“Εδώ κείται ο Παγκόσμιος Πρωταθλητής Ποδηλασίας, που δυσκολεύτηκε πολύ στη ζωή του”. Η μετά θάνατον αναγνώριση του Μάρσαλ Τέιλορ, του παγκόσμιου πρωταθλητή στην ποδηλασία που χλευάστηκε και βίωσε τον ρατσισμό

Στα τέλη του 20^ου αιώνα, η ποδηλασία θεωρούνταν το πιο δημοφιλές άθλημα σε Αμερική και Ευρώπη. Δεκάδες εκατοντάδες θεατών γέμιζαν τις αρένες για να παρακολουθήσουν τους αγώνες.

Εκείνη την περίοδο, έκανε την εμφάνισή του ένας από τους μεγαλύτερους αθλητές, ο Μάρσαλ Τέιλορ (Marshall Taylor). Ο  έγχρωμος άνδρας που έγινε γνωστός ως «μαύρος κυκλώνας», ήταν  ακόμη έφηβος όταν ασχολήθηκε επαγγελματικά με την ποδηλασία και κέρδισε αγώνες σε παγκόσμια πρωταθλήματα, σπάζοντας όλα τα ρεκόρ.

Δεν ήταν το νεαρό της ηλικίας του, που έκανε το κοινό να παραληρεί όταν τον έβλεπε να βάζει το πόδι στο πετάλι. Ο Τέιλορ κατάφερε να γίνει παγκόσμιος πρωταθλητής, ξεπερνώντας τον ρατσισμό που αντιμετώπισε από τους συναδέλφους του. Παρά τον χλευασμό και τα γιουχαΐσματα, αγωνίστηκε ανάμεσα σε λευκούς αθλητές στις Ηνωμένες Πολιτείες. Δεν ήταν λίγες οι φορές που έπαιρνε τα μέτρα του και απομακρυνόταν από τους άλλους ποδηλάτες, προκειμένου να αποφύγει τα χτυπήματα και τις σπρωξιές την ώρα της επιτάχυνσης, κατά τη διάρκεια του αγώνα.

Τα πρώτα χρόνια

 Ο Τέιλορ γεννήθηκε στην Ινδιανάπολη το 1878 και πέρασε φτωχικά παιδικά χρόνια. Ήταν το 8^ο παιδί της οικογένειας. Ο μικρός Τέιλορ ακολουθούσε τον πατέρα του στη δουλειά και τον βοηθούσε να περιποιείται τα άλογα του κτήματος στο οποίο ήταν επιστάτης. Εκεί γνωρίστηκε με το συνομήλικό του, Νταν Σάουθαρντ (Dan Southard), γιο του ιδιοκτήτη και έγιναν στενοί φίλοι.

Η υιοθεσία του Τέιλορ από την οικογένεια Σάουθαρντ

Σε ηλικία 8 ετών, ο Τέιλορ υιοθετήθηκε από τον πατέρα του Νταν, ο οποίος ήθελε να του δώσει μια ευκαιρία για καλύτερη ποιότητα ζωής, μακριά από τη μιζέρια και τη φτώχεια. Οι θετοί γονείς του έδωσαν τα πάντα και δεν τον ξεχώρισαν ποτέ από το βιολογικό τους παιδί. Του παρείχαν ιδιωτική εκπαίδευση, πνευματική καλλιέργεια, του έδωσαν  πολλή αγάπη, ενώ η θετή του μητέρα του έκανε δώρο ένα ποδήλατο.

Τα πράγματα όμως άλλαξαν. Όταν ο Τέιλορ έγινε 13 ετών, οι Σάουθαρντ μετακόμισαν στο Σικάγο. Η πραγματική του όμως μητέρα, δεν άντεχε στην ιδέα του αποχωρισμού από το παιδί της. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα ο νεαρός να τη λυπηθεί και να εγκαταλείψει τις ανέσεις και τη φροντίδα που του είχαν δώσει οι θετοί του γονείς.

«Παράτησα την ευτυχισμένη ζωή του ‘’εκατομμυριούχου’’ παιδιού και έγινα ένα φτωχόπαιδο μέσα σε λίγες βδομάδες», είχε γράψει χαρακτηριστικά ο Τέιλορ στην αυτοβιογραφία του.

Από εφημεριδοπώλης – αθλητής

Το μόνο που του είχε απομείνει ήταν το ποδήλατο. Για να βγάζει τα προς το ζην μοίραζε εφημερίδες. Τις φόρτωνε στο ποδήλατο και έκανε απεριόριστες διαδρομές χιλιομέτρων καθημερινά.

Στον ελεύθερο του χρόνο, άρχισε να προπονείται στην ποδηλασία και να μαθαίνει διάφορα κόλπα και τρικ.

Μια μέρα, τράβηξε την προσοχή ενός υπαλλήλου, του καταστήματος με ποδήλατα «Hay & Smith Bicycle Shop». Από την πρώτη στιγμή, ο άνδρας αντιλήφθηκε το ταλέντο του Τέιλορ και τον προσέλαβε για να προσελκύει κόσμο στο μαγαζί με τα κόλπα του. Του δόθηκε και στολή, στην οποία αναγραφόταν το ψευδώνυμο του, που δεν ήταν άλλο από το «Major», που σήμαινε «Τρανός».

Ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού με τα ποδήλατα ο Τομ Χέι (Tom Hay) για να διαφημίσει περαιτέρω το κατάστημα, τον δήλωσε σε έναν αγώνα ποδηλασίας 10 χιλιομέτρων. Πράγμα πρωτόγνωρο για τον Τέιλορ.

«Ξέρω ότι δεν μπορείς να βγάλεις όλη την απόσταση. Κάνε ότι μπορείς. Αυτό αρκεί για να ευχαριστήσεις τα πλήθη που θα σε παρακολουθούν. Γύρνα πίσω όσο πιο πολύ κουρασμένος μπορείς», του είχε ψιθυρίσει ο Χέι στο αυτί λίγο πριν την έναρξη του αγώνα.

Ο Τέιλορ είχε πολύ άγχος. Όπως έχει γράψει ο ίδιος στην αυτοβιογραφία του, τα πόδια του έτρεμαν πάνω στα πετάλια και δεν πίστευε ποτέ ότι θα τερμάτιζε 6 δευτερόλεπτα πριν από τους υπόλοιπους. Δεν άντεξε την πίεση και λιποθύμησε. Όταν συνήλθε όμως η χαρά του ήταν απερίγραπτη. Στο στήθος του κρέμονταν το πρώτο του χρυσό μετάλλιο.

Από εκεί και ύστερα άρχισε να κατεβαίνει σε αγώνες, ενώ οι «New York Times» έγραφαν  διαρκώς για το ταλέντο του και τη σεμνότητα του.

Ο «δυναμίτης με τα δύο πόδια στο πετάλι»

Το 1890, ενώ εργαζόταν ακόμη στο κατάστημα με τα ποδήλατα, έκανε μαθήματα και προπονούνταν για τους αγώνες. Αν και του επιτράπηκε να λάβει μέρος σε αγώνες με λευκούς αθλητές, αρνήθηκε για να αποφύγει τα προβλήματα.

Τον Αύγουστο του 1896 όμως, ο μέντοράς του Λούις ‘’Μπέρντι’’ Μέργκερ (Luis ‘’Berdi’’ Berger) τον δήλωσε, χωρίς να του το πει, σε αγώνες στο «Capital City Cycling Club» στην Ινδιανάπολη. Επισήμως δεν θα μπορούσε να συναγωνιστεί με τους επαγγελματίες, ωστόσο ο χρόνος του θα χρονομετρούνταν κανονικά.

Ορισμένοι από τους ποδηλάτες του συμπεριφέρθηκαν φιλικά και δεν είχαν πρόβλημα να αγωνιστούν μαζί του σε δοκιμές. Ήρθε πρώτος με 8 δευτερόλεπτα διαφορά και οι θεατές παραληρούσαν στις εξέδρες και φώναζαν το όνομά του διαρκώς.

Σε ηλικία 17 ετών είχε κατορθώσει να σπάσει 2 φορές το παγκόσμιο ρεκόρ, όταν μέντοράς του ήταν ο επαγγελματίας αθλητής Ρέι Μακντόναλντ (Ray MacDonald). Είχε καταστεί πλέον σαφές ότι ο Τέιλορ ήταν όντως «Τρανός», όπως το παρατσούκλι του. Είχε χαρακτηριστεί από τα μέσα ενημέρωσης ως «ο δυναμίτης με τα δύο πόδια στο πετάλι» και «μαύρος κυκλώνας».

Όταν ο Τέιλορ έφτασε στην ηλικία των 20, έγινε επαγγελματίας με 7 συνεχόμενα ρεκόρ. Τερμάτισε 1^ος στους 29 από τους 49 αγώνες που έλαβε μέρος, ενώ το 1899 του απονεμήθηκε το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδηλασίας.

Ο «Τρανός» Τέιλορ ήταν ο δεύτερος έγχρωμος άνδρας που έγινε παγκόσμιος πρωταθλητής, μετά τον Καναδέζο αρσιβαρίστα Τζόρτζ «Little Chocolate» Ντίξον (George Dixon), ο οποίος είχε κερδίσει τον τίτλο μια δεκαετία πριν. 

Ο ρατσισμός, ο χλευασμός και οι επιθέσεις

Η νίκη του Τέιλορ ήταν γεγονός. Η φήμη του εξαπλώθηκε, αλλά αποκλείστηκε από αγώνες στη Νότια Αμερική. Ακόμη και σε περιπτώσεις που του επιτρέπονταν να λάβει μέρος σε πρωταθλήματα με λευκούς αθλητές, εκείνοι έδειχναν την  αποστροφή τους. Δεν ήθελαν καμία απολύτως συνεργασία, ενώ δεν ήταν και λίγες οι φορές που τον γρονθοκοπούσαν. Του πετούσαν πάγο για να τον ντροπιάσουν.

Στο τέλος ενός αγώνα στη Μασαχουσέτη, ο ποδηλάτης Μπάκερ (W. E. Backer) θύμωσε τόσο πολύ που τερμάτισε 2^ος, πίσω από τον Τέιλορ, που του επιτέθηκε. Τον τράβηξε πίσω και τον έσερνε στο έδαφος. «Ο Μπάκερ έδειξε μεγάλη αναισθησία, με το να το σέρνει με αυτόν τον τρόπο. Η αστυνομία ήταν υποχρεωμένη να επέμβει», έγραφε η εφημερίδα «New York Times» την επόμενη μέρα.

Ο Τέιλορ, όπως ήταν αναμενόμενο, έχασε τις αισθήσεις του και συνήλθε μετά από 20 λεπτά. Οι θεατές εξαγριώθηκαν με τον Μπάκερ. Τον απειλούσαν και του φώναζαν: «Να πληρώσεις 50 δολάρια για την επίθεση που έκανες στον Τέιλορ!».

Ήταν πλέον ξεκάθαρο, ότι θα ήταν καλύτερο για τον Τέιλορ να αγωνιστεί στην Ευρώπη, όπου ένας έγχρωμος αθλητής θα μπορούσε να ανέβει στο ποδήλατό του και να αγωνιστεί χωρίς φόβο για άσκηση βίας. Ο ίδιος όμως δεν δεχόταν με τίποτα να αφήσει τις ΗΠΑ. Δεν ήθελε να ακούσει λέξη για αυτό το θέμα.

Ο «γρηγορότερος ποδηλάτης του κόσμου»

Το 1902 κατέβηκε στο «European Tour» με το ζόρι και τερμάτισε πρώτος στους περισσότερους από τους αγώνες. Τότε απέκτησε και τη φήμη του «γρηγορότερου ποδηλάτη στον κόσμο». Ο Τέιλορ συνέχισε τον πρωταθλητισμό για την υπόλοιπη δεκαετία και οι χρηματικές του απολαβές ήταν πολύ μεγάλες. Αποσπούσε 30 χιλιάδες δολάρια τον χρόνο, με αποτέλεσμα να γίνει ένας από τους πλουσιότερους αθλητές στην εποχή του, μαύρος ή λευκός.

Η αρχή της κατάρρευσης, ο θάνατος και η παραμονή της σορού του Τέιλορ στα αζήτητα.

Όταν τα μηχανάκια κυκλοφόρησαν στην αγορά το 1910, το ενδιαφέρον για τη ποδηλασία εξανεμίστηκε. Παράλληλα, ο Τέιλορ άρχισε να έχει προβλήματα με τα πόδια του και αναγκάστηκε να αποσυρθεί σε ηλικία 32 ετών. Ασχολούνταν πλέον με τις επενδύσεις, αλλά δεν ήξερε να διαχειρίζεται σωστά τα χρήματά του.

Το κραχ του 1929, τον κατέστρεψε. Έχασε όλη του την περιουσία. Αυτό το γεγονός τον διέλυσε ψυχολογικά. Χώρισε με τη σύζυγό του Ντέιζι Μόρρις (Daizy Morris) και αρρώστησε.

Μετά από 6 χρόνια συγγραφής, ολοκλήρωσε και εξέδωσε την αυτοβιογραφία του, που έφερε τίτλο «The Fastest Bicycle Rider in the World». Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, τα πέρασε πουλώντας τα βιβλία του, από πόρτα σε πόρτα στο Σικάγο.

Ο Μάρσαλ Τέιλορ πέθανε σε ηλικία 53 ετών, το 1932. Το σώμα του παρέμεινε στα αζήτητα στο νεκροτομείο και η ταφή του έγινε από το νεκροταφείο «Mount Glenwood» στο Σικάγο.

Όταν ορισμένοι από τους συναγωνιστές του και μέλη του «Olde Tymers Athletic Club of the South Wabash Avenue YMCA» έμαθαν την τοποθεσία που ήταν θαμμένος,  έπεισαν το Φράνκ Σουίν (Frank Schwinn), ιδιοκτήτη του «Schwinn Bicycle Company» να πληρώσει τα έξοδα για να μεταφερθούν τα οστά του Τέιλορ σε ένα πιο ταιριαστό για εκείνον μέρος. Έτσι και έγινε.

Πραγματοποιήθηκε η εκταφή και μεταφέρθηκε στο νεκροταφείο «Memorial Garden of the Good Sheperd.

Στο μνημείο του υπάρχει μέχρι και σήμερα μια στήλη η οποία γράφει:

«Εδώ κείται ο Παγκόσμιος Πρωταθλητής Ποδηλασίας, που δυσκολεύτηκε πολύ στη ζωή του. Χωρίς μίσος στην καρδιά, ένας άνθρωπος ειλικρινής, θαρραλέος και θεοσεβούμενος. Καθαρός αθλητής. Ένα διαμάντι για τη φυλή του, που έδωσε τα πάντα. Έφυγε, αλλά δεν θα ξεχαστεί ποτέ».

Διαβάστε στη “ΜτΧ”: Φλόρενς Γκρίφιθ-Τζόινερ. Η ταχύτερη γυναίκα όλων των εποχών με τα τεράστια νύχια και τα ακατάρριπτα ρεκόρ. Οι δραματικές αλλαγές στο σώμα της, η ξαφνική απόσυρση και ο μυστηριώδης θάνατος στον ύπνο της