“Μπαμπά, θέλω να ζήσω. Είμαι ακόμη πολύ μικρή…”. Η συγκλονιστική μαρτυρία ενός πατέρα που έχασε την κόρη του στο Τσέρνομπιλ. Η κυνική στάση των γιατρών

Το πυρηνικό δυστύχημα του Τσερνομπίλ στις 26 Απριλίου 1986 ήταν η μεγαλύτερη πυρηνική καταστροφή που έχει γίνει ποτέ στην Ευρώπη.

Μετά από εκείνη την ημέρα τίποτα δεν ήταν πλέον το ίδιο. Οι άνθρωποι που ήρθαν άμεσα σε επαφή με τη ραδιενέργεια πέθαναν, ενώ επιβαρύνθηκε η υγεία χιλιάδων ανθρώπων.

Διαβάστε παρακάτω τη μαρτυρία του Νικολάι Φόμιτς Καλούγκιν από το βιβλίο «Τσέρνομπιλ, Ένα Χρονικό του Μέλλοντος», Σβετλάνα Αλεξίεβιτς, Εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ:

“Θέλω να μιλήσω για όλα όσα έγιναν τότε και δε μ’αφήνουν ακόμη σε ησυχία. Δεν είμαι συγγραφέας και δεν είμαι καλός στις περιγραφές. Το μυαλό μου δεν μπορεί να χωρέσει αυτό που έγινε. Και τα γράμματα που ξέρω δεν μου φτάνουν…Είμαι ένας φυσιολογικός άνθρωπος.

Τίποτε το σπουδαίο. Όπως όλοι πήγαινα κάθε πρωί στη δουλειά μου και επέστρεφα το βράδυ. Έπαιρνα έναν μέσο μισθό. Πήγαινα διακοπές κάθε χρόνο.

Ήμουν ένας φυσιολογικός άνθρωπος! Και ξαφνικά ένα πρωί έγινα “ένας άνθρωπος από το Τσέρνομπιλ”, κάτι το αξιοπερίεργο!

Έγινα κάτι που ενδιαφέρει τους πάντες και που κανείς δεν γνωρίζει περί τίνος πρόκειται. Εγώ όμως θέλω να είμαι σαν τους άλλους. Αλλά δεν μπορώ…Δε γίνεται…Με κοιτάζουν διαφορετικά. Μου κάνουν ερωτήσεις: “Φοβηθήκατε;”, Πώς έγινε η έκρηξη στον πυρηνικό σταθμό;”, “Τι είδατε;” κι άλλα τέτοια.

Η ακόμα: “Μπορείτε να κάνετε παιδιά;”, “Σας εγκατέλειψε η γυναίκα σας;”.

Στην αρχή μεταμορφωθήκαμε όλοι σε φοβερά αξιοθέατα. Ακόμα και σήμερα, αν πεις σε κάποιον πως είσαι από το Τσέρνομπιλ, σε κοιτάζει παράξενα και ύστερα σου γυρνάει την πλάτη: “Αυτός είναι από εκεί!

Τον πρώτο καιρό είχαμε την αίσθηση πως δεν χάσαμε μόνο την πόλη μας, αλλά κι όλη μας τη ζωή. Εγκαταλείψαμε το σπίτι μας την τρίτη ημέρα. Ο αντιδραστήρας έκαιγε ακόμη. Θυμάμαι έναν φίλο μου να λέει: “Μυρίζει αντιδραστήρα”- στ’ αλήθεια, ήταν μια απερίγραπτη μυρωδιά. Θα τα έχετε διαβάσει όμως όλα αυτά στις εφημερίδες. Έκαναν το Τσέρνομπιλ ένα εργοστάσιο τρόμου ή καλύτερα μια καρικατούρα τρόμου. Εγώ θα σας πω μόνο αυτά που έζησα…

Το ανακοίνωσαν στο ραδιόφωνο: “Απαγορεύεται πάρετε μαζί σας τις γάτες σας! Εγώ ήθελα να κρύψω τη γάτα μου σε μια βαλίτσα. Δεν ήθελε όμως να μπει και μας γρατζούνισε όλους.

“Απαγορεύεται να πάρετε μαζί σας τα προσωπικά σας είδη!” έλεγαν. Κανένα πρόβλημα. Δεν σκόπευσα να πάρω τίποτε άλλο μαζί μου εκτός από ένα πράγμα- την πόρτα του σπιτιού μου.

Έπρεπε να βγάλω και να κουβαλήσω μαζί μου την πόρτα του σπιτιού μου με κάθε τίμημα. Είναι το οικογενειακό φυλαχτό μας, κειμήλιο γενεών.

Όταν πέθανε ο πατέρας μου, πάνω σ’αυτή την πόρτα τον απόθεσαν. Πέρασα όλη τη νύχτα δίπλα στο σώμα του νεκρού πατέρα μου που βρισκόταν πάνω σ’αυτή την ξύλινη πόρτα. Το σπίτι είχε μείνει ορθάνοιχτο όλη τη νύχτα. Η πόρτα αυτή είναι γεμάτη σημάδια: σημάδια από το ύψος μου όσο μεγάλωνα και δίπλα σ’αυτά τα σημάδια βρίσκονται τα σημάδια του γιου και της κόρης μου. Μια ολόκληρη ζωή χαραγμένη στην πόρτα… Πώς μπορούσα να την αφήσω πίσω;

Ζήτησα από τον γείτονα που είχε αυτοκίνητο να με βοηθήσει. Μου είπε πως είμαι τρελός. Εγώ όμως την πήρα τελικά την πόρτα. Την πήρα νύχτα, δύο χρόνια μετά με μοτοσικλέτα. Το σπίτι μας είχε αδειάσει απ’ τους κλέφτες. Δεν είχε μείνει τίποτα εκτός απ΄την πόρτα. Η στρατιωτική αστυνομία με κυνήγησε μέσα στο δάσος:

“Αλτ θα πυροβολήσουμε! Αλτ! Φυσικά με είχαν πάρει για κλέφτη. Εγώ όμως έκλεβα την πόρτα του ίδιου μου του σπιτιού…

Η γυναίκα και η κόρη μου μπήκαν στο νοσοκομείο. Τα σώματά τους είχαν γεμίσει μαύρες κηλίδες στο μέγεθος νομισμάτων που πότε εμφανίζονταν και πότε εξαφανίζονταν. Δεν πονούσαν όμως. Όταν τελείωσαν οι εξετάσεις ζήτησα από τους γιατρούς τα αποτελέσματα:

-Δεν σας αφορά, μου απάντησαν.

-Αν δεν αφορά εμένα, τότε ποιον αφορά; τους είπα.

Την εποχή εκείνη έλεγαν ότι όλοι θα πεθάνουμε κι ότι μέχρι το 2000 θα έχουν πεθάνει όλοι οι Λευκορώσοι. Η κόρη μου ήταν τότε έξι χρόνων. Την έβαζα στο κρεβάτι και μου ψιθύριζε στο αυτί: “Μπαμπά, θέλω να ζήσω. Είμαι ακόμη πολύ μικρή…”. Κι εγώ που νόμιζα πως δεν καταλάβαινε…

Μπορείτε να φανταστείτε την εικόνα επτά φαλακρών κοριτσιών στον ίδιο θάλαμο; Στον θάλαμο όπου βρισκόταν η κόρη μου, υπήρχαν άλλα έξι φαλακρά κορίτσια σαν κι αυτή. Αρκετά!

Δεν μπορώ να συνεχίσω… Όταν μιλάω γι΄αυτά έχω την αίσθηση ότι προδίδω. Ξέρετε γιατί; Γιατί πρέπει να μιλήσω γι’αυτή σαν να ήταν ξένη. Ξέρετε πόσο υπέφερε; Η γυναίκα μου δεν μπορούσε να τη βλέπει στο νοσοκομείο: “Καλύτερα να πεθάνει παρά να υποφέρει έτσι το κορίτσι μας. Προτιμώ να πεθάνω παρά να τη βλέπω έτσι! Όχι! Δεν μπορώ να σας μιλήσω άλλο. Δεν μπορώ!

Την ξαπλώσαμε πάνω στην πόρτα- την ίδια πόρτα στην οποία είχαμε αποθέσει τον πατέρα μου. Έμεινε εκεί μέχρι να έρθει το μικροσκοπικό φέρετρο. Δεν ήταν μεγαλύτερο από ένα κουτί κούκλας…

Θέλω να σας πω πως η κόρη μου πέθανε απ’το Τσερνομπιλ. Όλοι τώρα μας λένε πως πρέπει να ξεχαστούν όλα αυτά για πάντα…Πώς όμως;”

Πηγή χαρακτηριστικής εικόνας: PxHere

Διαβάστε στη “ΜτΧ”: Τσέρνομπιλ. Το μεγαλύτερο πυρηνικό δυστύχημα προκλήθηκε όταν επιχειρήθηκε ένα πείραμα. Πως προκλήθηκε η «δηλητηρίαση αντιδραστήρα» και η έκρηξη