Η επιμονή και το πάθος ενός χωρικού οδήγησαν στην ανακάλυψη του θρυλικού σπηλαίου των Λιμνών στα Καλάβρυτα. Τον αποκαλούσαν τρελό και γελούσαν μαζί του

Η ανακάλυψη 

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει ο τρόπος με τον οποίο ανακαλύφθηκε το σπήλαιο, το 1964. Και τούτο διότι δεν έγινε από κάποια ομάδα επιστημόνων, αλλά έπειτα από τις προσπάθειες και κυρίως την επιμονή ενός κατοίκου της κοινότητας Καστριών, του Βασίλη Τεμπέλη. Χαρακτηριστικά είναι τα όσα περιγράφει στην «Καθημερινή» ο Γιώργος Γκλαβάς, πρώην πρόεδρος της επιτροπής αξιοποίησης του σπηλαίου και της κοινοτικής επιχείρησης:

«Τον Μάιο 1964, ο Βασίλης Τεμπέλης ξεκίνησε έρευνες για ανεύρεση μετάλλων και έφθασε στο “Τρουπίσιο”, όπως λεγόταν τότε το σπήλαιο. Μπήκε μέσα στη σπηλιά και προχώρησε μ’ έναν προβολέα σε βάθος 70 μέτρων, όπου βρήκε λάσπες και νερά. Όμως, επειδή δεν είχε κατάλληλο φωτισμό αποφάσισε να φύγει για να επιστρέψει αργότερα. Βγαίνοντας έξω συνάντησε τον συγχωριανό μας Δημήτρη Παντούλια και με μια λάμπα πετρελαίου επέστρεψαν στη σπηλιά. Εκεί άναψαν λάστιχα και φωτίστηκε όλο το ύψος, που στο σημείο εκείνο είναι περίπου 25 μέτρα. Φάνηκε λοιπόν ότι ψηλότερα από τον καταρράκτη υπήρχε συνέχεια και σκέφτηκαν να βρουν σκάλα για να ανέβουν.

Όταν επέστρεψε στο χωριό και περιέγραψε σε συγχωριανούς του τα όσα είχε δει, άρχισαν όλοι να γελάνε. Ορισμένοι μάλιστα έφτασαν στο σημείο να τον αποκαλούν “τρελό”.

Απευθύνθηκε στον τότε πρόεδρο της κοινότητας Χρήστο Γεωργακόπουλο, ο οποίος έπειτα από πολλές αντιρρήσεις δέχθηκε να μπουν στο “Τρουπίσιο”, προς το τέλος Οκτωβρίου 1964, αλλά δεν κατάφεραν να ανέβουν, αφού η ξύλινη σκάλα δεν έφτανε στο ύψος του καταρράκτη, που ήταν εννέα μέτρα.

Τελικά, την Πέμπτη 5 Νοεμβρίου 1964, αφού εξασφάλισαν δύο σκάλες, ο Βασίλης Τεμπέλης ανέβηκε στον καταρράκτη, συνοδευόμενος από τον εξάδελφό του Παναγιώτη Γκλαβά, ενώ οι υπόλοιποι παρέμειναν κάτω, κρατώντας τις σκάλες, τις οποίες είχαν ενώσει».

Η πρώτη εξερεύνηση

Στο σημείο αυτό ο Γ. Γκλαβάς παραθέτει τη διήγηση του Β. Τεμπέλη, που πρώτος αντίκρισε το άγνωστο μέχρι τότε σπήλαιο.

«Στην αρχή προχωρήσαμε σε ανώμαλο έδαφος και μετά βγήκαμε σε μία πελώρια αίθουσα, όπου είδαμε μπροστά μας ένα πραγματικό μεγαλείο, ένα αριστούργημα, το οποίο με μαγνήτισε. Ήταν κάτι το ασυνήθιστο και τόσο ωραίο που δεν μπορεί να το φανταστεί και να το συνειδητοποιήσει άνθρωπος όταν το πρωτοδεί.

Συνεχίσαμε μέσα από φράγματα και άλλα πρωτόγνωρα συγκροτήματα, τα οποία άστραφταν από ομορφιά. Όταν είδαμε τη λίμνη, τα χάσαμε. Καθήσαμε λίγο και τη χαζέψαμε και αφού είδαμε πως ήταν αδύνατο να περάσουμε απέναντι, αναγκαστήκαμε να επιστρέψουμε. Είχαμε μείνει μέσα περισσότερο από μία ώρα. Οι υπόλοιποι που περίμεναν κάτω είχαν αρχίσει να ανησυχούν. Όταν τους διηγηθήκαμε τι υπήρχε εκεί μέσα, δεν μας πίστεψε κανένας».

Η πρώτη εξερεύνηση του σπηλαίου, του οποίου το μήκος ανέρχεται σε 1.980 μ., έγινε το 1965, από ομάδα ορειβατών του Ορειβατικού Συλλόγου Αθηνών.

Την εξερεύνηση αυτή είχε καλύψει δημοσιογραφικά ο συντάκτης της «Κ» Μιλτιάδης Παρασκευαΐδης και ο φωτορεπόρτερ Κ. Μεγαλοοικονόμου.

Οι έρευνες των σπηλαιολόγων και αρχαιολόγων

Η φήμη του σπηλαίου ξεπέρασε τα όρια των Καστριών και σύντομα έφθασε στην περιοχή κλιμάκιο της Ελληνικής Σπηλαιολογικής Εταιρείας, με την αείμνηστη σπηλαιολόγο Αννα Πετροχείλου, η οποία ολοκλήρωσε τις έρευνες και τη χαρτογράφηση του σπηλαίου.

Αρχαιολογική έρευνα από τον Μαστροκώστα. 1967

Η αξιοποίηση του ιδιόρρυθμου σπηλαίου, που χρειάστηκε αρκετά χρόνια για να ολοκληρωθεί, οφείλεται στις διαρκείς ενέργειες των Καστριωτών και στη συνδρομή αρκετών φορέων, πρωτίστως όμως του ΕΟΤ, που ανέλαβε τη χρηματοδότηση των έργων. Το αξιοποιημένο τμήμα του σπηλαίου ανέρχεται σε 500 μέτρα. Σήμερα το σπήλαιο λειτουργεί με ευθύνη της Κοινωφελούς Δημοτικής Επιχείρησης Καλαβρύτων «Σπήλαιο των Λιμνών Καστριών».

Αρχική φωτογραφία http://www.kastriacave.gr/

Διαβάστε επίσης στη “ΜτΧ”: Το υπέροχο σπήλαιο λίγα χιλιόμετρα από το κέντρο της ΑΘήνας. Εντυπωσιάζει με τους χρωματιστούς σχηματισμούς από σταλακτίτες…