“Γέλα κυρία μου”. Το τραγούδι που απέρριψε ο Νταλάρας και ο Κόκοτας και έγινε μεγάλη επιτυχία από τον Κώστα Καφάση. Το ερμήνευσε ένα χρόνο μετά το Πολυτεχνείο, ενώ ανθούσε το πολιτικό τραγούδι

ΠΗΓΗ: Ένα τραγούδι μια ιστορία, ΤΑ ΝΕΑ

Η κυρία του τραγουδιού “Γέλα κυρία μου” έχει ξεκαρδιστείπερίπου σαράντα χρόνια στο γέλιο, είπε ο Κώστας Καφάσης στον Γιάννη Ξυνόπουλο σε συνέντευξη του, αποκαλύπτοντας διάφορα παράδοξα στοιχεία του τραγουδιού.

Πρώτον, ενώ είναι ένα τραγούδι που λέγεται από άνδρα προς γυναίκα, δεν είναι λίγες οι φορές που το τραγουδούσαν γυναίκες προς άνδρες και ίσως γι’αυτό ευθυνόταν και η αποστασιοποιημένη και υπό τη μορφή παρλάτας σε κάποια σημεία ερμηνεία του Κώστα Καφάση.

Δεύτερον, όπως αποκάλυψε ο Καφάσης στον Ξυνόπουλο, το τραγούδι αυτό γράφτηκε για τον Γιώργο Νταλάρα και εκείνος το απέρριψε.

“Μετά ο συγχωρεμένος ο Κώστας Ψυχογιός το πήγε στον Κόκοτα, που το απέρριψε και αυτός. Σε μένα ήρθε από τρίτο χέρι το τραγούδι αυτό και ούτε και εγώ το ήθελα. Με κυνηγούσε έναν χρόνο ο Ψυχογιός για να το πω, και ξέρεις γιατί το είπα; Γιατί στην άλλη πλευρά στο 45αρι θα έμπαινε το “Περίπτωση μου αμαρτωλή”, που πίστευα ότι θα κάνει επιτυχία” .

Την πρώτη χρονιά της μεταπολίτευσης γίνονταν διαδηλώσεις και συναυλίες, όπου ακούγονταν το σύνθημα “Δώστε τη χούντα στο λαό”. Τότε έγινε και η μεγαλύτερη πορεία στη γιορτή του Πολυτεχνείου. Τότε που το πολιτικό τραγούδι ήταν στις δόξες του, ο Καφάσης δέχθηκε να ερμηνεύσει ένας εμφανώς σουξεδιάρικο τραγούδι που ήταν εκτός κλίματος. Επιτυχία έγινε όμως τα μεταγενέστερα χρόνια και κυρίως από τη νεολαία.

Άλλο ένα παράδοξο είναι ότι πρόκειται για το μοναδικό τραγούδι στην ελληνική δισκογραφία, όπου ο στιχουργός υμνεί τη γυναίκα ως “αετό”.

Γέλα κυρία μου, γέλα μαζί μου, γέλα κυρία μου, γέλα καλή μου

Ξένος εγώ, έξω απ’ τον κόσμο σου, περαστικός μπήκα στον δρόμο σου

κι είχα το θράσος να σ’ αγαπήσω, αητέ

κοίτα η καρδιά μου τι μου ζητάει, έναν αλήτη ποιος τον μετράει

κι αν αγαπάει, ποιος τον νοιάζεται ποτέ.

Ο ηθοποιός Κώστας Καφάσης

Ας δούμε τώρα μερικές από τις πλευρές του βίου του αείμνηστου Κώστα Καφάση, ενός αυθεντικού και πληθωρικού καλλιτέχνη. Ο τραγουδιστής και ηθοποιός Κώστας Καφάσης γεννήθηκε στην Ιτέα Καρδίτσας, κατέβηκε στην Αθήνα με το όνειρο του ηθοποιού και σπούδασε σε δραματική σχολή. Μάλιστα συμμετείχε στην Οδό Ονείρων του Χατζιδάκι.

Το 1965 έκανε το ντεμπούτο του ως ηθοποιός στο Ακροπόλ και συγκεκριμένα στην επιθεώρηση “Αυλή και πεζοδρόμιο” του Αλέκου Σακελλάριου και του Χρήστου Γιαννακόπουλου, με πρωταγωνίστρια τη Ρένα Βλαχοπούλου.

Με θητεία στο θέατρο άφησε εποχή το 1971 στο σίριαλ “Η γειτονιά μας”, του Κώστα Πρετεντέρη, στον ρόλο του σερβιτόρου Ιωνάθαν, ενώ την ίδια περίοδο ξεκίνησε και την πορεία του στο τραγούδι με εμφανίσεις στη μπουάτ “Κατακόμβη” της Πλάκας.  Μεταξύ άλλων, ερμήνευσε τα τραγούδια “Ευτυχώς που τρελάθηκα”, “Σε παρακαλώ κατάλαβε με” ενώ εργάστηκε σε όλα τα γνωστά κέντρα της δεκαετίας του 1970-1980.

Συνεργάστηκε με μεγάλα ονόματα του τραγουδιού, όπως η Σωτηρία Μπέλλου, ο Σπύρος Ζαγοραίος, η Ρίτα Σακελλαρίου, η Πίτσα Παπαδοπούλου αν και στα τέλη της δεκαετίας του ’80 αποτραβήχτηκε από τη νύχτα. Ωστόσο, δεν έχανε καμία θεατρική παράσταση.

Ο Κώστας Καφάσης βέβαια ανήκε σε εκείνη την κατηγορία των τραγουδιστών που έμειναν στην ιστορία του ελληνικού πενταγράμμου ως ερμηνευτές της μιας και μοναδικής επιτυχίας.

Κι αν αρχικά τα απέρριπταν πετυχημένοι τραγουδιστές, οι στίχοι του έκαναν τη δική τους υπόγεια διαδρομή σε κέντρα και πικ απ. Σε αυτό συνέβαλε η βαθιά εκφραστική φωνή του Κώστα Καφάση που έδωσε μια άλλη διάσταση στον λαϊκό και πονεμένο λόγο του Κώστα Ψυχογιού.

ΠΗΓΗ: Ένα τραγούδι μια ιστορία, ειδική έκδοση της εφημερίδας  Τα Νέα. Συγγραφείς: Δημήτρης Μανιάτης, Μαρία Μαρκουλή, Χάρις Ποντίδα

Διαβάστε στη “ΜτΧ”: «Αν δεν ήταν το «Losing my religion» δεν θα μας ήξερε η μαμά μας». Το τραγούδι που έκανε διάσημους τους REM γράφτηκε την ώρα που ο κιθαρίστας προσπαθούσε να μάθει μαντολίνο μπροστά σε μια τηλεόραση