Ένα μικρό χωριό στο κέντρο του Πειραιά. Οι οικισμός που έμεινε αλώβητος στο πέρασμα του χρόνου βρίσκεται σε πολυσύχναστο σημείο, αλλά τον κρύβουν τα δέντρα

του Στέφανου Μίλεση από το Πειραιόραμα

Διαγώνια απέναντι από τον επιβατικό σταθμό κρουαζιερόπλοιων, στην Ακτή Ξαβερίου, υπάρχει μια μικρή συνοικία. Για όσους μένουν τριγύρω είναι συνηθισμένη εικόνα, αλλά γι΄ αυτούς που την αντικρίζουν για πρώτη φορά αποτελεί στην ουσία νησίδα ξεχασμένη από τον χρόνο.

Είναι το λεγόμενο χωριό ή τα προσφυγικά του Ξαβέρη, όπως οι παλαιότεροι ονομάζουν.

Πρόκειται για περίπου 15 σπίτια κατασκευασμένα κατά το πρότυπο των προσφυγικών κατοικιών. Η περιοχή είναι “εξαφανισμένη” κάτω από μια σύγχρονη γέφυρα. Τα χιλιάδες άτομα που περνούν καθημερινά από τη γέφυρα, κυρίως με τα αυτοκίνητά τους, αγνοούν αυτό το “χωριό” που είναι τελείως αφανές στον ανυποψίαστο διαβάτη. Το ύψος της γέφυρας, η φυσική στέγη που έχουν δημιουργήσει τα δέντρα, καλύπτουν τελείως αυτή τη γη που μοιάζει ξεχασμένη από τον χρόνο.

Τα περισσότερα από αυτά τα σπίτια κατοικούνται  μέχρι σήμερα. Οι οικογένειες που ζουν εκεί περνούν την καθημερινότητά τους μέσα σε ένα περιβάλλον εντελώς διαφορετικό από αυτό του υπόλοιπου Πειραιά. Πολλές φορές την περιοχή επισκέπτονται τουρίστες που τους παραξενεύει το τοπίο, ενώ δεν είναι λίγοι και οι Έλληνες που τραβούν φωτογραφίες, προκαλώντας τη δυσφορία των κατοίκων του οικισμού.

Όλη αυτή η περιοχή, μετά το άδοξο τέλος της μικρασιατικής εκστρατείας, στην περιοχή των καρβουνιάρικων, εγκαταστάθηκε πλήθος προσφύγων που διέμεναν σε ξύλινα παραπήγματα που κάλυπταν όλη την περιοχή. Το 1968 τα γκρέμισε ο τότε δήμαρχος Πειραιά Αριστείδης Σκυλίτσης, προκειμένου να κατασκευάσει τον παραλιακό δρόμο.

Πολλοί, όταν κατασκευάστηκε η γέφυρα, αποζημιώθηκαν και έφυγαν. Όμως κάποιοι, σε πείσμα των καιρών, συνεχίζουν και μένουν ακόμα εκεί, έστω κι αν η γέφυρα στέκεται σαν ένας τσιμεντένιος γίγαντας πάνω από τα κεφάλια τους.

Αν και στην ευρύτερη περιοχή αποκαλούν το σημείο “τα προσφυγικά”, οι ίδιοι οι κάτοικοι του χωριού αρνούνται αυτόν τον χαρακτηρισμό, γιατί λένε ότι ανήκουν στις πρώτες οικογένειες που κατοίκησαν στον Πειραιά και δεν έχουν καμία σχέση με τους πρόσφυγες.

“Μας ανήκει η περιοχή εδώ και 180 χρόνια”, υποστηρίζουν. Κοιτάζοντας άλλωστε πάνω από τη γέφυρα είναι εύκολο να διακρίνει κανείς ότι διατηρούν τους κήπους τους, τα λουλούδια τους, τα ζωντανά τους, όπως έκαναν πάντοτε.

Διαβάστε στη “ΜτΧ”: Δείτε από ψηλά τα περίφημα καμίνια της Ηπείρου. Πώς μαζεύονται τα ξύλα από τα απρόσιτα δάση της Πίνδου και ποια είναι η τέχνη του καρβουνιάρη. Εντυπωσιακό βίντεο drone