Δημήτρης Παπαϊωάννου. Μαθήτευσε στον Τσαρούχη, έφυγε από το σπίτι του για να γίνει ζωγράφος, έγινε σκιτσογράφος και καταξιώθηκε παγκοσμίως ως χορογράφος και σκηνοθέτης

Σκηνοθέτης, χορευτής, χορογράφος, ζωγράφος και σκηνογράφος. Αυτές είναι οι ιδιότητες του Δημήτρη Παπαϊωάννου που το όνομά του έγινε γνωστό όταν σκηνοθέτησε την τελετή έναρξη των Ολυμπιακών αγώνων στην Αθήνα το 2004 και δέχτηκε συγχαρητήρια από όλον τον κόσμο. Ο ξένος Τύπος έγραφε ότι ήταν η πιο όμορφη τελετή έναρξης όλων των εποχών. Ιπτάμενες κατασκευές, κινούμενη σκηνή 370 μέτρων και άλλα εντυπωσιακά οπτικά εφέ μάγεψαν το κοινό.

“H λάμψη της τελετής έναρξης έσβησε τις αναμνήσεις των καθυστερήσεων στα ολυμπιακά έργα και κάθε σκέψη γύρω από τα σκάνδαλα των αναβολικών”, έγραφε το CNN.

“Συνδυάζοντας χάρη και θέαμα και κάνοντας το πολύπλοκο να μοιάζει απλό, η παραγωγή ήταν τόσο ευφάνταστη και άμεση, προσδίδοντας κύρος στην έννοια της τελετής έναρξης”, ανέφερε η Guardian.

Ο Παπαϊωάννου και η ομάδα του κατάφεραν να κάνουν τη διεθνή κοινότητα να μιλά για την Ελλάδα. Του απονεμήθηκε ο Χρυσός Σταυρός του Τάγματος της Τιμής από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνο Στεφανόπουλο για τη σκηνοθεσία των τελετών έναρξης και λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων. Όμως, δεν ήταν το μοναδικό του έργο που γνώρισε μεγάλη ανταπόκριση.

Από μικρός είχε δείξει ότι διαθέτει καλλιτεχνική φύση και ταλέντο στη ζωγραφική. Έβγαζε μικρά φωτοτυπημένα βιβλιαράκια με δικά του κόμικ. “Όπως ένα παιδί έπαιζε καλό ποδόσφαιρο, εγώ μπορούσα να ζωγραφίζω καλά. Αυτό με βοήθησε να έχω μια συγκεκριμένη ταυτότητα”, είχε πει σε συνέντευξη του.

Ο Παπαϊωάννου ζωγράφιζε ασταμάτητα. Το σχολείο διοργάνωσε ακόμη και έκθεση με τους πινακές του.

Σε ηλικία 16 ετών πήρε μερικά από τα έργα του και χτύπησε την πόρτα του ζωγράφου Γιάννη Τσαρούχη.

Ο Τσαρούχης του διέθεσε ένα τέταρτο για να τα δει και την επόμενη μέρα τον κάλεσε στο τηλέφωνο και του πρότεινε να γίνει μαθητής του.

“Ο Τσαρούχης μου αποκάλυψε ότι η ζωή μέσα στην τέχνη είναι δυνατή”, είπε.

Το νεοκλασικό του Τσαρούχη στο Μαρούσι έγινε το δεύτερο σπίτι του.

Σε ηλικία 17 ετών δημοσίευσε το πρώτο του σκίτσο στο περιοδικό Παραπέντε. Η δουλειά του λατρεύτηκε και έτσι σχέδια του έμπαιναν σε κάθε τεύχος του περιοδικού.

Μόλις τελείωσε το σχολείο, ο Παπαϊωάννου μπήκε πρώτος στη Σχολή Καλών Τεχνών. Η οικογένειά του δεν συμφωνούσε και έτσι έφυγε από το πατρικό του.

Σε αυτή τη δύσκολη περίοδο τον στήριξε ο Τσαρούχης για τον οποίο είπε ότι θα μπορούσε να τον βλέπει σαν δεύτερο πατέρα του.

Στη σχολή μαθήτευσε στον Δημήτρη Μυταρά και στη Ρένα Παπασπύρου. Σκίτσα του δημοσιεύτηκαν στα περιοδικά Βαβέλ, Playboy, Max, Ιστός και Πρόσωπα. Μια μέρα στην πλατεία Εξαρχείων, όπου καθόταν με φίλους προέκυψε η ιδέα για το φανζίν περιοδικό “Κοντροσόλ στο Χάος”, το οποίο δημιούργησε με πρωτοβουλία του σκηνοθέτη και σεναριογράφου, Αλέξη Μπίστικα.

“Με τρομάζει τόση ευκολία τόσο νωρίς. Εύχομαι επειδή έχει ταλέντο να συναντήσει στο μέλλον την απαραίτητη δυσκολία”, είχε πει ο Τσαρούχης για τον Παπαϊωάννου. Όμως, σύντομα κατάλαβε ότι η ζωγραφική δεν τον εξέφραζε απόλυτα. “Βρήκα έναν άλλον τόπο για να ζωγραφίσω, που είναι η σκηνή του θεάτρου” είπε. Μετέφερε τις ιδέες του για σκίτσα επί σκηνής.

Έτσι το 1982 άρχισε να παρακολουθεί μαθήματα σύγχρονου χορού στο στούντιο της Μαίρης Τσούτη.

Έναν χρόνο αργότερα, πήγε στη Νέα Υόρκη στο στούντιο του Έρικ Χόκινς και στο La Mamma Experimental Theatre Company. Στην Αμερική έμαθε τον γιαπωνέζικο εξπρεσιονιστικό χορό, Butoh, από τον οποίο επηρεάστηκε.

Δείτε το βίντεο έργα του Δημήτρη Παπαϊωάννου από το 1987 μέχρι το 2012 μέσα από το βίντεο της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση:

Το 1986 ίδρυσε μαζί με την Αγγελική Στελλάτου την Ομάδα Εδάφους, με την οποία είχε κάνει θεατρικό ντουέτο που έφτασε μέχρι την Μπιενάλε της Βαρκελώνης.

Η πρώτη τους μεγάλη επιτυχία ήταν τα “Τραγούδια στην Κατάληψη”. Μπήκαν παράνομα σε έναν εγκαταλελειμμένο χώρο και έστησαν μια παράσταση χωρίς χρήματα. Προς έκπληξή τους η παράστασή έκανε μεγάλη επιτυχία. Στήνονταν ουρές έξω από τον κατειλημμένο χώρο για να τους παρακολουθήσουν.

Με οικονομική χορηγία από ιδιωτικά και δημόσια ιδρύματα ο Παπαϊωάννου και η Αγγελική Στελλάτου συνέχισαν να μεγαλουργούν.

Η παράσταση που αποτέλεσε σταθμό στην καριέρα του ήταν η Μήδεια το 1993, για την οποία πήρε το κρατικό βραβείο χορού. Το ίδιο βραβείο πήρε αργότερα και για την παράσταση “Ανθρώπινη δίψα” το 1999 και για την τελευταία παράσταση της ομάδας εδάφους με τίτλο “Για πάντα”, το 2001. Στις αρχές της δεκαετίας του ΄90 είχε βραβευτεί και για τα σκίτσα του από την Μπιενάλε της Μασσαλίας.

Σκηνοθέτησε έργα για το Μέγαρο Μουσικής, αλλά και μουσικές παραστάσεις για την Άλκηστις Πρωτοψάλτη και την Χαρούλα Αλεξίου.

Το 2002 η η Πρόεδρος της Οργανωτικής Επιτροπής Ολυμπιακών Αγώνων, Γιάννα Αγγελοπούλου Δασκαλάκη του πρότεινε να αναλάβει την οργάνωση των τελετών έναρξης και λήψης. Αποδείχθηκε η πλέον κατάλληλη επιλογή. Το 2019 είναι υποψήφιος για το βρετανικό θεατρικό βραβείο Λόρενς Ολίβιε, μια διοργάνωση που ξεκίνησε το 1976 για τη χορογραφία του “The Great Tamer”, που σημαίνει “ο Μεγάλος Δαμαστής”.

Δείτε το τρέιλερ του “The Great Tamer”:

Πηγή αρχικής εικόνας: Youtube

Διαβάστε επίσης στη ΜτΧ: Ο Νουρέγιεφ γεννήθηκε σε τρένο και παράτησε το σχολείο για να ασχοληθεί με τον χορό. Ζήτησε πολιτικό άσυλο στη Γαλλία γιατί τον κυνηγούσε η KGB. Το άδοξο τέλος σε ηλικία 54 ετών