“Έτσι πεθαίνουν οι τύραννοι”. Η φράση του ηθοποιού που δολοφόνησε τον Λίνκολν και οι θεωρίες συνωμοσίας.

Ήταν Μεγάλη Παρασκευή 14 Απριλίου 1865. Ο πόλεμος είχε τερματιστεί και η ατμόσφαιρα που επικρατούσε στις ΗΠΑ ήταν εορταστική.

Ο πρόεδρος Λίνκολν έμπαινε πρωί πρωί στο γραφείο του ταραγμένος από ένα όνειρο. Σαν να βρισκόταν σε κάποιο παράξενο σκάφος που έπλεε αργά και απομακρυνόταν προς μια άγνωστη ακτή.

Το παράξενο δεν ήταν το όνειρο αλλά το γεγονός ότι το έβλεπε πολύ συχνά. Είχε επισημάνει ότι όποτε το έβλεπε συνέβαινε και κάποιο σημαντικό γεγονός ή κάποια μεγάλη καταστροφή.

Όσοι το άκουσαν θεώρησαν ότι ήταν προειδοποίηση για την αναμενόμενη παράδοση των στρατευμάτων των Νοτίων στον στρατηγό Σέρμαν. Ο πόλεμος ουσιαστικά είχε τελειώσει.

Μόλις τον καθησύχασαν με την ερμηνεία που έδωσαν στο όνειρο πήρε μέρος σε μια σύσκεψη με το στρατηγό Γκραντ, προκειμένου να συζητηθούν τα άμεσα προβλήματα στον απόηχο του πολέμου.

Πρώτο θέμα στην ατζέντα ήταν η μείωση των εξοπλιστικών και η αποκατάσταση της ειρήνης.

Προτείνοντας μια θεατρική βραδιά

Η συνεδρίαση έληξε το μεσημέρι όπου ο Λίνκολν πρότεινε στο Γκράντ να περάσουν το βράδυ στο θέατρο μαζί με τις γυναίκες τους. Ο Γκράντ αρνήθηκε την πρόταση και προσπάθησε να πείσει και το Λίνκολν να μην πάει ούτε εκείνος γιατί ο ανοιχτός χώρος του θεάτρου ήταν πρόσφορο έδαφος για μια δολοφονική ενέργεια. Ο Λίνκολν όμως δεν άλλαξε το πρόγραμμα του. Το είχε άλλωστε υποσχεθεί στη γυναίκα του…

Στις 8.30 το βράδυ η άμαξα μετέφερε το προεδρικό ζεύγος και δυο φίλους τους στο θέατρο Φορντ. Θα έβλεπαν την κωμωδία “Ο εξάδελφός μας ο Αμερικανός” του Τομ Τέηλορ. Ο πρόεδρος κι η συντροφιά του οδηγήθηκαν στο προεδρικό θεωρείο που ειδικά για την περίσταση ήταν στολισμένο με την αστερόεσσα και ένα πίνακα με τη μορφή του Γ. Ουάσιγκτον.

Μόλις εμφανίστηκε στο θεωρείο ο λαοφιλής πρόεδρος, ο κόσμος ξέσπασε σε χειροκροτήματα, που διέκοψαν την παράσταση, ενώ όλοι είχαν στρίψει το κεφάλι προς το θεωρείο με αριθμό 7.

Μετά το τέλος της πρώτης πράξης  έγινε ολιγόλεπτο διάλειμμα.

Ένας αποτυχημένος ηθοποιός αποφασίζει να γίνει διάσημος

Μόλις τα φώτα έσβησαν εμφανίστηκε ένας τριαντάρης αποτυχημένος ηθοποιός ο Τζων Ουίλκες Μπουθ, τυπικός φυλετιστής, νοσταλγός της ιδεολογίας του Νότου αποφασισμένος να γίνει διάσημος.

Το σχέδιο του ήταν να απαγάγει τον πρόεδρο και εκβιάζοντας να πετύχει την εξαγορά αρχηγών των Νοτίων.

Η απαγωγή είχε οριστεί για τις 18 Ιανουαρίου αλλά εκείνη τη βραδιά ο Λίνκολν ματαίωσε την βραδινή του έξοδο στο θέατρο. Έτσι αποφάσισε αυτή τη φορά να σκοτώσει τον πρόεδρο και μέλη της κυβέρνησής του. Μαζί του ήταν τρεις ακόμα λιποτάκτες της στρατιάς του Λη. Είχαν αποφασίσει  να εισβάλλουν στο θέατρο.

Η οργάνωση του σχεδίου του δεν ήταν τόσο δύσκολη αφού ως ηθοποιός, έστω και αποτυχημένος, είχε ελεύθερη πρόσβαση στο θέατρο. Έτσι γνωρίζοντας την επίσκεψη του προέδρου πήγε απ΄ το πρωί της Μεγάλης Παρασκευής στο θέατρο. Ανέβηκε στο θεωρείο και άνοιξε στην πόρτα μια στρογγυλή τρύπα. Με ένα μοχλό είχε σχεδιάσει να τη μπλοκάρει.

Έτσι πάνω στην αναταραχή που θα ακολουθούσε μετά τη δολοφονία εκείνος θα μπορούσε να κερδίσει χρόνο, να πηδήξει και από την πίσω πόρτα να βγει στο δρόμο. Εκεί τον περίμενε ένα άλογο. Όλα ήταν προγραμματισμένα με κάθε λεπτομέρεια. Το σχέδιο ήταν να πυροβολήσει όταν ο πρόεδρος θα γέλαγε.

Η στιγμή της δολοφονίας

Μόλις σβήνουν τα φώτα και αρχίζει η δεύτερη πράξη ο Μπουθ φτάνει στα θεωρεία. Είχε και ένα μαχαίρι στην περίπτωση που η σφαίρα αστοχούσε. Ανοίγει λίγο την πόρτα περιμένοντας το μονόλογο του ηθοποιού που ξέσπαγαν όλοι σε γέλια. Βρίσκεται σε απόσταση δύο μέτρων και πυροβολεί φωνάζοντας: “Sic semper tyrannis! ” δηλαδή: Έτσι πάντα (πεθαίνουν) οι τύραννοι. 

Μαχαιρώνει στο χέρι τον ταγματάρχη Ράθμπτον που πήγε να τον πιάσει και πήδηξε από το θεωρείο στο προσκήνιο του θεάτρου, ενώ οι θεατές κοιτούσαν αποσβολωμένοι το μαυροφορεμένο άνδρα. Με τη δρασκελιά που έκανε έσπασε το πόδι του, αλλά κανένας δεν τον εμπόδισε να βγει απ το θέατρο.

Το Λίνκολν τον μετέφεραν σε ένα σπίτι απέναντι απ το θέατρο. Η σφαίρα είχε καρφωθεί πίσω απ το δεξί του μάτι.

7.22 το πρωί ξεψύχησε.

Η προσωπικότητά του αποτελούσε την εγγύηση της ειρήνης χωρίς αντίποινα.

Η καταδίωξη του δολοφόνου και οι ανεξήγητες ενέργειες

Η αναζήτηση και σύλληψή του Μπουθ ανατέθηκε στον ανθυπολοχαγό Έντουαρντ Ντόχερτυ, επικεφαλής ενός αποσπάσματος ιππικού 25 ανδρών. Τη γενική διοίκηση όμως της επιχείρησης θα την είχε ο Έβερτον Κόνγκερ ένας από τους πιο έμπιστους πράκτορές του.

Αυτό προκάλεσε πολλά ερωτηματικά. Άλλωστε καθήκον του Ντόχερτυ ήταν να συλλάβει ζωντανό τον Μπουθ, ώστε να ομολογήσει ποιοι ήταν οι ηθικοί αυτουργοί της δολοφονίας, αφού η εκδοχή του “ήρωα” που λειτούργησε μόνος του δε φάνηκε να έπεισε.

Το βράδυ της 26ης Απριλίου, o Μπουθ εντοπίστηκε μαζί με έναν συνεργό του, σε έναν αχυρώνα στη Βιργινία. Ο Ντόχερτυ πυρπόλησε τον αχυρώνα.

Ο συνεργάτης του Μπουθ παραδόθηκε αμέσως.

Ο Μπουθ με μια καραμπίνα έμεινε μέσα.

Παρά τις αυστηρές διαταγές, ο Μπουθ να συλληφθεί ζωντανός, ένας λοχίας, ο Μπόστον Κόρμπετ πήγε πίσω από τον αχυρώνα και από μία χαραμάδα τον πυροβόλησε στο πίσω μέρος του λαιμού.

Ο πράκτορας Μπαίηκερ, συνεργάτης του υπουργού πολέμου Στάντον, πήρε τα προσωπικά του αντικείμενα ανάμεσα στα οποία ήταν ένα μικρό δερμάτινο ημερολόγιο.

Ανέβηκε στο άλογο και έφυγε. Ο Μπουθ πέθανε δύο ώρες αργότερα.

Το ημερολόγιο παραδόθηκε στον υπουργό πολέμου Στάντον, ο οποίος ανέκρινε προσωπικά τους συνεργάτες του Μπουθ, απαιτώντας κατά τη διάρκεια των ανακρίσεων οι κατηγορούμενοι να φορούν κουκούλες που ήταν δεμένες στο λαιμό και είχαν ένα μόνο μικρό άνοιγμα για τροφή.

Δηλαδή δεν έβλεπαν σε ποιους μίλαγαν!

Η δίκη άρχισε την 1η Μαΐου και τελείωσε στις 30 Ιουνίου με τον απαγχονισμό των τεσσάρων απ τους επτά κατηγορουμένους. Σύμφωνα με το κατηγορητήριο η δολοφονία ήταν μέρος συνωμοσίας της πολιτικής ηγεσίας του Νότου που ήθελε να προκαλέσει το χάος στο Βορρά. Συνελήφθησαν κάποιοι νότιοι πολιτικοί. Δεν αποδείχθηκε κανένα επιβαρυντικό στοιχείο και αφέθηκαν ελεύθεροι.

Αναπάντητα ερωτήματα και  θεωρίες συνωμοσίας

Ο Μπαίηκερ προήχθη σε ταξίαρχο και πήρε και χρηματική αμοιβή.

Ο λοχίας Κόρμπετ που πυροβόλησε τον Μπουθ παραβιάζοντας τις διαταγές, δεν τιμωρήθηκε ποτέ.

Η ιστορία άφησε πολλά αναπάντητα ερωτήματα.

Πολλοί υποστήριξαν ότι ήταν μια συνωμοσία, στην οποία ο δολοφόνος Μπουθ ήταν το όργανο και όχι ο διοργανωτής!

Δύο χρόνια αργότερα, το 1867, ήρθε στην επιφάνεια η υπόθεση του ημερολογίου του, που βρέθηκε στα χέρια του Στάντον!

Στην έρευνα που έγινε όμως από την αρμόδια επιτροπή έλειπαν 18 σελίδες, οι οποίες είχαν σκιστεί.

Ο Μπαίηκερ ισχυρίστηκε ότι το είχε παραδώσει άθικτο στον Στάντον, ενώ ο δεύτερος υποστήριξε ότι αγνοούσε το θέμα.

Έναν χρόνο αργότερα, ο Μπαίηκερ βρέθηκε νεκρός στο σπίτι του κάτω από ανεξιχνίαστες συνθήκες.

Βρέθηκε τότε το ημερολόγιο του που έκανε λόγο για μια συνωμοσία κατά της ζωής του προέδρου, στην οποία είχαν αναμειχθεί Γερουσιαστές, μεγαλοβιομήχανοι, τραπεζίτες και άλλοι που δεν θίγονταν τα συμφέροντά τους, από την ειρηνευτική και μη εκδικητική πολιτική του πρόεδρου, απέναντι στους ηττημένους του Νότου.

Τον Δεκέμβριο του 1869, πεθαίνει και ο Στάντον ο τελευταίος κρίκος της αλυσίδας και η υπόθεση μπήκε οριστικά στο συρτάρι. Η δολοφονία του Λίνκολν από έναν φανατικό Νότιο που ήθελε να γίνει διάσημος βόλευε τη νέα τάξη πραγμάτων.

Η συνωμοσιολογία και οι…συμπτώσεις

Στα χρόνια που ακολούθησαν πολλά γράφτηκαν χωρίς κανείς να έχει αποδείξει τους ισχυρισμούς του. Οι συμπτώσεις όμως που δένουν τη ζωή του Λίνκολν με τη ζωή του επίσης δολοφονημένου Κένεντι έκαναν πολύ μελάνι να χυθεί.

Όντως οι δύο πρόεδροι εκλέχθηκαν με ακριβώς 100 χρόνια διαφορά, όπως και οι δολοφόνοι τους γεννήθηκαν με διαφορά ακριβώς 100 χρόνων και σκοτώθηκαν πριν από τις δίκες τους. Δολοφονήθηκαν από πυροβολισμό στο κεφάλι Παρασκευή, υπήρξε προειδοποίηση και στους δύο να μην πάνε στον τόπο που τελικά δολοφονήθηκαν από Νοτίους, παρουσία των συζύγων τους. Και τους δύο τους διαδέχθηκαν στην προεδρία πολιτικοί με το όνομα Τζόνσον.

Και το κερασάκι στην τούρτα; Η γραμματέας του Λίνκολν ονομαζόταν Κένεντι και του Κένεντι, Λίνκολν…

Διαβάστε επίσης στη “ΜτΧ”: Ο άνδρας που δεν ξυρίστηκε ποτέ γιατί δεν ήθελε πρόεδρο τον Λίνκολν. Η γενειάδα του ξεπερνούσε τα 3,5 μέτρα και βρήκε τρόπο να μην του την κόψουν ούτε μετά θάνατον (φωτο)…