Έξι θρυλικοί σκύλοι, που έμειναν στην ιστορία για την αφοσίωση και τον ηρωισμό τους ακόμη και στα πεδία των μαχών

Έξι θρυλικοί σκύλοι, που έμειναν στην ιστορία για την αφοσίωση και τον ηρωισμό τους ακόμη και στα πεδία των μαχών

Η Μέριλιν Μονρόε είχε πει: “οι σκύλοι ποτέ δεν με δαγκώνουν. Μόνο οι άνθρωποι”. Ο Μπερναρντ Ουίλιμας είχε δηλώσει: “Δεν υπάρχει καλύτερος ψυχοθεραπευτής στον κόσμο από ένα κουτάβι που γλείφει το πρόσωπό σου”.

Ατελείωτα είναι τα αποφθέγματα για τους σκύλους, με τους οποίους οι άνθρωποι συνυπάρχουν χιλιετίες και για πολλούς η σχέση με το σκυλί τους είναι μοναδική και αναντικατάστατη.

Παρακάτω θα δούμε έξι από τους σκύλους που έμειναν στην ιστορία, καθώς με τις πράξεις τους παρέδωσαν μαθήματα πίστης και ηρωισμού.

Ο “Άγιος” Guinefort

O Guinefort είναι ο μόνος σκύλος στον οποίο έχει δοθεί ο χαρακτηρισμός «Άγιος». Πηγή φωτοραφίας: Wikipedia

Τον 13ο αιώνα ένας Γάλλος ιππότης αποφάσισε να αφήσει τον γιο του, που ήταν ακόμα βρέφος, υπό την εποπτεία του σκύλου του, Guinefort, ένα κυνηγόσκυλο ράτσας Greyhound. Όταν επέστρεψε από το κυνήγι, ο ιππότης βρήκε το σπίτι ανάστατο και τον Guinefort γεμάτο αίματα. Ψάχνοντας γύρω του δεν είδε πουθενά το γιο του. Πιστεύοντας ότι ο Guinefort είχε φάει το παιδί του, έβγαλε ένα από τα βέλη του και τον σκότωσε.
Λίγα λεπτά αργότερα βρήκε τον γιο του σώο και αβλαβή δίπλα από ένα τεράστιο ακρωτηριασμένο και σκοτωμένο  φίδι.
Όταν κατάλαβε ότι είχε σκοτώσει τον προστάτη του παιδιού του, ο ιππότης λυπήθηκε για το λάθος του. Αποφάσισε να θάψει τον Guinefort σε ένα πηγάδι και να υψώσει ένα βωμό πάνω από αυτό.

Οι ντόπιοι χωρικοί ακούγοντας την ευγενή πράξη και τον άδικο θάνατο του σκύλου, άρχισαν να επισκέπτονται τον τόπο και να τιμoύν το σκυλί ως μάρτυρα. Παρέμειναν πιστοί στη μνήμη του ακόμα και μετά την επίσκεψη ενός ιεροεξεταστή, ο οποίος κατέστρεψε τον βωμό θεωρώντας τον αιρετικό.

Ο λοχίας Stubby

Ο Stubby, ένα Staffordshire Bull terrier είναι ο μοναδικός σκύλος που πήρε “προαγωγή” επειδή πoλέμησε για την πατρίδα του. Πηγή φωτογραφίας: Wikipedia

Ο John Robert Conroy, βρήκε τον Stubby να περιφέρεται αδέσποτος. Όταν ήρθε η στιγμή να πολεμήσει στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο,  αποφάσισε να τον πάρει μαζί του λαθραία. Μέσα σε 18 μήνες ο αφοσιωμένος σκύλος κατάφερε να γίνει ήρωας.
Ο Stubby προειδοποιούσε τη μονάδα του για επιθέσεις με δηλητηριώδη αέρια. Εντόπιζε τραυματισμένους στρατιώτες στο πεδίο της μάχης και τους έσωζε. Λέγεται ότι κατάφερε ακόμα και να συλλάβει, ένα γερμανό κατάσκοπο.

Ο Stubby υπηρέτησε με το 102ο Σύνταγμα Πεζικού στα χαρακώματα στη Γαλλία για 18 μήνες και συμμετείχε σε τέσσερις επιθέσεις και 17 μάχες.

Ο στρατηγός John Pershing βραβεύει τον λοχία Stubby με ένα μετάλλιο σε τελετή στον Λευκό Οίκο το 1921. Πηγή φωτογραφίας: wikipedia

Βραβεύτηκε με πολλά μετάλλια, τα οποία φόραγε σε μια ζακέτα που του είχαν πλέξει οι γυναίκες μιας απελευθερωμένης Γαλλικής πόλης.
Μετά τον πόλεμο ο Stubby επέστρεψε στην πατρίδα και τον υποδέχτηκαν σαν ήρωα. Έζησε με τον Conroy, έως ότου πέθανε στον ύπνο του το 1926.

Η νεκρολογία του Stubby στους New York Times  ήταν μισή σελίδα, πολύ μεγαλύτερη από πολλών αξιοσημείωτων ανθρώπων εκείνης της περιόδου.

Barry ο διασώστης

Το διατηρητέο ​​σώμα του Μπάρι όπως εκτίθεται στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας της Βέρνης. Πηγή φωτογραφίας: wikipedia

Έχει περιγραφεί ως ο πιο διάσημος σκύλος ράτσας Αγίου Βερνάρδου, καθώς έσωσε περισσότερους από 40 ανθρώπους που είχαν χαθεί στις χιονισμένες Άλπεις. Τον αποκάλεσαν “Menschenretter” που σημαίνει “σωτήρας ανθρώπων” στα γερμανικά.

Ο Barry «εργαζόταν» ως σκύλος διάσωσης  στα βουνά της Ελβετίας κοντά σε ένα μοναστήρι, όπου έμενε.

Σύμφωνα με έναν μύθο, σε μία από τις διασώσεις του, ο Barry ανακάλυψε ένα παιδάκι πάνω σε έναν χιονισμένο και απότομο βράχο. Άρχισε τότε να του γλύφει το πρόσωπο για να το ζεστάνει και να το κρατήσει ξύπνιο. Παράλληλα, γαύγιζε δυνατά έτσι ώστε να ειδοποιήσει τους μοναχούς, όπως είχε εκπαιδευτεί.

Όταν κατέφθασαν οι μονάχοι, το χιόνι είχε αρχίσει να πέφτει πιο δυνατά και δεν μπορούσαν να ανέβουν στον απότομο βράχο όπου βρισκόταν το παιδάκι και ο σκύλος. Τότε το παιδί τύλιξε τα χέρια του γύρω από το λαιμό του Barry και εκείνος κουβαλώντας το στη ράχη του κατέβηκε τον απότομο βράχο. Για κάτι τέτοιο, όπως λέγεται, δεν είχε εκπαιδευτεί.

Μετά από δώδεκα χρόνια υπηρεσίας στο μοναστήρι, ο Μπάρι μεταφέρθηκε από έναν μοναχό στη Βέρνη της Ελβετίας για να μπορέσει να ζήσει το υπόλοιπο της ζωής του. Πέθανε σε ηλικία 14 ετών.

Το σώμα του πέρασε στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας της Βέρνης. Το 2000 έγινε μια ειδική έκθεση προς τιμήν του, για τον εορτασμό των 200ων γενεθλίων του.

Ο “πιστός Χάτσικο”

Ο πιστός Χάτσικο. Πηγή φωτογραφίας: wikipedia

Το 1924 ένας καθηγητής από το Τόκιο, συγκατοικούσε με τον σκύλο του, Chuken Hachiko (πιστός Χάτσικο), ράτσας Aκίτα. Ο καθηγητής ζούσε μοναχικά και μεγάλωσε τον Χάτσικο σαν πραγματικό φίλο και σύντροφο. Ήταν αχώριστοι.

Ο Χάτσικο συνόδευε τον καθηγητή κάθε πρωί στο μετρό και κάθε απόγευμα που επέστρεφε από τη δουλειά, ξαναπήγαινε στο μετρό για να τον συνοδέψει στο γυρισμό για το σπίτι.

Μια μέρα, ο καθηγητής έπαθε καρδιακή προσβολή στο Πανεπιστήμιο και πέθανε. Από εκείνη τη μέρα  και για τα επόμενα 10 χρόνια ο Hachiko, πήγαινε κάθε μέρα στο σταθμό του μετρό, την ώρα που γύρναγε συνήθως ο καθηγητής και τον περίμενε.

Πολλοί περαστικοί που τον είχαν παρατηρήσει και ήξεραν την ιστορία, τού πήγαιναν φαγητό. Το 1925  ένας παλιός μαθητής του καθηγητή έμαθε για τον Χάτσικο και έγραψε πολλά άρθρα για εκείνον.  Ένα από αυτά δημοσιεύτηκε σε μια εφημερίδα ευρείας κυκλοφορίας και ο Χάτσικο έγινε διάσημος. Οι Ιάπωνες εντυπωσιάστηκαν, ενώ γονείς και δάσκαλοι χρησιμοποιούν ακόμη τον Χάτσικο σαν παράδειγμα ύψιστης αφοσίωσης και πίστης στην οικογένεια.

Ο Χάτσικο χαρακτηρίστηκε ζωντανός θρύλος και ένας διάσημος γλύπτης φιλοτέχνησε ένα μπρούτζινο άγαλμα που τον απεικονίζει καθιστό, να περιμένει το αφεντικό του. Το άγαλμα τοποθετήθηκε σε μια έξοδο του σταθμού της Σιμπούγια, ενώ στα αποκαλυπτήρια ήταν παρών και ο Χάτσικο.

Στις 8 Μαρτίου 1935, περαστικοί βρήκαν τον Χάτσικο πεθαμένο σε ένα δρομάκι κοντά στον σταθμό της Σιμπούγια. Όταν το νέο του θανάτου του έγινε γνωστό, ο σταθμός και το άγαλμά του κατακλύστηκαν από κόσμο και λουλούδια.

Ο τάφος του Ουένο, ιδιοκτήτη του Χάτσικο. Διακρίνεται το Σότομπα (αναθηματική πλάκα) του τάφου του Ουένο, ενώ στο πρώτο πλάνο βρίσκεται το Σότομπα του Χάτσικο. Οι δυο ταφικές στήλες είναι κοντά έτσι ώστε, σύμφωνα με το Ιαπωνικό έθιμο, να μείνουν αιώνια αχώριστοι. Πηγή φωτογραφίας: Wikipedia

Στο ακριβές σημείο όπου ο Χάτσικο περίμενε τον κύριό του έχουν τοποθετηθεί τέσσερις μπρούτζινες πατούσες σκύλου και ένα κείμενο στα Ιαπωνικά που αναφέρεται στην αφοσίωσή του. Η είσοδος του σταθμού της Σιμπούγια όπου βρίσκεται το άγαλμά του ονομάζεται Χάτσικο-γκούτσι, “η είσοδος του Χάτσικο” και αποτελεί δημοφιλές σημείο συνάντησης για εκατομμύρια Ιάπωνες.

Ο “πιστός Χάτσικο” αποτελεί εθνικό σύμβολο αφοσίωσης για το Ιαπωνικό έθνος. Κάθε χρόνο στις 8 Απριλίου πραγματοποιείται μια σεμνή τελετή στον σταθμό της Σιμπούγια και εκατοντάδες Ιάπωνες έρχονται για να τιμήσουν την μνήμη του και την θρυλική αφοσίωση που έδειξε σε όλη του την ζωή.

Σήμερα, ο Χάτσικο βρίσκεται βαλσαμωμένος στο Εθνικό Μουσείο Φυσικής Ιστορίας και Επιστημών του Τόκιο.

Το 2009 κυκλοφόρησε η ομώνυμη ταινία “Hachi: A Dogs Tale” κάνοντας παγκοσμίως γνωστή την ιστορία του.

Chips, ο σκύλος του πολέμου

Έγχρωμη φωτογραφία του Τσιπς. Πηγή: wikipedia

Ο Γερμανικός Ποιμενικός Τσιπς, κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου βρισκόταν στην πρώτη γραμμή και λειτουργούσε ως φύλακας.

Κατά τη διάρκεια του πολέμου, ιδιώτες διέθεσαν τα σκυλιά τους για να υπηρετήσουν. Ο Τσιπς εκπαιδεύτηκε στο War Dog Training Center, Front Royal, Virginia, το 1942  ως σκύλος φύλακας. Ήταν ένα από τα τέσσερα σκυλιά που τοποθετήθηκαν στην 3η Μεραρχία Πεζικού στη Βόρεια Αφρική, τη Σικελία, την Ιταλία, τη Γαλλία και τη Γερμανία.  Ο Τσιπς χρησίμευσε ως σκύλος φύλακας για το συνέδριο Ρούσβελτ – Τσώρτσιλ το 1943.

Έγινε γνωστός, όταν αυτός και ο χειριστής του δέχτηκαν πυρά από αντιπάλους σε μια παραλία στη Σικελία.
Αμέσως, ο Τσιπς, έφυγε από τα χέρια του χειριστή του και όρμησε στη βάση των αντιπάλων. Λίγα λεπτά αργότερα οι αντίπαλοι στρατιώτες βγήκαν από τη βάση τους και παραδόθηκαν έχοντας τον σκύλο πίσω τους να τους συνοδεύει.
Την ίδια νύχτα ειδοποίησε την ομάδα του για Ιταλούς στρατιώτες που πλησίαζαν απειλητικά, οι οποίοι συνελήφθησαν.
Βραβεύτηκε με ένα Ασημένιο Αστέρι το οποίο του αφαιρέθηκε όταν μετά από στρατιωτικές ανακατατάξεις, οι πολεμικοί σκύλοι  θεωρήθηκαν «εξοπλισμός».
Το 1990 κυκλοφόρησε η ταινία “ Chips the War Dog” που περιγράφει την ιστορία και τα κατορθώματά του στο στρατό.

Owney ο ταχυδρόμος

O Owney με μερικές από τις ταξιδιωτικές ετικέτες του. Πηγή φωτογραφίας: wikipedia

Όταν οι υπάλληλοι ενός ταχυδρομείου της Νέας Υόρκης βρήκαν τον Owney, ένα μιξ τεριέ, να περιφέρεται αδέσποτος έξω από το γραφείο τους, αποφάσισαν να του προσφέρουν καταφύγιο και να τον αφήσουν να κοιμηθεί πάνω σε έναν σωρό από ταχυδρομικούς σάκους. Προφανώς ο σκύλος ενθουσιάστηκε και από τότε τους ακολουθούσε παντού. Ανέβαινε πάνω στο τρένο και μεταφερόταν μαζί με τους σάκους κάνοντας ταξίδια σε ολόκληρη τη χώρα.

Ήταν πιστός φύλακας της αλληλογραφίας του σιδηροδρόμου και δεν επέτρεπε σε κανέναν άλλο εκτός από τους υπαλλήλους να αγγίξουν τις τσάντες.

Το μεγαλύτερο ταξίδι του ήταν από την Ασία μέχρι την Ευρώπη. Οι υπάλληλοι των ταχυδρομικών σιδηροδρομικών γραμμών είχαν κάνει τον Owney  ανεπίσημη μασκότ τους και θεωρούσαν ότι τους έφερνε τύχη, αφού κανένα τρένο στο οποίο ήταν επιβάτης δεν είχε συγκρουστεί. Από κάθε μέρος που πήγαινε οι ταχυδρόμοι του έδιναν τις ταμπελίτσες τους.

Καθώς τα ταξίδια του Owney αυξάνονταν, οι ταχυδρομικοί υπάλληλοι στο Albany ανησυχούσαν για την ασφάλειά του. Για να εξασφαλίσουν ότι θα μπορούσε να επιστραφεί αν χαθεί, του αγόρασαν ένα κολάρο σκύλου με μια μεταλλική ετικέτα που έγραφε: “Owney. Ταχυδρομείο Όλμπανι, Νέα Υόρκη”. Άλλα ταχυδρομεία έβαζαν δικές τους ετικέτες στο γιακά του όταν τους επισκεπτόταν. 

Η ζωή του τελείωσε άδικα όταν δάγκωσε έναν ταχυδρόμο που τον κακομεταχειρίστηκε και ένας αστυνομικός τον πυροβόλησε νομίζοντας ότι έχει λύσσα.

Ο τύπος ασχολήθηκε εκτενώς με τον θάνατο του Owney, με μακροσκελή αφιερώματα. Σε ένα απ’ αυτά υπήρχε η δήλωση: “Οι ταχυδρομικοί υπάλληλοι αρνήθηκαν να θάψουν την αγαπημένη τους μασκότ. Οι υπάλληλοι σε όλη τη χώρα ζήτησαν να λάβει ο σκύλος την τιμή που θεωρούν ότι του οφείλεται. Να συντηρηθεί και να παρουσιαστεί στα κεντρικά γραφεία του Ταχυδρομείου”

Το σώμα του Owney και οι μεταλλικές ετικέτες που είχε από τα ταξίδια του, διατηρούνται στο Εθνικό Ταχυδρομικό Μουσείο της Ουάσιγκτον. Πηγή φωτογραφίας: wikipedia

Πηγή αρχικής φωτογραφίας: Flickr

Ακολουθήστε την mixanitouxronou.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Διαβάστε τις σημαντικότερες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, στη mixanitouxronou.gr