Ο Γερμανός με το ανατριχιαστικό πλατύ χαμόγελο που ενέπνευσε το χαρακτήρα του Τζόκερ. Πάνω του βασίστηκαν επίσης ο Κόμης Δράκουλας και ο Φρανκενστάιν

Ο θρυλικός εχθρός του Μπάτμαν με το πλατύ ανατριχιαστικό χαμόγελο βασίστηκε εξ ολοκλήρου στις εκφράσεις του προσώπου ενός Γερμανού ηθοποιού που πρωταγωνιστούσε σε βωβές ταινίες της δεκαετίας του ’20. Ο Κόνραντ Βάιντ δεν είχε ιδέα ότι το αινιγματικό του μειδίαμα θα αποτελούσε την πηγή έμπνευσης ενός διάσημου χαρακτήρα κόμικ.

Το 1928, ο νεαρός Γερμανός πρωταγωνίστησε σε ένα αμερικάνικο βωβό μελόδραμα που μαγνήτισε τα διεθνή βλέμματα. Βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Βίκτωρα Ουγκώ, «Ο άντρας που γελά» αποτέλεσε ταινία-σταθμό του γερμανικού εξπρεσιονισμού και των πρώιμων ταινιών τρόμου.

Στο ίδιο μοτίβο με την «Παναγία των Παρισίων», που είναι και το διασημότερο έργο του Ουγκώ, ο πρωταγωνιστής του «άντρα που γελά» συνδύαζε μία εξωτερική σωματική δυσμορφία με μία εσωτερική αγαθότητα και καλοσύνη. Το δίπολο αυτό προσέδιδε το στοιχείο του τρόμου σε μία κατά τ’ άλλα «ήρεμη» υπόθεση.

Έτσι, παρά το κεντρικό «λοβ στόρι» και το αίσιο τέλος, η ερμηνεία του Βάιντ δεν παρέπεμπε σε ρομαντική κομεντί. Οι έντονες εκφράσεις του προσώπου του δημιουργούσαν στο θεατή μία αμηχανία και συνέβαλλαν στη διαμόρφωση ενός αινιγματικού κλίματος. Ιδιαίτερα το χαμόγελό του χαρακτηρίστηκε από πολλούς ως ανατριχιαστικό.

Ο ρόλος του Βάιντ ήταν τόσο χαρακτηριστικός που μέσα στα επόμενα χρόνια, ο «Άνθρωπος που γελά» ενέπνευσε τη δημιουργία άλλων δύο ταινιών που έμελλε να αφήσουν ιστορία. Τόσο ο «Δράκουλας», όσο και ο «Φρανκενστάιν» βασίστηκαν σε μεγάλο βαθμό στο πρόσωπο του Γερμανού με το μεγάλο χαμόγελο.

Η γέννηση του Τζόκερ

Δέκα χρόνια αργότερα, το 1940, τα ίδια βήματά ακολούθησαν και οι δημιουργοί του Μπάτμαν.

Το πλατύ μειδίαμα που θύμιζε κλόουν, το αλλόκοτο μαλλί και το αινιγματικό βλέμμα ήταν το κράμα που αναζητούσαν οι σκιτσογράφοι του διάσημου κόμικ για να βασίσουν τον Πρίγκηπα Κλόουν του Εγκλήματος, μία πρώιμη εκδοχή του Τζόκερ.

Από το 1940 ο χαρακτήρας εξελίχθηκε, η γενική εικόνα όμως παρέμεινε ίδια.

Ο πρώτος Τζόκερ που ξέφυγε από τις σελίδες των κόμιξ, έκανε την εμφάνισή του το 1966 στην τηλεοπτική μεταφορά του Μπάτμαν. Ο ηθοποιός που υποδυόταν τον χαρακτήρα, σε μία μάλλον πρώιμη και πιο κωμική εκδοχή του, ήταν ο Σεζάρ Ρομέρο.

Από την άλλη, ο Μπάτμαν του Τιμ Μπάρτον το 1989 με τον Τζακ Νίκολσον στο ρόλο του Τζόκερ ήταν εμφανέστατα επηρεασμένος από τον γερμανικό εξπρεσιονισμό και τις εκφράσεις του Βάιντ.

Το παρουσιαστικό του Χιθ Λέτζερ στο «Σκοτεινό Ιππότη» του 2008 είναι μία σύγχρονη εκδοχή του «άντρα που γελά».

Και τέλος, ο Τζόκερ του Τζάρεντ Λέτο τόνιζε ξεκάθαρα τη σύνδεση με την ταινία του 1928 κάθε φορά που ο θρυλικός κακοποιός έκανε να κρύψει με το χέρι του το πρόσωπό του πριν αφήσει να φανεί το αιώνιο χαμόγελο.

Στο ίδιο μοτίβο κινήθηκε και η ταινία με τον Χοακίν Φοίνιξ. Το μακιγιάζ κλόουν που «φορά» ο ηθοποιός στη διασκευή του Τοντ Φίλιπς είναι σχεδόν πανομοιότυπο με αυτό των κλόουν με τους οποίους έδινε παραστάσεις ο ήρωας του «ανθρώπου που γελά».

Πηγή χαρακτηριστικής εικόνας: YouTube

Διαβάστε στη “ΜτΧ”: Χιθ Λέτζερ, ο πρώτος ηθοποιός που πήρε Όσκαρ μετά θάνατον. Υπήρξε ο ασυνήθιστος Τζόκερ στην ταινία «Σκοτεινός Ιππότης». Έκανε τον Μάικλ Κέιν να ξεχάσει τα λόγια του και τη Μάγκι Τζίλενχαλ να αποστρέφει το βλέμμα της από φόβο