«Δεν θα αρνηθούμε την ίση προστασία για τους άπλυτους». Η ιστορική δικαστική απόφαση για τους ακτιβιστές στο πάρκο του Μανχάταν. Κατάφεραν να αποτινάξουν τη βία και τα ναρκωτικά

Στα μέσα της δεκαετίας του 1960, στην ανατολική πλευρά του Μανχάταν, στη Νέα Υόρκη, ο πληθυσμός που κατοικούσε ήταν κατά 45% Πορτορικανοί, κατά 35% μετανάστες σλαβικής, ιταλικής και εβραϊκής καταγωγής και κατά 20% έγχρωμοι.

Η περιοχή γύρω από το πάρκο Τόμπκινς ήταν υποβαθμισμένη και αποτελούσε σημείο συνάντησης διαφορετικών φυλετικών ομάδων που συχνά συγκρούονταν για να υπερισχύσουν και να αποκτήσουν μεγαλύτερη επιρροή.

Οι αστυνομικοί στις περιπολίες τους φορούσαν πάντα προστατευτικό κράνος και ήταν οπλισμένοι, ενώ πολλοί ιδιοκτήτες καταστημάτων και σπιτιών παραπονούνταν για την αυξημένη εγκληματικότητα και τη βία στους δρόμους.

Παρά τις μεγάλες φυλετικές διαφορές, το 1966 με την ανακατασκευή του πάρκου και τη δημιουργία μια μεγάλης εξέδρας για συναυλίες, το πάρκο και η ευρύτερη περιοχή, μετατράπηκε σε ένα καταφύγιο φιλελεύθερων, αριστερών, ακόμα  και αναρχικών ιδεών.

Σύντομα έγινε μια δυνατή φωνή κατά της εξουσίας και υπέρ της ανεκτικότητας, της διαφορετικότητας και της ομαδικής συνεργασίας.

Ναρκωτικά και εγκληματικότητα

Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου έγχρωμοι από τον Νότο και Πορτορικανοί μετανάστευσαν στην ανατολική πλευρά του Μανχάταν, ώστε να εργαστούν στα εργοστάσια πολέμου.

Σύντομα, όσοι βρήκαν σταθερή δουλειά προέτρεψαν και τους συγγενείς τους να εγκατασταθούν μόνιμα.

Με τη λήξη όμως του πολέμου, σταμάτησε απότομα και η ευημερία των κατοίκων.

Η περιοχή γνώρισε τεράστιες κοινωνικές αλλαγές.

Παρά τις ελάχιστες οικονομικές ευκαιρίες, η γειτονιά συνέχισε να προσελκύει όσους ήθελαν να ξεφύγουν από τις εξαθλιωμένες περιοχές της Καραϊβικής και του διαχωρισμένου Νότου.

Όσοι εγκαταστάθηκαν εκεί αρκέστηκαν να απασχολούνται ως εργάτες ή ως οικιακοί βοηθοί.

Όπως σε κάθε άλλη κοινότητα που αντιμετωπίζει οικονομικές δυσκολίες, το ποσοστό της παραβατικότητας αυξήθηκε αρκετά.

Όταν ήρθαν τα ναρκωτικά

Η ανατολική πλευρά του Μανχάταν για πολλά χρόνια αποτέλεσε κέντρο διακίνησης ναρκωτικών στη Νέα Υόρκη.

Στην περιοχή γύρω από το πάρκο Τόμπκινς εγκαταστάθηκαν μετανάστες από το Πουέρτο Ρίκο και περιθωριοποιημένες οικογένειες έγχρωμων που χτυπήθηκαν άσχημα από τη φτώχεια και την ανεργία.

Σύντομα, η περιοχή χωρίστηκε και τον πρώτο λόγο είχαν οι διαβόητες συμμορίες που γέμισαν τους δρόμους ναρκωτικά και βία.

Σταδιακά από το 1957 με τη νομοθεσία της Ομοσπονδίας που καθιστούσε την πώληση ναρκωτικών ουσιών σε δημόσιο χώρο σοβαρό ποινικό αδίκημα, πολλοί διανομείς αποθαρρύνθηκαν και περιορίστηκαν στο να διακινούν ναρκωτικά σε ιδιωτικές κατοικίες.

Στις αρχές του 1960, η περιοχή είχε κερδίσει επάξια τον τίτλο της πιο «σκληρής περιοχής» στο Μανχάταν.

Η βία και η εγκληματικότητα βρίσκονταν σε έξαρση. Πολλοί κάτοικοι της μεσαίας τάξης εγκατέλειψαν τα σπίτια τους, ενώ αρκετοί οδηγοί ταξί αρνούνταν να περάσουν από την ανατολική πλευρά.

Θύματα τις περισσότερες φορές ήταν παιδιά και ανήλικοι που έπαιζαν αμέριμνα στο πάρκο.

Η κακόφημη περιοχή έπρεπε να αλλάξει.

Οι χίπις, η ανάπλαση του πάρκου και το «ανατολικό χωριό»

Παράλληλα με τη συνεχή μετανάστευση μαύρων και Πορτορικανών ανατολικά του Μανχάταν, γύρω στο 1965 πολλοί νεαροί ευκατάστατων οικογενειών μετακόμισαν στην δυτική περιοχή γύρω από το πάρκο Τόμπκινς αναζητώντας μια «περισσότερο αυθεντική μποέμ εμπειρία». Τα προάστια που έμεναν προηγουμένως είχαν εμπορευματοποιηθεί και αυτό δεν άρεσε στους εναλλακτικούς νέους.

Παλαιότεροι ένοικοι είδαν την μετακόμιση αυτή θετικά και μαζί με την βοήθεια των νέων η γειτονιά σταδιακά βελτιώθηκε, από αισθητική άποψη.

Κατασκευάστηκε στο πάρκο εξέδρα για συναυλίες, ενώ χώροι πράσινου και περιοχές αναψυχής δημιουργήθηκαν αλλά και παγκάκια και τραπέζια τοποθετήθηκαν αλλάζοντας αισθητά την εικόνα του πάρκου.

Η γειτονιά απέκτησε την φήμη πως είναι το κέντρο των πολιτικών αουτσάιντερ.

Το πάρκο έγινε το κομβικό σημείο πολλών αντιπολεμικών εκδηλώσεων, προσελκύοντας διαδηλωτές από όλη τη χώρα.

Αντιπολεμικές διαδηλώσεις κατά της αμερικανικής εισβολής στο Βιετνάμ αλλά και υπέρ των δικαιωμάτων της γυναίκας και του τρίτου κόσμου πραγματοποιούνταν σε καθημερινή σχεδόν βάση.

Τραγουδιστές της  ροκ σκηνής, καλλιτέχνες και ποιητές, χίπις και πολιτικοί ακτιβιστές μετέτρεψαν την πρώην υποβαθμισμένη περιοχή του Μανχάταν σε ένα χώρο πολιτιστικών δραστηριοτήτων και πολιτικής διαμαρτυρίας.

Σταδιακά, οι σχέσεις των διαφορετικών φυλετικών ομάδων γύρω από το πάρκο βελτιώθηκαν.

Με μηνύματα αγάπης και την ανάπτυξη διαφυλετικών σχέσεων, οι φόβοι και οι υποψίες που βασάνιζαν την γειτονιά ελαττώθηκαν. Τα μέλη της παράξενης αυτής αντι-κουλτούρας προσπάθησαν, όχι πάντα με επιτυχία, να δημιουργήσουν μια περισσότερο ανεκτική ατμόσφαιρα.

Εκείνη την περίοδο η περιοχή γύρω από το πάρκο έμεινε γνωστή με την ονομασία το «Ανατολικό Χωριό/ The East Village».

Το πάρκο αποτέλεσε την αφετηρία πολλών πολιτικών διαδηλώσεων και πολιτιστικών εκδηλώσεων. Flickr

«Δεν θα αρνηθούμε την ίση προστασία για τους άπλυτους…»

Για παραπάνω από έναν αιώνα το πάρκο Τόμπκινς υπήρξε το μέρος δυναμικών διαδηλώσεων.

Την αρχή έκαναν το 1830 Γερμανοί μετανάστες ζητώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας και διαβίωσης.

Μια δεκαετία αργότερα ήρθαν οι Ιρλανδοί που δεν άντεχαν την άσχημη μεταχείριση τους από τους Αμερικανούς.

Το 1874, πάνω από δέκα χιλιάδες Αμερικανοί εργάτες διαδήλωσαν για τα εργατικά τους δικαιώματα.

Το 1967 ανήμερα της «Ημέρας Μνήμης», εθνικής γιορτής των Αμερικανών που τιμούν όλους τους άντρες και τις γυναίκες που πέθαναν υπηρετώντας στις ένοπλες δυνάμεις της χώρας, πολλοί κάτοικοι παραπονέθηκαν για διατάραξη κοινής ησυχίας από ομάδα ατόμων που βρίσκονταν στο πάρκο.

Μια παρέα νεαρών έπαιζε μουσική και το μουσικό όργανο κόνγκα, αφρικανικής προέλευσης έβγαζε ένα παράξενο δυνατό ήχο. Μια αστυνομική διμοιρία κατέφθασε στην πλατεία για να αντιμετωπίσει την μικρή ομάδα ανθρώπων που καθόταν στο γρασίδι.

Η αστυνομία άρπαξε τις κιθάρες και τα λοιπά μουσικά όργανα και χτύπησε όσους αντιστάθηκαν.

Συνολικά, συνέλαβαν 38 άτομα, με την κατηγορία προκλητικής και άτακτης συμπεριφοράς.

Τριάντα μέρες αργότερα, ο δικαστής απέρριψε όλες τις κατηγορίες, ανακοινώνοντας πως «το δικαστήριο δεν θα αρνηθεί την ίση προστασία, στους άπλυτους, ανυπόδητους, απεριποίητους και ασυγκράτητους».

Λίγες μέρες μετά τη σύλληψη, υπήρξε και άλλο ένα περιστατικό μεταξύ των χίπις αυτή την φορά με Λατίνους κατοίκους.

Οι Λατίνοι προτιμούσαν να ακούν λατινοαμερικάνικη μουσική σε αντίθεση με την ψυχεδελική μουσική που άκουγαν οι χίπις και διοργάνωναν συχνά συναυλίες.

Οι δύο ομάδες πιάστηκαν στα χέρια και προκάλεσαν αρκετές υλικές ζημιές ενώ χρειάστηκε η αστυνομική παρέμβαση.

Για να εκτονωθεί η κατάσταση, Πορτορικανοί και χίπις οργάνωσαν από κοινού την επόμενη νύχτα συναυλία Λάτιν μουσικής η οποία και πραγματοποιήθηκε ειρηνικά.

Μέχρι σήμερα, το πάρκο συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης εναλλακτικών ατόμων και κοινωνικών ομάδων.

*Οι φωτογραφίες ανήκουν στον φωτογράφο James Jowers, που κατά την δεκαετία του 1960 φωτογράφιζε ανελλιπώς την Νέα Υόρκη/ Flickr

Διαβάστε στη “ΜτΧ”: Μανχάταν. Το νησί που πούλησαν οι Ολλανδοί στους Βρετανούς, για να έχουν το μονοπώλιο στο μοσχοκάρυδο! Η σφαγή των ιθαγενών, το «βέτο» της καλλιέργειας και το τέλος του ολλανδικού «χρυσού αιώνα»