«Ένα ψάρι που το έλεγαν Γουάντα». Έμεινε στην ιστορία, καθώς ένας θεατής πέθανε στον κινηματογράφο “από τα γέλια”. Ο γιος του εξήγησε τον λόγο

Θεωρείται από τις καλύτερες κωμωδίες του κινηματογράφου και κυκλοφόρησε στα τέλη της δεκαετίας του ΄80 με τον τίτλο «Ένα ψάρι που το έλεγαν Γουάντα». Πρωταγωνιστές ήταν η  Τζέιμι Λι Κέρτις, ο Τζον Κλιζ, ο Μάικλ Πάλιν και ο Κέβιν Κλάιν.

Σύμφωνα με το σενάριο η Γουάντα, μια αμερικανίδα κλέφτρα προσπαθεί να μάθει που είναι κρυμμένο ένα κόσμημα μεγάλης αξίας από τον δικηγόρο του συνεργάτη της που έχει συλληφθεί.

Ο Κέβιν Κλάιν υποδύθηκε τον ιταλό ληστή Ότο Γουέστ, εραστή της Γουάντα και κέρδισε Όσκαρ Β’ ανδρικού ρόλου για την ερμηνεία του.

Η ταινία είχε πολλές χιουμοριστικές σκηνές και οι ηθοποιοί σταματούσαν συχνά το γύρισμα, επειδή δεν μπορούσαν να συγκρατήσουν τα  γέλια τους.

Όταν η ταινία κυκλοφόρησε στη Δανία, ένας δανός ακτιβιστής έπαθε καρδιακή ανακοπή από τα γέλια και πέθανε στο σινεμά.

Αρχικά, φημολογούνταν ότι η είδηση του θανάτου του ήταν ένας μύθος που κυκλοφόρησε για αυξήσει την πώληση εισιτηρίων.

Ωστόσο, ο γιος του θανόντος επιβεβαίωσε το γεγονός. ‘Όπως αποκάλυψε, όταν ο πατέρας του παρακολούθησε τη σκηνή στην οποία ο τραυλός Κεν, τον οποίο υποδυόταν ο Μάικλ Πάλιν, είχε δύο τηγανιτές πατάτες στη μύτη του, γέλασε τόσο πολύ που οι καρδιακοί παλμοί του ανέβηκαν και έπαθε ανακοπή. Προφανώς τον επηρέασε ακόμη περισσότερο το γεγονός, ότι είχε κάνει ένα παρόμοιας λογικής αστείο λίγα χρόνια πριν, σε ένα δείπνο με την οικογένεια του.

Είχε βάλει από ένα κομμάτι κουνουπίδι στη μύτη τους και τους ζήτησε να φάνε ένα καρότο χωρίς να τους πέσει το κουνουπίδι. Όταν είδε τη συγκεκριμένη σκηνή, θυμήθηκε το δικό του αστείο και δεν μπορούσε να σταματήσει να γελάει με αποτέλεσμα να πεθάνει.

Η ταινία έκανε μεγάλη επιτυχία στους κινηματογράφους και απέφερε κέρδη 63.493.712 δολαρίων.

Ήταν η τελευταία ταινία του βρετανού σκηνοθέτη Τσάρλς Κρίκτον, ο οποίος έγραψε το σενάριο σε συνεργασία με τον Τζον Κλιζ.

Οι δυο τους συναντήθηκαν το 1969 και συμφώνησαν να συνεργαστούν στο μέλλον, γυρίζοντας μια δική τους τανία.

Αρκετά χρόνια αργότερα αποφάσισαν να γράψουν το σενάριο, το οποίο ήταν εμπνευσμένο από μια σειρά κόμικς που κυκλοφόρησαν μεταξύ της δεκαετίας του ΄40 και του ’50.

Συναντιόντουσαν τρεις φορές τον μήνα επί πέντε χρόνια προκειμένου να τελειοποιήσουν το κείμενο.

Ήταν η πρώτη ταινία του Κρίκτον μετά από 20 χρόνια απουσίας από τον κινηματογράφο.

Ο Κλιζ είχε δηλώσει ότι δημιούργησαν τον χαρακτήρα της Γουάντα αποκλειστικά για τη Τζέιμι Λι Κέρτις, ενώ ο χαρακτήρας που υποδύθηκε ο Κλαιν ήταν εμπνευσμένος από έναν γκουρού που ζούσε στο Λος Άντζελες, ονόματι Ζεν Μάστερ Ράμα.

Όταν ο Πάλιν διάβασε το σενάριο, το χαρακτήρισε απαίσιο και σκεφτόταν να απορρίψει τον ρόλο.

Τελικά δέχτηκε και πήρε θετικές κριτικές για την ερμηνεία το τραυλού Κεν.

Όπως είχε αποκαλύψει, εμπνεύστηκε την ερμηνεία του από τον πατέρα του ο οποίος τραύλιζε.

Τα γυρίσματα έγιναν το καλοκαίρι του 1987 στο Λονδίνο και η ταινία κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους σχεδόν δύο χρόνια αργότερα.

Κέρδισε υποψηφιότητες Όσκαρ Πρωτότυπου Σεναρίου και Καλύτερης Σκηνοθεσίας και μέχρι σήμερα συγκαταλέγεται στις πιο αστείες ταινίες του κινηματογράφου.

Διαβάστε επίσης: Η «Μεγάλη των Μπάτσων Σχολή», η θρυλική κωμωδία των 80s. Γυρίστηκε σε φρενοκομείο και βασίστηκε σε μια αληθινά γελοία εικόνα νεοσύλλεκτων