Ένα ζευγάρι παπούτσια μπορούν να φέρουν δάκρυα; Ένα φωτογραφικό οδοιπορικό στους δρόμους της Αθήνας δείχνει ότι η αλληλεγγύη είναι ζωντανή

Σε μια εποχή ακραίας οικονομικής κρίσης, όπου δοκιμάζονται οι αντοχές και αποκαλύπτεται το  σκληρό πρόσωπο της κοινωνίας, ίσως έχει μεγάλη σημασία να προβάλλουμε την αλληλεγγύη των πολιτών, που αντιστέκονται στη βαρβαρότητα και δίνουν μαθήματα ανθρωπιάς χωρίς να περιμένουν αντάλλαγμα και συγχαρητήρια. Ο φακός αποτύπωσε τις ιστορίες τους και εμείς τις εντοπίσαμε μέσα στο ελληνικό διαδίκτυο. Είναι αυθόρμητες καταγραφές και αναρτήθηκαν δημόσια στα προφίλ αναγνωστών μας.

Για αυτό το λόγο κρατήσαμε το πρωτότυπο κείμενο όσων έκαναν τις αρχικές αναρτήσεις ώστε να μεταφερθεί αυθεντικά το πνεύμα και η αγαθή πρόθεσή τους.

1. Ένα ζευγάρι παπούτσια μπορούν να φέρουν δάκρυα στα μάτια

(κείμενο και φωτογραφίες του Ηρακλή Πνευματικάκη)

“Έχω δει παρόμοιες φάσεις σε διάφορα site, αλλά αυτό το έζησα σήμερα στην Πανεπιστημίου όπου είχα πάει να κάνω service στη φωτογραφική μου μηχανή (εξού και η φωτογραφική ετοιμότητα)”.

“Έτσι απλά ο νεαρός χωρίς φανφάρες έκανε αυτό που βλέπετε…… μπράβο σου φίλε”!!!

2. Ο άστεγος στα σκαλιά της τράπεζας

«Πριν χρόνια, όταν ήμουν φοιτήτρια στο εξωτερικό, ο πατέρας πήγε στην τράπεζα να μου στείλει το μηνιαίο συνάλλαγμα. Βγαίνοντας από την τράπεζα είχε στην τσέπη του ένα εισιτήριο λεωφορείου για να γυρίσει στο σπίτι, ένα κατοστάρικο (δραχμές) και την αγωνία του πώς θα περάσει το μήνα η υπόλοιπη οικογένεια.

Στα σκαλιά της τράπεζας καθόταν κάποιος που ο πατέρας μου θεώρησε πως βρισκόταν σε χειρότερη θέση από εκείνον… και του έδωσε το κατοστάρικο. Όταν έφτασε στο σπίτι, δέχτηκε ένα τηλεφώνημα που του προσέφερε μια πολύ σπουδαία δουλειά.

Μας αφηγείται πάντα αυτή την ιστορία μόνο και μόνο για να μας διδάξει (σε παιδιά κι εγγόνια πια) ότι στη ζωή οφείλεις να νοιάζεσαι για τον διπλανό και εκείνη θα σου επιστρέψει το καλό που έκανες.

Αλλά μας έχει ζητήσει να υποσχεθούμε πως δεν θα πούμε αυτή την ιστορία πουθενά εκτός οικογένειας για να μη θεωρήσουν οι άλλοι πως καυχιέται για το αυτονόητο. Αυτό (το τελευταίο) είναι φιλότιμο» O.A.

3. Η άστεγη στη Σόλωνος

Μαρτυρία του αναγνώστη μας ΠΚ, που μας έστειλε το παρακάτω κείμενο:

“Της έχω πάει φαγητό και χρήματα. Αν δεν σας κάνει κόπο όταν περάσετε, ρωτήστε τη που είναι η πανσιόν που ήθελε 12 ευρώ για να κλείσει για λίγη ώρα δωμάτιο και να κάνει ένα ντουζ. Μου είχε πει πως ήταν κάπου κοντά. Δεν είχα άλλα χρήματα εκείνη τη μέρα μαζί μου και ακόμα αισθάνομαι άσχημα που δεν μπόρεσα να της δώσω κάτι παραπάνω. Μου είχε πει με ένα χαμόγελο μέσα στην ευτυχία.. ‘μη με ξεχνάς όταν περνάς’. Δεν την έχω ξεχάσει…”