Desert Bus, το “χειρότερο παιχνίδι στην ιστορία”, που έχει συγκεντρώσει πάνω από 7 εκατ. δολάρια. Δημιουργήθηκε, ξεχάστηκε και ανασύρθηκε κατά λάθος

Ιδέα, υλοποίηση, κυκλοφορία, επιτυχία ή αποτυχία: αυτή είναι η φυσική πορεία που ακολουθούν τα περισσότερα βιντεοπαιχνίδια. Η ιστορία του “Desert Bus” όμως ξεφεύγει από την πεπατημένη.

Για μια δεκαετία παρέμενε εξαφανισμένο. Όταν απροσδόκητα αναρτήθηκε σε ένα διαδικτυακό φόρουμ χαρακτηρίστηκε ως “το χειρότερο βιντεοπαιχνίδι στην ιστορία”. Σήμερα, έχουν καθιερωθεί ετήσιοι μαραθώνιοι, με ανθρώπους να μένουν για μέρες κλεισμένοι σε ένα δωμάτιο παίζοντάς το ασταμάτητα.

Στα μέσα της δεκαετίας του ’90, η συζήτηση περί “βιντεοπαιχνιδιών που διαφθείρουν τους νέους” ήταν πιο επίκαιρη από ποτέ. Οι υπολογιστές έμπαιναν σιγά σιγά σε όλα τα σπίτια, οι κονσόλες είχαν κατακλύσει την αγορά, το ίντερνετ έκανε τα πρώτα του βήματα και ο προγραμματισμός ηλεκτρονικών παιχνιδιών εξελίσσονταν ραγδαία. Χάρη στα βελτιωμένα γραφικά, οι εικονικές σκηνές ήταν πιο ρεαλιστικές. Σύντομα τα δημοφιλέστερα παιχνίδια περιείχαν από μάχες μέχρι τέρατα και υπερφυσικά πλάσματα.

Για τους μεγαλύτερους, αυτή η νέα πραγματικότητα ήταν κάτι πρωτόγνωρο. Ως τότε κυριαρχούσε η άποψη ότι τα παιδιά δεν έπρεπε να εκτίθενται σε ταινίες βίας. Την ανησυχία αυτή ενίσχυσαν και τα ΜΜΕ, με ψυχολόγους και παιδαγωγούς να είναι συχνοί θαμώνες εκπομπών με θέμα την αύξηση της παραβατικότητας των νέων. Το ερώτημα ήταν αν τους επηρέαζε η βία των παιχνιδιών;

Μέσα σε αυτό το κλίμα, το 1995, το κωμικό δίδυμο των Αμερικανών Penn & Teller θέλησαν να σατιρίσουν την άκριτη δαιμονοποίηση των βιντεοπαιχνιδιών. Αποφάσισαν λοιπόν να δημιουργήσουν το δικό τους. Ήθελαν να δείξουν ότι τα βιντεοπαιχνίδια δεν αναπαριστούν την πραγματική ζωή, αλλά ακραίες και φανταστικές καταστάσεις, όχι γιατί ελέγχονται από κάποιο παρασκηνιακό λόμπι που στόχο έχει να διαφθείρει τους νέους, αλλά διότι σενάρια ρουτίνας θα ήταν ανιαρά.

Desert Bus

Οι δύο λέξεις του τίτλου από το παιχνίδι των Penn & Teller περικλείει όλο το κόνσεπτ. Ο παίκτης παίρνει το τιμόνι ενός λεωφορείου και καλείται να το οδηγήσει από την Τούσον της Αριζόνα έως το Λας Βέγκας. Ο δρόμος είναι ερημωμένος, από τον καθρέφτη βλέπουμε ότι το λεωφορείο δεν έχει επιβάτες και τα λεπτά στο ρολόι κυλούν σε πραγματικό χρόνο. Δεν υπάρχει η επιλογή της παύσης, το μόνο που αλλάζει σε όλο το δρόμο είναι το χρώμα του ουρανού, ενώ η διαδρομή διαρκεί περίπου 8 ώρες, όσο δηλαδή και στην πραγματικότητα.

Ωστόσο, ο παίκτης δεν έχει την επιλογή να αφήσει το χειριστήριο, καθώς το λεωφορείο έχει μια ελαφρά κλίση προς τα δεξιά. Αν βγει εκτός του δρόμου, επιστρέφει αυτόματα στην αφετηρία και η διαδρομή ξεκινά από την αρχή.

Για κάθε 8ωρη διαδρομή που συμπληρώνει ο παίκτης, κερδίζει έναν πόντο. Για να κερδίσει δεύτερο, πρέπει να ξεκινήσει κατευθείαν νέα διαδρομή.

Ένα βίντεο από τη συμπλήρωση της 8ωρης διαδρομής:

Οι δύο κωμικοί εξήγησαν: «Η απόσταση μεταξύ Αριζόνας και Νεβάδας είναι μεγάλη. Η δουλειά του οδηγού είναι βαρετή και επαναλαμβανόμενη. Το μόνο έργο που έχει να φέρεις εις πέρας είναι να παραμείνει συγκεντρωμένος στον δρόμο. Αυτό ήταν το σημείο-κλειδί. Δεν θα προσθέταμε cheats όσον αφορά το χρόνο, έτσι ώστε όλοι να αντιληφθούν πόσο αξιόλογο και ενδιαφέρον θα ήταν ένα παιχνίδι που απλώς αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα.»

Παρά τις δηλώσεις των δύο κωμικών και τις προωθητικές ενέργειες, εν τέλει το παιχνίδι δεν κυκλοφόρησε ποτέ στην αγορά. Η εταιρεία που είχε αναλάβει την υλοποίησή του χρεοκόπησε και μαζί της το “Desert Bus”. Τα μοναδικά ντοκουμέντα της ύπαρξής του ήταν τα ελάχιστα αντίγραφα που είχαν ήδη σταλεί σε δημοσιογράφους και κριτικούς για να το τεστάρουν.

Έτσι, με τα χρόνια ξεχάστηκε…

«Το χειρότερο παιχνίδι στην ιστορία»

Χρειάστηκε να περάσει μία δεκαετία προκειμένου το “Desert Bus” να συστηθεί επιτέλους στο ευρύ κοινό. Το 2005, ένας αυτοαποκαλούμενος “ιστορικός βιντεοπαιχνιδιών” που διατηρούσε ιστοσελίδα με παλιά παιχνίδια, έλαβε στο γραμματοκιβώτιό του μία δισκέτα. Όταν την φόρτωσε στον υπολογιστή συνειδητοποίησε ότι επρόκειτο για το ξεχασμένο παιχνίδι των Penn & Teller. Αποστολέας ήταν ένας δημοσιογράφος που είχε πάρει στα χέρια του το “Desert Bus” το 1995 για να γράψει μία κριτική.

Ο παραλήπτης ανέβασε το παιχνίδι στο σάιτ του και για πρώτη φορά το “Desert Bus” ήταν διαθέσιμο σε όλους. Οι πρώτοι ανυποψίαστοι χρήστες που το κατέβασαν δεν ήξεραν περί τίνος επρόκειτο. Έτσι, σύντομα από κάτω μαζεύτηκε σωρεία σχολίων που το χαρακτήριζαν ως το χειρότερο βιντεοπαιχνίδι στην ιστορία. Ανάμεσα στους χρήστες, βρισκόταν ένα μέλος των LoadingReadyRun, μιας ομάδας κωμικών που ανέβαζε συχνά βίντεο παίζοντας διάφορα ηλεκτρονικά παιχνίδια.

Διαβάστε ακόμα: Η ιστορία της Nintendo, από τα τραπουλόχαρτα στο ρύζι και τον Σούπερ Μάριο. Τι σημαίνει το όνομα στα γιαπωνέζικα

Καθώς το “Desert Bus” την περίοδο εκείνη είχε γίνει viral, οι LoadingReadyRun αποφάσισαν να εκμεταλλευτούν τη φήμη του για καλό σκοπό. Ανακοίνωσαν ότι θα κλείνονταν όλοι μαζί σε ένα δωμάτιο και θα έπαιζαν το παιχνίδι με “βάρδιες”. Στόχος ήταν να συγκεντρώσουν όσους περισσότερους πόντους μπορούσαν. Υπενθυμίζεται ότι για κάθε πόντο απαιτούνταν 8 συνεχόμενες ώρες “οδήγησης”. Όλη η προσπάθεια θα μεταδιδόταν ζωντανά και οι θεατές θα μπορούσαν να κάνουν δωρεές. Στο τέλος τα χρήματα θα δίνονταν στον φιλανθρωπικό οργανισμό Child’s Play.

Το “Desert Bus for Hope” προγραμματίστηκε για τις 23 Νοεμβρίου του 2007 και ο αρχικός στόχος ήταν να συγκεντρωθούν 5.000 δολάρια. Τελικά συγκεντρώθηκαν πάνω από 22.000!

Η ανταπόκριση ήταν απροσδόκητη και το κοινό αγκάλιασε την προσπάθεια, που συνολικά διήρκησε 108 ώρες. Έτσι, επαναλήφθηκε την επόμενη χρονιά. Τότε το ποσό ξεπέρασε τις 70.000. Το 2009 διπλασιάστηκε, ξεπερνώντας τις 140.000. Το “Desert Bus for Hope” είχε πια μετατραπεί σε θεσμό.  Σήμερα, σχεδόν μία δεκαπενταετία αργότερα, τα συνολικά έσοδα της ετήσιας διαδικτυακής εκδήλωσης ανέρχονται σε 7.106.039 δολάρια.

Ήταν μία εξέλιξη που οι δημιουργοί του “Desert Bus” δεν θα μπορούσαν να έχουν φανταστεί το 1995. Χιλιάδες άνθρωποι να καταθέτουν γενναία ποσά για να παρακολουθήσουν την πολύωρη ζωντανή μετάδοση του πιο ανιαρού παιχνιδιού στην ιστορία!

Οι ίδιοι ενισχύουν κάθε χρόνο την προσπάθεια με δωρεές.

Όπως έχουν δηλώσει σε συνέντευξή τους δύο μέλη των LoadingReadyRun που συμμετέχουν κάθε χρόνο στον ιδιόμορφο “μαραθώνιο”:

«Έχω καταφέρει να βρίσκομαι σε μία κατάσταση ζεν όταν παίζω το παιχνίδι, προσπαθώ δηλαδή να μην το σκέφτομαι καθόλου. Αν το σκεφτώ, γίνεται ανυπόφορο».

«Είναι, χωρίς καμία αμφιβολία, το χειρότερο παιχνίδι που έχω παίξει στη ζωή μου».

αρχική εικόνα: YouTube

Διαβάστε στη “ΜτΧ”: Δέκα αιματηρές επιθέσεις που σχετίζονται με βιντεοπαιχνίδια ύστερα από ομολογίες δραστών που παραδέχτηκαν τον εθισμό τους