Γεωργία Δούκα. Η θρυλική αντάρτισσα που άφησε το νοσοκομείο για να πολεμήσει στην πρώτη γραμμή

Η Γεωργία Δούκα-Παπανακλή μπήκε στον ΕΛΑΣ τον Μάιο του 1943. Ανήκε στο Αρχηγείο Ανταρτών Παρνασσίδας και εκτελούσε χρέη νοσοκόμας. Ήταν η περίοδος που μεγάλες ομάδες ανταρτών έφταναν απ όλη τη Ρούμελη στο Μαύρο Λιθάρι για να αντιμετωπίσουν τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις των κατακτητών. 

Χρήσιμες οι προκηρύξεις

Κάποια στιγμή φάνηκαν και εχθρικά αεροπλάνα στην περιοχή που έριχναν απειλητικές προκηρύξεις και καλούσαν τους αντάρτες να παραδοθούν. Οι προκηρύξεις ήταν από ριζόχαρτο.

Έτσι οι αντάρτες ενθουσιάστηκαν που θα είχαν καλύτερο χαρτί για να στρίβουν τα τσιγάρα τους!

Η νοσοκόμα που πήρε τα όπλα

Η Γεωργία Δούκα εργαζόταν πυρετωδώς στο νοσοκομείο, καθώς έφταναν οι τραυματίες από τις συγκρούσεις με τους Ιταλούς. Η δυναμικότητα και η αφοσίωσή της εκτιμήθηκαν αμέσως.

Οι επιχειρήσεις των Ιταλών αντιμετωπίστηκαν με επιτυχία από τους αντάρτες.

Πολλοί Ιταλοί διασκορπίστηκαν, κάποιοι αιχμαλωτίστηκαν και αποφασίστηκε να γίνει μια κυκλωτική κίνηση εναντίον όλων των Ιταλών που είχαν εισχωρήσει στην περιοχή.

Τότε η Γεωργία, ζήτησε να αφήσει το νοσοκομείο και να πολεμήσει στην πρώτη γραμμή.

Το αίτημα της έγινε δεκτό και τοποθετήθηκε στον 1ο Λόχο του Αρχηγείου που είχε ονομαστεί 1/36 Τάγμα.

Η Δούκα πολεμούσε και βοηθούσε τους τραυματίες την ώρα της μάχης.

Έσωσε πολύ κόσμο αλλά είδε και πολλούς να ξεψυχούν στα χέρια της, είτε γιατί τα τραύματα ήταν βαριά είτε γιατί δεν πρόλαβε να τους προσφέρει τις πρώτες βοήθειες.

Η μάχη με τους Γερμανούς

Τον Οκτώβρη του 1943, στην τριήμερη μάχη στα Δερβενοχώρια ήταν στην πρώτη γραμμή.

Όταν το τάγμα υποχώρησε καθώς οι Γερμανοί σάρωναν την Αττικοβοιωτία, οι αντάρτες πήραν εντολή να επιστρέψουν στον Παρνασσό.

Οι 300 που κατάφεραν να γυρίσουν πίσω, μέσα από μανιασμένες θύελλες και πυρά, έφτασαν στις Κολοβάτες, πάνω απ την Άμφισσα. Εκεί έπρεπε να γίνουν κάποιες πρόχειρες εγκαταστάσεις λουτρών και να βρεθεί άμεσα θειαφαλοιφή για να θεραπευθεί η ψώρα που τους είχε διαλύσει.

Η φήμη της Γεωργίας, της νοσοκόμας αντάρτισσας είχε φτάσει σε όλη τη Ρούμελη.                                                                                                                                                                                    Η ενέδρα μέσα στο χιόνι

Οι Γερμανοί είχαν στήσει ενέδρα, στο ξωκλήσι της Αγίας Τριάδας στην Κουκουβίστα, στις 5 Ιανουαρίου 1944.

Με απανωτές ριπές μυδραλίων, γάζωσαν τους αγωνιστές που αιφνιδιάστηκαν.

Οι άνδρες της Βέρμαχτ έφθασαν στη μάχη ντυμένοι με άσπρες στολές που τους πρόσφεραν κάλυψη στο λευκό τοπίο, ενώ η χιονόπτωση κάλυπτε τα χνάρια τους.

Έτσι ξεγελάστηκαν οι ανιχνευτές του λόχου, οι αντάρτες εγκλωβίστηκαν στον κλοιό και τους θέρισαν οι Γερμανοί.

Μέσα σε λίγα λεπτά ο ΕΛΑΣ έχασε 33 άνδρες.

Στον κλοιό ήταν κι η Γεωργία που έτρεχε από τον έναν συναγωνιστή στον άλλο, για να βοηθήσει όσο μπορούσε, ενώ οι σφαίρες απειλούσαν και τη δική της ζωή.

Μια ελληνική φωνή κραυγή ακούστηκε απ΄ τη γερμανική πλευρά: “Ζωντανή να την πιάσουμε αυτήν”.

Όταν οι Γερμανοί βγήκαν από τις θέσεις τους για να κάνουν έφοδο, εκείνη πετάχτηκε για να γλυτώσει και την κάλυπταν οι δυο διμοιρίτες της εξοντωμένης διμοιρίας, ο Τρικούπης (Αντώνης Νικολάου) και ο Γκούρας (Θανάσης Δρούκαλης), που γλίτωσαν από θαύμα.

Οι τρεις τους σώθηκαν από τη γερμανική επίθεση, μαζί με έναν πρώην παπά τον Κώστα Μπάκα, που γλίτωσε με δεκαεπτά τραύματα.

Οι Γερμανοί δεν πρόλαβαν να του ρίξουν τη χαριστική βολή, γιατί έφτασαν  δύο διμοιρίες του λόχου με επικεφαλής τον Καραλίβανο και τον έσωσαν. Έφτασαν όμως αργά για να βοηθήσουν τους υπόλοιπους συντρόφους τους.

Το μακελειό του λόχου συντάραξε τη Ρούμελη.

Ανάμεσα στους νεκρούς ήταν και οι τρεις διοικητές του, ο Καλλίας, ο Δήμος κι ο Παναγιώτης Τζιβάρας.

Τάφηκαν όλοι σε ομαδικό τάφο στην Αγία Τριάδα, εκτός από τον διοικητή του λόχου ανθυπολοχαγό Καλλία, που τάφηκε στην ιδιαίτερη πατρίδα του, το Μαυρολιθάρι.

Το αποδεκατισμένο τμήμα επέστρεψε στην Άμφισσα. Ο κόσμος τους υποδέχθηκε βουβός και έγινε μια συγκινητική παρέλαση στη μνήμη εκείνων που χάθηκαν.

Οι αντάρτες μπήκαν στην πόλη κατά τριάδες.

Μπροστά ο Γκούρας και ο Τρικούπης κι ανάμεσά τους μια γυναίκα. Η Γεωργία.

Ο χαλασμός της Αγίας Τριάδας έγινε και τραγούδι.

Η Γεωργία δε σταμάτησε να πολεμά ποτέ. Όταν βγήκε διαταγή απ το Γενικό Στρατηγείο του ΕΛΑΣ να δημιουργηθούν αντάρτικες ομάδες γυναικών σε κάθε μεγάλη μονάδα, η Διοίκηση της ΙΙ Μεραρχίας Αττικοβοιωτίας κάλεσε την Γεωργία Δούκα. Άλλωστε η Διοίκηση του Συντάγματος την είχε προβιβάσει στο βαθμό του Ανθυπολοχαγού για ανδραγαθία και είχε προτείνει να της απονεμηθεί το Αριστείο του Απελευθερωτικού Αγώνα.

Στη διάρκεια του Εμφυλίου πολέμου, η Γεωργία κατέφυγε στην Αθήνα και παντρεύτηκε τον συναγωνιστή της Τάκη Παπανακλή, τον διάδοχο του Δήμου στη διοίκηση του λόχου της.

Η ζωή της ήταν δύσκολη αλλά γεμάτη. Το 1974 βρέθηκε ξανά σε ενέδρα θανάτου.

Αυτή τη φορά είχε να αντιμετωπίσει έναν πιο ύπουλο εχθρό. Τον καρκίνο. “Τούτος ο Γερμανός δεν πολεμιέται” έλεγε, χωρίς να χάνει ποτέ το χαμόγελο της.

Πάλεψε όπως πάντα, αλλά ήταν η μόνη μάχη που έχασε…

Οι πληροφορίες για την Γεωργία είναι από μαρτυρία της Ντίτας Νέτσου Δημητρίου, που ήταν ως αντάρτισσες επιστήθιες φίλες, από το βιβλίο “ΓΥΝΑΙΚΕΣ στην ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ” (1982).

Διαβάστε επίσης στη “ΜτΧ”: Ποιά ήταν η «Σιωπηλή Στρατιά» της θρυλικής Λέλας Καραγιάννη. Πώς στρατολόγησε ακόμα και τον καπνοβιομήχανο Παπαστράτο στην υπηρεσία της αντίστασης. Την εκτέλεσαν οι Γερμανοί λίγο πριν από την απελευθέρωση…