Γιατί οι Γερμανοί προτιμούσαν να παραδοθούν στους Αμερικανούς και όχι στους Σοβιετικούς. Ποιοι ήταν οι τελευταίοι που παραδόθηκαν

Στις 8 Μαΐου 1945, ο στρατηγός Άλφρεντ Γιοντλ του Γενικού Επιτελείου του Χίτλερ υπέγραψε στη Ρεμς της Γαλλίας την άνευ όρων παράδοση στους Συμμάχους του γερμανικού στρατού. Την επόμενη μέρα, ο ναύαρχος Καρλ Νταίνιτζ, που είχε διαδεχθεί τον Χίτλερ ως αρχηγός του Γ΄ Ράιχ μετά την αυτοκτονία του, υπέγραψε στο Βερολίνο την άνευ όρων παράδοση της Γερμανίας.

του συνεργάτη ιστορικού Κωνσταντίνου Λαγού

Ειρηνική παράδοση

Αν και ο πόλεμος τελείωσε επίσημα, χιλιάδες Γερμανοί στρατιώτες βρίσκονταν παγιδευμένοι πίσω από τις εχθρικές γραμμές. Σε περιοχές που ελέγχονταν από τους Δυτικούς Συμμάχους, οι Γερμανοί παραδόθηκαν δίχως περαιτέρω αντίσταση. Αυτό συνέβη για χιλιάδες Γερμανούς που επάνδρωναν φρουρές στις κατεχόμενες χώρες της Νορβηγίας και Δανίας. Στα Δωδεκάνησα και τη Σούδα οι απομονωμένοι Γερμανοί παραδόθηκαν στις 10 Μαΐου 1945.

Η παράδοση των γερμανικών φρουρών στα νησιά της Μάγχης έγινε στις 16 Μαΐου 1945. Ήταν τα μόνα σημεία της Βρετανίας που καταλήφθηκαν από τους Γερμανούς το 1940, και παρακάμφθηκαν κατά την εισβολή στην Ευρώπη το 1944. Λόγω της ισχυρής παράκτιας άμυνάς τους οι Βρετανοί απέφυγαν να ανακαταλάβουν τα νησιά τους. Περίμεναν τους Γερμανούς εκεί να παραδοθούν ειρηνικά μετά την κατάπαυση πυρός στη χώρα τους. Οι Γερμανοί στα νησιά της Μάγχης δεν βιάστηκαν ιδιαίτερα να το κάνουν αφού περίμεναν μια εβδομάδα. Έτσι, αυτά επέστρεψαν στη βρετανική κυριαρχία μετά από πέντε χρόνια γερμανικής κατοχής.

Οι μάχες στο Ανατολικό Μέτωπο συνεχίζονται

Στο Ανατολικό Μέτωπο, οι Γερμανοί γνώριζαν ότι οι Σοβιετικοί δεν θα τους έδειχναν κανένα έλεος για τα εγκλήματα που διέπραξαν όταν εισέβαλαν στη χώρα τους. Έτσι και μετά την 9^η Μαΐου 1945 οι Γερμανοί συνέχισαν να μάχονται με τους Σοβιετικούς, σε μία απέλπιδα προσπάθεια να φτάσουν στις γραμμές των Αμερικανών και Βρετανών, όπου ήλπιζαν ότι θα τους συμπεριφέρονταν σύμφωνα με τις διεθνείς συνθήκες.

Στις περισσότερες περιπτώσεις οι Γερμανοί είτε εξουδετερώθηκαν από τους Σοβιετικούς είτε παραδόθηκαν αφού ξόδεψαν όλα τα πυρομαχικά τους. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι ελάχιστοι άνδρες που είχαν απομείνει από την 4^η γερμανική Στρατιά σκοτώθηκαν σχεδόν όλοι την 9^η Μαΐου 1945 αφού αρνήθηκαν να σταματήσουν να πολεμούν τον Ερυθρό Στρατό. Στις 13 Μαΐου και οι τελευταίοι Γερμανοί στρατιώτες που αντιστέκονταν στην Τσεχοσλοβακία κατέθεσαν τα όπλα.

Την επόμενη μέρα, στις 14 Μαΐου  1945 σημειώθηκε μία μεγάλη μάχη την Πολτζιάνα της Σλοβενίας μεταξύ του στρατού των Γερμανών που υποχωρούσε από τη Γιουγκοσλαβία προς το τμήμα της Αυστρίας που κατείχαν οι Σύμμαχοι. Στόχος τους ήταν να παραδοθούν σε αυτούς και όχι στους παρτιζάνους του Τίτο ή τους Σοβιετικούς. Μαζί τους ήταν και χιλιάδες συνεργάτες τους, συμπεριλαμβανομένων Σέρβων Τσέτνικ και Κροατών Ουστάς.

Το στράτευμα αριθμούσε 30.000 άνδρες και στη μάχη σκοτώθηκαν περίπου 400 άτομα. Οι επιζώντες έφθασαν στα σύνορα της Αυστρίας. Εκεί οι Βρετανοί δέχονταν την παράδοση μόνο των Γερμανών στρατιωτών και απαγόρευαν την είσοδο στους Γιουγκοσλάβους συνεργάτες του Άξονα. Αυτοί υποχρεώθηκαν να επιστρέψουν στη Γιουγκοσλαβία όπου πολλοί από αυτούς συνελήφθησαν από τους παρτιζάνους και εκτελέστηκαν.

Η τελευταία μάχη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμο στην Ευρώπη

Όσο και να φαίνεται περίεργο, η τελευταία πολύνεκρη μάχη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου στην Ευρώπη δεν συνέβη στο Ανατολικό Μέτωπο αλλά στη Δύση.

Στο ολλανδικό νησί Τέξτελ βρισκόταν ένα τάγμα Γεωργιανών που είχε στρατολογηθεί δια της βίας από τους Γερμανούς. Είχαν σταλεί για να ενισχύσουν τη γερμανική άμυνα εναντίον των Συμμάχων στην Ολλανδία. Αυτοί όταν μπήκαν στην Ολλανδία δεν ασχολήθηκαν με τη γερμανική δύναμη στο νησί. Στις 5 Απριλίου 1945, οι Γεωργιανοί εξεγέρθηκε εναντίον τους με τη βοήθεια της ολλανδικής αντίστασης. Κατά τη διάρκεια της νύχτας, μια γεωργιανή δύναμη 800 ατόμων σκότωσε με ξιφολόγχες πολλούς από τους Γερμανούς στρατιώτες ενώ κοιμούνταν.

Οι εναπομείναντες φρουροί σκοτώθηκαν λίγο αργότερα. Όμως, στο νησί υπήρχαν πολλές γερμανικές πυροβολαρχίες για να αποτρέψουν συμμαχική απόβαση. Αυτές άνοιξαν πυρ εναντίον των Γεωργιανών και τους καθήλωσαν. Παράλληλα, πάνω από 2.000 Γερμανοί τους επιτέθηκαν. Οι Γερμανοί σκότωσαν και αιχμαλώτισαν πολλούς απ’ αυτούς. Ανάγκασαν τους αιχμαλώτους να σκάψουν οι ίδιοι τους τάφους τους και να βγάλουν τις γερμανικές τους στολές. Στη συνέχεια τους εκτελούσαν και τους πετούσαν μέσα στους λάκκους.

Όσοι επέζησαν κρύφτηκαν ανάμεσα στον ολλανδικό πληθυσμό και κυνηγήθηκαν μετά την κατάπαυση του πυρός. Οι εχθροπραξίες σταμάτησαν μόλις στις 20 Μαΐου 1945 όταν οι Σύμμαχοι αποβιβάστηκαν στο Τέξτελ. Περίπου 565 Γεωργιανοί, 812 Γερμανοί και 120 Ολλανδοί πολίτες πέθαναν κατά τη διάρκεια της εξέγερσης.

Τόσο οι Γερμανοί όσο και οι Γεωργιανοί που είχαν επιβιώσει παραδόθηκαν αμέσως στους Συμμάχους. Αυτοί, συμπεριφέρθηκαν στους πρώτους ως αιχμαλώτους πολέμου ενώ έστειλαν τους δεύτερους στη Σοβιετική Ένωση. Εκεί δικάστηκαν ως προδότες και εκτελέστηκαν. Μόνο μετά το θάνατο του Στάλιν κάποιοι απ’ αυτούς αναγνωρίστηκε ότι είχαν πολεμήσει εναντίον των Γερμανών και αποκαταστάθηκαν μετά θάνατο.

Το υποβρύχιο με το ουράνιο

Στις 14 Μαΐου 1945 παραδόθηκε στους Αμερικανούς το πλήρωμα ενός γερμανικού υποβρυχίου του U-234, που κατευθυνόταν στην Ιαπωνία κατόπιν εντολής του Χίτλερ να παραδώσει μισό τόνο ουρανίου στους συμμάχους του.

Στο υποβρύχιο επέβαιναν και δύο Ιάπωνες αξιωματικοί που συνόδευαν το ουράνιο στην πατρίδα τους. Όμως, στις 10 Μαΐου 1945 ενώ το υποβρύχιο βρισκόταν στη μέση του Βόρειου Ατλαντικού, ο κυβερνήτης του, Γιόχαν Χάινριχ Φέλερ, έμαθε μέσω ραδιοφώνου την παράδοση της Γερμανίας.

Αποφάσισε τότε να προσεγγίσει τις ακτές των ΗΠΑ προκειμένου να παραδοθεί στους Αμερικανούς. Πίστευε ότι αυτός και το πλήρωμά του θα τύχαιναν καλύτερης μεταχείρισης απ’ αυτούς παρά από τους Καναδούς ή τους Βρετανούς. Στις ακτές της Νέας Γης, συνάντησε ένα αμερικανικό πολεμικό πλοίο, και παρέδωσε στον κυβερνήτη του, το υποβρύχιο, το πλήρωμα, καθώς και το ουράνιο. Είναι πολύ πιθανό ότι το ουράνιο αξιοποιήθηκε στη συνέχεια από τους Αμερικανούς στην κατασκευή των ατομικών τους βομβών.

Οι δύο Ιάπωνες στο υποβρύχιο αυτοκτόνησαν πριν συμφωνηθεί η παράδοση, γιατί αρνήθηκαν να γίνουν αιχμάλωτοι των Αμερικανών. Το U-234 χρησιμοποιήθηκε ως στόχος άσκησης του αμερικανικού ναυτικού και βυθίστηκε το 1946.

Το πλήρωμα του τελευταίου γερμανικού υποβρυχίου

Στις 2 Μαΐου 1945, όταν η τελική ήττα της Γερμανίας ήταν ζήτημα ημέρων, ξεκίνησε η τελευταία πολεμική αποστολή γερμανικού υποβρυχίου. Πρόκειται για το U-977 που αναχώρησε από τη βάση του στο Μπέργκεν της Νορβηγίας με κυβερνήτη τον Χάινζ Σιάφερ. Στην πραγματικότητα, ήταν σε αποστολή αυτοκτονίας αφού ο Σιάφερ θα έμπαινε στο λιμάνι του Πόρτσμουθ στην Αγγλία και θα βύθιζε όσα περισσότερα βρετανικά πλοία μπορούσε πριν οι Βρετανοί βύθιζαν το υποβρύχιό του.

Ενώ το U-977 βρισκόταν στον Ατλαντικό, ο κυβερνήτης έμαθε μέσω ραδιοφώνου ότι η Γερμανία είχε παραδοθεί. Αποφασισμένος να μην αιχμαλωτιστεί από τους Συμμάχους, έβαλε ρότα για την Αργεντινή για να ζητήσει πολιτικό άσυλο.

Έτσι ξεκίνησε ένα ταξίδι διάρκειας 117 ημερών για το υποβρύχιο και το πλήρωμά του από τις οποίες 66 ήταν κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Μετά από ένα ταξίδι που κάλυψε 14.157 χιλιόμετρα έφτασαν τελικά στις 17 Αυγούστου 1945 στην Αργεντινή. Όμως, η κυβέρνηση της χώρας παρέδωσε τον Σιάφερ, τους άνδρες του και το υποβρύχιό τους στους Αμερικανούς. Αυτοί κρατήθηκαν ως αιχμάλωτοι πολέμου ως το 1947 όταν αφέθηκαν ελεύθεροι και επέστρεψαν στη Γερμανία.

Το υποβρύχιό τους επανδρώθηκε με αμερικανικό πλήρωμα και ξεκίνησε περιοδεία σε πολλές παραθαλάσσιες πόλεις των ΗΠΑ όπου επιδεικνυόταν ως λάφυρο. Χιλιάδες Αμερικανοί είχαν την ευκαιρία να ξεναγηθούν πάνω στο U-977 και έτσι να δουν από κοντά πως ήταν ένα από τα τρομερά γερμανικά υποβρύχια που είχαν βυθίσει στη διάρκεια του πολέμου χιλιάδες εμπορικά πλοία των Συμμάχων. Στη συνέχεια, το U-977 χρησιμοποιήθηκε ως στόχος άσκησης του αμερικανικού ναυτικού στη διάρκεια της οποίας βυθίστηκε.

Για πολλά χρόνια υπήρχε η γενική εντύπωση ότι το πλήρωμα του U-977 ήταν οι τελευταίοι Γερμανοί που παραδόθηκαν μετά τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Οι τελευταίοι Γερμανοί που παραδοθήκαν

Η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για 11 άνδρες της μετεωρολογικής υπηρεσίας του γερμανικού στρατού υπό τις διαταγές του υπολοχαγού Βίλχελμ Ντένγκε που είχαν αποκλειστεί σε μετεωρολογικό σταθμό σ’ ένα νορβηγικό νησί στην Αρκτική κοντά στο Σπίτσμπεργκεν.

Είχαν μεταφερθεί εκεί με υποβρύχιο τον Αύγουστο του 1944 με τρόφιμα για να περάσουν δύο χρόνια. Μαζί τους είχαν επίσης τουφέκια και πυρομαχικά για να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους αν τους επιτίθονταν πολικές αρκούδες.

Μέχρι τις 7 Μαΐου 1945 μετέδιδαν δελτία καιρού στο γερμανικό Γενικό Επιτελείο. Εκείνη τη μέρα έλαβαν το τελευταίο μήνυμα που τους έλεγε ότι θα γίνει η γερμανική παράδοση και ότι θα έπρεπε να καταστρέψουν όλα τα υλικά τους. Ο Ντέγκε έστειλε σήμα κινδύνου στη βάση του στη Νορβηγία χωρίς να πάρει απάντηση αφού όλοι οι συνάδελφοί του είχαν παραδοθεί.

Θα μπορούσε να περάσει άλλο έναν χειμώνα στην Αρκτική αφού είχε αρκετές προμήθειες αλλά μετά από τρεις μήνες αποφάσισε μαζί με τους άνδρες του να παραδοθούν. Τότε άρχισαν να εκπέμπουν σήμα κινδύνου και στις συχνότητες των Συμμάχων.

Έκπληκτοι οι Νορβηγοί ανακάλυψαν ότι υπήρχαν ακόμη Γερμανοί αποκομμένοι σ’ ένα από τα νησιά τους στην Αρκτική. Έτσι έστειλαν ένα πλοίο για να τους παραλάβει.

Στις 4 Σεπτεμβρίου 1945, το νορβηγικό πλοίο έφθασε εκεί, οπότε ο Ντέγκε και οι άνδρες του παρέθεσαν στο πλήρωμά του ένα μεγάλο δείπνο με τις καλύτερες μερίδες από τις προμήθειες που τους είχαν απομείνει.

Στη συνέχεια, ο Ντέγκε έδωσε το πιστόλι λούγκερ του στον καπετάνιο του σκάφους και παραδόθηκε επίσημα μαζί με τους δέκα άνδρες του. Ήταν η τελευταία γερμανική στρατιωτική μονάδα που παραδόθηκε στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Μάλιστα, αυτό συνέβη δύο μέρες μετά την επίσημη παράδοση της Ιαπωνίας όταν και έληξε και επίσημα ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, και 112 μέρες μετά την παράδοση της δικής τους χώρας.

Δείτε εδώ την παράδοση του πληρώματος του U-234 στους Αμερικανούς από τα αμερικανικά επίκαιρα της εποχής: