Fake History. Τα κεράκια που χρησιμοποιούσαν οι πόρνες στους οίκους ανοχής για να χρονομετρούν τους πελάτες!

Μια από τις ιστορίες που ασχολείται η συγγραφέας o Hedwig Teeuwisse στο βιβλίο της “Fake History 100 + 1 μύθοι της ιστορίας υπό κατάρριψη”, εκδόσεις Μίνωας, αφορά στη των σχέση κεριών τσέπης με τους οίκους ανοχής κατά τη βικτωριανή εποχή.

Η ιστορία που κυκλοφόρησε είναι ότι για να παρακολουθούν το χρόνο, οι ιερόδουλες την βικτωριανή εποχή, άναβαν ένα μικροσκοπικό κερί, λίγο μεγαλύτερο από ένα σπίρτο, το οποίο έκαιγε για περίπου επτά λεπτά. Όταν το κερί καιγόταν, σήμαινε ότι ο χρόνος είχε τελειώσει και ο πελάτης έπρεπε να φύγει.

Τα μικροσκοπικά αυτά κεριά όντως υπήρχαν και χρονολογούνται στη Βικτωριανή εποχή. Η σύνδεση όμως με τους οίκους ανοχής είναι επιεικώς αμφιλεγόμενη κατά τη συγγραφέα. Όπως υποστηρίζει θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν απλώς ένα ρολόι, καθώς παράγονταν μαζικά εκείνη την εποχή και δεν κόστιζαν ακριβά. Αλλά ακόμη κι αν οι ιερόδουλες δεν είχαν χρήματα να το αγοράσουν, θα μπορούσαν απλώς να χρησιμοποιήσουν μια κλεψύδρα.

Όσον αφορά στο θέμα του χρόνου, τα επτά λεπτά είναι ίσως πολλά για έναν οίκο ανοχής. Από την άλλη αν ο πελάτης ήθελε κάτι “σπέσιαλ” ή απλώς να μιλήσει, ήταν λίγα. Στην περίπτωση λοιπόν που ο πελάτης χρειαζόταν περισσότερο χρόνο, τι θα έκανε η ιερόδουλη; Θα άναβε ένα άλλο κερί στη μέση της “συνδιαλλαγής”; Εξάλλου στους οίκους ανοχής υπήρχε συνήθως μια τσατσά ή προαγωγός που παρακολουθούσαν το χρόνο μεταξύ πελατών και ιερόδουλων.

Η κατάρριψη

Τα κεριά αυτά αποκαλούνταν “bougies de poche” ( κεριά τσέπης). Τοποθετούνταν σε μια μικρή τρύπα στο κουτί που τα περιείχε, που ήταν σαν σπιρτόκουτο και παρείχαν προσωρινό φωτισμό όταν οι άνθρωποι δεν είχαν μεγαλύτερο κερί ή λάμπα. Ορισμένα απ’ αυτά είχαν κορυφές από φώσφορο για να ανάβουν εύκολα με ένα σπίρτο.

Σύμφωνα με τη συγγραφέα, από την έρευνα που έκανε δεν προέκυψε κανένα ιστορικό στοιχείο που να συνδέει τα κεριά τσέπης με τους οίκους ανοχής ή την πορνεία. Άλλωστε ένα αντικείμενο που θα συνδεόταν μαζί τους θα είχε προκαλέσει αντιδράσεις κατά την αυστηρή βικτωριανή εποχή.

Όσον αφορά στις όμορφες γυναίκες που απεικονίζονταν στα κουτάκια τους, αυτό δεν ίσχυε για ολη την παραγωγή.

Τα κουτιά απεικόνιζαν επίσης σπιτικές στιγμές, ιππότες, παιδιά να παίζουν, ακόμα και πορτρέτα βασιλέων. Ορισμένα ήταν κατασκευασμένα ως αναμνηστικά σουβενίρ και πωλούνταν ή μοιράζονταν σε κάποια ειδική περίσταση.

Υπήρχαν όμως και κάποια με πονηρά στιχάκια και ίσως αυτός ήταν ο λόγος που κάποιοι τα συνέδεσαν με οίκους ανοχής και αποφάσισαν να το διασπείρουν και στο διαδίκτυο.

Η πρώτη φορά που αναφέρθηκαν τα κεριά στην σύγχρονη εποχή, ήταν το 2016 στην αμερικανική ιστοσελίδα Reddit για μια διαδικτυακή δημοπρασία. Μετά απ’ αυτό μια μεγάλη Αμερικανική εταιρεία ηλεκτρονικού εμπορίου γέμισε με τα δήθεν “πονηρά” κεράκια. Όπως σημειώνει η συγγραφέας, τα κεριά των “οίκων ανοχής” τραβούν περισσότερο την προσοχή, απ’ ότι τα “κεριά τσέπης”.

Ίσως έτσι ξεκίνησε η ψεύτικη ιστορία, ώστε να αυξηθούν οι πωλήσεις ή κάποιος παρανόησε ή παρερμήνευσε μια περιγραφή που βρήκε κάπου. Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά.

Το βέβαιον είναι, καταλήγει η συγγραφέας, πως τα κεριά τσέπης χρησιμοποιούνταν όταν οι άνθρωποι χρειάζονταν λίγο φως για περισσότερο χρόνο απ’ αυτόν που παρείχε ένα σπίρτο και ουδεμία απόδειξη υπάρχει που να τα συνδέει με τους οίκους ανοχής.

Αρχική εικόνα ΑΙ