Ο μάνατζερ του Χόλιγουντ που «κοιμόταν» με τους πελάτες του. Ανακάλυψε και επέβαλε τον Ροκ Χάτσον, αν και τον ταπείνωνε συστηματικά. Η ιστορία του Χένρι Γουίλσον που πέθανε στην αφάνεια

“Κάποιοι γεννιούνται σταρς, ενώ κάποιοι άλλοι γίνονται”.

Στη δεκαετία του 50, ο Χολιγουντιανός μάνατζερ, Χένρυ Γουίλσον, μετέτρεπε νέους, ακατέργαστους και συνήθως, γκέι άνδρες σε ζεν πρεμιέ του σινεμά. Αντιμετώπιζε όλους τους πελάτες του σαν εμπορεύματα, σαν αντικείμενα που μπορούσαν να διορθωθούν και να διαμορφωθούν και μάθαινε στους ομοφυλόφιλους καλλιτεχνικούς νεοσσούς του, πως να κρύβουν καλά το ένοχο μυστικό τους και να καίνε τις καρδιές των γυναικών.

Τα πρώτα χρόνια

Ο Χολιγουντιανός αντζέντης  ή «gay casting coach», όπως τον χαρακτήρισαν, ο άνθρωπος που ανακάλυψε και βάφτισε τον Ροκ Χάτσον γεννήθηκε στις 31 Ιουλίου του 1911 στην Πενσυλβάνια. Οι ομοφυλοφιλικές του τάσεις έγιναν φανερές από πολύ νωρίς και ο πατέρας του, για να τον επαναφέρει “στον σωστό δρόμο” τον έστειλε σε σχολείο αρρένων στην αγροτική βόρεια Καρολίνα.

Μάταια. Η αγάπη του για τον χορό, την όπερα και τα μιούζικαλ τον οδήγησε το 1933, στο Χόλυγουντ, όπου και άρχισε να δουλεύει σε διάφορα περιοδικά, όπως το «Variety» και το «Photoplay», γράφοντας για τη στήλη με τα κουτσομπολίστικα νέα. Στα τέλη της δεκαετίας 1930 ανακάλυψε την ηθοποιό, Λάνα Τέρνερ και έτσι έγινε αντζέντης νέων ταλέντων. Η καριέρα του, απογειώθηκε το 1943, όταν ο παραγωγός του «Όσα παίρνει ο άνεμος», Ντέιβιντ Ο’ Σέλζνικ, τον προσέλαβε ως ανιχνευτή ταλέντων για τη νεοσύστατη, τότε, Vanguard Pictures.

Στις αρχές της καριέρας του, ο Γουίλσον διατηρούσε δεσμό με τον Τρέντ Ντάρκιν, έναν ανερχόμενο ηθοποιό που υποδύθηκε τον Χάκλεμπερι Φιν στην ομώνυμη ταινία του Νόρμαν Τουρόγκ, το 1931. Ο Τρεντ ήταν μόλις 15 ετών.

Στα 19 του σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα έξω από την Καλιφόρνια.

Μια απώλεια που υπήρξε καθοριστική για τη ζωή του Γουίλσον.

«Το υποκριτικό ταλέντο προστίθεται μετά»

Ο Γουίλσον ενδιαφερόταν για άπειρους εμφανίσιμους νέους που προέρχονταν, συνήθως, από διαλυμένες, φτωχές οικογένειες και ήταν πρόθυμοι να αλλάξουν το όνομα, την εμφάνιση, ακόμα και τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις για να γίνουν σταρς του Χόλυγουντ.

Ο Γουίλσον έθετε το υποκριτικό ταλέντο σε δεύτερη μοίρα και αναλάμβανε μια εξ’ ολοκλήρου μεταμόρφωση των πελατών του. Τους αγόραζε ακριβά ρούχα και παπούτσια, πλήρωνε τους πιο διάσημους γιατρούς, φρόντιζε να πηγαίνουν στα καλύτερα κομμωτήρια και γυμναστήρια και τους έδινε νέα καλλιτεχνικά ονόματα. Κάπως έτσι, ο Ρόμπερ Μόσελι έγινε ο Γκάι Μάντισον, ο Όρισον Ρίπλ μετονομάστηκε σε Τι Χάρνιν, ο Άρθου Κελμ σε Ταμπ Χάντερ, ενώ ο Ρόι Σέλερ έγινε ο διάσημος Ροκ Χάτσον.

Τον ονόμασε έτσι από το rock(=βράχος) του Γιβραλτάρ και τον ποταμό Χάτσον που διασχίζει τη Νέα Υόρκη.

Όλα αυτά, βέβαια, γίνονταν με αντάλλαγμα κάτι παραπάνω από ένα ποσοστό 10% των κερδών, όπως αναγραφόταν στο συμβόλαιο του Ροκ Χάτσον. Ο Γουίλσον συχνά απαιτούσε σεξ από τους πελάτες του. «Η τακτική του ήταν να τους κάνει το τραπέζι, να τους προσφέρει κρασί και να τους ζητά σεξουαλικές χάρες», αναφέρει ο Αμερικανός ηθοποιός Ταμπ Χάντερ.

Ωστόσο, ο Χάντερ δήλωνε πως ο ίδιος δεν ξεπέρασε ποτέ την γραμμή της επαγγελματικής σχέσης με τον Γουίλσον και πως η ιδιάζουσα και γοητευτική προσωπικότητα του δεν υπήρξε τόσο δελεαστική ώστε να τον κάνει να ενδώσει στις ανήθικες προτάσεις του. Η αλήθεια είναι, πως ο Γουίλσον δεν προσέγγιζε ερωτικά όλους τους νέους πελάτες του, αλλά μόνο εκείνους που προέρχονταν από κατώτερα κοινωνικά στρώματα και θα έκαναν τα πάντα για να δουν το ονόμά τους στην μεγάλη οθόνη.

Αν ένας νέος και όμορφος ηθοποιός είχε τον Χενρυ Γουίλσον για μάνατζερ του, τότε ήταν σχεδόν σίγουρο πως ήταν γκέι. Σα να το έγραφε στο κούτελο του

Ομοφυλοφιλία και Χόλυγουντ

Η ταύτιση της ομοφυλοφιλίας με αρρώστια, παράπτωμα ή επιδημία ήταν γνωστή τη δεκαετία του 50. Το «Διαγνωστικό και Στατικό Εγχειρίδιο» της Ψυχιατρικής Αμερικανικής ‘Ένωσης κατέτασσε τους ομοφυλόφιλους στις αντικοινωνικές και διαταραγμένες προσωπικότητες της εποχής.

Το Χόλυγουντ, βαθιά συντηρητικό στις επιλογές του, πάντα αποδοκίμαζε τους ομοφυλόφιλους ηθοποιούς και τους τιμωρούσε με τον φόβο της αφάνειας σε περίπτωση που ξέφευγαν από το αμερικανικό πρότυπο.

Οι ηθοποιοί αναγκάζονταν να κρύβουν τη σεξουαλική τους ταυτότητα και να συνάπτουν εικονικούς γάμους για να αποφύγουν την αποκάλυψη της αλήθειας.

Η απόκρυψη των σεξουαλικών τους προτιμήσεων ήταν μονόδρομος· όποιος ήθελε να κρατήσει τη δουλειά του είχε να επιλέξει ανάμεσα σε σύντροφο ή καριέρα. Ο Γκάρι Γκραντ παντρεύτηκε πέντε φορές, αν κι ήταν γνωστός ο έρωτας του για τον συγκάτοικο του Ράντολφ Σκοτ, ενώ όταν Ραμον Νοβαρρο αρνήθηκε να συνάψει γάμο με τη συμπρωταγωνίστρια του, τότε το Χόλυγουντ του γύρισε την πλάτη.

Δεν ήταν μόνο θέμα καλλιτεχνικής επιβίωσης αλλά και οικονομικής.

Ο ψεύτικος γάμος

Όταν το 1955 το περιοδικό «Confidential» απείλησε να βγάλει στη φόρα την ομοφυλοφιλική ζωή του Ροκ Χάτσον, ο Γουίλσον για να προστατέψει τη φήμη του διασημότερου πελάτη του, έκανε μια συμφωνία.

Αποκάλυψε μυστικά άλλων πελατών του, ώστε να μην γραφτεί τίποτα αρνητικό για τον Χάτσον.

Συγκεκριμένα, “κάρφωσε” την άγνωστη σύλληψη του Tab Hunter σε ένα γκέι πάρτι το 1950 και έδωσε πληροφορίες για τη ζωή του Rory Calhoun μέσα στη φυλακή. Ο κόσμος όμως αρχίσε γρήγορα να αναρωτιέται πως ένας τόσο όμορφος, νέος και επιτυχημένος σταρ του Χόλυγουντ ήταν ανύπαντρος.

Η 30χρόνη γραμματέας του Γουίλσον, Φίλις Γκειτς, ήταν το τέλειο θύμα.

Νέα, γοητευτική, με  έντονη δράση στην κοινότητα και την εκκλησία, η Φίλις παντρεύτηκε τον Χάτσον τον Νοέμβριο του 1955 στη Σάντα Μπάρμπαρα. Τρία χρόνια αργότερα, το 1958, η Φίλις έκανε αίτηση διαζυγίου. Το μυστικό, όμως, του Χάτσον πέθανε μαζί του. Μέχρι το θάνατο του, το 1985, από AIDS υπήρξαν μόνο ανεξακρίβωτες φήμες για τις ομοφυλοφιλικές του τάσεις. Μάλιστα, πολλοί πιστεύουν πως ούτε η ίδια η Φίλις γνώριζε για την πραγματική σεξουαλικότητα του. Στο βιβλίο της «Ο άντρας μου, Ροκ Χάτσον», η Φίλις υποστηρίζει πως ο Γουίλσον και ο Χάτσον την εξαπάτησαν και την αναγκάσαν να επισυνάψει ένα ψεύτικο γάμο.

 Σχέση αγάπης και μίσους

Ο Γουίλσον ισχυριζόταν ότι χρειαζόταν 30 δευτερόλεπτα για να καταλάβει αν κάποιος μπορούσε να γίνει σταρ. Στην περίπτωση του Χάτσον, ίσως του πήρε λίγο λιγότερο. Ο Γουίλσον επένδυσε πάνω στον Χάτσον. Πλήρωσε για να του φτιάξει τα δόντια, του προσέφερε σπίτι και μια ολοκαίνουργια γκαρνταρόμπα, τον έστελνε σε μαθήματα υποκριτικής και φωνητικής. Ο Γουίλσον μάθαινε τον Χάτσον να κάθεται χωρίς να καμπουριάζει, να κρύβει τα ούλα του όταν χαμογελά, να μην κουνά νευρικά τα άκρα του, να καπνίζει αρρενωπά, να φυσά τον καπνό αργά και να μιλάει βαριά, αισθησιακά. Ο Γουίλσον δεν ανακάλυψε τον Χάτσον, αλλά τον δημιούργησε.

Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο, ο Γουίλσον αντιμετώπιζε συχνά τον Χάτσον σαν κτήμα του. Ήταν δεσποτικός, τον ταπείνωνε και ισοπέδωνε με διάφορους τρόπους την προσωπικότητά του. Ο Ροκ ανέχτηκε αυτή την καταπιεστική σχέση για χρόνια. Το 1966 απέλυσε τον Γουίλσον, από το τηλέφωνο. Ο Χένρι Γουίλσον μέθυσος πια και εξαρτημένος από ουσίες είχε αρχίσει να χάνει πολλούς από τους πελάτες του. Αντιλαμβανόμενος το τέλος της καριέρας του, με την απόλυση του από τον Χάτσον, απάντησε θυμωμένος: «Το μόνο που έχεις είναι το πρόσωπο σου. Δεν έχεις ταλέντο! Εγώ όμως, έχω ένα μπουκάλι με οξύ και θα το ρίξω στο πρόσωπο σου».

Οι δυο τους, αν και δεν ξανά μίλησαν ποτέ, μιλούσαν συχνά ο ένας για τον άλλον, με τα χειρότερα λόγια. Ο Χάτσον, βέβαια, ήξερε βαθιά μέσα του πως οφείλει το μεγαλύτερο μέρος της επιτυχίας του στον Χένρυ. Γι αυτό κι κάποια στιγμή, όταν ο Χένρυ Γουίλσον είχε πιάσει πάτο, του έστειλε 20.000 δολάρια λέγοντας πως δεν του χρώσταγε πλέον, τίποτα.

Το άδοξο τέλος

Σε ένα σπίτι χωρίς έπιπλα, ο Γουίλσον θα περάσει τα τελευταία χρόνια της ζωής του.

Μόνος, απαξιωμένος και φτωχός, ο Γουίλσον έδινε στην υπηρέτρια του έπιπλα ως αντάλλαγμα για να του καθαρίζει το σπίτι. Όταν η σεξουαλικότητα του δημοσιοποιήθηκε, οι περισσότεροι πελάτες του άρχισαν να τον απομακρύνουν από φόβο μην θεωρηθούν κι αυτοί ομοφυλόφιλοι. Εξαρτημένος από τα ναρκωτικά και το αλκοόλ συνελήφθη αρκετές φορές, να οδηγά υπό την επήρεια ουσιών.

Όταν η τράπεζα του πήρε το σπίτι, το χτύπημα ολοκληρώθηκε. Το τέλος τον βρήκε σε ένα δημόσιο νοσοκομείο της Καλιφόρνιας το 1978 από κίρρωση του ήπατος.

Ο Henry Γουίλσον, ο άνθρωπος που επινόησε τα ονόματα τόσων καλλιτεχνών αναβαπτίζοντάς τους, θάφτηκε σε έναν τάφο με ανώνυμη επιγραφή.

Mια πλακέτα τοποθετήθηκε, αργότερα, που έγραφε:

Star – Star Maker

Πηγή αρχικής εικόνας: Youtube

Διαβάστε στη “ΜτΧ”: Ροκ Χάτσον. Πλήρωσε 250 χιλ. δολάρια για να ναυλώσει όλο το αεροπλάνο, επειδή δεν του έβγαζαν εισιτήριο όταν έμαθαν ότι έχει AIDS