Δολοφόνησε τη θετή του μητέρα, για να κληρονομήσει 12 στρέμματα. Το έγκλημα που συγκλόνισε την Ελλάδα

13-14 Νοεμβρίου 1965. Στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων κυριαρχούσε η είδηση της αποκάλυψης ενός αποτρόπαιου εγκλήματος που διαπράχθηκε στην Κατερίνη σχεδόν δύο μήνες νωρίτερα.

Θύμα ήταν μία 76χρονη χήρα και θύτης ο 29χρονος θετός γιος της, ράφτης στο επάγγελμα και πατέρας δύο μικρών παιδιών. Σε μία ερημική τοποθεσία, της επιτέθηκε και της επέφερε καίρια πλήγματα στο κεφάλι με μια πέτρα.

Η 76χρονη ήταν ημιθανής και ο θετός γιος, τη μετέφερε στον Αλιάκμονα, για να της δώσει τη χαριστική βολή. Την ξαναχτύπησε στο κεφάλι και την πέταξε στον ποταμό, για να πνιγεί. Όπως αποκαλύφθηκε, ο μητροκτόνος είχε τουλάχιστον ένα συνεργό στο φόνο: τη 32χρονη σύζυγο του.

Τα κίνητρά του ζευγαριού ήταν οικονομικά. Ο 29χρονος ασκούσε έντονες πιέσεις στη θετή του μητέρα, με στόχο να του μεταβιβάσει μία έκταση 12 στρεμμάτων, αλλά εκείνη δεν ικανοποιούσε την επιθυμία του. Αυτό το κομμάτι γης, αξίας 2 εκατομμυρίων δραχμών, το είχε κληρονομήσει η 76χρονη από τον σύζυγό της.

Βάσει διαθήκης, θα περνούσε ούτως ή άλλως στην κατοχή του 29χρονου, αλλά, όπως φάνηκε, ο τελευταίος δεν μπορούσε να περιμένει. Στο μυαλό του είχε ωριμάσει η ιδέα να σκοτώσει τη γυναίκα που τον υιοθέτησε, όταν ήταν τεσσάρων μηνών.

Μετά από τριήμερη ανάκριση, “έσπασε”. Μαζί με τη γυναίκα του, αναπαρέστησε το έγκλημά του με “εξοργιστική απάθεια“, σύμφωνα με τα δημοσιεύματα, που κατά κανόνα έβαζαν “πικάντικα” σχόλια στις περιγραφές.

Αργότερα ανακάλεσε και στο δικαστήριο διατεινόταν ότι η ομολογία του ήταν προϊόν σωματικού και ψυχολογικού βασανισμού.

Η υπόθεση των “μητροκτόνων της Εδέσσης“, όπως τους αποκάλεσε ο Τύπος της εποχής, συγκλόνισε όλη την Ελλάδα και καταγράφηκε ως ένα από τα πιο στυγερά εγκλήματα της δεκαετίας του ’60.

“Πρωτοφανούς αγριότητος έγκλημα, τας φρικιαστικάς λεπτομερείας του οποίου δύναται να συλλάβη η φαντασία μόνον ενός Χίτσκοκ“, διαβάζουμε στις εφημερίδες.

Το “θέατρο”

Το απόγευμα της 22ας Σεπτεμβρίου 1965, η 76χρονη πήγε σε συνοικισμό της Κατερίνης, για να επισκεφθεί μία συγγενή της. Ο 29χρονος την παρακολουθούσε και περίμενε να βγει από το σπίτι, για να θέσει σε εφαρμογή το σχέδιο της εξόντωσής της.

Η σορός της 76χρονης ξεβράστηκε στις εκβολές του Αλιάκμονα και θάφτηκε ως αγνώστων στοιχείων. Οι ιατροδικαστές αποφάνθηκαν ότι ήταν ακόμη ζωντανή, όταν ο θετός γιος της την πέταξε στα νερά του Αλιάκμονα, διότι βρέθηκε νερό στους πνεύμονές της.

Εντωμεταξύ, ο 29χρονος ράφτης προσποιείτο τον ανήξερο. Είχε πάει στην Αστυνομία, για να δηλώσει “εξαφάνιση”, αναζητούσε το θύμα του σε σπίτια συγγενών και γνωστών και έστειλε φωτογραφία της στον Τύπο. Ακόμη και σε μέντιουμ απευθύνθηκε, όπως ισχυρίστηκε αργότερα στη δίκη του.

Η συμπεριφορά του θεωρήθηκε περίεργη και οι υπόνοιες ορισμένων γειτόνων για προστριβές που είχε με την 76χρονη για την περιουσία, οδήγησαν στη σύλληψή του.

Οι γείτονες κι οι γνωστοί του 29χρονου χαρακτήρισαν το φονικό “αδικαιολόγητο” και το δράστη ένα άτομο “νευρικό” και “αντικοινωνικό“. Η 76χρονη ήταν μια συμπαθητική νοικοκυρά που είχε γεννήσει παιδιά, αλλά είχε την ατυχία να τα δει να πεθαίνουν πρόωρα. Η υιοθεσία εκείνη την εποχή ήταν δύσκολη υπόθεση, ακόμη και για κοινωνικούς λόγους αλλά τα κατάφερε.

Το θρίλερ της ανάκρισης

Δύο ήταν τα ερωτήματα που απασχόλησαν έντονα τις αρχές: με ποιον τρόπο μετέφερε ο δράστης το θύμα του μέχρι τον Αλιάκμονα και πόσοι ήταν οι συνεργοί του.

Αρχικά, ο 29χρονος υποστήριζε ότι κουβάλησε μόνος του την ημιθανή μητέρα του για μερικά χιλιόμετρα και την επιβίβασε σε τρένο, λέγοντας στους επιβάτες ότι η γυναίκα ήταν βαριά άρρωστη και τη μετέφερε, για να την εξετάσει γιατρός.

Ορισμένοι σιδηροδρομικοί που εξετάστηκαν, δεν ήταν σε θέση να θυμηθούν, μετά από τόσες ημέρες, αν όντως ο 29χρονος επιβιβάστηκε στην αμαξοστοιχία.

Σε άλλη του κατάθεση, ο μητροκτόνος άφηνε να εννοηθεί ότι μετέφερε την 76χρονη στον Αλιάκμονα με αυτοκίνητο, παρότι ο ίδιος δεν διέθετε δίπλωμα οδήγησης. Αρνιόταν πεισματικά ότι είχε συνεργό.

Ωστόσο, οι ανακριτικές αρχές και οι γιατροί ήταν κατηγορηματικοί: ήταν αδύνατον να μεταφέρει ολομόναχος μία ημιλιπόθυμη γυναίκα μέχρι το ποτάμι, οποιοδήποτε κι αν ήταν το μεταφορικό μέσο.

Αφότου ενέπλεξε έναν αθώο ταχυδρομικό υπάλληλο, ο 29χρονος αναγκάστηκε να παραδεχθεί ότι τέλεσε το έγκλημα με τη βοήθεια της συζύγου του. Η τελευταία συνελήφθη, ομολόγησε και οδηγήθηκε στον Αλιάκμονα για την αναπαράσταση του εγκλήματος. Πλήθος κόσμου συγκεντρώθηκε στην περιοχή και τα μέτρα ασφαλείας ήταν δρακόντεια.

Όπως και ο άνδρας της, έτσι και η 32χρονη συνεργός προσπάθησε να αποπροσανατολίσει τις αρχές από τη διαλεύκανση του εγκλήματος, φτάνοντας στο σημείο να ανακαλεί όσα έλεγε:

Αστυνομικός: Πώς την πήγατε τη γριά στον ποταμό;

32χρονη: Με τρένο.

Αστυνομικός: Ο άνδρας σου λέει πως την πήγατε μ’ αυτοκίνητο;

32χρονη: Έτσι, λέει; Ε, τότε εγώ δεν ξέρω τίποτα.

Αστυνομικός: Γιατί;

32χρονη: Γιατί δεν ήμουν στο έγκλημα. Μόνος του τό’ κανε.

Οι υποψίες για τρίτο άτομο και η αναίρεση των ομολογιών

Οι αρχές ήταν πεπεισμένες ότι υπήρχε και δεύτερος συνεργός στη μητροκτονία, τον οποίο συγκάλυπτε ο 29χρονος. Προσήχθησαν τα δύο αδέρφια του, αλλά αφέθηκαν ελεύθερα, επειδή δεν προέκυψαν χειροπιαστά ενοχοποιητικά στοιχεία.

Στον ανακριτή, ο 29χρονος αναίρεσε την ομολογία του, ισχυριζόμενος ότι πιέστηκε και ξυλοκοπήθηκε από τους αστυνομικούς. “Είμαστε αθώοι. Έφαγα ξύλο και είπα όσα είπα“, ανέφερε μετά στους δημοσιογράφους.

Από τη μεριά της, η σύζυγός του υποστήριζε πως ομολόγησε την εμπλοκή της στο σχέδιο της δολοφονίας “από φόβο“:

“Όταν μ’ έπιασαν, δεν ήξερα τίποτα. Με πήγαν στην αστυνομία κι εκεί είδα τον άνδρα μου σε κακό χάλι. “Βάλε μια υπογραφή και θα πας στο σπίτι σου”, μου είπαν […] Δεν υπήρχε κανένας λόγος να σκοτώσουμε την πεθερά μου. Είχαμε βέβαια οικονομικές στενοχώριες, αλλά όχι σε τέτοιο σημείο“.

Η δίκη και η “πεπλανημένη” απόφαση των ενόρκων

Η πολύκροτη υπόθεση των “μητροκτόνων της Κατερίνης” εκδικάστηκε το Μάιο του 1966, στο Κακουργιοδικείο Θεσσαλονίκης. Η αίθουσα του δικαστηρίου ήταν ασφυκτικά γεμάτη και το ενδιαφέρον του Τύπου μεγάλο.

Δύο συγγενείς του θύματος απέκλεισαν οποιοδήποτε άλλο ενδεχόμενο πέρα από τη δολοφονία με οικονομικό κίνητρο. “Όχι, όχι, δεν την σκοτώσαμε“, διατράνωναν οι δύο κατηγορούμενοι, ενώ ο βοηθός του 29χρονου στο ραφείο κατέθεσε ότι ο τελευταίος “δεν φαινόταν στενοχωρημένος τον καιρό που έλεγε ότι είχε χάσει τη θετή μητέρα του“.

Οι ένορκοι ρώτησαν τον κατηγορούμενο γιατί, ενώ αναζητούσε τη μητέρα του, δεν ενδιαφέρθηκε να δει τη σορό της γυναίκας που εντοπίστηκε στον Αλιάκμονα. Η απάντησή του ήταν: “Εκεί που βρέθηκε το πτώμα είναι άλλος νομός και σκέφτηκα ότι καμία δουλειά δεν είχε εκεί η μητέρα μου“.

Ο πρόεδρος του δικαστηρίου φανέρωσε τα ψέματα του μητροκτόνου, διαβάζοντας όλα όσα είχε αναφέρει προανακριτικά. Στην ερώτησή του για το τι συμφέρον είχε η Χωροφυλακή να τον βασανίσει και να ομολογήσει κάτι που δεν έκανε, ο 29χρονος απάντησε: “Για να κλείσει την υπόθεση“.

Ο εισαγγελέας χαρακτήρισε τον ισχυρισμό τους περί βασανισμού “ελεεινή και τρισάθλια συκοφαντία“, ισχυρίστηκε ότι ο 29χρονος ράφτης ήταν ο μόνος που είχε συμφέρον να σκοτώσει την 76χρονη και ζήτησε να κριθεί αυστηρά από τους ενόρκους.

“Όταν του είπαν πως βρέθηκε το πτώμα στον Αλιάκμονα, έπρεπε να πάει εκεί να ιδή […] Εν ανάγκη να την ξεθάψει, να της κάνει τρισάγιο. Η έλλειψις αυτή και μόνον του ενδιαφέροντος φτάνει για να καλύψει όλα τα άλλα στοιχεία.

Δεν ζητεί εκδίκησιν εκ του τάφου της η δολοφονηθείσα αλλά δικαιοσύνην“, ανέφερε ο εισαγγελέας και το μόνο ελαφρυντικό που ζήτησε να αναγνωριστεί ήταν ο πρότερος έντιμος βίος στην 32χρονη.

Παρά τα όσα έγιναν γνωστά κατά τη διάρκεια της δίκης, οι ένορκοι έκριναν τον 29χρονο δολοφόνο ως ένοχο για πρόκληση θανατηφόρων τραυμάτων κι όχι για ανθρωποκτονία από πρόθεση, όπως ήταν το κατηγορητήριο.

Του επέβαλαν ποινή κάθειρξης έξι ετών και τριετή στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων. Η σύζυγός του αθωώθηκε ομόφωνα. Ο εισαγγελέας ζήτησε να κηρυχθεί η ετυμηγορία πεπλανημένη, όμως το δικαστήριο των συνέδρων απέρριψε την πρότασή του.