«Έχασα την ψυχή μου». Οι συγκλονιστικές μαρτυρίες από δύο επιζήσασες των Τεμπών

H Ευδοκία και η Εύη είναι δυο από τις επιζήσασες του τραγικού δυστυχήματος στα Τέμπη όπου έχασαν τη ζωή τους 57 άνθρωποι

Η Ευδοκία Τσαγκλή, που επέζησε από το σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη, μίλησε το πρωί της Παρασκευής 28 Φεβρουαρίου για την τραγωδία που κόστισε τη ζωή σε 57 ανθρώπους.

«Όλες αυτές οι ημέρες είναι δύσκολες και έχουν βάρος. Είναι πραγματικά σαν να πολεμάμε, σαν μαραθώνιος όσο πλησιάζει και η ημέρα ειδικά. Είναι ημέρες τιμής, μέρες αγώνα

«Σίγουρα είναι μεγάλη ημέρα με τις διαδηλώσεις. Όταν η αδικία γίνεται νόμος, η διαδήλωση είναι καθήκον κυρίως για το μέλλον της χώρας. Τέτοια θρασυδειλία πια… Θα γινόταν ποτέ αυτό σε κάποια ιδιωτική εταιρεία; Θα τολμούσε κάποιος να έλεγε ότι έγινε μια σειρά από απανωτά λάθη;»

«Ο εφιάλτης είναι τις πρωινές ώρες»

«Έχω ακούσει ακόμη, ότι δεν ήμουν μέσα στο τρένο. Αυτό που θα πω είναι ότι δεν θα μιλήσω για την ποιότητα του ύπνου μου, ο εφιάλτης είναι τις πρωινές ώρες. Δεν είχα ποτέ καμία βοήθεια, έναν χρόνο μετά το συμβάν πήρα ένα email από το ψυχιατρείο που νοσηλεύτηκα ότι όλα είναι καλά. Ξέρετε τί είναι να το περάσεις όλο αυτό; Ήμουν έτοιμη να πηδήξω από το παράθυρο κάποια στιγμή», αποκάλυψε στη συνέχεια.

«Δεν είμαι άνθρωπος με ενοχές, τύψεις. Έλεγες πώς είναι δυνατόν. Επέζησα από ένα βαγόνι το οποίο κάηκε ολοσχερώς. Εγώ είχα ένα εργαλείο, τα social mediamtx και ήξερα πώς να το χειριστώ σωστά. Δεν γιατρεύεσαι, όσο χρόνο θα έπαιρνες τελικά πολλαπλασιάζεται. Όλοι γύριζαν από διακοπές, όλοι γελούσαν. Ήταν γεμάτο το τρένο. Σε ελληνικό τρένο…. είδατε πώς μας κάνατε; Να φοβόμαστε να μπούμε σε τρένο. Δεν ξεχνούμε, δεν υποχωρούμε», υπογράμμισε η Ευδοκία Τσαγκλή.

Η Εύη Τσαπάρη ήταν στο τρίτο βαγόνι του μοιραίου τρένου

«Ονομάζομαι Εύη Τσαπάρη και βρισκόμουν στο τρίτο βαγόνι (τέταρτο κατά σειρά) της αμαξοστοιχίας, ταξιδεύοντας μαζί με τον Νίκο, συνάδελφο και φίλο μου. Ξαφνικά, ένιωσα δύο έντονα φρεναρίσματα και ένα μικρότερο. Πριν προλάβω να καταλάβω τι συνέβαινε, το βαγόνι τραντάχτηκε πάρα πολύ, βγήκε από τις ράγες και σύρθηκε για κάποιο χρονικό διάστημα. Τα τζάμια έσπασαν, τα φώτα έσβησαν και γύρω μου ακούγονταν ουρλιαχτά και άνθρωποι που καλούσαν σε βοήθεια.

Βρέθηκα στο δάπεδο του βαγονιού, με το χέρι μου εγκλωβισμένο στην μπροστινή θέση. Αφού βεβαιώθηκα ότι ο Νίκος ήταν καλά και προσπαθήσαμε να σηκωθούμε, συνειδητοποίησα ότι δεν μπορούσα να απελευθερώσω το χέρι μου. Του φώναζα να με βοηθήσει και, έπειτα από δύο-τρεις προσπάθειες να μετακινήσει τα καθίσματα, κατάφερε να με απεγκλωβίσει.

Εκείνος πήδηξε πρώτος από το σπασμένο παράθυρο. Στη συνέχεια, μου φώναζε να πηδήξω κι εγώ, καθώς υπήρχε κίνδυνος για νέα έκρηξη. Φοβόμουν το ύψος, αλλά πήρα την απόφαση να πηδήξω. Όταν έπεσα, με έπιασε για να μην χτυπήσω και με βοήθησε να ανεβούμε πάλι στις ράγες, ώστε να απομακρυνθούμε από τη φωτιά. Προχωρήσαμε κάτω από τα βαγόνια της εμπορικής αμαξοστοιχίας, χωρίς να έχουμε ακόμα συνειδητοποιήσει ότι είχαμε συγκρουστεί με άλλο τρένο. Βγήκαμε στις ράγες μαζί με άλλους επιβάτες.

Τότε, ένιωσα την πλάτη μου μουσκεμένη. Όταν έβαλα το χέρι μου να δω αν είχα πέσει σε νερά ή κάποιο άλλο υγρό, διαπίστωσα ότι ήταν γεμάτο αίματα. Όταν ρώτησα τον Νίκο γιατί αιμορραγούσα, μου είπε ότι ήταν μια απλή γρατσουνιά, αν και είχε δει ότι η αιμορραγία ήταν έντονη. Δεν ήθελε να πανικοβληθώ.

Πάνω στις ράγες, μια κοπέλα λιποθύμησε. Μια μητέρα έκλαιγε και φοβόταν για το παιδί της, που ήταν ανοσοκατεσταλμένο, ότι δεν θα τα καταφέρει. Προσπαθούσαμε να βρούμε τρόπο να φύγουμε από εκεί, καθώς δεν μπορούσαμε να αναπνεύσουμε από τους καπνούς, ενώ τα μάτια, η μύτη και ο λαιμός μας έκαιγαν από τις αναθυμιάσεις.

Όταν έφτασαν οι πρώτες βοήθειες, μας ανέβασαν στον δρόμο. Εκεί, πήγα στο ασθενοφόρο για να δουν την πληγή μου. Από τα λόγια του τραυματιοφορέα, που μου είπε ότι «έχω σφαχτεί», κατάλαβα ότι δεν ήταν απλή γρατσουνιά. Ωστόσο, δεν μου περιποιήθηκαν την πληγή, καθώς υπήρχαν άνθρωποι ακρωτηριασμένοι που χρειάζονταν άμεση βοήθεια.

Όταν επιβιβαστήκαμε στα λεωφορεία προς Θεσσαλονίκη, μάθαμε από άλλους επιβάτες, που έβλεπαν ειδήσεις στα κινητά τους, ότι είχε γίνει σύγκρουση και ότι υπήρχαν νεκροί.

Αφότου συνάντησα τους γονείς μου στον σιδηροδρομικό σταθμό της Θεσσαλονίκης, μεταβήκαμε στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ. Εκεί, ο γιατρός με ενημέρωσε ότι είχα θλαστικό τραύμα κοντά στον πνεύμονα, το οποίο είχε μολυνθεί λόγω της πολύωρης έκθεσής του στον αέρα. Μου έκαναν ράμματα και εισήχθην στο νοσοκομείο για τρεις ημέρες, ώστε να υποβληθώ σε θεραπεία με μάσκα οξυγόνου λόγω της εισπνοής καπνού, καθώς και σε ενδοφλέβια χορήγηση αντιβίωσης για τη μόλυνση.

Τώρα, δύο χρόνια μετά το δυστύχημα, τα κατάλοιπα που μου έχει αφήσει είναι ακραίες φοβίες. Φοβάμαι ότι κάτι κακό θα μου συμβεί όταν χρησιμοποιώ μέσα μαζικής μεταφοράς. Παθαίνω κρίσεις πανικού ακόμη και στο πιο ελαφρύ φρενάρισμα. Πάντα σκέφτομαι το χειρότερο σενάριο και αναζητώ τρόπους διαφυγής, αν συμβεί κάτι παρόμοιο. 

(πηγή συνέντευξης Εύης Τσαπαρη: infokids)