Γιατί η κοπέλα βγάζει και επιδεικνύει το σουτιέν της μπροστά σε πλήθος ανδρών;

Η κοπέλα της φωτογραφίας συμμετέχει σε μεγάλη κινητοποίηση των γυναικών στο Σαν Φρανσίσκο το 1969. Γυρίζει την πλάτη στο πλήθος και μια αποφασιστική κίνηση βγάζει το σουτιέν της και το επιδεικνύει.

Είναι μια συμβολική ενέργεια για τα δικαιώματα των γυναικών και αμέσως θα κάνει τον γύρο του κόσμου. Η δημόσια καταγγελία έγινε έξω από ένα πολυκατάστημα και συγκέντρωσε το ενδιαφέρον εκατοντάδων ανδρών που έσπευσαν στο σημείο για να δουν την απρόσμενη δράση των φεμινιστριών.

Παράλληλα, σε κάποιες άλλες πιο δυναμικές  εκδηλώσεις, οι ακτιβίστριες της εποχής έκαψαν δημόσια τα σουτιέν τους ως ένδειξη ανεξαρτησίας.

Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’60, οι γυναίκες οργάνωσαν τις διεκδικήσεις τους και απαίτησαν ίση πολιτική και κοινωνική μεταχείριση. Μέχρι τότε ζούσαν στη σκιά των ανδρών και είχαν αναλάβει αποκλειστικά τον ρόλο της μητέρας και της νοικοκυράς. Το στερεότυπο αυτό έπρεπε να σπάσει.

Τα σουτιέν στους “κάδους ελευθερίας”

Οι δυναμικές ενέργειες είχαν ξεκινήσει ένα χρόνο νωρίτερα στα καλλιστεία για την ανάδειξη της «Μις Αμερική» στο Ατλάντικ Σίτι του Νιού Τζέρσευ.

Στο πλαίσιο του διαγωνισμού ομορφιάς 150 γυναίκες φεμινίστριες από 6 διαφορετικές πόλεις ένωσαν τις δυνάμεις τους για να δείξουν ότι οι γυναίκες «τραυματίζονται» από τους διαγωνισμούς ομορφιάς, όπου αντιμετωπίζονται σαν αντικείμενα που πρέπει μόνο να ποζάρουν, να χαμογελούν και να παρελαύνουν διαφημίζοντας τα κάλλη τους.

Έβγαλαν τα σουτιέν τους, τα ψηλά τακούνια και ότι συμβολίζει τη γυναικεία ομορφιά και τα πέταξαν σε κάδους σκουπιδιών που ονομάστηκαν «κάδοι ελευθερίας».

Η ιστορία ξεκινάει το 1866 όταν φτιάχτηκε το πρώτο σουτιέν από μετάξι και σύρμα

Το πρώτο σουτιέν κατασκευάστηκε στη Βρετανία το 1866 από μετάξι και σύρμα, αλλά ο πρώτος σύγχρονος στηθόδεσμος δημιουργήθηκε τριάντα χρόνια αργότερα, στις 30 Μάιου του 1889, από τη γαλλίδα Ερμίν Καντόλ.

Το σουτιέν δεν είχε την σημερινή μορφή. Χωριζόταν σε δύο μέρη: το κάτω μέρος ήταν ένας κορσές για τη μέση, ενώ το πάνω στήριζε το στήθος με δύο υφασμάτινες λωρίδες που δένονταν στους ώμους. Από το 1905 το πάνω μέρος άρχισε να πωλείται ανεξάρτητα, με το όνομα soutien-gorge (στήριγμα στήθους).

Η εφεύρεση της νεοϋορκέζας Μαρί Τουσέ

Αποτελούνταν από δύο τσέπες, μια για κάθε στήθος οι οποίες στηρίζονταν σε ένα μεταλλικό πλαίσιο και ενισχύονταν με δύο ράντες. Το 1910 η Μαίρη Φέλπς μετεξέλιξε το σουτιέν της Τουσέ.

Η 19χρονη νεοϋορκέζα ήταν καλεσμένη σε έναν χορό και είχε αγοράσει ένα φόρεμα. Το μόνο εσώρουχο που ήταν τότε αποδεκτό ήταν ο κορσές. Αλλά επειδή η Φελπς είχε μεγάλο στήθος, αποφάσισε να φτιάξει ένα σουτιέν από ύφασμα προσθέτοντάς του δυο ροζ ράντες από μετάξι και κορδόνια, μια καινοτομία που τράβηξε τα βλέμματα εκείνο το βράδυ και κατόπιν αιτήματος της οικογένειας και των φίλων της , έφτιαξε και άλλα αντίγραφα της «εφεύρεσης» της.

Αργότερα όταν έλαβε ένα αίτημα από έναν ξένο, ο οποίος της πρόσφερε ένα δολάριο για την προσπάθειά της, συνειδητοποίησε ότι το δημιούργημα της θα μπορούσε να μετατραπεί σε μια βιώσιμη επιχείρηση.

Η έλλειψη σιδήρου στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο φέρνει και το τέλος του σουτιέν. Μέχρι το τέλος του πολέμου το 1918 όλες οι γυναίκες είχαν υιοθετήσει τον τύπο του σουτιέν που έχει προωθήσει η Μαίρη Φελπς Τζέικομπς που δεν έχει μέταλλο. Τέσσερα χρόνια αργότερα, η Ιντα Ρόσενταλ, ο σύζυγός της Γουίλιαμ και η σχεδιάστρια Ενίντ Μπισέτ έφτιαξαν ένα σουτιέν που αναδείκνυε και τόνιζε τις γυναικείες καμπύλες, εφαρμόζοντας τέλεια στο σώμα κάθε γυναίκας. Τη δεκαετία του ’30 το σουτιέν γίνεται ευρέως γνωστό ως «bra» ενώ το 1932 η εταιρία Camp and Company εισήγαγε τα γνωστά ως σήμερα cup μεγέθη, από το Α έως το D.

Τα σουτιέν άρχισαν να κυριαρχούν στη βιομηχανία των εσωρούχων κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1930, με βελτιώσεις στην τεχνολογία των ινών, των υφασμάτων και των σχημάτων.

Τη δεκαετία αυτή ξεκινούν οι πρώτες καινοτομίες στα σουτιέν, με τις ρυθμιζόμενες τιράντες, την ενίσχυση για τις γυναίκες με μικρότερο στήθος και τα νούμερα ανάλογα με το μέγεθος του στήθους.

Η διαφήμιση αρχίζει να εκμεταλλεύεται την λάμψη του Χόλιγουντ και να προωθεί τα σουτιέν.

Τα πολυκαταστήματα δημιουργούν δοκιμαστήρια και οι κατασκευαστές καταρτίζουν τις πωλήτριες ώστε να γνωρίζουν πώς να βοηθούν τις γυναίκες να επιλέξουν τον κατάλληλο στηθόδεσμο για εκείνες.

Μεγάλοι κατασκευαστές της δεκαετίας κάνουν την εμφάνιση τους στην αγορά εσωρούχων εκείνη τη δεκαετία, όπως η Triumph, η Maidenform και η Gossard.

Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, οι γυναίκες χρειάζονται τόσο υποστήριξη του στήθους τους όσο και προστασία. Έτσι, το ενισχυμένο στο στήθος σουτιέν που έχει στήριγμα και από κάτω γίνεται δημοφιλές.

Το 1950 η καταναλωτική έξαρση και η προβολή γυναικείων προτύπων όπως η Μέριλιν Μονρόε ενθαρρύνουν τις γυναίκες στην αγορά σουτιέν που κάνουν το στήθος τους να μοιάζει μεγαλύτερο, ενώ δημιουργούνται στηθόδεσμοι και για την εφηβεία ή ακόμη και την παιδική ηλικία.

Η αυξανόμενη χρήση των πλυντηρίων ρούχων δημιούργησε την ανάγκη για προϊόντα που ήταν πιο ανθεκτικά, ενώ οι κορσέδες έδωσαν τη θέση τους στα καλσόν και το σουτιέν συνέχισε να εξελίσσεται.

Στη δεκαετία του ’70 η εξέλιξη του σουτιέν αντικατοπτρίζει τη συνεχώς μεταβαλλόμενη εικόνα του «ιδανικού» στήθους για μια γυναίκα- επίπεδο, στρογγυλό, μυτερό, κωνικό, ή ακόμα και “φυσικό”. Το σύγχρονο σουτιέν αντανακλά την πρόοδο στην κατασκευή και τη διαθεσιμότητα των τύπων και χρωμάτων υφάσματος, ώστε να μπορεί να μετατραπεί από ένα χρηστικό αντικείμενο σε μια δήλωση μόδας. Οι σχεδιαστές αρχίζουν να δημιουργούν σουτιέν που θα ικανοποιούν τις ανάγκες κάθε γυναίκας ακόμα και ενδυματολογικές επιλογές, όπως ένα φόρεμα με ανοιχτή πλάτη, με έξω του ώμους ή με βαθύ ντεκολτέ.

Με την αυξανόμενη δημοτικότητα του τζόκινγκ και άλλες μορφές άσκησης, έγινε φανερό ότι υπήρχε ανάγκη για ένα αθλητικό ένδυμα που θα προστατεύει το στήθος των γυναικών όταν αθλούνται.

Το 1977, η Λίζα Λίνταλ, η Πόλυ Σμιθ και η Χίντα Μιλ εφηύραν το πρώτο αθλητικό σουτιέν, το οποίο έμεινε γνωστό  και ως Jogbra.