Έτρεξε 143 μέρες ασταμάτητα με ένα πόδι και διήνυσε 5.373 χιλιόμετρα. Σταμάτησε τον μαραθώνιο επειδή πέθαινε, αλλά έγινε εθνικός ήρωας και “έσωσε” χιλιάδες ζωές. Αυτή είναι η ιστορία του υπέροχου Τέρι Φοξ

Ένα τεράστιο άγαλμα ενός αγοριού έχει στηθεί στο Οντάριο του Καναδά και προσελκύει χιλιάδες τουρίστες κάθε χρόνο. Απεικονίζει έναν νεαρό δρομέα, καθώς τρέχει.

Πρόκειται για τον Τέρι Φοξ, ο οποίος στα 18 του χρόνια έχασε το ένα του πόδι και αποφάσισε να τρέξει από το Νιουφάουλαντ στο Βανκούβερ για να ευαισθητοποιήσει τον κόσμο σχετικά με το πρόβλημά του. Το κατόρθωμά του συγκίνησε τους Καναδούς που μετά τον θάνατό του τον τίμησαν σαν ήρωα.

Ο Φοξ γεννήθηκε το 1958 κοντά στο Βανκούβερ και από μικρή ηλικία ασχολήθηκε με τον αθλητισμό.

Ήθελε να παίζει μπάσκετ, αλλά οι προπονητές του στο σχολείο τον προέτρεπαν να ασχοληθεί με τον στίβο, καθώς είχε τα φυσικά προσόντα που θα του επέτρεπαν να τρέχει μεγάλες αποστάσεις σε καλούς χρόνους.

Τελικά ακολούθησε το όνειρό του και έγινε επαγγελματίας μπασκετμπολίστας.

Παρόλο που δεν ήταν ιδιαίτερα ψηλός, είχε το απαιτούμενο ταλέντο, δούλευε σκληρά στην προπόνηση και η αντοχή του ήταν σημείο αναφοράς για τους προπονητές του.

Φαινόταν ότι είχε τις προοπτικές να κάνει καριέρα στο μπάσκετ, αλλά τα πάντα άλλαξαν μετά από ένα ατύχημα με αυτοκίνητο. Παρόλο που δεν τραυματίστηκε σοβαρά, απέκτησε μια έντονη ενόχληση στο γόνατο. Ο Φοξ δεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία και συνέχισε να παίζει αγώνες. Ωστόσο, όσο περνούσε ο καιρός η ο πόνος γινόταν πιο έντονος και άρχισε να ανησυχεί.

Η κατάσταση του επιδεινώθηκε και μετά από έξι μήνες αποφάσισε να πάει στο νοσοκομείο. Οι γιατροί διέγνωσαν ότι έπασχε με οστεοσάρκωμα, μια μορφή καρκίνου που ξεκινά από τα γόνατα.

Δεν υπήρχε κανένα περιθώριο. Έπρεπε να ακρωτηριαστεί το δεξί του πόδι.

Η ζωή του πια θα άλλαζε οριστικά, αλλά δεν ήταν έτοιμος να το βάλει κάτω αμαχητί. Αντιθέτως.

Ενώ βρισκόταν στο νοσοκομείο διάβασε ένα άρθρο για τον Μαραθώνιο της Νέας Υόρκης και αποφάσισε να συμμετάσχει με σκοπό να ευαισθητοποιήσει τον κόσμο σχετικά με την πάθησή του.

Μετά το χειρουργείο ξεκίνησε τις χημειοθεραπείες και αφού του τοποθέτησαν πρόσθετο μέλος ξεκίνησε την προπόνηση για τον μεγάλο αγώνα.

Ο Μαραθώνιος της Ελπίδας

Τον Οκτώβριο του 1979 ο Φοξ ήρθε σε επαφή με το κέντρο κατά του καρκίνου του Καναδά και τους ανακοίνωσε την ιδέα του. Σκοπός του ήταν ο κάθε πολίτης της χώρας να δώσει από ένα δολάριο, ώστε να συγκεντρώσει χρήματα για την έρευνα για την αντιμετώπιση του καρκίνου.

Ονόμασε τη διαδρομή που θα ακολουθούσε «Μαραθώνιο της Ελπίδας» και θα έτρεχε με το ένα του πόδι από το Νιουφάουλαντ στο Βανκούβερ.

Ο Μαραθώνιος ξεκίνησε στις 12 Απριλίου 1980. Καθώς έτρεχε, οι άνθρωποι μάθαιναν την ιστορία του και συγκινούνταν. Χιλιάδες Καναδοί συγκινημένοι έβγαιναν στους δρόμους για να τον ενθαρρύνουν και να τον χειροκροτήσουν.

Καθώς περνούσαν οι ημέρες, οι αντοχές του άρχισαν να μειώνονται. Παρά τις προτροπές των γιατρών να σταματήσει και τον πόνο που ένιωθε, συνέχισε να τρέχει, ώσπου τον έπιασε έντονος βήχας και σταμάτησε.

Οι γιατροί του ανακοίνωσαν ότι ο καρκίνος είχε προχωρήσει στα πνευμόνια και ο μαραθώνιος της Ελπίδας σταμάτησε.

Είχε τρέξει επί 143 ημέρες και είχε διανύσει 5.373 χιλιόμετρα. Παρόλο που δεν τερμάτισε κατάφερε να περάσει το μήνυμά του.

Μέσα από το νοσοκομείο είχε καλέσει τους ανθρώπους να συνεχίσουν την προσπάθεια του ώστε να βρεθεί θεραπεία για τον καρκίνο: «Παρόλο που εγώ δεν τερμάτισα, χρειαζόμαστε άλλους να συνεχίσουν. Πρέπει να συνεχιστεί χωρίς εμένα». Μέχρι το τέλος της ζωής του ήλπιζε σε ένα θαύμα και δεν τα παράτησε ποτέ. Τελικά πέθανε τον Ιούνιο του 1981 σε ηλικία 23 ετών.

Την ημέρα της κηδείας του ο Καναδάς βυθίστηκε στο πένθος και μέχρι σήμερα τον θεωρούν εθνικό ήρωα.

Η διαδρομή που ακολούθησε καθιερώθηκε και κάθε χρόνο αθλητές ακολουθούν το παράδειγμά του και τρέχουν για καλό σκοπό.

Χάρη στην πρωτοβουλία του έχουν συγκεντρωθεί περισσότερα από 650 εκατομμύρια δολάρια για τις έρευνες κατά του καρκίνου. Ο Τέρυ είχε αυτό το σπάνιο χάρισμα να εμπνέει τους άλλους και μόνο για το καλύτερο. Αυτό έκανε με το παράδειγμά του. Ενέπνευσε την ελπίδα, τη συμμετοχή και την επιστήμη που εξελίχθηκε και τις τελευταίες δεκαετίες έχουν σωθεί εκατομμύρια ζωές από παθήσεις που στα ΄80ς θεωρούνταν θανατηφόρες. Αν δεν είναι αυτός ήρωας τότε ποιος είναι;