“Εδώ Πολυτεχνείο”, η ταινία ντοκουμέντο του Δημήτρη Μακρή για την εξέγερση του Πολυτεχνείου που γυρίστηκε στην Ιταλία με υλικό που έφυγε κρυφά από την Αθήνα. Την αφήγηση έκανε ο Αλέκος Παναγούλης

Μαζί με τον Δημοσθένη Δεφαράνα και τον Nicola Crocetti (στους τίτλους της ταινίας υπογράφει σαν Νίκος Σταυρόπουλος καθώς είναι ελληνοιταλός) έγραψαν το σενάριο και ξεκίνησαν άμεσα γυρίσματα, ώστε να πληροφορηθούν οι Ευρωπαίοι τον αγώνα των φοιτητών κατά της δικτατορίας και να ευαισθητοποιήσει την κοινή γνώμη. Όπως είχε πει, δεν ήταν κινηματογραφική ιδέα, αλλά χρέος του απέναντι στον αγώνα τον φοιτητών.

Η ταινία ήταν ιδιαίτερα ρεαλιστική, αν και γυρίστηκε μακρυά από το χώρο του Πολυτεχνείου. Οι περισσότερες σκηνές κινηματογραφήθηκαν στο Μιλάνο. Όπως ανέφερε ο ίδιος ο δημιουργός στη “Μηχανή του Χρόνου”,  χρησιμοποίησε την τεχνική front projection, που εφάρμοσε ο Κιούμπρικ στην Οδύσσεια.

Αυτό που τον δυσκόλεψε ήταν να βρει το υλικό που γυρίστηκε στο Πολυτεχνείο. Χρησιμοποίησε φωτογραφίες και κινηματογραφικό υλικό από την Αθήνα που είχαν τραβήξει κρυφά Έλληνες και ξένοι φωτορεπόρτερ. Στις δραματοποιημένες σκηνές τα κεντρικά πρόσωπα ήταν οι  ηθοποιοί Ντανιέλα Μορέτι, Ενρίκο Φρικένι και Εμίλιο ντελε Πιάνε, στους οποίους έμαθε μερικές φράσεις στα ελληνικά.

Στο πλευρό του ήταν αρκετοί Ιταλοί από τα ιταλικά Συνδικάτα και Έλληνες φοιτητές του Μιλάνου.

Όπως ανέφερε, τα γυρίσματα διήρκεσαν αρκετά, καθώς ήταν όλο το “συνεργείο” μόνος του με μια 16αρα κινηματογραφική μηχανή.

Ενώ στην αρχή οι βοηθοί μπορεί να έφταναν τους 70, ελάχιστοι είχαν παραμείνει στα γυρίσματα μέχρι το τέλος.

Την αφήγηση για την ιταλική εκδοχή έκανε ο γερουσιαστής Ουμπέρτο Τερρατσίνι ενώ στην ελληνική εκδοχή της ταινίας ο Αλέξανδρος Παναγούλης.

Τα πλάνα ντύθηκαν με τη μουσική του Θεοδωράκη και η ταινία παίχτηκε για πρώτη φορά στο Κρατικό Πανεπιστήμιο του Μιλάνου και η 2η στη Palacina Liberty του Dario Fo (Λαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο του Μιλάνου).

Την επόμενη χρονιά, το 1974, η ταινία παρουσιάστηκε την πρώτη ημέρα του Φεστιβάλ της Βενετίας. Μάλιστα παιζόταν τιμητικά μόνο αυτή για μια ολόκληρη ημέρα, καθώς το φεστιβάλ εκείνη τη χρονιά, ήταν αφιερωμένο στον Αντιφασιστικό Αγώνα.