“Einsatzgruppen”. Τα τάγματα θανάτου του Χίτλερ με τους διανοούμενους ηγέτες, που είχαν διατριβές στα βιογραφικά τους. Προηγήθηκαν των στρατοπέδων συγκέντρωσης

Η ιστορία των παραστρατιωτικών Einsatzgruppen των Ναζί, είναι βαμμένη με το αίμα αθώων ανθρώπων.

Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, οι τέσσερις Κινητές Μονάδες Θανάτου του Χίτλερ σκότωσαν περίπου 1,5 εκατομμύριο Εβραίους, τσιγγάνους, κομμουνιστές, ανάπηρους και άτομα με διανοητικά προβλήματα.

Αυτά τα μικρά σε μέγεθος, δολοφονικά τμήματα των Ναζί, σκότωναν εν ψυχρώ και χωρίς διακρίσεις άνδρες – γυναίκες – παιδιά και έκλεβαν τις περιουσίες των θυμάτων τους.

Τα τμήματα Einsatzgruppen ήταν τα πρώτα που εφήρμοσαν την ιδέα για θαλάμους αερίων, η οποία τελειοποιήθηκε αργότερα στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως.

Το πείραμα στην Πολωνία

Η στρατολόγηση των περίπου τριών χιλιάδων ανδρών των Einsatzgruppen έγινε από την αστυνομική δύναμη της Γκεστάπο, την αστυνομία δίωξης εγκλήματος, την υπηρεσία ασφαλείας και τα Βάφεν Ες Ες.

Πρωτοεμφανίστηκαν δοκιμαστικά, κατά τη διάρκεια της επέμβασης των Γερμανών στην Αυστρία και την Τσεχοσλοβακία.

Ήταν υπεύθυνοι για την ασφάλεια του καθεστώτος.

Στις 31 Ιουλίου του 1939, πριν από την επέμβαση στην Πολωνία, με απόφαση του στρατού και των Ες Ες, αποφασίστηκε τα Τάγματα Θανάτου «να μάχονται όλα τα αντιγερμανικά στοιχεία, που βρίσκονταν πίσω από τις γραμμές του Γ’ Ράιχ, που πολεμούσαν στο μέτωπο».

Δηλαδή, «εκκαθάριζαν» επιλεγμένες πληθυσμιακές ομάδες, στις περιοχές από τις οποίες προηγουμένως είχε περάσει ο γερμανικός στρατός.

Η πρώτη τους αποστολή στην Πολωνία, ήταν η δολοφονία των πολιτικών ηγετών της χώρας και φυσικά των Εβραίων.

Συνέλαβαν περίπου 10 χιλιάδες Πολωνούς αντάρτες, κληρικούς και πολιτικούς και μέχρι το τέλος Σεπτεμβρίου του ’39, προχώρησαν σε μαζικές εκτελέσεις 15 χιλιάδων ατόμων.

Η ελίτ του Χίτλερ

Η οργάνωσή τους όμως από τον Χίμλερ και τον Χάινριχ δεν είχε ολοκληρωθεί.

Αυτό έγινε το 1941, πριν από την επιχείρηση Μπαρμπαρόσα, οπότε και εκπαιδεύτηκαν από τα Ες Ες.

Συνολικά, δημιουργήθηκαν 4 τμήματα Einsatzgruppen και το καθένα είχε αντίστοιχα την ονομασία A, B, C, D.

Κάθε τμήμα, μαζί με τις υπομονάδες Einsatzkommando, αριθμούσε από 600 έως 1.000 άνδρες.

Οι επικεφαλής των Einsatzgruppen ήταν από τους λεγόμενους διανοούμενους του ναζιστικού κόμματος.

Οι 15 από αυτούς μάλιστα, έφεραν τον τίτλο PhD, καθώς είχαν από ένα έως τρία ντοκτορά στη φιλοσοφία ή τη δικονομία.

Την ηγετική ομάδα συμπλήρωναν, μεταξύ άλλων, ένας φυσικός, ένας τενόρος της όπερας και ένας πρώην πάστορας.

Όλοι τους είχαν υποχρέωση, να ενημερώνουν σε τακτά χρονικά διαστήματα για τη δράση τους τον Χάινριχ, με αναλυτικές πληροφορίες και στοιχεία.

Δέχονταν εντολές μόνο από το Βερολίνο.

Λιγότερα από τα μισά στελέχη προέρχονταν από τα Ες Ες.

Τα περισσότερα ήταν μη στρατιωτικοί και πρώην αρχιτέκτονες, οικονομολόγοι, διερμηνείς, γραμματείς, τηλεφωνητές, ή ακόμη και οδηγοί φορτηγών και άλλοι που στρατολογήθηκαν αρχικά για μη μάχιμες υπηρεσίες του στρατού και της στρατιωτικής αστυνομίας.

Η “μέθοδος της σαρδέλας”

Όταν τα στρατεύματα του Χίτλερ εισέβαλαν στην Σοβιετική Ένωση, ακολούθησαν κυρίως τη Βέρμαχτ, εκτός από τα Einsatzgruppen D, που κινήθηκαν αυτόνομα στην Ουκρανία.

Η δράση τους επικεντρώθηκε κυρίως στις μαζικές δολοφονίες των Εβραίων και των κομμουνιστών.

Μετά από την κατάληψη μιας περιοχής, ο γερμανικός στρατός προχωρούσε στον επόμενο στόχο. Τα τάγματα θανάτου, όμως, έμεναν πίσω για να «τακτοποιούν» τους άμαχους.

Συγκέντρωναν τον πληθυσμό και τον μετέφεραν, είτε πεζή είτε, με φορτηγά, σε απομακρυσμένες περιοχές.

Τους έλεγαν να πάρουν μαζί τους αποσκευές με ότι χρειάζονταν, παραπλανώντας τους ότι θα τους μετέφεραν αλλού.

Έτσι, μπορούσαν να τους κλέβουν ότι πολύτιμο είχαν (χρυσό, ρούβλια, τιμαλφή, κλπ) και κατόπιν τους έλεγαν να γδυθούν.

Τότε εφήρμοζαν τη διαδικασία της «σαρδέλας».

Η πρώτη ομάδα ξάπλωνε στο λάκκο, που προηγουμένως είχε ανοιχτεί από τους μελλοθάνατους και εκτελούνταν.

Η δεύτερη ομάδα ξάπλωνε πάνω στα πτώματα, έχοντας τα κεφάλια στα πόδια των νεκρών.

Η τρίτη ομάδα ξάπλωνε ανάποδα και ούτω κάθε εξής.

Όσο για τα μωρά και τα νήπια, είχαν άλλες μεθόδους για να γλιτώνουν σφαίρες.

Οι περιγραφές επιζώντων για τις κραυγές και το δράμα των ανθρώπων που περίμεναν το θάνατο, είναι ανατριχιαστικές.

Οι χωμάτινοι τάφοι κλείνονταν με τέτοιο τρόπο, ώστε τα πτώματα να μην ανακαλυφθούν.

Πολλοί αναφέρουν ότι μόνοι τους δεν θα είχαν καταφέρει να σκοτώσουν τόσους πολλούς και γι΄ αυτό πολλές φορές τους βοηθούσε ο τακτικός στρατός ή στρατιώτες από την Ουγγαρία και τη Ρουμανία.

Στο έργο τους, επίσης, συνέδραμαν και «πρόθυμοι» γηγενείς.

Οι πρόδρομοι των θαλάμων αερίων

Πολλοί μελετητές πιστεύουν ότι εξαιτίας της δράσης τους εκεί, γεννήθηκε η ιδέα της Τελικής Λύσης, μέσω αερίων.

Όπως αναφέρεται, όταν ο Χίμλερ πήγε στο Μινσκ και παρακολούθησε μια εκτέλεση 100 Εβραίων, έγινε έξαλλος.

Παρά το γεγονός ότι τους ενθάρρυναν να πίνουν όσο θέλουν, διέκρινε τις ψυχολογικές επιπτώσεις που είχαν οι μαζικές δολοφονίες στους εκτελεστές των Einsatzgruppen.

«Κοιτάξτε τα μάτια αυτών των κομάντο. Τρέμουν. Έχουν τελειώσει για το υπόλοιπο της ζωής τους. Τι είδους υποστηρικτές φτιάχνουμε εδώ; Θα γίνουν, ή άγριοι, ή νευρωτικοί…» είπε χαρακτηριστικά στους αξιωματικούς. Έτσι, έδωσε εντολή στον Dr. Becker να σχεδιάσει τα λεγόμενα φορτηγά θαλάμους αερίων, στα οποία όμως θα πέθαιναν μόνο γυναικόπαιδα, επειδή μέλη των Einsatzgruppen δυσκολεύονταν ψυχολογικά να τα σκοτώσουν.

Οι μηχανές των φορτηγών εξέπεμπαν θανατηφόρα αέρια στις σφραγισμένες καρότσες και τα θύματα είχαν έναν αργό και φριχτό θάνατο.

Το 1943 η δράση τους σταμάτησε, καθώς προτιμήθηκαν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και κατασκευάστηκαν οι γνωστοί θάλαμοι αερίων.

Αρκετοί από τους εκτελεστές τρελάθηκαν, αυτοκτόνησαν ή λιποτάκτησαν.

Το “φαράγγι του θανάτου”

Η μελανότερη σελίδα των Einsatzgruppen ίσως γράφτηκε το 1941 στο Κίεβο, στο φαράγγι του Babi Yar.

Σύμφωνα με αναφορές, σε διάστημα δύο ημερών, τμήμα των Einsatzgruppe C, αποτελούμενο απο 500 άνδρες, ξεκλήρισε 33.771 εβραίους.

Στο πογκρόμ έλαβαν μέρος επίσης και 205 Λιθουανοί, που βοήθησαν τους δολοφόνους.

Ανατριχιαστικό επίσης είναι το γεγονός, ότι ο επικεφαλής αξιωματικός Paul Blobel, από την μονάδα Sonderkommando 4a, παρασημοφορήθηκε για την πράξη του από το Γ Ράιχ με τον Σιδηρούν Σταυρό.

Μικρότερες σε αριθμό μαζικές δολοφονίες καταγράφηκαν σε πόλεις και χωριά της Λιθουανίας, της Λετονίας, της Εσθονίας, στο Λένινγκραντ και το Μινσκ.

Όταν οι Αμερικάνοι κατέλαβαν το Βερολίνο και ανακάλυψαν τα αρχεία και τις αναφορές για τη δράση των Einsatzgruppe, στοιχειοθέτησαν κατηγορίες για τα περισσότερα μέλη των Ταγμάτων Θανάτου.

Συνολικά δικάστηκαν 24 ηγετικά στελέχη.

Όλοι δήλωσαν αθώοι, αν και υπήρχαν αδιάσειστα στοιχεία και έγγραφα με δικές τους πληροφορίες για το πως περικύκλωναν και εξόντωναν μαζικά τα θύματά τους, ή πως τα πυροβολούσαν, όπως συνήθιζαν, στο σβέρκο.

Διαβάστε επίσης στη “ΜτΧ”: Ο άνθρωπος – φάντασμα του Γ’ Ράιχ. Μάρτιν Μπόρμαν, η «σκιά» του Χίτλερ που πήρε «παράσημο αίματος» επειδή δολοφόνησε ένα δάσκαλο. Ήταν ο εκτελεστής της διαθήκης του Χίτλερ…αν δεν εξαφανιζόταν…