Διχάζει η έγκριση ευθανασίας σε 29χρονη Ολλανδή λόγω ψυχικής ασθένειας. «Νιώθω ανακούφιση»

Μια 29χρονη Ολλανδή, στην οποία έγινε δεκτό το αίτημά της για ευθανασία λόγω ψυχικής οδύνης , αναμένεται να δώσει τέλος στη ζωή της τις επόμενες εβδομάδες, πυροδοτώντας μια συζήτηση σε όλη την Ευρώπη για το θέμα.

Η Zoraya ter Beek έλαβε την τελική έγκριση την περασμένη εβδομάδα για υποβοηθούμενο θάνατο μετά από τριάμισι χρόνια βάσει νόμου που ψηφίστηκε στην Ολλανδία το 2002.

Η περίπτωσή της προκάλεσε διαμάχη, καθώς η υποβοηθούμενη θανάτωση για άτομα με ψυχιατρικές ασθένειες στην Ολλανδία παραμένει ασυνήθιστη, αν και ο αριθμός τους αυξάνεται. Το 2010, υπήρχαν δύο περιπτώσεις που αφορούσαν ψυχιατρικά πάθη- το 2023, υπήρχαν 138: το 1,5% των 9.068 θανάτων από ευθανασία.

Dutch woman, 29, granted permission for euthanasia on mental health grounds despite being physically healthy dismisses criticism of her decision as 'insulting' and says she will die in the next few weeks https://t.co/j7vSzK9kux pic.twitter.com/mSYBDYX23n

— Daily Mail Online (@MailOnline) May 16, 2024

Ένα άρθρο για την περίπτωσή της, που δημοσιεύθηκε τον Απρίλιο, αναδείχθηκε από διεθνή μέσα ενημέρωσης, προκαλώντας κατακραυγή που προκάλεσε τεράστια αγωνία στην Ter Beek, επισημαίνεται.

Είπε ότι ήταν κατανοητό ότι περιπτώσεις όπως η δική της και το ευρύτερο ζήτημα του κατά πόσον η υποβοηθούμενη θανάτωση πρέπει να είναι νόμιμη, ήταν αμφιλεγόμενες. «Οι άνθρωποι πιστεύουν ότι όταν είσαι ψυχικά άρρωστος, δεν μπορείς να σκεφτείς καθαρά, πράγμα που είναι προσβλητικό», δήλωσε στον Guardian. «Καταλαβαίνω τους φόβους που έχουν ορισμένα άτομα με αναπηρία σχετικά με την υποβοηθούμενη θανάτωση και τις ανησυχίες για το αν οι άνθρωποι πιέζονται να πεθάνουν.

«Αλλά στην Ολλανδία, έχουμε αυτόν τον νόμο για περισσότερα από 20 χρόνια. Υπάρχουν πραγματικά αυστηροί κανόνες και είναι πραγματικά ασφαλές».

Σύμφωνα με την ολλανδική νομοθεσία, για να δικαιούται κάποιος υποβοηθούμενο θάνατο, πρέπει να βιώνει «αφόρητο πόνο χωρίς προοπτική βελτίωσης». Πρέπει να είναι πλήρως ενημερωμένος και ικανός να λάβει μια τέτοια απόφαση.

Οι δυσκολίες της Ter Beek ξεκίνησαν από την παιδική της ηλικία. Έχει χρόνια κατάθλιψη, άγχος και απροσδιόριστη διαταραχή προσωπικότητας. Έχει επίσης διαγνωστεί με αυτισμό. Όταν γνώρισε τον σύντροφό της, πίστευε ότι το ασφαλές περιβάλλον που της προσέφερε θα την θεράπευε. «Αλλά συνέχισα να αυτοτραυματίζομαι και να νιώθω αυτοκτονική».

Ξεκίνησε εντατικές θεραπείες, που περιλάμβαναν ομιλητικές θεραπείες, φαρμακευτική αγωγή και περισσότερες από 30 συνεδρίες ηλεκτροσπασμοθεραπείας (ECT). «Στη θεραπεία, έμαθα πολλά για τον εαυτό μου και τους μηχανισμούς αντιμετώπισης, αλλά αυτό δεν διόρθωσε τα κύρια ζητήματα. Στην αρχή της θεραπείας, ξεκινάς αισιόδοξα. Πίστευα ότι θα γινόμουν καλύτερα. Αλλά όσο περισσότερο διαρκεί η θεραπεία, αρχίζεις να χάνεις την ελπίδα».

Μετά από 10 χρόνια, «δεν είχε μείνει τίποτα» όσον αφορά τη θεραπεία. «Ήξερα ότι δεν θα μπορούσα να ανταπεξέλθω στον τρόπο που ζω τώρα». Είχε σκεφτεί να αυτοκτονήσει, αλλά ο βίαιος θάνατος από αυτοκτονία μιας συμμαθήτριάς της και οι επιπτώσεις του στην οικογένεια του κοριτσιού την απέτρεψαν.

«Τελείωσα την ECT τον Αύγουστο του 2020 και μετά από μια περίοδο αποδοχής ότι δεν υπήρχε άλλη θεραπεία, έκανα αίτηση για υποβοηθούμενο θάνατο τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους. Πρόκειται για μια μακρά και περίπλοκη διαδικασία. Δεν είναι ότι ζητάς υποβοηθούμενο θάνατο μια Δευτέρα και είσαι νεκρός την Παρασκευή.

Zoraya ter Beek is one of a growing number of people across the West choosing to end their lives rather than live in pain. Pain that in many cases can be treated.

In 2022, euthanasia comprised 5% of deaths in the Netherlands. Read @rupasubramanya’s investigation:… pic.twitter.com/YHh2Sk6DbN

— The Free Press (@TheFP) April 2, 2024

«Βρισκόμουν σε λίστα αναμονής για αξιολόγηση για μεγάλο χρονικό διάστημα, επειδή υπάρχουν τόσο λίγοι γιατροί πρόθυμοι να ασχοληθούν με τον υποβοηθούμενο θάνατο για ανθρώπους με ψυχικά προβλήματα. Στη συνέχεια, πρέπει να αξιολογηθείς από μια ομάδα, να έχεις μια δεύτερη γνώμη σχετικά με την επιλεξιμότητά σου και η απόφασή τους πρέπει να επανεξεταστεί από έναν άλλο ανεξάρτητο γιατρό.

«Στα τριάμισι χρόνια που διήρκεσε αυτό, δεν δίστασα ποτέ για την απόφασή μου. Ένιωσα ενοχές – έχω σύντροφο, οικογένεια, φίλους και δεν είμαι τυφλή στον πόνο τους. Και ένιωσα φόβο. Αλλά είμαι απολύτως αποφασισμένη να το κάνω.

«Κάθε γιατρός σε κάθε στάδιο λέει: “Είστε σίγουρη; Μπορείτε να σταματήσετε σε οποιοδήποτε σημείο”. Ο σύντροφός μου ήταν στο δωμάτιο στις περισσότερες συζητήσεις προκειμένου να με υποστηρίξει, αλλά αρκετές φορές του ζητήθηκε να φύγει ώστε οι γιατροί να είναι σίγουροι ότι μιλάω ελεύθερα».

Πηγή: Guardian