποτελούν μια δύναμη για το καλό, καθώς προσπαθούμε για μια καλύτερη κοινωνία.

Οι τελευταίοι 18 μήνες έχουν ασκήσει πρόσθετη πίεση σε όλους, το ξέρω.

Η εκτόνωση που μπορεί να γινόταν κατά την έξοδο από το γήπεδο ή στην παμπ έχει μεταφερθεί στο διαδίκτυο.

Το καταλαβαίνω αυτό. Ωστόσο, υπάρχουν πράγματα που δεν θα καταλάβω ποτέ.

Γιατί να βάλεις κάποιον να συμμετέχει σε μια συζήτηση που είναι προσβλητική;

Γιατί επιλέγετε να προσβάλλετε κάποιον για κάτι τόσο γελοίο όσο το χρώμα του δέρματός του;

Γιατί;

Δυστυχώς, για τους ανθρώπους που επιδίδονται σε τέτοιου είδους συμπεριφορές, έχω άσχημα νέα. Είστε στην πλευρά των ηττημένων. Είναι σαφές για μένα ότι οδεύουμε προς μια πολύ πιο ανεκτική και κατανοητή κοινωνία, και ξέρω ότι τα παλικάρια μας θα αποτελέσουν μεγάλο μέρος αυτού.

Μπορεί να μην το αισθάνεστε έτσι μερικές φορές, αλλά είναι αλήθεια. Η ευαισθητοποίηση γύρω από την ανισότητα και οι συζητήσεις για τις φυλετικές διακρίσεις έχουν περάσει σε διαφορετικό επίπεδο μόνο τους τελευταίους 12 μήνες.

Είμαι βέβαιος ότι τα σημερινά νέα παιδιά θα μεγαλώσουν μπερδεμένα από τις παλιές συμπεριφορές και τρόπους σκέψης.

Για πολλούς από τη νεότερη γενιά, η αντίληψή σας για την “αγγλικότητα” είναι αρκετά διαφορετική από τη δική μου. Το καταλαβαίνω κι αυτό.

Καταλαβαίνω ότι σε αυτό το νησί, έχουμε την επιθυμία να προστατεύσουμε τις αξίες και τις παραδόσεις μας -όπως πρέπει- αλλά αυτό δεν πρέπει να γίνεται εις βάρος της ενδοσκόπησης και της προόδου.

Ανεξάρτητα από την ανατροφή και την πολιτική σας, αυτό που είναι σαφές είναι ότι είμαστε ένα απίστευτο έθνος – σε σχέση με το μέγεθος και τον πληθυσμό μας – που έχει συνεισφέρει τόσα πολλά στις τέχνες, την επιστήμη και τον αθλητισμό.

Έχουμε μια ιδιαίτερη ταυτότητα και αυτό παραμένει ένα ισχυρό κίνητρο.

Κατά έναν περίεργο τρόπο, βλέπω την ίδια αγγλικότητα να εκπροσωπείται και από τους οπαδούς που διαμαρτυρήθηκαν κατά της Super League. Είμαστε ανεξάρτητα σκεπτόμενα όντα. Μιλάμε για τα θέματα που μας αφορούν και είμαστε περήφανοι γι’ αυτό.

Φυσικά, οι παίκτες μου και εγώ θα κριθούμε από τις νίκες σε αγώνες.

Μόνο μία ομάδα μπορεί να κερδίσει το Euro. Δεν το έχουμε ξανακάνει και θέλουμε απεγνωσμένα να το κάνουμε για πρώτη φορά.

Πιστέψτε με.

Αλλά η πραγματικότητα είναι ότι το αποτέλεσμα είναι μόνο ένα μικρό μέρος του. Όταν παίζει η Αγγλία, διακυβεύονται πολύ περισσότερα από αυτό.

Πρόκειται για το πώς συμπεριφερόμαστε εντός και εκτός γηπέδου, πώς φέρνουμε τους ανθρώπους κοντά, πώς εμπνέουμε και ενώνουμε, πώς δημιουργούμε αναμνήσεις που διαρκούν πέρα από τα 90 λεπτά. Που διαρκούν πέρα από το καλοκαίρι. Που διαρκούν για πάντα.

Σκέφτομαι όλα τα νέα παιδιά που θα παρακολουθήσουν αυτό το καλοκαίρι, συμπληρώνοντας τα πρώτα τους διαγράμματα στον τοίχο.

Ό,τι κι αν συμβεί, ελπίζω μόνο ότι οι γονείς τους, οι δάσκαλοι και οι υπεύθυνοι των συλλόγων θα στραφούν προς αυτά και θα τους πουν:

“Κοιτάξτε. Αυτός είναι ο τρόπος να εκπροσωπείτε τη χώρα σας. Αυτό είναι το νόημα της Αγγλίας. Αυτό είναι το εφικτό”.

Αν μπορέσουμε να το κάνουμε αυτό, θα είναι ένα καλοκαίρι για το οποίο μπορούμε να είμαστε υπερήφανοι.

Δικός σας,

Gareth Southgate“

Διαβάστε ακόμα στη “ΜτΧ”:  Κουίζ για το Euro. Τι ήταν το χρυσό γκολ; Πόσα κράτη που το έχουν κατακτήσει δεν υπάρχουν πια; Ποιος είναι ο τοπ σκόρερ όλων των εποχών;